in

Αγαπητή «Α, μπα»: Όταν αρρώστησα εξαφανίστηκε από δίπλα μου

Κρίμα να πάει στράφι τέτοια φιλία

Γεια σου Α, Μπα και συναγωνιστές. Οι απαντήσεις σου είναι τρομερές και σε πολλές περιπτώσεις έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά μου. Το θέμα μου είναι το εξής ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Καταγραφή 14

Γεια σου Α, Μπα και συναγωνιστές. Οι απαντήσεις σου είναι τρομερές και σε πολλές περιπτώσεις έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά μου. Το θέμα μου είναι το εξής: κάνουμε παρέα γύρω στα 15 χρόνια. Δεν τα λες και λίγα. Τον θεωρώ μέλος της οικογένειάς μου. Βγαίνουμε, περνάμε ωραία, γελάμε, λέμε τα γκομενικά μας, ανταλλάσσουμε μυστικά. Η σχέση μας όμως δεν έχει δοκιμαστεί υπό ειδικές συνθήκες. Τον τελευταίο καιρό κάτι φαίνεται να μην δουλεύει. Γκρινιάζει για τα πάντα, επικρίνει τους πάντες, έχει συνέχεια παράπονα από εμένα κλπ. Εγώ αρχίζω να βρίσκω στη συμπεριφορά του πολλά χαρακτηριστικά τοξικού ανθρώπου, όμως (βλακωδώς) συνεχίζω να κάνω παρέα μαζί του και προσπαθώ να κάνω κάποιες κουβέντες γι’ αυτά που νομίζω πως δεν δουλεύουν γιατί “κρίμα να πάει στράφι τέτοια φιλία”. Δεν ακούει τίποτα. Τον περασμένο χρόνο αρρωσταίνω από κάποιο αυτοάνοσο. Τους πρώτους 3-4 μήνες πριν αρχίσει να δουλεύει η θεραπεία μου, είμαι πολύ χάλια. Δυσκολεύομαι ακόμα και για τα βασικά, όπως να σηκώσω τις σακούλες του σούπερ μάρκετ, να κατέβω σκάλες, να σταθώ όρθια κλπ. Η οικογένειά μου ζει σε άλλη πόλη. Λέω στους φίλους μου την κατάσταση και κάποιοι, μαζί τους κι αυτός που τον θεωρώ οικογένειά, εξαφανίζονται. Δεν σηκώνουν καν ένα τηλέφωνο. Μένουν δίπλα μου, άνθρωποι από τους οποίους δεν προσδοκούσα καμία στήριξη. Μου είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστώ από τη μια την αρρώστια κι από την άλλη την κατάρρευση των βεβαιοτήτων μου. Λίγους μήνες μετά ξανασυναντιόμαστε με δική μου πρωτοβουλία και ύστερα από προτροπή άλλων, “γιατί κρίμα να πάει στράφι τέτοια φιλία κλπ”. Τα πράγματα κάπως φτιάχνουν. Ξανακάνουμε παρέα. Εγώ συνεχίζω τη θεραπεία, προσπαθώ να ζω σαν κανονικός άνθρωπος, δεν τα καταφέρνω πάντα. Ξαναδημιουργούνται στη ζωή μου κάποιες “ειδικές συνθήκες” (χάνω τη δουλειά μου), αυτός και 2-3 άλλοι, πάλι ανύπαρκτοι. Μέχρι πριν λίγους μήνες, που συναντιόμαστε σε ένα πάρτι. Τους χαιρετάω όλους από μακριά και πάω και κάθομαι με κάποια άλλα παιδιά από την παρέα. Έχω ήδη αποφασίσει πως δεν θέλω αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου. Μια μέρα μετά το πάρτι με μπλοκάρει και με διαγράφει απ’ όλα τα σόσιαλ και τα κοινά γκρουπ γιατί λέει δεν πήγα να τον χαιρετήσω. Κάποιοι μου λένε πως το έκανε επειδή νοιάζεται (χαχαχα, αυτό μου θυμίζει την κλασική δικαιολογία των κακοποιητικών συμπεριφορών) κλπ. Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω, επιτέλους καταλήγω, είναι γιατί τώρα, 3 μήνες μετά, έχω μέσα μου νεύρα γι’ αυτόν και για 1-2 κοινούς φίλους που τον υπερασπίζονται; Ξέρω πως θα έπρεπε να προχωρήσω και να μη με νοιάζει καθόλου αφού πια δεν με αφορά ως άτομο αλλά θα ΄θελα πολύ να τον βρίσω, να τον πονέσω γιατί μου προκάλεσε τόση στεναχώρια, γιατί με έκανε να αισθανθώ τελείως μόνη μου. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου γιατί μου βγαίνουν τόσο αρνητικά συναισθήματα. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ κι εκ των προτέρων (και συγγνώμη για το παραπάνω «σεντόνι»)

Mαργαρίτα

Δεν είναι δείγμα κάποιας ικανότητας να μη νιώθεις τίποτα για κάποιον που θεωρούσες φίλο σου, μετά από όλα αυτά που περιγράφεις. Μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει ό,τι θέλει. Αλήθεια χρειάζεται να απαντήσουμε στο ερώτημα «γιατί έχω νεύρα τρεις μήνες μετά» για μια φιλία που κράτησε δεκαπέντε χρόνια;

Οι μεγάλες αλλαγές κλυδωνίζουν τις σχέσεις. Άλλες χαλάνε, άλλες δημιουργούνται από το πουθενά. Μπορεί να εξαφανιζόταν και αν σου συνέβαινε κάτι πολύ ευχάριστο, όπως λες, η σχέση σας δεν είχε δοκιμαστεί σε ειδικές συνθήκες. Αυτό που θα σε βοηθούσε, όταν θα σου περάσει ο θυμός, ή παράλληλα, είναι να αναλογιστείς και να εκτιμήσεις όλους όσους σου συμπαραστάθηκαν, ενώ δεν το περίμενες. Αυτά τα γεγονότα, τα τραυματικά, είναι και μια υποχρεωτική μέθοδος ξεσκαρταρίσματος.

Και εννοείται ότι δεν συμμερίζομαι το επιχείρημα «τέτοια φιλία να πάει στράφι». Ποια τέτοια; Εγώ πιστεύω ότι σε διέγραψε από τα σόσιαλ επειδή συμβολίζεις κάτι για τον εαυτό του που δεν του αρέσει καθόλου. Προσπαθεί να ξεχάσει πώς φέρθηκε. Φρόντισε την υγεία σου, και κράτα γύρω σου ανθρώπους που συμπαραστέκονται. Όλοι μας πρέπει να κάνουμε συντήρηση δυνάμεων, αλλά εσύ ακόμη περισσότερο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

16 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Rymember
Rymember
4 χρόνια πριν

Σε διέγραψε από τα σόσιαλ γιατί κατά βάθος ντρέπεται για τη σκάρτη συμπεριφορά του (που εξαφανίστηκε όταν τον χρειαζόσουν), και έψαξε να βρει κάποιο πάτημα για να σου ρίξει εσένα το φταίξιμο που χάλασε η σχέση σας. Προφανώς του είναι πιο εύκολο να λέει ότι η φιλία χάλασε επειδή δεν τον χαιρέτισες στο πάρτι, παρά ότι έγινε άφαντος μετά από δεκαπέντε χρόνια φιλίας, επειδή αρρώστησες, και δεν σήκωνε ούτε τα τηλέφωνα. Λογικό δεν είναι να έχεις εκνευριστεί; Εδώ εκνευρίστηκα εγώ που διάβασα την ιστορία. Δεν γίνεται να ξέρεις γιατί εξαφανίστηκε, αλλά οι ασθένειες είναι κι αυτές μέρος της ζωής. Μερικοί… Διαβάστε περισσότερα »

Aloutero
Aloutero
4 χρόνια πριν

Όταν πριν από μερικά χρόνια μάθαμε ότι η αδελφή μου πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, την περίοδο που έκανε ένα μεγάλο επεισόδιο, εξαφανίστηκαν όλοι. Κουμπάροι, κολλητοί, αδελφικοί φίλοι κ.λπ. Όσο καιρό ήταν στο νοσοκομείο, ήρθαν 1-2, έκατσαν από μια ώρα και έφυγαν. Όταν μετά γύρισε στο σπίτι και έμεινε λίγες μέρες στο κρεβάτι, ήταν επίσης το ίδιο σκηνικό. Οι άνθρωποι πανικοβάλλονται με την ασθένεια. Τους θυμίζει ότι είμαστε όλοι ευάλωτοι και όταν συμβαίνει σε κοντινό τους άνθρωπο, τους υπενθυμίζει ότι θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς. Αυτό είναι ανθρώπινο. Αυτό που δεν είναι ανθρώπινο, είναι να μην μπορείς να… Διαβάστε περισσότερα »

J.Brian
J.Brian
4 χρόνια πριν

Σε διέγραψε γιατί οι νάρκισσοι δε δέχονται απόρριψη και γιατί δεν πήγες να τον χαιρετήσεις. Όσο τρελό κι αν φαίνεται , αυτές οι προσωπικότητες δεν λειτουργούν με βάση κανόνες κοινής λογικής και συμπεριφοράς. Δεν βλέπουν τους άλλους, δεν υπάρχει “εσύ” γι αυτούς. Οι φίλοι που παίρνουν το μέρος του, ανήκουν στην κατηγορία “αδιάφοροι”, που επίσης δεν είναι καλοί φίλοι. Έχεις πολύ σοβαρούς λόγους, που τον έβγαλες από τη ζωή σου, πως είναι δυνατόν να τον υπερασπίζονται; Δεν βρίσκεστε στο γραφείο του ψυχαναλυτή να κάνετε διάγνωση αιτιών. Οι φίλοι αυτοί, ούτε που καταλαβαίνουν τι πέρασες και γιατί είναι σημαντικό να έχεις… Διαβάστε περισσότερα »

no_roots
no_roots
4 χρόνια πριν

Πολύ λυπάμαι… Εύχομαι όλα να σου πηγαίνουν πολύ καλύτερα από εδώ και πέρα. Τέτοιους “φίλους” δεν τους θες δίπλα σου έτσι κι αλλιώς, αυτό να σκέφτεσαι.

Φούστα Κλαρωτή
Φούστα Κλαρωτή
4 χρόνια πριν

Είναι κάποια κομβικά σημεία στη ζωή μας – όχι πάντα τα δυσάρεστα- όπου γίνεται το μέτρημα και κάνεις ταμείο. Μπορεί να είναι για καλό, προσπάθησε έστω να δεις το καλό. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μέχρι ένα σημείο, καλός για καφέδες και βόλτες, αλλά παραπάνω δεν μπορεί. Σου έδειξε τον πραγματικό του εαυτό πλέον και θα ζήσεις με αυτή την αλήθεια από εδώ και στο εξής. Ξέρω πώς είναι να ζεις με αυτοάνοσο. Και αυτό που κατάλαβα πολύ πρόσφατα είναι ότι μέσα από αυτό έρχεσαι αντιμέτωπος με τη δική σου ανθρώπινη υπόσταση (και ό,τι αυτό συνεπάγεται), αλλά κυρίως με το ότι… Διαβάστε περισσότερα »

no_roots
no_roots
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Φούστα Κλαρωτή

Πολύ με άγγιξε το σχόλιό σου να ξέρεις ❤

Penthesilea
Penthesilea
4 χρόνια πριν

Αυτούς τους ανθρώπους, αλήθεια, δεν μπορώ να τους καταλάβω. Τώρα τις προάλλες έχασε μια φίλη ένα κοντινό της άτομο και οι πιο στενές της φίλες ούτε ήρθαν στην κηδεία, ούτε προσέφεραν την παραμικρή συμπαράσταση. Η αρρώστια και ο θάνατος είναι τρομακτικά, σίγουρα μας βολεύει να κρύψουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν υπάρχουν. Πώς γίνεται όμως να παραμένεις αμέτοχος ενώ ξέρεις ότι ένα αγαπημένο σου άτομο υποφέρει; Στη δική σου περίπτωση, γράφουσα, ο “φίλος” σου είναι ακόμα χειρότερος. Όχι μόνο ήταν απών, αλλά θέλει να βγει και από πάνω. Δεν είναι κρίμα να… Διαβάστε περισσότερα »

no_roots
no_roots
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Penthesilea

Εγώ πάντως πιστεύω πως τέτοιου είδους “φίλοι” δεν ήταν φίλοι εξαρχής, ήταν απλά κοινωνικές συναναστροφές. Ναι υπάρχει το ενδεχόμενο να απομακρύνονται επειδή η αρρώστια ή ο θάνατος τους φοβίζουν, αλλά περισσότερο μου φαίνεται πως απλά δεν ενδιαφέρονται και τόσο ώστε να συμπαρασταθούν. Μπορεί να έκαναν παρέα, αλλά αυτή η παρέα ήταν επιφανειακή.

Ασκαρδαμυκτί!
Ασκαρδαμυκτί!
4 χρόνια πριν

Η “αβάπτιστη” στις δυσκολίες φιλία , η αδοκίμαστη, βασίζει την εικόνα που έχουμε για εκείνην κυρίως στις δικές μας προσδοκίες και στις δικές μας προβολές, αφού το μόνο κριτήριο που έχουμε είναι το πώς πιστεύουμε ότι θα συμπεριφερόμασταν εμείς σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Επειδή όμως η ζωή μας μακράν απέχει από το “μικρό σπίτι στο λιβάδι” και είναι διανθισμένη από μικρές ή μεγαλύτερες δυσκολίες, μέσα από αυτές κυρίως έρχεται το βάπτισμα του πυρός για τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Είναι θλιβερή και επώδυνη η κατάλυση αυτού που θεωρούμε αυτονόητο, ειδικά όταν προέρχεται από συμπεριφορές ανθρώπων στις οποίες έχουμε επενδύσει… Διαβάστε περισσότερα »

Maggie
Maggie
4 χρόνια πριν

Ρε παιδιά θα μου πει επιτέλους κάποιος γιατί στα προβλήματα υγείας λακίζουν οι κοντινοί; Έχω καταλήξει ότι ήταν ήδη φευγάτοι αλλά δεν φαινόταν λογω της κανονικότητας. Όταν διαταράσσεται και εμφανίζεται η αναγκη απλά υπογραμμίζεται αυτό που ήδη συνέβαινε.

Sailor Earth
Sailor Earth
4 χρόνια πριν

Ο “φίλος” δεν ήταν φίλος κι εγώ σου λέω να κάνεις πέρα κι αυτους που ρίχνουν σε σένα το φταίξιμο που σε μπλόκαρε στα σόσιαλ μίντια. Απαράδεκτοι το λιγότερο! Καταλαβαίνω πολύ καλά τη στεναχώρια και το θυμό σου. Τα είχα περάσει κι εγώ με την επί 7 χρόνια “κολλητή” μου. Ξέρω πόσο σκληρό είναι να πέφτεις από τα σύννεφα όταν αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος που θεωρούσες φίλο, ποτέ δεν ήταν εκεί για σένα. Στη δική μου περίπτωση, απλά χρειάστηκε να της βάλει λογια για μένα (τύπου “τί δουλειά έχεις εσύ με το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο;” “Εσύ κι εγώ ποτέ δεν είχαμε… Διαβάστε περισσότερα »

tathāgata
tathāgata
4 χρόνια πριν

Ο εξορθολογισμός των καταστάσεων, η απομυθοποίηση, δυστυχώς δεν φέρνει πάντα και “αναισθητοποίηση”. Το να σε αδικήσει κάποιος, το να μη σου φερθεί σωστά μου φαίνεται λογικό και “φυσιολογικό” να σε πληγώνει. Οπότε, δώσε απλώς χρόνο στον εαυτό σου να το χωνέψει. Έχω ιστορία με φιλενάδα που συνέβη πριν 7 χρόνια κι ακόμα με πειράζει όταν την σκέφτομαι. Ο βαθμός, όμως, στενοχώριας ή το πόσο με απασχολεί στην καθημερινότητά μου είναι ελάσσονος σημασίας.