Δεν σε θυμάμαι απο όταν ήμουν μικρή. Σε θυμάμαι να μεγαλώνω με την παρουσία σου χωρις να είσαι εκεί. Επειδή εκείνη προσπαθούσε να την κάνει αισθητή. Θυμάμαι τις φωνές σου, τις υπερβολικές απαιτήσεις σου, την έλλειψη χιούμορ καθώς και τα υποτιμητικά σχόλια προς εκείνη. Θυμάμαι τους καυγάδες σας το βράδυ πριν κοιμηθώ, που τους κρυφάκουγα στην γωνία της κουζίνας. Θυμάμαι τη στιγμή που συνειδητοποίησα μετά απο χρόνια ότι απατούσες εκείνη. Θυμάμαι να κρατάς μούτρα τόσο σε κείνη όσο και σε μένα. Θυμάμαι να δείχνεις την κολλητή μου και να λες “ετσι πρέπει να το κάνεις, δες τι καλά που το κάνει”. Θυμάμαι να ζητάς διαζύγιο στην πανελλήνιές μου και να κάνεις φασαρία κουρεύοντας τον μοναδικό σου κήπο, όταν προσπαθούσα να αποστηθίσω ένα ολόκληρο βιβλίο για να περάσω στη σχολή που ήθελες. Θυμάμαι να συγκρίνεις τους βαθμούς και να επαινείς τις φίλες μου που τα πήγαν καλύτερα απο μένα. Θυμάμαι την απουσία σου στους αγώνες μου αλλά και την ανούσια παρουσία σου. Θυμάμαι να μην σε νοιάζει η υγεία μου αρκεί να περάσω κάπου για να μην σε κρίνουν για την κόρη σου. Θυμάμαι να μου λες “αν δεν χορτάσεις, σταμάτα”. Θυμάμαι να φωνάζεις σε εκείνη που δεν ήταν καλό το φαγητό. Θυμάμαι που όταν εκείνη σε άφησε με κατηγορούσες που δεν στην έφερα πίσω. Θυμάμαι να μου κόβεις το χαρτζιλίκι στα 21 μου για να πιέσεις εκείνη. Θυμάμαι να μου λες “τι του έκανες” όταν εκείνος σήκωσε χέρι πάνω μου. Θυμάμαι να με κρίνεις που δεν είμαι σαν τους άλλους. Να σιχαίνεσαι τα σκουλαρήκια μου και να λες πως “μόνο οι φυλακισμένοι κάνουν τατουάζ”. Θυμάμαι να μην μου δίνεις τα κλειδιά απο το σπίτι σου γιατι πλέον δεν μένω εκεί. Αλλά εκεί μεγάλωσα. Θυμάμαι να παιρνεις τα γατάκια μου ενω κοιμόμουν και να τα πετάς στο βουνό. Θυμάμαι να θες να μου βρεις εσύ δουλειά γιατι εγω δεν μπορώ. Θυμάμαι τα “σαγαπώ” και τα “με βλέπεις σαν πορτοφόλι”. Θυμάμαι πως οταν βρήκες σύντροφο να μην περάσω απο το σπίτι γιατι θα είσαι μαζί της. Θυμάμαι τα μούτρα όταν δεν σου απαντούσα στα τηλέφωνα γιατί με ρώταγες τι κάνει εκείνη. Θυμάμαι να μην ξέρεις τα ονοματα των φίλων μου και να με ρωτάς ποιοι ειναι αυτοί. Θυμάμαι να μου λες ότι δεν μπορώ να μεγαλώσω τα σκυλιά μου. Θυμάμαι που δεν ήθελες να παω σε ψυχολόγο αλλά να μιλάω σε σένα. Θυμάμαι που το έκανα και μου απάντησες “οκ, θα περάσει. Όλα περνάνε”. Θυμάμαι πόσο υλιστής είσαι και πως η απουσία σου καλυπτόταν απο μια τηλέοραση, ένα αυτοκίνητο. Θυμάμαι πως “αυτά είναι δικά μου, όχι δικά σας”. Θυμάμαι πως ειχες πάντα δυο οικογένειες. Αυτη της μαμάς σου και εμάς. Και θυμάμαι πόσο σημαντική είναι η πρώτη. Δυστυχώς, τα θυμάμαι όλα. Και δεν θέλω αλλο να τα θυμάμαι μπαμπά. Δεν θεωρώ τα daddy issues κάτι εύκολο. Θεωρώ ωστόσο πως μπορέίς να τα ξεπεράσεις με τη βοήθεια ειδικού. Μπορείς να ωριμάσεις και να βάλεις τη λογική σου πάνω απο όλα και να τα διαχωρίσεις. Οι φόβοι της λούπας όμως ειναι μεγάλοι. Και μεγαλώνω και αντί να σκέφτομαι πως δεν είναι όλοι ο μπαμπάς μου, βρίσκω πάντα κάτι στον άλλον που μου τον θυμίζει. Περνάει ποτέ αυτό ή μαθάίνεις να ζεις με αυτό;
–Daddy issues
Μόνη σου λες ότι μπορείς να τα ξεπεράσεις τα θέματα αυτά με βοήθεια ειδικού, άρα δεν καταλαβαίνω γιατί καταλήγεις σε αυτή την ερώτηση στο τέλος.
Από μόνο του δεν περνάει, και αν μάθεις να ζεις με αυτό, η ζωή σου επηρεάζεται ανάλογα με αυτό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Με τσάκισες! 🥺
Ένα ψυχοθεραπευτής θα σε βοηθήσει μόνο, ειδικά αφού και μόνη σου διαπίστωσες ότι δεν μπορεί να το κάνεις κανένας άλλος αυτό.
Μια μεγάλη ιντερνετική αγκαλιά!
Λυπάμαι πολύ για όλα όσα πέρασες. Σε κανένα παιδάκι δεν αξίζει αυτή η συμπεριφορά. Ξέρεις τί πρέπει να κάνεις. Μόνο ένα θα σου πω. Τα δύσκολα πέρασαν και τα πέρασες σε μια δύσκολη ηλικία, την παιδική. Τα πήγες μια χαρά. Τώρα που μεγάλωσες έχεις άλλα εφόδια για να τα αναλύσεις και να τα ξεπεράσεις. Σκέψου πόσο καλύτερα θα τα πας!
Επειδή και εγώ είχα τέτοια θέματα, αλλά με όλους όμως στην οικογένεια, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Ήταν τόσο τραυματικός ο τρόπος που με αγαπούσαν, που συνέχεια έβλεπα στους άλλους ανθρώπους, μεγενθυμένα τα χαρακτηριστικά των δικών μου. Όλων των δικών μου, όχι μόνο του πατέρα μου. Π.χ έπιαναν κάποιον να λέει ψέματα και νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω από το φόβο, ότι μπορεί να με συκοφαντήσει, να με διαβάλλει και να μου κάνει τεράστιο κακό. Αυτό το έκανε η αδερφή μου. Άλλο παράδειγμα, μπορεί κάποιος να νευρίαζε και εγώ σκεφτόμουν ότι είναι σίριαλ κίλερ…. Μπορεί κάποιος να μη με πρόσεχε όταν μιλούσα και αμέσως… Διαβάστε περισσότερα »
J.Brian απολύτως εύστοχο αυτό που γράφεις για το χαλασμένο ραντάρ!
Νομίζω ότι ένας ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει να ζήσεις με αυτά και να μη σε επηρεάζουν πια, να μη σε πληγώνουν στην καθημερινή σου ζωή ή τουλάχιστον ελπίζω ότι αυτό κάνουν. Δε νομίζω ότι μπορείς να ξεχάσεις αλλά μόνο να τα διαχειρίστεις. Το ότι έχουμε αναλύσει τα πράγματα και ξέρουμε τι φταίει και γιατί νιώθουμε ότι νιώθουμε είναι ένα καλό και πρώτο βήμα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να το ξεπεράσουμε μόνοι. Έχω δει και αναλύσει και εγώ αυτά τα πράγματα και έχω κάνει πολύ πρόοδο από τα 15 αλλά ακόμα με πληγώνουν και μου βγαίνουν πράγματα χωρίς… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που θα έλεγα ότι συμβαίνει είναι ότι ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ να ζεις με την ανάμνηση αυτού, χωρίς να σε αναστατώνει όταν τη θυμάσαι. Καταφέρνεις να γνωρίσεις και καταλαβαίνεις γιατί ισχύει το ότι “η γνώση είναι δύναμη”.
Δεν είχα την ίδια τραυματική εμπειρία, είχα άλλες, δεν έχει σημασία, τραύματα λέγονται, δεν είναι όλα ίδια, όπως ούτε όλοι άνθρωποι είναι ίδιοι για να αντιμετωπίζουν το ίδιο τραύμα, με τον ίδιο τρόπο.
Για εμένα ηταν απο τα πιο ωραία σεντόνια που γράφτηκαν. Λές αυτο που σου έχει συμβεί χωρις να ντραπείς (δακρυσα ολιγον τι) και μιλάς για τη σχέση με τον πατέρα (επιτελους καποιος). Θα το έχεις ακούσει 100 φορές αυτο που θα πω. Επειδη πιθανόν δεν έχεις ξεπεράσει την απόρριψη απο τον πατέρα σου, ζητάς την αποδοχή απο τους άνδρες που θα σου τον θυμίσουν, για να ισορροπίσεις την απώλεια που νιώθεις μεσα σου. Νιώθεις οικεία επειδη μοιάζουν σε εκείνον γι’αυτο και σχετίζεσαι μαζί τους. Δεν ειναι εκείνος ομως, ειναι καινουριοι άνθρωποι και δεν ντρέπεσαι να ζητήσεις επιβεβαίωση και χωρο στη… Διαβάστε περισσότερα »
μεγάλη μεγάλη αγκαλιά… να πας να γιατρευτείς μωρό μου…
Αφού έχεις τέτοια θέματα από τον πατέρα σου το επόμενο βήμα σου θα πρέπει να είναι δεδομένο. Πρέπει να αρχίσεις να πηγαίνεις σε ψυχολόγο, να ξεμπλέξεις αυτό το κουβάρι που κουβαλάς μέσα σου και εξακολουθείς, παρόλο που έχεις πια μεγαλώσει, να το πλέκεις. Φαίνεται ακόμα και από τον τρόπο που γράφεις, μπερδεμένος και χωρίς συνοχή. Αν αφήσεις αυτό το πράγμα να υπάρχει μέσα σου, θα καταστραφείς με μαθηματική ακρίβεια. Πάρε τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου. Τώρα μπορείς.
Φίλη, κανείς δεν είναι τέλειος. Τι ακριβώς όμως, είναι αυτό που σου τον θυμίζει κάθε φορά? Σε κάθε περίπτωση ψάξτο. Χρειάζεται προσπάθεια να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, ειδικά όταν δεν σου έχει μάθει κάποιος πώς γίνεται, και πώς αξίζεις να σου συμπεριφέρονται, με αποτέλεσμα να καταλήγεις πάντα σε συμπεριφορές οικείες μεν, που δεν σου αξίζουν δε.
Λυπάμαι πολύ γι αυτά που έχεις περάσει κι όπως λες, η μόνη λύση είναι η ψυχοθεραπεία. Πιστεύω πως στόχος δεν είναι να μη θυμάσαι, αλλά να τα επεξεργαστεις και να τα τοποθετήσεις σε ένα συρτάρι του μυαλού σου ώστε να μη σε πονάνε πια.