Αγαπητή α,μπα καλημέρα! Είμαι πολύ στεναχωρημένη με ένα θέμα που αφορά τον ανηψιό μου! Είναι ένα σπουδαίο παιδί πανέξυπνο χαρισματικό και πανέμορφο! Το πρόβλημα είναι η σχέση με τους γονείς του την νύφη και τον αδερφό μου! Ο ανηψιός μου πηγαίνει γυμνάσιο και έχει παραπάνω κιλά από το κανονικό και η γονείς του του το επισημαίνουν συνεχώς σε σημείο που τον βλέπω πως ντρέπεται για το σώμα του. Συνέχεια του λένε πάλι τρώως και φτάνει και την ώρα που τρώει κοιτάνε το πιάτο του με αποτέλεσμα το παιδί να φοβάται να εκφράσει την φυσιολογική του πείνα και όταν τον ρωτάω αν πεινάει λέει δεν ξέρω γιατί φοβαται. Γενικά τον πιέζουν πολύ και τον στέλνουν σε δραστηριότητες που ο ίδιος δεν θέλει. Εχουν πολλές απαιτήσεις από αυτόν πράγμα που δεν κάνουν στην μικρότερη αδερφή του την οποία απεδεχονται ακριβώς όπως είναι και ο μεγάλος νιώθει αυτή την διαφορά! Εδώ να πω ότι του λένε και καλά λόγια και γενικά του δείχνουν αγάπη όμως θεωρώ πως ο ανηψιός μου μπερδεύεται καταπιεζεται θυμώνει πολύ ως είναι τρομερά ευγενικός και προσπαθεί να τους εξηγήσει ότι η συμπεριφορά τους αυτή του κάνει καλό αλλά δεν καταλαβαίνουν. Είμαι τυχερή γιατί μοιράζεται μαζί μου τα συναισθήματα του και προσπαθώ να του δώσω να είμαι δίπλα του και να τον κάνω να μην αισθάνεται άσχημα με τον εαυτό του. Φοβάμαι πολύ πως το παιδί αυτό μεγαλώνοντας δεν θα αγαπά τον εαυτό του και δεν θα τον προστατεύει και αυτό με θλίβει πολύ! Έχω προσπαθήσει να μιλήσω στους γονείς αλλά συναντάω τοίχο και δεν ξέρω πως να είμαι δίπλα του ώστε να του δείξω πόσο σπουδαίο παιδί είναι αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω σωστά! Στις κουβέντες μας δεν μειώνω τους γονείς του σε καμία περίπτωση και προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι όταν του μιλάνε άσχημα δεν έχει να κάνει με αυτόν αλλά αυτά που λένε χαρακτηρίζει τους ίδιους. Τι μπορώ να κάνω σε αυτήν την περίπτωση ; Ευχαριστώ εκ των προτέρων
-Θεία
Νομίζω ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από αυτό που κάνεις, και μην το υποτιμάς, κάνεις πάρα πολλά.
Αφού σου μιλάει, σε εμπιστεύεται, κι αυτό δεν είναι θέμα τύχης, είναι επειδή σε θεωρεί δικό του άνθρωπο και είναι κάτι που το κέρδισες με τη συμπεριφορά σου. Μακάρι να είχαν όλα τα παιδιά και από μια τέτοια θεία. Δεν μπορείς να υπεραναπληρώσεις τους γονείς του, είναι περιορισμένα τα μέσα σου, αλλά δεν είναι ασήμαντα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν το παιδί τρώει παραπάνω, σίγουρα φταίνε οι ίδιοι. Εγώ σαν παιδί έτρωγα κρυφά, είτε εκτός σπιτιού, είτε εντός και μετά αντικαθιστούσα το φαγητό για να μη το καταλάβουν, επειδή η πίεση που μου ασκούσαν στο τι “κάνει” και τι δε “κάνει” να φάω ήταν τεράστια. Άκουγα μη φας αυτό, όχι θα φάμε στο σπίτι, κι άλλο θα φας; κι αισθανόμουν ότι έχω το μάτι του Σάουρον πάνω μου όλη την ώρα. Το να τρώω ότι θέλω ισοδυναμούσε με κάποια ελευθερία, κάποια επανάσταση, κάποια διαφυγή, αν και φυσικά το κατάλαβα πολύ αργότερα. Το είπα κάποτε στον πατέρα μου, σχετικά πρόσφατα,… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν καταλαβαίνω πώς φταίνε οι γονείς. Υπάρχει και ένα αδερφάκι που έχει νορμάλ βάρος. Δε νομίζω οι γονείς να ετοιμάζουν άλλο φαγητό για το ένα παιδί και άλλο για το άλλο. Υπάρχουν παιδιά που τρώνε παραπάνω και άλλα που λιγότερο. Υπάρχουν παιδιά που όλο περνούν από το ψυγείο και τσιμπολογούν κι άλλα που τρώνε όποτε τα σερβίρουν. Εχουν και χαρακτήρα τα παιδιά δεν είναι εντελώς άβουλα όντα. Να πω την αλήθεια, αν το παιδί μου είχε τάση για πάχος, θα στεναχωριόμουν και θα έτρεχα σε διατροφολόγους και ψυχολόγους για πώς να το αδυνατίσω..Κι αυτό το άγχος μου, θα φαίνονταν, δυστυχώς.
@Tropique: Διατροφολόγους (check); Gilli Diet ή πως διάολο το έλεγαν (check); δίαιτες με βραστά κοτόπουλα (check). Δεν ήμουν καν χοντρή σε εκείνη τη φάση, απλά κληρονόμησα την αθλητική, ψηλή και φαρδιά φιγούρα κάποιων γυναικών από το σόι της μάνας μου. Οι γονείς φταίνε στο ότι δημιουργούν άγχος, πίεση, στο ότι αντι να προσπαθήσουν να αγκαλιάσουν και να καταλάβουν, ντροπιάζουν και καταπιέζουν, προβάλλοντας τη δική τους ανάσφαλεια πάνω στο παιδί: αν το παιδί μου είναι χοντρό τι θα πει ο κόσμος; Ας το ντροπιάσω να μη τρώει. Και τι ακούει το παιδί όταν του λες: Πάχυνες, Λίγα κιλά να χάσεις και… Διαβάστε περισσότερα »
@demolition kiwi
Έβαλα τα κλάματα διαβάζοντας το μήνυμα γιατί πραγματικά αποτύπωσες τις σκέψεις μου. Αυτό το “δεν αξίζω” προσπαθώ να διορθώσω με τη θεραπεία και όπως το βλέπω θα πάρει καιρό.
Ήθελα απλά να το πω.❤❤
@Ολα μπλε, θα πάρει μάτια μου, αλλά κάποτε θα γίνει 🙂 Λίγο και πιο πολύ, λιγάκι παραπάνω. Καλό κουράγιο και δύναμη!
Τα οικογενειακά τραπέζια πολύ θλιβερή ιστορία. οι γονείς μου κοιτούσαν πάντα τι θα φάω και σχολίαζαν πάλι θα φας, ή θα φας και αυτό; Σε τέτοιο σημείο που όλοι οι συγγενείς το είχαν καταλάβει και όταν οι γονείς ήταν σε άλλο δωμάτιο μου έλεγαν φάε τώρα που μπορείς.
ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο έκανα κι εγώ.
Ως παιδί που έχω ζήσει ακριβώς το ίδιο θα σου πω μόνο συνέχισε να είσαι δίπλα του! Μιλα του συνεχώς και προσπάθησε να τον κανεις να καταλάβει ότι είναι οκ να είναι διαφορετικός από τους άλλους, να μην αισθάνεται άσχημα και να αντιληφθεί την αξία του ως άνθρωπος. Τα ίδια πες και στους γονείς του. Σε έναν κόσμο που μάχεται τον ρατσισμό και προάγει τη διαφορετικότητα δεν έχουμε το δικαίωμα να φορτώνουμε με τέτοια πράγματα τα παιδιά μας. Η διάπλαση του σώματος είναι διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο και αυτό οφείλουμε να το σεβόμαστε. Όπως ακριβώς και τόσα αλλα. Θλίβομαι… Διαβάστε περισσότερα »
Maroulaki σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έζησα ακριβώς τα ίδια. Μια αγκαλιά από μένα <3
Σε καταλαβαίνω Maroulaki τα ίδια έχω περάσει και εγώ και πραγματικά μακάρι να είχα μία θεία ή ένα θείο με τον χαρακτήρα της γραφούσας. Αντ αυτού εμένα ήταν πάντα στη φάση και πότε θα αδυνατήσεις και πότε θα γίνεις μια σαν όλες τις άλλες κοπέλες και πότε αυτό και πότε εκείνο. Το πιο επικ βέβαια “η ταδε αδυνάτισε σε ένα χρόνο μέσα, πήγαινε να την ρωτήσεις πως τα κατάφερε να το κάνεις και εσυ”
Τους αγωνιστικούς μου εναγκαλισμούς Maroulaki
Και δυστυχως τετοιες στασεις γονιων απεναντι σε ενα εμφανισιακο η παρομοιου τυπου ”θεμα” που μπορει να εχει το παιδι προκαλουν στα παιδια πολυ μεγαλυτερη ψυχολογικη φθορα απ’οτι οι ιδιοι οι γονεις αντιλαμβανονται…ακομη θυμαμαι ενα διαστημα περιπου απο οταν ημουν 11 χρονων (6η δημοτικου) μεχρι αρχες γυμνασιου, που δε με ελεγες και πολυ παχουλη αλλα ειχα γενικα 3-4 κιλα πανω απ’το κανονικο κι ηταν αρκετα αισθητο αυτο λογω της αποτομης προεφηβικης αναπτυξης και των αλλαγων, κι ηταν 2-3 μελη της οικογενειας μου που μου το χτυπουσαν συχνα αυτο κι εκαναν σα να ηρθε το τελος του κοσμου για μενα απ’αυτο το… Διαβάστε περισσότερα »
Καημένο παιδί. Σε τι νοσηρό περιβάλλον μεγαλώνει. Ετυχώς έχει εσένα. Μη προδόσεις ποτέ την εμπιστοσύνη που σου δείχνει. Είναι σημαντίκο να έχει κάποιον να μιλάει.
Τι ασφυξία μ΄αυτή την ερώτηση, να έχεις δύναμη πάνω σε ένα παιδί και να την χρησιμοποιείς για να σκάψεις την αυτοπεποίθησή του και να σιγουρέψεις ότι θα χρειαστεί χρόνια ψυχοθεραπείας για να δει τον εαυτό του χωρίς το πρίσμα της απόρριψης, αν ποτέ τα καταφέρει. Έχεις μιλήσει με τους γονείς του; Εγώ θα έκανα μια καλή έρευνα και θα τους μιλούσα. Δεν νομίζω ότι είναι η σωστή συμβουλή, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Αν υπάρχει έστω και μία μικρή, απειροελάχιστη πιθανότητα να λειτουργήσει, δεν θα την έχανα. Από το κείμενό σου φαίνεται ότι έχεις τα εργαλεία να βρεις… Διαβάστε περισσότερα »
Kαλή ιδέα, Anna! Θα μπορούσες να τους παρουσιάσεις ωραιότατες έρευνες για τις διατροφικές διαταραχές (που με τη συμπεριφορά τους, φοβάμαι ότι θα τις έχει στο τσεπάκι 🙁 )
Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω, να αποδεχτώ και να δικαιολογήσω άνιση μεταχείριση μεταξύ παιδιών. Πως γίνεται ένα παιδί σου να το αποδέχεσαι πλήρως και το άλλο όχι; Ανήκουστο πραγματικά.
Μείνε δίπλα στον ανιψιό σου, σε έχει περισσότερο ανάγκη απ’ όσο φαντάζεσαι. Οι γονείς του είναι περισσότερο προβληματικοί απ’ όσο έχεις καταλάβει. Τόσο κρίμα.
Όταν το παιδί μου ήταν μικρό έτρωγε τα πάντα. Είχαμε φτάσει σε σημείο που ο παιδιάτρος μου έλεγε ότι είχε ξεπεράσει τα όρια και ήταν πλέον υπέρβαρο. Προσπαθούσα να υπάρχει πάντα υγιεινό φαγητό στο σπίτι (δεν υπήρχαν ποτέ τσιπς, γαριδάκια κτλ) και γενικά δεν τρώγαμε ποτέ fast food, παρόλα αυτά το παιδί είχε μια απίστευτη όρεξη και έτρωγε πολύ, (δεν βοηθούσαν και οι επισκέψεις σε παπουδογιαγιάδες, θείες …) και όντως ήταν υπέρβαρο. Μία φορά το συζήτησα με μια δασκάλα από το σχολείο και μου έδωσε μια “συμβουλή” να δίνω στο παιδί ότι θέλει να φάει και όσο θέλει, είτε είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Ισχύει αυτό που λες. Στη δική μας περίπτωση απ’ ότι φάνηκε εκ των υστέρων δεν ήταν αυτό.
Το ζήτημα του φαγητού έχει πολλούς συμβολισμούς και ψυχολογικές προεκτάσεις που έχουν τις ρίζες τους στο ασυνείδητο. Η πρώτη ανάγκη που έχει ένας άνθρωπος όταν γεννιέται και δεν έχει συναίσθηση του εαυτού του είναι να τραφεί και να χορτάσει, όταν για κάποιο λόγο αυτή η ανάγκη δεν ικανοποιείται, μεγαλώνει έχοντας μόνιμα μια αίσθηση στέρησης (στην καλύτερη περίπτωση). Αυτή τη πρωταρχική στέρηση την κουβαλάει στην μετέπειτα ζωή του και προσπαθεί να την καλύψει με οποιονδήποτε τρόπο, στις περισσότερες περιπτώσεις με μια κατάχρηση.
Είναι τρομερά σημαντικό για ένα παιδί να έμπιστευεται και να παίρνει θετικά συναισθήματα από έναν ενήλικα που βρίσκεται στο πολυ κοντινό του περιβάλλον. Η Miller (ψυχαναλυτρια) έχει μιλήσει διεξοδικά για την θετική επιρροή ενός τέτοιου προσώπου στην ψυχική εξέλιξη των κακοποιημένων παιδιών. Στην ουσία οι παρατηρήσεις της την οδήγησαν στο συμπέρασμα πως το πρόσωπο -αρωγός είναι το σημείο -κλειδί που εξηγεί γιατί κάποια παιδιά που έχουν κακοποιηθεί απο τους γονείς τους δε μπόρεσαν να ορθοποδήσουν ως ενήλικες ενώ άλλα, κατάφεραν να ευτυχήσουν παρά τα τραύματα τους . Να είσαι δίπλα του!!
Κι εγω πιστευω ειναι μεγαλο πραγμα που σου εχει εμπιστοσυνη και σου μιλαει, κατι κανεις σωστα απεναντι του. Γενικα η ατμοσφαιρα θα πρεπει να ειναι θετικη, να μην ντρεπεται που πειναει και τρωει. Ειναι στην αναπτυξη στο κατω κατω! Αν ημουν εγω ισως θα προσπαθουσα να παμε μαζι σε καποιο διατροφολογο, ή να κανουμε μια βιντεοκληση για συμβουλες και τιπς. Χωρις τους αλλους μαζι. Θα προσπαθουσα να το παιρνω βολτες και τετοια για να κινειται. Επισης μπορει οι γονεις του να μαγειρευουν και να εχουν στο σπιτι παχυντικα η ανθυγιεινα φαγητα, ισως θα πρεπει να κανουν κι αυτοι δουλεια, να… Διαβάστε περισσότερα »
Κανεις ήδη παρα πολλα!! Δε φαντάζεσαι ποσα πολλα και τι όαση εισαι μεσα στην καθημερινότητα που ζει ο ανιψιός σου
Μακάρι να είχα κ εγω μια θεία που να έκανε έστω τα μισά από ότι κανεις εσυ γιατί υπάρχει και η περίπτωση και οι γονείς να ειναι οπως περιέγραψες κ να σιγοντάρει όλο το σόι. Εκεί είναι που νιωθεις ως ανήλικος άνθρωπος απόλυτα αβοήθητος.
Θα ήθελα να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την έκφραση “έχει παραπάνω κιλά από το κανονικό”.. Ακούγεται ευγενική αλλά αυτομάτως ακυρώνει το σώμα του παιδιού ως “μη φυσιολογικό”. Δε νομίζω ότι ο ανηψιός σου χρειάζεται να ξέρει ότι τον αγαπάς κι ας “έχει παραπάνω κιλά από το κανονικό” αλλά ότι το σώμα του ΕΙΝΑΙ κανονικό. Αν θέλεις να τον βοηθήσεις πραγματικά, θα μπορούσες να ενημερωθείς για το fatphobia και το κίνημα anti-diet. Ίσως έτσι μπορέσεις να τον ενδυναμώσεις ενάντια στα στενά κουτάκια που ορίζει η κοινωνία ως “κανονικότητα”.