Αγαπητή «Α, μπα»: Οι γονείς του μας καταστρέφουν τη σχέση ενώ ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε

Αγαπημένη Α,μπα Να χαίρεσαι την κοράκλα σου!Σε διαβάζω πιστά&αφοσιωμένα,και αισθάνομαι πως η απάντησή σου θα με βοηθήσει να αντιμετωπίσω με πιο ξεκάθαρη,κριτική ματιά το θέμα που με προβληματίζει…Με τον σύντροφό μου είμαστε κοντά 9 χρόνια 30+ και οι δύο και τους τελευταίους μήνες συμβιώνουμε,μου έκανε και πρόταση γάμου,την οποία δέχτηκα με μεγάλη χαρά.Υπάρχει βαθιά&ουσιαστική αγάπη,καθώς και σεβασμός μεταξύ μας αναφορικά με ελευθερίες και δραστηριότητες.Συνάμα κι ένα “αγκάθι”:οι γονείς του.Δε με κάνουν κέφι,ο.κ,δικαίωμά τους.Γενικά έχουν μια τάση να μην είναι ιδιαίτερα δεκτικοί ούτε με τους συγγενείς τους,συνεπώς έχω σκεφτεί να προσπαθήσω να μην το πάρω προσωπικά και να είμαι “κουλ”(δεν τα καταφέρνω πάντα,προφανώς).Όλα αυτά τα χρόνια προ συμβιώσεως έχω κρατήσει διακριτική στάση,για να μην τους “ενοχλήσω”.Λίγες επισκέψεις σπίτι του,μη με τρώνε στη μάπα καθώς δεν ένιωθα ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη,υπήρξα ευγενική με τις προσβολές&τις μπηχτές τους,τις άφηνα να πέφτουν κάτω για να μην πέσω στο επίπεδο του ξεκατινιάσματος,το οποίο αποστρέφομαι.Ωστόσο,ελεγα στον σύντροφό μου “τους είδες?Γιατί να έρχομαι,έστω κι αυτές τις σπάνιες φορές?”,τους μίλαγε (τον βάζαμε στη μέση,εν ολίγοις),του πούλαγαν τρέλα&πάει λέγοντας&κλαίγοντας.Τελοσπάντων,το πρόβλημα το έχω με τον ίδιο,δεν τους βάζει όρια καθώς τους έχει αδυναμία και “για να μη με αντιπαθήσουν περισσότερο”-δική του έκφραση-κι “ας μη φταίω”.Έρχομαι στο φλέγον:έρχεται επίσκεψη ο πεθερός να δουν αγώνα&αποφασίζει πως ένα όμορφο,διακοσμητικό καρεκλάκι που έχω στο χολ δεν πάει εκεί,και μου παρουσιάζεται ο δικός μου μια εβδομάδα μετά,με ένα ελεεινό,ογκώδες έπιπλο σε σχήμα πυραύλου (ναι…),με κάτι μικρά ραφάκια,σαν σταντ για αφρόλουτρα σε σούπερ μάρκετ,βαμμένο ασημί (γιατί ο πεθερός πρόσεξε ότι η κορνίζα του πίνακα που έχω στο χολ είναι ασημένια,έλεος),δώρο του πεθερού,ο οποίος “το πλήρωσε πανάκριβα ,το έκανε ειδική παραγγελία στον μαραγκό της γειτονιάς τους!”.Κλου:το έπιπλο είναι 10ετιας ’80,το είχα δει στις λίγες επισκέψεις μου σπίτι τους στο κανονικό του χρώμα,μαύρο.Το έβαψαν&μου το κώτσαραν μέσω του δικού μου,ο οποίος υποστήριξε με σθένος το δούλεμα,για να το δεχτώ (παρεμπιπτόντως,μου έχουν στείλει φθαρμένα,πλαστικά μαχαιροπήρουνα 10ετιας,πιάτα γρατζουνισμένα,σεντόνια ξεβαμμένα,διαφημιστικά ποτήρια ουισκιού,που ο σύντροφός μου δεν τους επιστρέφει ούτε με αφήνει να τα πετάξω,παρ’όλο που αγόρασα καινούργια).Μου την έδωσε,αγανάκτησα,μου άναψαν τα λαμπάκια με το ογκώδες έπιπλο που δεν ταιριάζει με το σπίτι&δε μου αρέσει,του λέω δε θα μπει μέσα,το αφήσαμε έξω από την πόρτα του σπιτιού (είναι μονοκατοικία,δεν ενοχλεί κάποιον,γείτονα δεν έχουμε)&έγινε της κακομοίρας!!Α μπα μου,σφαχτήκαμε!!Με έβρισε,είπε πόσο θα πληγωθεί ο πατέρας του αν του το πάει πίσω ή αν δεν το δει στολισμένο μέσα στο σπίτι,με είπε κάργια,ντύθηκε να πάει να κοιμηθεί στο πατρικό του (πάρε και τη γκομούτσα μαζί σου,του ούρλιαξα),δεν πήγε,ενώ δήλωνε τρισευτυχισμένος από τη συμβίωση,ξαφνικά με έβγαλε άχρηστη,ότι έχει πολλά παράπονα&ότι πρέπει να σκεφτούμε αν είναι καλή ιδέα αυτή η συμβίωση κλπ.Δε μου έχει ξανασυμπεριφερθεί ποτέ έτσι απαίσια,πληγώθηκα πολύ,βαλάντωσα στο κλάμα (προτιμά να με πουλήσει για ένα ελεεινό έπιπλο προκειμένου να μην πληγωθεί ο πατέρας του?!?),είπα ο.κ,ας το διαλύσουμε,συντετριμμένη,τα μαζεύω και γυρίζω στη μητέρα μου,δεν λύνεται η διαφορά μας (πριν με ξεσκίσει είχα πει ότι δεν είναι σωστό να επεμβαίνεις στην επίπλωση του σπιτιού ενός ζευγαριού χωρίς να δίνεις εναλλακτική,να επιβάλεις το γούστο σου σε ένα σπίτι που έχει ήδη έπιπλα&στερείται αποθηκευτικών χώρων,στου κουφού την πόρτα…).Μετάνιωσε (και καλά.. ?),ζήτησε συγγνώμη που παραφέρθηκε,υποστήριξε πως δεν εννοούσε τις βαριές κουβέντες που είπε,είπε να βγάλουμε το έπιπλο σε μια αυλίτσα που έχει το σπίτι&να βάλουμε στα ράφια του γλάστρες,αν και θα πληγωθεί ο πατέρας του (έλεος).Κι όλα αυτά,ενώ (υποτίθεται) πως με αγαπάει,με ζηλεύει(μη με χάσει,λέει),μου κάνει χατήρια (μου αγοράζει ό,τι μου αρέσει,αθλητικά παπούτσια,καλλυντικά,κοσμήματα για να με ευχαριστήσει,με πηγαινοφέρνει με το αυτοκίνητο όσο κουρασμένος και να είναι),τα γράφω αυτά για να σου πω ότι δε με θεωρεί δεδομένη,ας πούμε,και μου φέρθηκε έτσι…Κι εγώ ανταποδίδω όσο μπορώ και του δείχνω.με κάθε ευκαιρία την αγάπη και το ενδιαφέρον μου.Και όμως,γίναμε έτσι για το έπιπλο…Τι να κάνω,πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό με τους γονείς και την αντίδρασή του?

-So sad

 

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γίνει κι αυτό αφίσα. Ας πάμε για άλλη μια φορά, όλοι μαζί:

Δεν έχεις πρόβλημα με τους γονείς του. Με αυτόν έχεις.

Όσο κωμικοτραγικό και αν είναι το έπιπλο σε σχήμα πυραύλου με ραφάκια σε χρώμα ασημί, ούτε το έπιπλο είναι το πρόβλημα που έχεις. Το πρόβλημα που έχεις είναι ότι ο αρραβωνιαστικός νιώθει ως οικογένεια του την πατρική του οικογένεια και θα συνεχίζει να νιώθει έτσι και όταν παντρευτεί και όταν κάνει παιδιά. Δεν σκοπεύει να φτιάξει δική του. Θέλει να μείνει παιδί σε αυτή στην οποία μεγάλωσε. Οι γονείς του το ξέρουν, και επιβεβαιώνουν την εξουσία που έχουν πάνω του απορρίπτοντας εσένα και επιβάλλοντας την παρουσία τους στο σπίτι σας με σύμβολα όπως μια καρέκλα. Όπως και να είναι η δική σου καρέκλα, ποτέ δεν θα φτάσει την δική τους καρέκλα. Όσα ποτήρια κι αν αγοράσεις, ποτέ δεν θα είναι αρκετά πολύτιμα όσο αυτά που θα σας φέρουν αυτοί. Το γεγονός ότι είναι διαφημιστικά και ευτελή υπογραμμίζουν ακριβώς αυτό: δεν είναι αντικειμενικό το θέμα. Οι γονείς του έχουν προτεραιότητα, ακόμα και αν κάνουν λάθη, γιατί δεν κάνουν ποτέ λάθη. Εσύ θα έρχεσαι δεύτερη, ό,τι και να γίνει. Τα πλαστικά και τα φθαρμένα αυτό σου λένε. Ότι δεν θα γίνεις ποτέ αρκετά σημαντική στη ζωή του όπως αυτοί.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν υπάρχει κάτι για να χειριστείς. Μόνο να αποφασίσεις αν θέλεις να παντρευτείς έναν άντρα που έχει αυτή την κοσμοθεωρία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News