Αγαπητή «Α, μπα»: Οι γονείς μου ντρέπονται για μένα

Αγαπητή Αμπα, Ζω εκτός Ελλάδας εδώ και πολλά χρόνια και έρχομαι συνήθως για καλοκαιρινές διακοπές. Εργάζομαι στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης κυρίως σε εμπόλεμες ζώνες η σε χώρες με κάποια τέλος πάντων κρίση. Επίσης κάθε 1 με 2 χρόνια συνήθως μετακινούμαι και τα τελευταία ζω και εργάζομαι σε χώρα της Μέσης Ανατολής με κύριο αντικείμενο δουλειάς τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αρκετά υψηλή θέση πλέον. Φέτος ήρθα στην Ελλάδα για λίγο παραπάνω και επισκέφτηκα τους γονείς μου με τους οποίους έχω κρατήσει τυπικές σχέσεις. Οι γονείς μου λοιπόν από τότε που αποφάσισα να φύγω απο την Ελλάδα και κατάλαβαν ότι ζω σε αυτές τις χώρες νιώθουν μεγάλη ντροπή, τους είναι αδιανόητο να καταλάβουν τι δουλειά κάνω και γιατί δεν έχω ακόμη παντρευτεί (είμαι 39 χρονών). Ενώ έχω προσπαθήσει να εξηγήσω πολλές φορές γιατί δουλεύω σε αυτές τις χώρες και με τι ασχολούμαι δεν μπορούν να το κατανοήσουν και πολλές φορές βάζουν άσχετα ξαδέλφια και θείους να με ρωτήσουν μέσω facebook τι δουλειά κάνω κι αν έχω μπλέξει με διακίνηση ναρκωτικών. Αυτό που θέλω να μοιραστώ γιατί πραγματικά με σόκαρε είναι ένα πρόσφατο γεύμα στο κέντρο της Αθήνας με τους γονείς μου και φίλους τους οπού οτι ρατσισμός και στερεότυπο υπάρχει στον κόσμο τα άκουσα μέσα σε 2 ώρες. Μοιράζομαι παρακάτω – Πέρασαν δυο γυναίκες τουρίστριες μάλλον, οι οποίες ήταν μαύρες. Η μητέρα μου λοιπόν τις κοίταξε και είπε συγκεκριμένα «πω πω μαυριλλααα απαπαπα και τις κοιτούσε αηδιασμένη». – Ο πατέρας μου για έναν άντρα που πέρασε και ήταν θηλυπρεπείς είπε «κοίτα, είναι π..στης» και γέλαγε. – Η μητέρα μου με περηφάνεια μου διηγήθηκε μια ιστορία όπου θεώρησε πως ένας μετανάστης από την μέση ανατολή την ειρωνεύτηκε και πήρε ένα ξύλο και τον χτύπησε κι όλοι επικροτήσαν στο τραπέζι για το πόσο δυναμική γυναίκα είναι. – Ο πατέρας μου, μου διηγήθηκε μια ιστορία μιας ξαδέλφης την οποία δεν έχω δει εδώ 30 χρόνια ίσως, η οποία έκανε παιδί εκτός γάμου και τώρα το παιδί είναι μπάσταρδο. – Τον τελευταίο χρόνο έχω υιοθετήσει ένα αδέσποτο σκυλάκι στην χώρα που ζω. Ενημερώθηκα λοιπόν από τον πατέρα μου ότι «πάλι καλά που είναι μπάσταρδο γιατί τα σκυλιά ράτσας δαγκώνουν και σκοτώνουν ανθρώπους». – Επίσης με ρώτησαν πάνω από 10 φορές νομίζω αν δουλεύω σε γραφείο η μοιράζω φυλλάδια στον δρόμο η κάνω δουλειά δρόμου τελοσπαντων. Πραγματικά κατανοώ οτι οι γονείς μου δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ, δεν έχουν δει άλλους πολιτισμούς και τα λοιπά, αλλά πραγματικά ένιωσα τόσο μεγάλη απέχθεια και αηδία να ακούω τέτοιες αντιλήψεις απο την ίδια μου την οικογένεια που με έπιασε κυριολεκτικά δύσπνοια. Δεν αντέδρασα καθόλου κάτι που θα έκανα υπό άλλες συνθήκες με άλλους ανθρώπους, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω στο μέλλον. Έχω κουραστεί τόσα χρόνια την καχυποψία και τις προσβολές για το τι κάνω και τώρα που άκουσα κι αυτά τείνω να κόψω παραπάνω επαφές. Ευχαριστώ!
-Αννα

Άννα, είναι μεγάλο κρίμα να κάνεις μια τόσο σημαντική και αξιοσέβαστη δουλειά και να σε πιάνει δύσπνοια όταν είσαι με τους γονείς σου. Είναι εξωπραγματικό πόσο διαφορετική πορεία πήρες, μπράβο σου. Μπορείς να κόψεις και παραπάνω επαφές, με διάφορους τρόπους, σε διάφορα επίπεδα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι περιμένεις από τους γονείς σου μετά από τόσα χρόνια. Δεν είναι ότι δεν έχουν ταξιδέψει και αυτό φταίει, φταίει ότι φοβούνται πάρα πολύ το άγνωστο, και φθονούν με πάθος όσους δεν φοβούνται, όπως εσύ, το ίδιο τους το παιδί. Οπότε για να νιώσουν καλύτερα, σε μειώνουν. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν. Μια χαρά καταλαβαίνουν. Σου υπενθυμίζουν με χίλιους τρόπους ότι δεν αναγνωρίζουν όσα έχεις καταφέρει.

Αν ο προβληματισμός σου είναι πρακτικός (δηλαδή, αν θα μένεις σε ξενοδοχείο, αν θα πηγαίνεις κατευθείαν διακοπές, και τα λοιπά), θα την βρεις εύκολα τη λύση. Αν αυτό που εννοείς είναι πώς να αντιμετωπίσεις το ψυχολογικό κομμάτι, τότε πρέπει να κάνεις θεραπεία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News