Αγαπητή «Α, μπα»: Οι γονείς μου με αντιμετωπίζουν σαν μωρό

Αγαπητή α μπα Για να δώσω έναν τίτλο στο σεντόνι μου ώστε να σε βάλω στο κλιμα,θα το ονομασω “25 χρονων και σχεση με τους γονεις”. Ειμαι 25 χρονων,σπουδάζω στην Αθηνα αλλα εχω γεννηθει και μεγαλωσει σε νησι,οπου και εξακολουθει να ζει η οικογενεια μου. Το θεμα μου εχει να κανει με τους γονεις μου. Ειναι πολυ υποστηρικτικοι(πχ στο κομματι των σπουδων μου,δεν με πιέζουν και αναγνωριζουν οτι σπουδαζω κατι δυσκολο),με συντηρουν οικονομικα(μου εχουν πει οτι θα με στηριξουν για να αφοσιωθεί στις σπουδες μου και εργαζομαι μονο το καλοκαιρι που γυρναω στο νησι για το διμηνο των διακοπων) και γενικοτερα δεν μου εχει λειψει τιποτα(και ειμαι ευγνωμων φυσικα γι αυτο). Το προβλημα ειναι οτι αισθάνομαι πως με αντιμετωπιζουν σαν μωρο. Ενω ζω μονη μου εδω και 7 χρονια (γεγονος που σημαινει οτι εχω την ευθυνη του εαυτου μου για την ακεραιοτητα μου,κλπ),καθε φορα που επιστρεφω στο πατρικο,οι γονεις μου μου φέρονται σαν να ειμαι 5 χρονων. Και ολο αυτο κορυφωνεται τωρα,που αναγκαστηκα να γυρισω ενα διμηνο στο πατρικο μου εξαιτιας της καραντινας. Πχ θελησα να κοιμηθω στο σπιτι μιας φιλης μου,με άφησαν με (αυτο το “με αφησαν” ειλικρινα δεν το καταλαβαινω οταν εισαι στα 25),αλλα ειχαν μια αντιδραση σαν να τους ειπα οτι θα παω στην Αλασκα. (Ξεκαθαριζω οτι αυτο συνεβη μετα το περας της καραντινας και εδω που μενουμε δεν υπαρχει ιδιαιτερος κινδυνος,θελω να πω οτι ολα αυτα δεν εχουν να κανουν με καποιο φοβο μηπως κολλησω π χ,τα θεματα αυτα υπηρχαν ανεκαθεν).Γενικα αυτο το μοτιβο υπαρχει σε ολα,ναι μεν δεν απαγορευουν(και οντως ποτε δεν μου απαγορευσαν καθετα κατι,να βγαινω,να ξενυχταω),αλλα διαβαζω στα ματια τους αμεσως οτι αυτο που κανω δεν τους ειναι και ιδιαιτερα αρεστο αλλα αντε κομματια να γινει. Θα μου πεις γιατι με νοιαζει,να τους ειναι αρεστο; Απλα αντιμετωπιζω συνεχως μια αμφισβητηση η οποια πλεον με εχει κουρασει και θα ηθελα να κατανοούν περισσοτερο οτι εχω μεγαλωσει πια και δεν ειμαι το 5χρονο που εχουν στο μυαλο τους. Αλλο παραδειγμα ειναι οτι εχω γνωρισει ενα αγορι στο νησι εδω και 3 μηνες,που τα παμε πολυ καλα και νιωθω πολυ χαρουμενη σε αυτον τον τομεα μετα απο μια μεγαλη απογοητευση που ειχα. Η μαμα μου το γνωριζει,ο πατερας μου οχι και ο λογος ειναι οτι δεν νιωθω ετοιμη να το μοιραστω ακομα μαζι του,καθως δεν εχω μεγαλη οικειοτητα μαζι του(ειναι λιγο μεγαλυτερος σε ηλικια και απλως εχει τα δικα του πιστευω με τα οποια ζει χαρουμενος στον μαγικο του κοσμο). Θελησα να κοιμηθω σπιτι του και η μαμα μου με σταυρωσε οτι δεν το ξερει ο πατερας μου και δεν πρεπει να του λεμε ψεματα(συμφωνω μεν,αλλα ειναι ανθρωπος που η ιδεα οτι εχω σχεση μαλλον του φερνει εγκεφαλικο,σχεση πατερα κορη καταλαβατε). Στο τελος συμφωνησε και με καλυψε αλλα δεν ηταν και ιδιαιτερα θετικη,πχ μου ειπε γιατι δεν πας και γυρνα το βραδυ ο,τι ωρα και να ναι. (Ξερω οτι ειναι δυσκολο και για εκεινη να μπαινει στην μεση,ομως δεν μπορω να μοιραστω ακομα κατι για το οποιο θελω χρονο μεχρι να νιωσω σιγουρια και ο λογος να ειναι επειδη ζουμε ολοι μαζι,δηλαδη για καθε σχεση που ειχα κανει και θα κανω στο μελλον θα πρεπει να τρεχω να ενημερωνω γονεις και γειτονια;) Σε συζητησεις με φιλους και αδελφια,ξαδελφια,ολοι υποστηριζουν οτι ειμαι μεγαλη πια και ειναι λογικο να θελω να ζω σαν ενηλικη(πχ να κοιμαμαι στο αγορι μου,σε φιλους και οτι ενα μηνυμα στους δικους μου πως δεν θα γυρισω σπιτι,θα ηταν αρκετο). Και ενω συμφωνω,μετα οταν γυριζω σπιτι ολα αυτα μου φαινονται ετη φωτος μακρια. Κατανοώ σιγουρα πως οταν συγκατοικεις με την οικογενεια σου,δεν φευγεις χωρις να δινεις λογαριασμο οπως θα εκανες σπιτι σου . Κατανοώ και την θεση της μαμας μου που μπαινει στη μεση να με καλυψει και οτι για αυτο αντιδρα στην πραγματικοτητα,ουτε εμενα μου αρεσουν τα ψεματα στην τελικη,με αγχώνουν αφανταστα. Επισης κατανοώ το γεγονος οτι στηριζομαι οικονομικα απο αυτους,αλλα συγχρονως ημουν και ειμαι παντα συνετη στα εξοδα και εκτιμω και το τελευταιο ευρω που μου δινουν γιατι ξερω πως βγαινουν. Και γενικα παντα ειμαι η συνετη κορη(θελω να ειμαι σαφως) και περναω πολυ χρονο μαζι τους και στην δουλεια και σε διακοπες και σε εξοδους(εχω νιωσει απειρες φορες οτι φτανω να γινομαι μαμοθρεφτο,ομως σε καμια περιπτωση δεν λεω οτι δεν θελω να κανουμε πραγματα μαζι γιατι περναω καλα και μαζι τους). Ξερω οτι ισως ειναι ο δικος μου χειρισμος το προβλημα(πχ τι κακο υπαρχει στο να μιλησω στον πατερα μου για το αγορι μου, ειναι ο,τι πιο φυσιολογικο σε αυτη την ηλικια,αλλα καπου μαγκωνω γενικα στην κουβεντα μαζι του και παντα οταν θελω να του πω κατι το σκεφτομαι πολυ πριν)…Ομως αυτο που δεν κατανοώ ειναι γιατι να πρεπει να υπαρχει τοση ενημερωση για τις κινησεις μου οταν βρισκομαι μαζι τους,ενω στην Αθηνα δεν υπαρχει προβλημα; Γιατι πρεπει να αλλαζει ο τροπος ζωης μου οταν ειμαι στο νησι μονο και μονο επειδη μοιραζομαστε το ιδιο σπιτι,ενω για αυτα που δεν βλέπουν δεν τους νοιαζει; (πχ στην Αθηνα κοιμαμαι οπου θελω,στο πατρικο ειναι το προβλημα). Επειδη ξερω οτι ειναι κατεβατο θα συνεχίσω την ερωτηση μου εδω (για να βοηθησω την κατασταση)… Ποση ελευθερια πιστευεις οτι μπορει να εχει μια 25χρονη,που ναι μεν εξαρταται οικονομικα απο τους γονεις,αλλα συγχρονως ζει σε μια αλλη πολη μονη της (δειχνοντας υπευθυνοτητα φυσικα σε ολους τους τομεις απο πολυ μικρη μαλιστα); Πως θα συμβούλευες να θέσω τα ορια μου και να κερδισω μια θεση σε αυτο το σπιτι ως ενηλικη ομως και οχι σαν το παιδι που δεν μπορει να σταθει μονο του; Γιατι ξερω οτι μπορω να σταθω μονη μου και εχω μαθει να προστατευω και να φροντιζω τον εαυτο μου αλλα δεν μου δινεται και η ευκαιρια να τους το αποδειξω,στην πραγματικοτητα μονο το οικονομικο ειναι κατ εμε αυτο που με χωριζει απο την απολυτη ενηλικιωση και τον “απογαλακτισμο”(αν εχεις αλλη αποψη απο τα λεγομενα μου,καλοδεχουμενη). Πιστευεις οτι θελω πολλα για την ηλικια μου; (αν και μεταξυ μας στα 25 η μανα μου λογου χαρη ηταν παντρεμενη απο επιλογη της,οποτε δεν νομιζω οτι αυτα που θελω ειναι και τοσο εξωφρενικα) Συγγνώμη για το κατεβατό και ευχαριστώ εσένα και όποιον αφιερώσει χρόνο να το διαβάσει,αλλά αν δεν με βρει κορονοϊος,θα με βρει παράνοια φέτος :p

Η προσπάθεια της επανάστασης μέσα στο σπίτι έχει νόημα όταν είσαι 13, 14 και έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου μέχρι να ανεξαρτητοποιηθείς, και τότε έχει νόημα γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία καταλαβαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου.
Όταν είσαι 25, η προσπάθεια δεν συμφέρει να είναι προς τα εκεί. Η εκπαίδευση των γονιών παίρνει πολλά χρόνια και δεν τα έχεις πια για να τα αφιερώνεις εκεί. Πρέπει να κάνεις κινήσεις που θα σε κάνουν πιο ανεξάρτητη, ώστε να μην χρειάζεται να παίρνεις την έγκρισή τους.
Τα ερωτήματα γύρω από το «γιατί φέρονται έτσι» και «στην Αθήνα είναι αλλιώς» δεν έχουν νόημα, φέρονται έτσι επειδή έτσι είναι, και ναι, όταν είσαι στην Αθήνα παριστάνουν ότι κάνεις αυτό που θα ήθελαν να κάνεις, αλλά σου διαφεύγει και κάτι ακόμα: όταν είσαι στην Αθήνα, δεν ξέρει ούτε το υπόλοιπο νησί τι κάνεις. Δεν είναι μόνο τι βλέπουν οι ίδιοι, αλλά τι φοβούνται ότι θα δουν όλοι γύρω τους.
Αυτό που σε χωρίζει από την ουσιαστική ενηλικίωση είναι το οικονομικό. Πράγματι. Οπότε, κάνε ερωτήσεις στον εαυτό σου ως προς το πόσο γρήγορα μπορείς να φτάσεις εκεί. Αν σε στηρίζουν για τις σπουδές σου, τότε φρόντισε να έχεις άριστες επιδόσεις στις σπουδές, ώστε να είσαι ανταγωνιστική και να ανεξαρτητοποιηθείς μια ώρα αρχύτερα. Αλλιώς, η λύση είναι να μην δέχεσαι τα λεφτά από τώρα και να δουλεύεις και να σπουδάζεις ταυτόχρονα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News