Αγαπητή «Α, μπα»: Οι γονείς μου έρχονται στην Αθήνα και δεν ξέρω αν θέλω να τους φιλοξενήσω

Διαβάζω την ερώτηση που δημοσιεύθηκε 18.10.2018 με τίτλο «Νιώθω μονίμως φιλοξενούμενη στο ίδιο μου το σπίτι» και είμαι έτοιμη να συνασπιστώ με τη γράφουσα και να ιδρύσουμε κόμμα. Ταυτίζομαι πλήρως με τον τίτλο της ερώτησης εκείνης, αν και οι συνθήκες στη δική μου περίπτωση είναι διαφορετικές. Με άλλα λόγια, αισθάνομαι φιλοξενούμενη στο αποκλειστικά δικό μου σπίτι και όχι στο οικογενειακό σπίτι. Εξηγούμαι: είμαι 30, μένω μόνη μου στην Αθήνα, όπου εργάζομαι τα τελευταία 6 χρόνια. Στην Αθήνα μένει και ο αδερφός μου. Στην αρχή συγκατοικούσαμε, αλλά χωρίσαμε τα τσανάκια μας, όταν αυτός αποφάσισε να συγκατοικήσει με την τότε κοπέλα του (νυν σύζυγό του) και εγώ να μετακομίσω σε άλλη περιοχή πιο κοντά στη δουλειά μου. Με τα ΜΜΜ η απόσταση μεταξύ των σπιτιών μας είναι περίπου μιάμιση ώρα. Ο αδερφός μου και η γυναίκα του περιμένουν σε λίγες εβδομάδες το πρώτο τους παιδί. Εγώ μένω σε ένα διαμέρισμα περί τα 55 τμ, με ένα υπνοδωμάτιο που χωράει μόνο το διπλό κρεβάτι και έναν ενιαίο χώρο σαλόνι-κουζίνα-γραφείο. Ο αδερφός μου από την άλλη μένει σε ένα διαμέρισμα περί τα 80 τμ, με δύο υπνοδωμάτια (το ένα κρεβατοκάμαρα, το άλλο παιδικό), μία σαλο-τραπεζαρία και μία κουζίνα. Οι γονείς μου μέχρι τώρα κάθε φορά που έρχονταν για να μας επισκεφθούν έμεναν στο δικό μου σπίτι. Στριμωχνόμασταν η αλήθεια είναι, αλλά για 15 μέρες αντεχόταν η κατάσταση. Φέτος ξεκίνησα μεταπτυχιακό, οπότε μετά τη δουλειά, από την οποία σχολάω γύρω στις 20.00, επιστρέφω σπίτι και διαβάζω μέχρι να κοιμηθώ. Το γραφείο είναι στον ίδιο χώρο με σαλόνι-κουζίνα. Να φανταστείς μέχρι και στον φίλο μου έχω πει αν γίνεται να έρχεται σπίτι μετά τις 23.00 για να είμαι μόνη και να διαβάζω. Οι γονείς μου ετοιμάζονται να έρθουν στην Αθήνα για τη γέννηση του μωρού και δεν ξέρω για πόσο καιρό σκοπεύουν να καθίσουν. Δεν θέλω να τους ρωτήσω πριν έρθουν, γιατί είναι λίγο παρεξηγήσιμο το «και πόσο καιρό σκοπεύετε να μείνετε;». Είναι λίγο προφανές ότι εάν το θέσω έτσι, υπονοώ ότι η παρουσία τους θα μου είναι βάρος. Η αλήθεια είναι ότι γενικά χαίρομαι να έρχονται σπίτι μου και να τους βλέπω (με βοηθάνε και με τα πρακτικά του σπιτιού, μαγείρεμα, πλύσιμο κλπ), είναι διακριτικοί και υπό άλλες συνθήκες μου έχουν πει ότι δεν θέλουν να κατσικώνονται στο σπίτι μου γιατί καταλαβαίνουν ότι έχω τις δουλειές μου και τη ζωή μου. Αλλά τώρα από τη μια θέλουν να χαρούν το πρώτο τους εγγόνι, από την άλλη εγώ έχω δουλειά, διάβασμα και μια προσωπική ζωή. Από τη μία ούτε στο σπίτι του αδερφού μου με ένα νεογέννητο και χωρίς δικό τους δωμάτιο δεν είναι βολικό να μείνουν, από την άλλη όμως ούτε και το δικό μου σπίτι είναι ξενοδοχείο. Έχουν σκεφθεί να πάνε σε ξενοδοχείο, αλλά το θεωρώ λίγο γαϊδουριά με δύο παιδιά στην Αθήνα να δεχθώ να πάνε σε ξενοδοχείο, από την άλλη είναι και ένα κόστος εάν θέλουν να μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Από την άλλη ο φίλος μου φιλοξενεί κι αυτός την αδερφή του εδώ και κάποιους μήνες, οπότε ούτε εκεί μπορώ να μετακομίσω προσωρινά και δεν ξέρω τι να κάνω. Ναι, το πρόβλημά μου είναι ότι θα ήθελα ιδανικά να βρισκόταν μία λύση με την οποία να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Υπάρχει κάτι που δεν έχω σκεφθεί;

– θέλω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο

Οι γονείς σου θα είναι απείρως πιο χρήσιμοι στο σπίτι του αδερφού σου από το δικό σου, και δεν το λέω επειδή παίρνω το μέρος σου, αλλά δεν ξέρω τι σημαίνει «να χαρούν το εγγόνι τους». Για μερικούς σημαίνει να το παίρνουν αγκαλιά το ένα τέταρτο που είναι πλυμένο, ταϊσμένο και σχετικά ήρεμο, μέχρι να αρχίσει πάλι ο τυφώνας Νεογέννητο. Αν είναι αυτός ο στόχος, να μοιράσουν τον χρόνο μεταξύ του δικού σου σπιτιού και ενός ξενοδοχείου, και να μην έχεις καθόλου τύψεις.

Για το δικό σου σπίτι τώρα, νομίζω ότι είσαι κάπως άκαμπτη, γιατί εξακολουθείς να έχεις δύο ξεχωριστούς χώρους. Υπάρχουν κάτι επιπλάκια που μπορείς να βάλεις πάνω στο κρεβάτι και λειτουργούν ως μικρά γραφεία. Μπορείς να διαβάζεις εκεί, αν οι γονείς σου είναι όπως λες διακριτικοί άνθρωποι που χαίρεσαι να βλέπεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News