Αγαπητή «Α, μπα»: Οι γονείς μου είναι έχουν αντίθετη πολιτική ιδεολογία από τον σύντροφο μου

Αγαπημενη Α μπα, Μου προκαλει μεγαλη ταραχη ενα θεμα. Ειμαι 27. Εχω μια σχεση εδω και αρκετα χρονια με ενα παιδι που αγαπω βαθια και ταιριαζουμε παρα πολυ. Οταν ειχα πει για τη σχεση μου στους γονεις μου αντεδρασαν ασχημα, επειδη εκεινος ειναι αντιθετης πολιτικης ιδεολογιας απο κεινους. Εγω φυσικα δε θα τους ελεγα τιποτα γ αυτον, αλλα εμαθαν για την ιδεολογια του οταν τυχαια ειδαν ενα λαικ του στα σοσιαλ μου και τον εψαξαν. Ειναι πολυ φανατικοι και η ενασχοληση με το κομμα τους δινει ζωη, εντελως θλιβερο, και αυτοι που συναναστρεφονται ειναι ολοι φυσικα ιδιας ιδεολογιας ενω αντιπαθουν ατομα διαφορετικης ιδεολογιας και φανατιζονται σε τραπεζια οταν τυχει-σπανια βεβαια- κανεις αντιθετος με αυτους και τον βαζουν στη μπλακ λιστ για παντα. Για τετοια αρρωστια και προβλημα μιλαμε. Τελος παντων, οταν εμαθαν για τις ιδεες του φιλου μου, αρχικα ταραχτηκαν και μου ειπαν οτι δεν ειναι πραγματα αυτα κλπ. Οταν τους εκανα σαφες οτι δε με νοιαζει η γνωμη τους και χρονισε το πραγμα, αρχισαν τις απειλες να χωρισω γιατι δε θα μου δωσουν λεφτα για μαστερ, δε θα μου ξαναδωσουν λεφτα για τιποτα γενικως και θα φροντισουν να με αποκληρωσουν. Επειδη τους ξερω, ειναι πολυ πιθανο να τα εκαναν πραξη αυτα, και επειδη η οικογενειακη μας περιουσια ειναι αρκετη και η σταθερη οικονομικη τους βοηθεια πολυ σημαντικη (μου εβαζαν καθε μηνα χρηματα στο λογαριασμο μου) και επειδη τοτε δεν ειχα δικη μου δουλεια να ανεξαρτητοποιηθω, αποφασισα να κρατησω κρυφη τη σχεση. Τους ειπα οτι χωρισα και λιγο καιρο μετα, οταν ξεχαστηκε το θεμα , ειπα οτι θα παω να μεινω με την κολλητη μου. Φυσικα πηγα να μεινω με το φιλο μου. Απο τοτε οι γονεις μου δεν εχουν υποψιαστει κατι, εκεινος τους εχει μπλοκαρει στο φβ οποτε δε φαινεται ποτε τιποτα αλλα και μεις προσεχουμε πολυ. Φετος στο φιλο μου εκαναν προταση να δουλεψει στο εξωτερικο και τον συνοδευσα γιατι δε θελαμε να χωριστουμε. Εγω αφησα τη δουλεια μου στην Ελλαδα, που μου απεφερε ενα ασημαντο εισοδημα, το τυπικο της κρισης. Και εδω μπαινουν παλι οι γονεις μου. Οι οποιοι δε θελανε καθολου, μα καθολου, να φυγω στο εξωτερικο, γιατι χωρις να το εχουν δηλωσει, θελουν να ειμαι συνεχεια εκει γ αυτους. Σε μενα βεβαια λενε αλλα, δηλαδη την αρνηση για το εξωτερικο τη στηριζουν στο οτι ‘εδω εχουμε γνωριμιες και θα σε βαλουμε καπου καλα’ (που δεν το εχουν κανει ποτε 4 χρονια που δουλευω, γιατι θελουν να ειμαι οικονομικα εξαρτημενη απο αυτους για να τους εχω αναγκη). Για να μην αρχισουν παλι τις απειλες με τα χρηματα, τους ειπα οτι θα παω να κανω ενα προγραμμα που κραταει λιγο και θα γυρισω αμεσως φυσικα. Και επειδη αρχισαν την ανακριση, τους ειπα οτι θα παω σε μια φιλη μου και θα με φιλοξενησει εκεινη γι αυτο το διαστημα. Ο πατερας μου ειπε οκ, εφοσον θα σε βοηθησει στην καριερα σου μετα στην Ελλαδα, να το κανεις αλλα να γυρισεις αμεσως μολις τελειωσει. Και ενω περιμεναν να γυρισω συντομα, επειδη το συμβολαιο του φιλου μου ειναι τουλαχιστον για ενα χρονο, εγω ειμαι ακομη εδω και τους ειπα μια σχετικα καλη δικαιολογια απλως για να κερδισω λιγο χρονο ακομη ψυχικης ηρεμιας. Το θεμα ειναι οτι ο χρονος περναει και με εχουν πρηξει να γυρισω πισω με δικαιολογιες θα εχεις κενο στο βιογραφικο, τα προγραμματα δε μετρανε, η δουλεια μονο μετραει, πώς ζεις εκει περα (ζουμε απο τον-ευτυχως νορμαλ- μισθο του φιλου μου, με τον οποιο συναποφασισαμε να μην ξοδευω απο τα λιγα που ειχα μαζεψει στο λογαριασμο μου γιατι με αυτους ποτε δεν ξερεις, πρεπει να εχω ενα ποσο ασφαλειας). Οταν τους ειπα να κατσω λιγο ακομη γιατι σκεφτομαι μηπως βρω δουλεια εδω ηταν ανενδοτοι και αρχισαν τις απειλες να γυρισω. Πιεζομαι απιστευτα με ολο αυτο, γιατι με ρωτανε συνεχεια πώς επιβιωνω τοσο καιρο εκει, γιατι βλεπουν ανεγγιχτους τους λογιαριασμους μου και εκεινοι φυσικα δε μου βαζουν χρηματα γιατι απλα δε συμφωνουν με το εξωτερικο και θελουν ετσι να με κανουν να το δω και μονη μου οτι δε βγαινω οικονομικα και να γυρισω. Σ αυτο τους λεω ζω με μετρητα που ειχα παρει απο την Ελλαδα και να μην τους νοιαζει τι κανω εφοσον ζω απο τα δικα μου χρηματα. Ηρεμουν λιγο αλλα μετα το ξαναθυμουνται. Δουλεια να πω οτι βρηκα και οτι βιοποριζομαι απο κει δε γινεται γιατι ο πατερας μου ειναι ικανος να παιρνει τηλεφωνα ή να στελνει μειλ σε εταιριες να με ζηταει (ξερει και λαμπρα αγγλικα), δεν κανω πλακα καθολου, ειναι εντελως παρανοικος. Και να πω οτι βρηκα αλλα δεν του λεω πού, δεν παιζει γιατι παλι θα με εκβιαζουν οτι δεν τους λεω ενω θα αρχισουν να ρωτανε τους γνωστους μου και θα με κανουν ρεζιλι (τρου στορι). Υποτιθεται λοιπον οτι αυτο τον καιρο μενω ακομη με τη φιλη μου που με φιλοξενει εδω και τρωω απο τα ετοιμα, δηλαδη τα μετρητα που εχω φερει απο την Ελλαδα. Πλεον τρεμω να σηκωσω το τηλεφωνο, και το σηκωνω μια φορα την εβδομαδα, αλλα δε με σωζει αυτο. Δε θελω να γυρισω στην Ελλαδα, εχω σκοπο να κανω ενα μεταπτυχιακο εδω του χρονου με δικα μου χρηματα για να εχω πιθανοτητες να βρω και γω δουλεια και να προσφερω στο σπιτι, αλλα πισω δε θελω να γυρισω. Τωρα αρχισαν τις απειλες οτι ειμαι μια ανεπροκοπη που αντι να ερθω να δουλεψω στην Ελλαδα προτιμω να μεινω εξωτερικο για ενα προγραμμα αμφιβολης χρησιμοτητας λες και ειμαι ακομη φοιτητρια. Μου φορτωνουν απιστευτα αγχη, ενα το κενο στο βιογραφικο που το γνωριζω αλλα προσπαθω να επιμορφωθω αυτο το διαστημα (οντως κανω αυτο το προγραμμα, δεν ειναι ολα ψεματα), με την ανακριση πώς ζω και πώς με αφηνει η φιλη αυτη να μενω μαζι της τοσους μηνες, οτι αν δε γυρισω δε θα με στηριζουν οικονομικα εκει και τετοια. Δεν αντεχω αλλο, και μεσα σε ολο αυτο δε μπορω να πω για τη σχεση μου και ουτε θελω να πω οτι βρηκα σχεση εδω και μενω γ αυτο γιατι εκει θα θυμωσουν ακομη χειροτερα, θα πουν σε παρασυρει μια σχεση να μενεις εξω. Δυστυχως τους ξερω απεξω και ανακατωτα. Δεν ξερω τι να κανω, τι να τους πω οτι κανω εδω για να ηρεμησουν? Τους αντιμετωπιζω παντα με κοφτο και απομακρο τροπο αλλα δε γινεται να μη με αγγιζουν αυτα που λενε, και ειδικα τα χρηματα, ειμαι μοναχοπαιδι και δεν εχω συγγενεις αλλους στενους που να με στηριξουν, για να μην πω για τη δουλεια που δεν εχω εδω και μηνες. Ο συντροφος μου ειναι πολυ υποστηρικτικος και μου λεει να βασιζομαι πανω του, αλλα δεν αντεχω να σκεφτομαι οτι θα κοπει η σχεση με τους γονεις μου, οχι για συναισθηματικους λογους αλλα για υλικους. Τελευταια σκεφτομαι πολυ εντονα μηπως αρρωστησω και δεν εχω χρηματα, ενω εχω και ψυχοσωματικα συμπτωματα απο την πιεση που μου ασκουν. Το μονο μου ουσιαστικο στηριγμα, συναισθηματικο και υλικο, ειναι ο φιλος μου (ειναι και καποιοι φιλοι, αλλα οι φιλοι ειναι για τα ευχαριστα, στα δυσαρεστα δεν ξερεις ποιος φευγει). Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο, αλλα επρεπε καπου να τα πω.

Ρωτάς πώς θα γίνει να συνεχίσεις να παριστάνεις την υπάκουη κόρη, για να μην χάσεις τα λεφτά των γονιών σου.

Λυπάμαι πολύ που σε έφτασε η ζωή σου σε τέτοιο ερώτημα. Δεν το λέω ειρωνικά. Αλλά δεν γίνεται να υπάρξει βολική απάντηση, ούτε καν αναίμακτη. Ό,τι και να κάνεις θα έχει μεγάλο τίμημα. Οπότε θα προσπαθήσω να  ξεμπερδέψω κάπως τα γύρω γύρω.

Η αίσθηση ότι χωρίς τα λεφτά τους είσαι χαμένη, ότι δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς αυτούς, είναι κάτι που σου έχουν μάθει, και δεν σου έχει περάσει ακόμα από το μυαλό να αμφισβητήσεις. Το ίδιο ισχύει και για την πεποίθηση σου ότι τα λεφτά τους θα σε σώσουν. Δεν ξέρω για πόσα λεφτά μιλάμε, αλλά αν δεν είσαι κληρονόμος Χίλτον, είναι δύσκολο να ζήσεις μια ζωή χωρίς να χρειάζεται να είσαι αυτόνομη οικονομικά. Όσα λεφτά και να έχουν, θα χρειαστεί να σταθείς στα πόδια σου. Υπάρχει περίπτωση να χάσουν τα λεφτά τους – έχει φτωχύνει οικογένειες και χωρίς μαζικές οικονομικές καταστροφές – όπως υπάρχει περίπτωση να αρρωστήσεις, όπως φοβάσαι, τόσο πολύ, που να μην φτάνουν όλα τα λεφτά του κόσμου. Η σιγουριά που σου έχουν πουλήσει, είναι γραμμάτιο χωρίς αντίκρισμα. Πρέπει να σταματήσεις να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη.

Όλα αυτά σου τα λέω επειδή νιώθω ότι φοβάσαι την επιβίωση, και όχι επειδή δεν αντέχεις χωρίς τα λούσα και τις ευκολίες. Αλλιώς η απάντηση θα ήταν αρκετά διαφορετική.

Επειδή αναρωτιέσαι πώς γίνεται να εξακολουθούν να πιστεύουν τις αρλούμπες χωρίς καμία συνοχή που τους λες, θα σου πω πώς γίνεται: δεν σε πιστεύουν. Κάνουν πως σε πιστεύουν, μέχρι να λυγίσεις μόνη σου και να επιστρέψεις με την ουρά στα σκέλια, και τότε θα πληρώσεις διπλά και τριπλά την αντίσταση που κάνεις τώρα. Δεν σε πιέζουν, επειδή ξέρουν ότι αν το κάνουν υπάρχει περίπτωση να απομακρυνθείς μια και καλή. Το δυνατό τους χαρτί τώρα είναι να παριστάνετε όλοι ότι δεν έγινε ποτέ τίποτα: εσύ δεν προσπάθησες να φύγεις, και αυτοί δεν σε απείλησαν ποτέ. Όταν (αν) γυρίσεις, θα σε «τακτοποιήσουν» αναλόγως.

Θα έλεγα ότι είναι αμφίβολο να μην υπάρχουν συναισθηματικοί λόγοι που δεν ορθώνεις ανάστημα, γιατί καταλήγεις στο ότι συναισθηματικά μόνο ο φίλος σου σε στηρίζει, και ότι είσαι μοναχοπαίδι. Είναι σημαντικό να ξέρεις τι είναι αυτό που φοβάσαι.

Νομίζω ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή είναι να πας σε ψυχολόγο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News