Αγαπητή μου, Α,μπα, καλησπέρα. Πώς θα χαρακτήριζες εκείνον τον γονέα, ο οποίος ρέπει συστηματικά προς τη σπατάλη και που δεν φρόντισε ποτέ να αποταμιεύσει έστω κι ένα πενιχρό ποσό για τυχόν μελλοντικές ανάγκες του παιδιού του (π.χ. υγεία, σπουδές, κτλ); Που δείχνει να έχει το σκεπτικό “έχει ο Θεός” κι έτσι πορεύεται στη ζωή του; Ανόητο; Αμελή και επιπόλαιο σε βαθμό κακουργήματος; Και το κρίσιμο ερώτημα είναι τι κάνεις ως παιδί ενός τέτοιου γονέα σε περίπτωση που παρουσιαστεί σε αυτόν τον άνθρωπο κάποια ανάγκη ενώ γνωρίζεις ότι με δική του ευθύνη δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ούτε κατ΄ ελάχιστον κι εσύ προσπαθείς με προσωπικές θυσίες να μη σε βρει οικονομικά παντελώς απροετοίμαστο το αύριο; Δεν εννοώ, φυσικά, ότι τον αφήνεις στη μοίρα του αλλά πώς μπορείς -αν μπορείς- να θέσεις όρια και να γίνει κατανοητό ότι είναι κάπως άδικο εσύ να προσπαθείς είσαι συνετός για να μην εκτεθείς (οικονομικά) στη ζωή σου και ο άλλος (ακόμη και αν πρόκειται για τον γεννήτορά σου) να δείχνει ότι -παρά την ώριμη πια βιολογική του ηλικία- δεν ιδρώνει το αυτί του για το αύριο;
Υπό προϋποθέσεις, φυσικά και μπορείς να τον αφήσεις στη μοίρα του. Μπορεί να φτάσει και εκεί το πράγμα σε κάποιες περιπτώσεις, ειδικά αν υπάρχουν ανήλικοι στη μέση που πρέπει να προστατευτούν.
Δεν κατάλαβα αν ο γεννήτορας απαιτεί ή όχι να τον βοηθήσεις. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνει κατανοητή η δικαιοσύνη και η αδικία. Αν δεν ιδρώνει το αυτί του σε αυτή την ηλικία, αν δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποιο θέμα που πρέπει να αλλάξει, όλα αυτά πάνε, τελείωσαν – μόνο εσύ μπορείς να τα επεξεργαστείς μέσα σου, για σένα, μην περιμένεις να καταλάβει κάτι από όλα όσα έγιναν και πρόκειται να γίνουν. Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις βοήθειας, κάνε αυτό που μπορείς και θέλεις, χωρίς να βάλεις σε κίνδυνο το δικό σου μέλλον, χωρίς όμως να περιμένεις κάποιου είδους κατανόηση, αναγνώριση, δικαίωση. Αν περιμένεις τέτοια, δεν θα τα αποκτήσεις βοηθώντας. Για τον εαυτό σου θα τα κάνεις, για να νιώθεις καλά με σένα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μπορεις να τους πεις ‘εχει ο θεος’
στη θέση σου, καλού – κακού δεν θα τους έλεγα ότι έχω δικές μου οικονομίες… δυσάρεστο, αλλά είναι το πρώτο που σκέφτηκα..
Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αυτό. Δεν υπήρχε φορά που χρειαστηκαν κάτι οι γονείς μου κ δε στάθηκα δίπλα τους. 26 χρόνων με δικιά μου δουλειά κ λεφτά χρειαστηκα αρκετά χρήματα για γιατρό. Δε τα είχα. Θα μπορούσα να τα έχω αν δεν έβγαινα κ δε διασκέδαζα. Δεν υπήρχε περίπτωση οι γονεις μου να μου κρύψουν ότι έχουν τα 2.000 που ήθελα. Καμία περίπτωση. Το ίδιο κάνω κι εγώ.
Επειδή έχει ξανασταλει μια παρόμοια ερώτηση,έχω μια απορία.
Είναι καθεστώς οι γονείς να αποταμιευουν για τα παιδιά τους;Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο.
Εμένα οι δικοί μου δεν μας έδωσαν ούτε μία δραχμή όταν ενηλικιωθηκαμε,όμως φρόντισαν σε όλη μας τη ζωή μέχρι τότε να ταξιδέψουμε,να διασκεδάσουμε,να περάσουμε χαρούμενα,χωρίς ποτέ να στερηθούμε αλλά και χωρίς υπερβολές.
Και αυτό δεν το αλλάζω ούτε στο ελάχιστο με ένα χρηματικό ποσο,όσο και αν ζοριστηκα μέχρι να τα καταφέρω.
Tsatsara και αυτό που έκαναν οι γονείς σου με αποταμίευση και προσωπικές θυσίες το έκαναν. Τα ταξίδια και οι διασκεδάσεις μέχρι τα 18 χρήματα είναι, θα μπορούσαν να σας είχαν αφήσει με τον παππού και την γιαγιά και να πήγαιναν ταξίδια, σινεμά, εκδρομές κλπ μόνοι τους. Όταν ξεκινάς δουλειά και μπορείς να συντηρηθείς μόνη σου και αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα δεν θα χρειαστείς χρήματα. Και οι δικοί μου γονείς ήταν ακριβώς έτσι. Δεν ζήτησα ποτέ χρήματα αλλά ξέρω οτι αν μου συνέβαινε κάτι θα είχα την στήριξή τους. Η κοπέλα δεν παραπονιέται γιατί οι γονείς της δεν της έδωσαν… Διαβάστε περισσότερα »
Δηλαδή οι δικοί μας γονείς που δεν αποταμιευσαν δεν έχουν δικαίωμα να μας ζητήσουν λεφτά;
Εμένα πάντως οπότε μου ζητάνε(σπάνια) τους δίνω με ευχάριστη.Δεν μου περισσεύουν βεβαια,αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τιμωριτικά απέναντι τους.
Η κοπέλα δεν μας λέει τίποτε άλλο για τη ζωή της και δεν μπορούμε να ξέρουμε πως κινήθηκαν στη ζωή τους εκτός από τα δύο πράγματα που μας λέει.
Που άνετα θα μπορούσαν να είναι στη δική μας κατηγορία.
Φυσικά και έχουν δικαίωμα. Πριν μερικά χρόνια που και οι δικοί μου χρειάστηκαν βοήθεια με ένα πρόβλημα υγείας και η αδερφή μου και εγώ συνεισφέραμε οικονομικά. Και το έκανα με ευχαρίστηση. Το πρόβλημα εδώ είναι οτι οι συγκεκριμένοι γονείς είναι της κατηγορίας “έχει ο Θεός”. Οταν δηλαδή έχουν τα σπαταλάνε κι όταν δεν έχουν “έχει ο Θεός”. Δεν σκέφτονται ούτε το δικό τους μέλλον ούτε του παιδιού τους. (μιλάω για την ηλικία που το παιδί είναι μικρό κι εξαρτάται απ τους γονείς). Ούτε εγώ πήρα χρήματα από γονείς όμως πάντα ήξερα ότι σε μια ώρα ανάγκης θα με βοηθούσαν. Εσένα… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγω, γενικά δε είναι καθεστος να αποταμιευουν οι γονείς για να αγοράσει το τεκνο αυτοκινητο αλλα να υπάρχει ένα ρημαδοποσο στην άκρη για να μην περιμένει το τεκνο ή ο γονεας 4-5 μήνες να αρχίσει χημειοθεραπείες σε δημόσιο νοσοκομείο. Σορρυ αν αυτο που λέω είναι καταθλιπτικό αλλα τα χρήματα δεν είναι μόνο για lifestyle.
Ακριβώς αυτό που λες, αλλά όχι μόνο. Υπάρχει και το σενάριο οι γονείς να τα έτρωγαν για να καλοπερνάνε και να χρωστάνε σήμερα και κινδυνεύουν να χάσουν σπίτι/αμάξι και να ζητάνε από το παιδί το οποίο δεν το βοήθησαν να σπουδάσει και κλήθηκε να τα βγάλει εκείνο πέρα μόνο του και τώρα μαζεύει λίγο λίγο μπας και κάνει κανένα μεταπτυχιακό ή φύγει σε κανένα εξωτερικό για καλύτερη ζωή. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εμένα αυτό μου ήρθε. Επίσης θυμήθηκα το μεθύστακα το πατέρα ενός καλού μου φίλου ο οποίος βούτηξε τα λεφτά που μάζευαν χρόνια με κόπο για να σπουδάσει ο… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου!
Ανήκω κι εγώ στα παιδιά που δεν πήραν δεκάρα από γονείς ποτέ και δε μου είχε περάσει από το μυαλό, να πω την αλήθεια, κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς. Με μάθανε να στηρίζομαι στα πόδια μου, να είμαι αυτάρκης και αυτό το βρίσκω εξαιρετικό.
Δεν έχουν καμία υποχρέωση να σου παρέχουν τίποτε παραπάνω απ’ότι μπόρεσαν. Θα έκανα αυτό δεκτό αν ταυτοχρόνως δεν ζητούσαν χρήματα από σένα. Εμένα με θυμώνει πολύ η συμπεριφορά ζω το τώρα χωρίς να υπολογίζω το μέλλον αλλά όταν παραστεί ανάγκη θα ζητήσω βοήθειαν από καποιον που στερήθηκε γιατί θέλησε να φροντίσει για το μέλλον του. Αυτή η συμεριφορά.μου φάινεται παρασιτική.
Πραγματικά κι εγώ δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους γονείς και τους βλέπω συνεχώς μπροστά μου! Ξέρω προσωπικά οικογένεια που τα 25χρονα παιδιά ζορίζονταν τρελά οικονομικά, παρά τις άπειρες ώρες δουλειάς, και οι γονείς πούλησαν το αυτοκίνητό τους για να πάνε Παρίσι γιατί “Τα παιδιά μεγαλώσανε, τακτοποιηθήκανε, ώρα να κοιτάξουμε κι εμείς τον εαυτό μας”. Δε λέω να τα κυνηγάμε με την πορτοκαλάδα μέχρι τα 40, αλλά και ως κόρη και ως μάνα μου φαίνεται αδιανόητο το παιδί να ζορίζεται και ο γονιός να κάνει ζωάρα!!
Δεν ξέρω την περίπτωση, αλλά αν οι γονείς τόσα χρόνια τα υποστήριζαν και το ταξίδι είναι όνειρο ζωής και για αυτό πήραν την απόφαση να πουλήσουν το αυτοκίνητό τους για να το εκπληρώσουν, θα πρέπει να τους δικάσουμε; Εκτός αν τα παιδιά δεν έχουν να φάνε ή αν η πώληση και το ταξίδι σημαίνουν ότι τα παιδιά θα επιβαρυνθούν οικονομικά για να υποστηρίξουν τους γονείς τους για ένα θέμα υγείας, τις μετακινήσεις των γονιών αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος μετακίνησης κτλ. Είναι καθαρά απορία μου, πραγματικά δεν νομίζω να το έκανα η ίδια στα ενήλικα παιδιά μου αυτό, απλά σκέφτομαι… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν κατάλαβα αν η απάντηση σου είναι ειρωνική και πραγματικά ελπίζω να είναι.
Το παιδί είναι 25 χρόνων.Δεν είναι παιδί με την ηλικιακή έννοια της λέξης.
Μέχρι πότε οφείλουν οι γονείς να στηρίζουν τα παιδιά παραγκωνίζοντας και το ότι αυτοί είναι άνθρωποι με ανάγκες;
Δεν λέω να αφήσεις το παιδι σου να μείνει στο παγκάκι,αλλά δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτό που περιεγραψες.
Ίσως όμως και εκείνοι στα 25 ζορίστηκαν και τώρα θέλουν να απολαύσουν ό,τι τους έχει μείνει. Εξάλλου άλλο να ζορίζονται και άλλο να μη βγαίνουν.
Παιδιά, τί να πω… Τα σχόλιά σας με εκπλήσσουν… Δεν ξέρω, μπορεί κατά βάθος να είμαι η κλασική Ελληνίδα μάνα αλλά όπως έγραψα και στο αρχικό ποστ, ναι… Για εμένα (και ως μάνα και ως κόρη ξαναλέω) δε νοείται το παιδί να ζορίζεται και ο γονιός να κάνει ταξιδάκια.. Προσωπικά όσες (λίγες) φορές ζήτησα οικονομική βοήθεια από τους δικούς μου, έκαναν ότι μπορούσαν για να με βοηθήσουν. Θα μου φαινόταν τουλάχιστον άκαρδο να μου απαντούσαν κάτι του στυλ “Μεγάλωσες, κάνε τα κουμάντα σου, εμείς θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας”
Bella ciao, εγώ τους καταλαβαινω εάν είχαν πιεστεί πολύ στο παρελθόν. Εν προκειμένω, είναι τα παιδιά σε σημείο επιβίωσης η δυσκολεύονται κα πρεπεί να κάνουν θυσίες από εξόδους και δικά τους ταξίδια/διακοπες;
Το καταλαβαίνω το σκεπτικό σου, αλλά εξαρτάται πού τραβάμε τη γραμμή για το πόσο ζορίζεται το παιδί. Αν με το “ζορίζεται” εννοούμε ότι του κάνουν έξωση, τότε ναι μαζί σου. Αλλά αν εννοούμε “ζορίζεται” εννοούμε ότι δεν θα βγει το Σάββατο το βράδυ, τότε δεν συμφωνώ. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, γιατί να έχει παραπάνω δικαίωμα το παιδί στην καλοπέραση, ειδικά αν οι γονείς ζορίστηκαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Να πω ότι δεν είχα πάντα αυτή την άποψη. Κάποτε που οι αγελάδες ήταν παχιές, με είχε σοκάρει ότι φίλοι των γονιών μου πήγαν με φίλους τους ένα ταξίδι σε άλλη… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτή είναι η ιστορία του Κώστα. Ο Κώστας, λαϊκό παιδί από τη Σπάρτη, ζούσε με τους γονείς του σε ένα μικρό σπιτάκι στα κτήματα με τις ελιές. Η μαμά του ήσυχη, νοικοκυρά και ο πατέρας του μάγκας, γκομενιάρης, τζογαδόρος. Ο μεγάλος γιος φρεσκοπαντρεμένος, στην Αθήνα. Με βρίσκει λοιπόν ο Κώστας, μου ανακοινώνει το σχέδιο, ότι δεν αντέχει άλλο τη δουλειά στα χωράφια, έχει κουραστεί, ψάχνει 3 χρόνια στην Αθήνα καλύτερη δουλειά, δεν βρίσκει, αποφάσισε να ξενιτευτεί στη Σουηδία. “Έχω βρει άνθρωπο να με στηρίξει, θα δουλέψω λάντζα σε ένα μαγαζί, θα φύγω!”. Κι εκεί που ο Κώστας μας ετοίμαζε τα… Διαβάστε περισσότερα »
Μα καλά, πως πήρε δάνειο στο όνομά του χωρίς να υπογράψει; Δεν μπορεί να το αρνηθεί;
Αυτές οι καταστάσεις είναι βαθιά προβληματικές.Δεν νομίζω ότι η ερώτηση έχει καμία σχέση με αυτό.
Σε αυτήν την περίπτωση και οι απαντήσεις θα ήταν διαφορετικές.Μιλαμε για τρομερά ανεύθυνους και κακούς γονείς.
Τραγικός ήθελε κ παιδιά ο τραχανοπλαγιάς
Ο παππούς μου αποταμίευε αλλά όλα τα χρήματα τα έδινε στις ετεροθαλείς αδερφές της μητέρας μου. Τα χρήματα τα σπατάλησαν, ποτέ δεν τα επέστρεψαν κι όταν ο παππούς είχε κάποια ανάγκη χτυπούσε πάντα την πόρτα της μητέρας μου η οποία τον λυπόταν και τον βοηθούσε (του έδινε χρήματα, του αγόραζε πράγματα, πήγαινε στους γιατρούς μαζί του κλπ). Όταν όμως έμαθε η μητέρα μου ότι είχε κάνει εκείνες συνδικαιούχους του τραπεζικού λογαριασμού του, γνωρίζοντας πως είχαν σπαταλήσει τα χρήματά του, γιατί τις εμπιστευόταν περισσότερο από την μητέρα μου σταμάτησε να βοηθά. Τα χρήματα από τον λογαριασμό εξαφανίστηκαν όταν από σύμπτωση η… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτο μου θυμισε λιγακι την ιστορια του βασιλια Ληρ.
Τα παιχνιδια που κανουν καποιοι γονεις με τα βιβλιαρια ή δινουν στο ενα παιδι ενω το αλλο παιρνει μια π@υτσα χωρις να εχει φταιξει ..Ή θα δινεις σε ολα τα παιδια σου το ιδιο ή δεν θα δινεις τιποτα σε κανενα.
Τετοιοι γονεις ειναι αξιοι της μοιρας τους κατα τη γνωμη μου.
Κι εμένα οι γονείς μου δεν το είχαν με τη αποταμίευση. Και του ότι δεν είχαν ποτέ πολλά λεφτά ήταν ένας λόγος παραπάνω να είναι λίγο πιο συνετοί. ΑΛΛΑ Εγώ από σχετικά μικρή ηλικία κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να έχω τίποτα έτοιμο. Αν αυτό ήταν σωστό ή οχι δεν είχε σημασία. Οπότε πήρα αποφασίσεις (εξωτερικό για δουλειά κλπ) για να έχω μια ζωή όπως θα ήθελα. Ήταν όλα εύκολα;; Όχι, είναι όπως τα φανταζομουν; Ούτε καν, αλλά το να κατηγορώ τους γονείς μου ότι δεν κάναν οικονομίες να μου δώσουν, δεν ειχε ποτέ νόημα. Θέλω να καταλήξω ότι δεν έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη μου παραπονιόταν που οι γονείς της δε πούλησαν το σπίτι τους όταν έπιανε πολλά λεφτά για να της αφήσουν παραπάνω από τις κάτι δεκάδες χιλιάδες που της είχαν αφήσει. Και εγώ σκεφτομουν που κάποτε χαιρόμουν που η γιαγιά μου μου είχε αποταμιεύσει κάτι κατοστάρικα μέχρι να ενηλικιωθω 😜
Εγώ σκέφτηκα που οι γονείς μου μάς έπειθαν κάθε χρόνο να βάλουμε τα λεφτά από τα κάλαντα η καθεμία σε προσωπικό λογαριασμό, και όταν χρειαστήκαμε λεφτά μετά τις σπουδές, οι λογαριασμοί είχαν σεβαστά ποσά — γιατί έβαζαν κι εκείνοι πότε πότε, στα μουλωχτά.
Η φίλη σωστή πριγκίπισσα, πες της χαιρετίσματα.
Πολλοί τέτοιοι γονείς υπάρχουν που όχι μόνο δεν έκαναν αποταμίευση ακόμα και τις εποχές που μπορούσαν αλλά φέσωσαν κιόλας τα παιδιά τους με χρέη. Αν θες και αν στο επιτρέπουν αναλαμβάνεις εσύ την διαχείριση των οικονομικών τους ώστε να τους αποταμιεύεις ένα ποσό για ώρα ανάγκης και να τους δίνεις μόνο για τα πάγια έξοδα τους ενοίκια, λογαριασμούς, τρόφιμα κλπ. Δηλαδή εφόσον επιδεικνύουν ανώριμη και ανεύθυνη συμπεριφορά τους αντιμετωπίζεις σαν ανήλικα. 0,5 ευρώ για το κουλούρι στο κυλικείο γιατί άμα σου δώσω 10 θα γυρίσεις έχοντας φάει 3 τυρόπιτες σε ένα διάλειμμα και τα ρέστα τάπες. Τους κάνεις πολύ σοβαρή… Διαβάστε περισσότερα »
[…] ένα πενιχρό ποσό για τυχόν μελλοντικές ανάγκες του παιδιού του (π.χ. υγεία, σπουδές, κτλ).
Άλλο η υγεία, άλλο οι σπουδές.
Είναι βέβαιον ότι η αδυναμία να αποταμιεύσει οφείλεται σε σπατάλη; Μήπως δεν περίσσευαν τα χρήματα γιατί το παιδί είχε πολλές απαιτήσεις και ο γονέας δεν έλεγε όχι;
Ο άνθρωπος που ξέρει να κάνει αποταμίευση δενν αφήνει το παιδί να του υπαγορεύσει τι και πόσα πράγματα θ’αγοράσει.