Αγαπητή «Α, μπα»: Oι γονείς μου αντιπαθούν τον φίλο μου

Γεια σου Α,μπα! Το πρόβλημά μου είναι συνηθισμένο και όμως με απασχολεί αρκετά. Είμαι 26 και μένω σε μια πολυκατοικία , ένα διαμέρισμα δίπλα από τους γονείς μου. Το διαμέρισμα αυτό μου το έγραψαν, είναι στο όνομά μου, εκείνοι μένουν στο διπλανό του ίδιου ορόφου. Ταυτόχρονα έχω μια σχέση 2 χρόνων και συγκατοικούμε εδώ και μερικούς μήνες. Στην αρχή νόμιζα πως τον συμπαθούσαν , τρώγαμε και μαζί μερικές φορές καθώς μας καλούσαν στο σπίτι τους αλλά κάπου άρχισε να χαλάει η φάση. Εμένα μου άρεσε που είχα (νόμιζα πως είχα) καλές σχέσεις με τους δικούς μου , ήθελα να μπορούμε να μπορούμε να έχουμε πάρε δώσε όμως πλέον υπάρχει μια αντιπάθεια απέναντι στον φίλο μου. Σιγά σιγά άρχισαν τα σχόλια για το φίλο μου ειδικά από την πλευρά την μάνας μου. Τρώγαμε μαζί κάθε βδομάδα και με το που μέναμε οι 2 μας έστω για 2-3 λεπτά άρχιζε και σχολίαζε το αν έχει πάρει κιλά ή τι φοράει ,πως είναι αγενής και διάφορα άλλα περί εμφάνισης ,τρόπων και χαρακτήρα. Δεχόμουν καθημερινά κριτική για μικρά θέματα , συνέχεια τηλέφωνα , γκρίνια και αν δεν το σήκωνα χτυπούσε την πόρτα. Έτυχε μερικές φορές να χτυπάει, να μην είμαι μέσα, να της ανοίγει ο φίλος μου και αργότερα να μου λέει πόσο χάλια ήταν το σπίτι και πόσο τσαπατσούλης είναι. Με τόσα σχόλια έκοψα τα τραπεζώματα καθώς δεν γίνεται να εκθέτω τον φίλο μου σε άτομα που τον θάβουν πισώπλατα και του είπα πως αν γίνεται να μην ανοίγει την πόρτα. Επίσης έπιασα την μητέρα μου και της απαγόρευσα να χτυπάει την πόρτα όποτε της καπνίσει. Της είπα πως θα ήθελα να παίρνει ένα τηλέφωνο πρώτα και γενικά να μας δώσει τον χώρο μας ως ζευγάρι. Δεν της άρεσε μάλλον η οριοθέτηση αυτή καθώς άρχισε να με προσβάλει λέγοντας πως είμαι άχρηστη στο να διαλέξω σωστό άντρα για εμένα τέτοια που είμαι, πως σίγουρα θέλω γιατρό για να λύσω τα άλυτα θέματα που έχω , πως είναι εντελώς αντιπαθητικός και πως εκείνη σαν 3ο άτομο τα βλέπει καλύτερα. Πάντα ήταν επικριτική μαζί μου αλλά αυτή τη φορά αισθάνθηκα κάτι να σπάει μέσα μου. Νόμιζα όπως είπα πως μπορούσα να έχω καλές σχέσεις μαζί της αλλά δεν αντέχω πια να ακούω σχόλια για τον φίλο μου και για εμένα. Ο καημένος δεν κάνει κάτι, δεν προκαλεί. Το έχει καταλάβει πως δεν τον πηγαίνουν αλλά δεν μου έχει πει κάτι , αντιθέτως παραμένει ευγενικός και τυπικός. Προσπαθώ να αποφεύγω τους γονείς μου όσο μπορώ, να μην σηκώνω πολλές κλήσεις και γενικά να βάλω απόσταση πράγμα αρκετά δύσκολο καθώς μένουμε στον ίδιο όροφο. Έχω κουραστεί , νιώθω πως παίζω κρυφτό , για παράδειγμα να μην με ακούσουν να ανεβαίνω τις σκάλες γιατί ανοίγει η μάνα μου την πόρτα και μου μιλάει , αλλά πλέον δεν μπορώ να αγνοήσω τα κακεντρεχή σχόλια που ακούω για το σύντροφό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει τόση αντιπάθεια ενώ στην αρχή φαινομενικά η κατάσταση ήταν εντάξει και γιατί πρέπει να καλούμε να ακούω τέτοια σχόλια. Μπορώ να δεχτώ ότι δεν τον συμπαθούν αλλά αυτό που με τσακίζει είναι τα σχόλια. Θα μπορούσαν να έχουν τυπικές σχέσεις μαζί του και τέλος. Στην τελική εγώ τα έχω μαζί του όχι εκείνοι. Από τη στιγμή που είπα το πρόβλημά μου και προσπάθησα πρακτικά να βάλω απόσταση και δεν έπιασε δεν ξέρω, ακούω συνέχεια κακίες. Έχω δοκιμάσει τα πάντα, ακόμα και να φεύγω από το σπίτι τους αν ακούσω κάποια μπηχτή. Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα απέναντι στο φίλο μου. Ακούει τσακωμούς, με βλέπει συνέχεια θυμωμένη να κλαίω και νιώθω κουρέλι. Σκέφτομαι να αλλάξω σπίτι, να δώσω για ενοικίαση το σπίτι που μένουμε τώρα και να πάμε κάπου μακριά. Μήπως όμως είμαι υπερβολική; Θα πληρώνω ενοίκιο ενώ έχω δικό μου σπίτι; Το “πληρώνω” ακριβά όμως. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω , πιστεύεις πως είναι η μόνη επιλογή που μου απομένει ή διαχειρίζομαι λάθος την όλη κατάσταση; Συγνώμη που μακρηγόρησα αλλά προσπάθησα να είμαι αρκετά περιγραφική ώστε να σου δώσω να καταλάβεις την κατάσταση που βιώνω. Σ’ ευχαριστώ!

– Γιώτα

Μου φαίνεται αυτονόητο να φύγεις και να μείνεις αλλού, δεν το έπιασα το «μα να πληρώνω ενοίκιο ενώ έχω δικό μου σπίτι». Παράλληλα θα παίρνεις ενοίκιο, και θα έχεις την απόσταση και την ησυχία σου και την αξιοπρέπειά σου. Ναι, θα ήταν ιδανικά αν οι γονείς σου ήταν καλοί και δεν δημιουργούσαν ποτέ προβλήματα στο παιδί τους που μένει μεσοτοιχία. Σε ποιο σύμπαν συμβαίνει αυτό, να πάμε όλοι; Είναι γνωστά τα θέματα του συστήματος «γονείς παιδιά τουρλουμπούκι για να γίνεται έλεγχος σε κάθε δευτερόλεπτο». Γιατί λες σου πήραν σπίτι δίπλα τους, αντί να επενδύσουν τα λεφτά σε fund και να σου τα δώσουν όταν τα χρειαστείς για να πάρεις το σπίτι που θέλεις;

Πάλι καλά που ανήκει σε σένα, είσαι πολλά στάδια καλύτερα από το μέσο όρο που των γονέων που δεν τα μεταβιβάζουν για να έχουν έλεγχο μέχρι την ύστατη στιγμή (έτυχε να εξηγήσω το κόνσεπτ της επικαρπίας σε Αμερικανίδα που δουλεύει στα στεγαστικά δάνεια και δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος της, προσπαθούσε με πολύ κόπο να κρατήσει ουδέτερο το πρόσωπό της για να μην φανεί τι σκέφτεται.)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News