in

Αγαπητή «Α, μπα»: Οι γιοι μου τσακώνονται πολύ μεταξύ τους κι εμείς προσπαθούμε να τους χωρίσουμε

Είναι κάτι της ηλικίας τους, όπως μας λένε συγγενείς και φίλοι, περνάνε μια φάση που θα εξομαλυνθεί με τον καιρό ή όχι και πρέπει να το προσέξουμε πολύ;

Είμαι μητέρα δύο αγοριών, ηλικίας 9 και 6,5 ετών. Όταν ήρθε ο δεύτερος γιος στη ζωή μας, παρατήρησα συμπτώματα ζήλιας του πρώτου (εμφάνισε παλινδρόμηση σε μπιμπερό και πάνα, στάδια τα οποία είχε ξεπεράσει λίγο πριν έλθει ο δεύτερος) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Capture 6
Illustration: Αndrey Casay

Αγαπητή Α,μπα, δεν ξέρω αν αυτή η ερώτηση είναι για εσένα ή για την κυρία Ξανθοπουλίδου. Ελπίζω να απαντηθεί, πάντως, γιατί είναι ένα πρόβλημα που με απασχολεί πάρα πολύ. Είμαι μητέρα δύο αγοριών, ηλικίας 9 και 6,5 ετών. Όταν ήρθε ο δεύτερος γιος στη ζωή μας, παρατήρησα συμπτώματα ζήλιας του πρώτου (εμφάνισε παλινδρόμηση σε μπιμπερό και πάνα, στάδια τα οποία είχε ξεπεράσει λίγο πριν έλθει ο δεύτερος). Το ξεπέρασε τελικά μετά από έναν χρόνο, περίπου, με συντονισμένη προσπάθεια εκ μέρους μας να μην δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στο γεγονός ώστε να μην τον αγχώσουμε (συμβουλή του παιδιάτρου). Το ότι ήρθε ένα δεύτερο πλάσμα στη ζωή των γονιών του, που διεκδικούσε προσοχή, χρόνο και αγάπη, του προκαλούσε αισθήματα άγχους και ανασφάλειας, παρά το γεγονός ότι του δίναμε προσοχή, υποστήριξη και αμέριστη αγάπη, όπως και πριν. Ο χρόνος που του αφιερώναμε μειώθηκε ωστόσο σημαντικά, γεγονός αναπόφευκτο όταν ένα μοναχοπαίδι αποκτά αδερφάκι. Του αφιερώναμε βέβαια χρόνο αποκλειστικά δικό του, με κάποιες απογευματινές βόλτες το μήνα μόνο μαζί του στο πάρκο, στο σινεμά ή στον παιδότοπο (έτσι μας είχε συμβουλέψει παιδοψυχολόγος). Τον πηγαίναμε λοιπόν, βόλτες μόνο του εναλλάξ με τον άντρα μου, αλλά πιο πολύ εγώ. Αυτό γινόταν τα πρώτα χρόνια. Τα 2 τελευταία χρόνια πάνε παντού μαζί, το ζητάνε οι ίδιοι κιόλας. Το πρόβλημά μου, λοιπόν, στην καθημερινότητα του τώρα είναι ότι τα αδέρφια τσακώνονται πολύ συχνά μεταξύ τους (για τα παιχνίδια, για τα κανάλια στην τηλεόραση, για τα πράγματά τους) και μάλιστα δεν είναι οι λίγες οι φορές που έχουμε φτάσει με τον άντρα μου να προσπαθούμε να τους χωρίσουμε γιατί έχουν πιαστεί στα χέρια. Τους έχουμε πάρει με το καλό (με νουθεσίες), τους έχουμε πάρει με το άγριο (με υστερίες, ω,ναι, λυγίζουμε καμιά φορά), τους έχουμε επιβάλει συνέπειες, όπως αποκλεισμούς αγαπημένων πραγμάτων για λίγο διάστημα. Και στους δύο, ταυτόχρονα. Ενώ λοιπόν σ’ αυτό το λίγο διάστημα των “συνεπειών” βελτιώνεται δραματικά η κατάσταση, δεν ακούγεται κιχ στο σπίτι, μόλις ξεχαστεί το θέμα και επανέλθουμε στην παραχώρηση των “προνομίων”, έχουμε καινούργιο θερμό επεισόδιο, σαν να μην επεβλήθησαν ποτέ συνέπειες. Να σημειώσω ότι από πλευράς μας προσπαθούμε διακαώς να μην κάνουμε διακρίσεις, να είμαστε δίκαιοι, αν και για να είμαι ειλικρινής, είμαστε λίγο πιο αυστηροί με τον μεγάλο μας γιο λόγω της (μεγαλύτερης) ηλικίας του και (μεγαλύτερης) δύναμής του. Ο μικρός πάλι, είναι πολύ τζαναμπέτης, πειραχτήρι και σκανδαλιάρης, θέλει να τσιγκλάει μονίμως τον μεγάλο γιατί ξέρει ότι εκείνος θα αντιδράσει και στο τέλος, θα εκραγεί σαν βραδυφλεγής βόμβα. Το ξέρω ότι μεταξύ τους υπάρχει μεγάλη αδυναμία και αγάπη, αλλά και αντιζηλία και διεκδίκηση χώρου. Κοινώς, μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.Τί στο καλό κάνουμε λάθος και πώς μπορούμε να το διορθώσουμε; Είναι κάτι της ηλικίας τους, όπως μας λένε συγγενείς και φίλοι, περνάνε μια φάση που θα εξομαλυνθεί με τον καιρό ή όχι και πρέπει να το προσέξουμε πολύ;

 

Δεν είμαι ειδικός, αλλά δεν βλέπω κάτι που ξεφεύγει έστω και λίγο από τα συνηθισμένα. Επειδή έχεις συμβουλευτεί ήδη μια φορά παιδοψυχολόγο και σας βοήθησε, γιατί δεν κάνεις πάλι το ίδιο, αν προβληματίζεσαι, αντί να ρωτάς συγγενείς και φίλους (και το α μπα;)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

11 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Φούστα Κλαρωτή
Φούστα Κλαρωτή
4 χρόνια πριν

Το μόνο που θα με ενοχλούσε σε αυτη την κατάσταση θα ηταν η φασαρία. Κατά τα άλλα δε βλέπω κάτι τόσο περίεργο. Εξάλλου και εσύ η ίδια έχεις “ψυχολογίσει” και τα δυο τα παιδιά και διακρίνεις τι γίνεται με τους χαρακτήρες τους και οδηγούνται εκεί. ΓΕμείς με τον αδερφό μου είχαμε γίνει εξπέρ στο να τσακωνόμαστε και να δερνόμαστε χωρίς να βγάζουμε κιχ, γιατί ο μπαμπάς μας δουλευε νύχτες και ο ύπνος ο μεσημεριανός ήταν ιερός στο σπίτι.

demonoula
demonoula
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Φούστα Κλαρωτή

Αχαχα μια από τα ίδια με την αδερφή μου. Μαλλιοτραβιόμασταν χωρίς να ακουστεί ούτε ψίθυρος, γιατί αν μας έπαιρναν χαμπάρι και μας χώριζαν και μας έβαζαν τιμωρία (και τις δύο πάντα). Οποτε στα μουλωχτά όλα.
Γράφουσα, να σου πω πάντως ότι μόλις μπήκαμε στην εφηβεία γίναμε αχώριστες και είμαστε έτσι ακόμα.

Koula
Koula
4 χρόνια πριν

“Είμαστε λίγο πιο αυστηροί με τον μεγάλο μας γιο λόγω της (μεγαλύτερης) ηλικίας του και (μεγαλύτερης) δύναμής του. Ο μικρός πάλι, είναι πολύ τζαναμπέτης, πειραχτήρι και σκανδαλιάρης, θέλει να τσιγκλάει μονίμως τον μεγάλο γιατί ξέρει ότι εκείνος θα αντιδράσει και στο τέλος, θα εκραγεί σαν βραδυφλεγής βόμβα”.Σκέψου λίγο πόσο προβληματική θα ήταν αυτή η αλυσίδα συμπεριφορών σε ενήλικες σχέσεις κ πήρες την απάντηση σου.

no_roots
no_roots
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Koula

Συμφωνώ. Επί χρόνια άκουγα πόσο η μικρότερη αδερφή μου “είναι μικρή και δεν καταλαβαίνει” ακόμα κα όταν μεγάλωνε και έφτανε στην ηλικία κατά την οποία πριν εγώ θα έπρεπε να καταλάβω πως δεν καταλάβαινε επειδή ήταν μικρή. Προφανώς πάντα θα ήταν η μικρότερη, οπότε πάντα η ευθύνη θα ήταν δική μου σε κάθε τσακωμό, έφταιγα δεν έφταιγα, και χαζή δεν ήμουν να μην καταλαβαίνω το διαχωρισμό. Ε οι σχέσεις μας ποτέ δεν έφτιαξαν, ο διαχωρισμός υπάρχει ακόμα και σήμερα και σίγουρα θεωρώ υπαίτιους τους γονείς μας γι’ αυτό. Δεν λέω πως οπωσδήποτε ισχύει το ίδιο, αλλά το να τη βγάζει… Διαβάστε περισσότερα »

luckystrike
luckystrike
4 χρόνια πριν

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω αλλά εγώ με τα δύο πολυαγαπημένα μου αδέρφια, σκοτωνόμασταν. Με την αδερφή μου οι καυγάδες μας είναι ομηρικοί ακόμη και τώρα και με τον αδερφό μου πλακωνόμασταν κανονικά με μπουνιές και κλωτσιές μέχρι που έγινε πολύ πιο δυνατός απο μένα στα 16 και σταματήσαμε. Και η αγάπη μας είναι αναμφισβήτητη και μία από τις μεγαλύτερες ασφάλειες της ζωής μου. Όπως το βλέπω εγώ εσείς μια χαρά τα αντιμετωπίσατε. Αλλά δεν είμαι καθόλου ειδικός.

City
City
4 χρόνια πριν

Το να αφαιρείτε προνόμια όταν τα παιδιά σπάνε τους κανόνες και παραφέρονται, είναι ένας τρόπος. Ο άλλος είναι να επιβραβεύετε την καλή συμπεριφορά σε καθημερινή βάση. Στα αγγλικά λέγεται positive reinforcement, δεν γνωρίζω τον ελληνικό όρο. Ο στόχος είναι να συνδέσουν τα παιδιά στο μυαλό τους την καλή συμπεριφορά με κάποια ‘ανταμοιβή’, και έτσι από μόνα τους να επαναλαμβάνουν τη συμπεριφορά που έχει αυτό το θετικό αποτέλεσμα.

daria
daria
4 χρόνια πριν

καλά και εγώ έχω κάνει διάφορα εγκληματικά στον αδερφό μου (ευτυχώς χωρίς να συμβεί κάτι σοβαρό) και αντίστοιχα ο αδερφός μου σε εμένα όταν είμασταν παιδία. Οι σχέσεις μας είναι εκπληκτικές και αγαπημένες.

bridgetjones19
bridgetjones19
4 χρόνια πριν

Είναι πολύ συνηθισμένη κατάσταση ειδικά σε τέτοιες ηλικίες τα αδέρφια να σκοτώνονται μεταξύ τους. Από την στιγμή που συμβουλεύεστε τους ειδικούς, νομίζω ότι αυτό που κανείς αυτήν την στιγμή είναι να θες να ακούσεις και άλλες γνώμες και όχι γιατί αμφισβητείς όσα σου λένε παιδίατρος /παιδοψυχολόγος. Εγώ σαν μη ειδικός, αυτό που θα ήθελα να σου πω, είναι να μην ξεχωρίζετε πότε τα παιδιά μεταξύ τους, να μην τα κανετε να νιώσουν ότι ο αδερφός/ή τους έχει κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση και νιώσουν ριγμένα κατά μια έννοια. Γιατί αυτό το συναίσθημα αδικίας δεν φεύγει ποτέ ή δύσκολα εν πασει περιπτώσει. Μεγαλώνοντας,… Διαβάστε περισσότερα »

Southwest M
Southwest M
4 χρόνια πριν

Έχουμε δύο γιους με διαφορά κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια μεταξύ τους. Μάλιστα το δεύτερο παιδί ,μας το ζήτησε σχεδόν ο πρώτος με το ακλόνητο επιχείρημα ότι η μαμά του κι εγώ είχαμε αδέλφια ενώ αυτός ήταν μόνος. Όταν του ανακοινώσαμε ότι θα έχει έναν αδελφό πέταγε στην κυριολεξία από την χαρά του χοροπηδόντας στο κρεβάττι.Αυτο βέβαια δεν τον εμπόδισε να προσπαθήσει να του βγάλει το μάτι αλλά & να βοηθάει στο άλλαγμα της πάνας. Αργότερα άρχισε να τον δέρνει ειδικά όταν ήθελε να μας εκνευρισει. Τεσπά μεγαλονόντας συνέχισε να τον σφαλιαριζει μέχρι ότου ο μικρός στην αρχή της εφηβείας… Διαβάστε περισσότερα »

Entropy
Entropy
4 χρόνια πριν

Αιρετικός ή πρωτοπόρος, όπως και να το πάρεις αξίζει να το διαβάσεις

“Εκπαιδεύοντας τα παιδιά
Όρια στην παιδική παντοδυναμία”

https://www.public.gr/product/books/greek-books/family-home/self-improvement-body-and-spirit/ekpaideyontas-ta-paidia/prod2740301pp/

https://www.lifo.gr/articles/health-fitness_articles/186790/o-koryfaios-gallos-paidiatros-aldo-naouri-mi-trelainete-ta-paidia-sas-kanontas-ta-na-niothoyn-theoi

cyora
cyora
4 χρόνια πριν

Δεν ξέρω, μπορεί να είναι συνηθισμένο να μαλώνουν δύο αδέλφια και να χτυπιούνται αλλά δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτό με κανέναν τρόπο. Όπως γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάνε κάποιο παιδί στο σχολείο, έτσι πρέπει να μάθουν ότι δεν επιτρέπεται και στο σπίτι. Ήμουν η μικρότερη και μαλώναμε και χτυπιόμασταν με τον αδελφό μου και οι γονείς μου πότε δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν. Κι ενώ δεν ήταν κάποια ακραία κατάσταση, εμένα ως μικρότερη που τα έτρωγα κατά κανόνα -σε συνδυασμό και με άλλα πράγματα βέβαια- με επηρέασε πολύ αρνητικά και το κατάλαβα πολύ αργότερα. Εγώ θα σου… Διαβάστε περισσότερα »