Με την Β. ειμαστε φιλες απο το νηπιαγωγείο, 23 χρόνια τωρα. Δεν ειμαστε όμως κολλητες. Εννοώ οτι ειχαμε-εχουμε κι αλλα ατομα που κανουμε παρεα ομως ειμαστε η μια για την αλλη σαν αδερφη. Κι ας μην μιλαμε για ενα χρονικο διαστημα οταν θα ξαναμιλήσουμε θα ειναι σα να μην περασε μια μερα. Μεγαλωσαμε στην επαρχία και τα τελευταία 2 χρονια οι δρομοι μας ενωθηκαν στην Αθήνα ,αυτη για δουλεια κ συγκατοίκηση με το φιλο της κι εγω μεταπτυχιακο. Με τον φίλο της ειναι 7 χρονια και την απατησε οταν ήρθε Αθήνα , δηλαδή 2 χρονια πριν. Πηρε εμενα τηλεφωνο για να μιλησει. Δεν το ειπε σε κανεναν αλλον οπως μου ειπε γιατι εγω ειμαι καλος ακροατής και δεν κρινω. Με τον τυπο τσαντιστηκα απιστευτα αλλα οκ, ποια ειμαι εγω να κρινω τι ειναι σωστο για τη Β. Εν τελει ειναι μαζι ξανα και ευτυχισμένοι. Και ξανα λοιπον στο ιδιο μοτιβο, μιλαμε μια φορα στο τοσο οπως καναμε ανεκαθεν. Πρέπει να με προβληματισει το γεγονός οτι με” θυμηθηκε” σε μια δυσκολη κατάσταση; Την στηριξα και τέλος; Οι φιλοι στα δυσκολα φαινονται αλλα νιωθω οτι με χρησιμοποίησε ( με πληγώνει η χρηση αυτης της λέξης , Β. και εκμετάλλευση δεν πανε μαζι-ειναι ενας αγγελος- απλως δεν ηξερα πως αλλιως να εκφραστω) και στα “ευκολα” ειμαι απουσα γιατι δεν ημασταν ποτε κολλητες οπως προειπα .
Δεν ξέρω τι σημαίνει «πρέπει να με προβληματίσει». Να σε προβληματίσει, ώστε τι; Να ξέρεις τι να κάνεις αν προκύψει επόμενη δυσκολία και ζητήσει πάλι την βοήθεια σου; Ή για να ξεκόψεις εντελώς;
Νιώθεις ότι σε χρησιμοποίησε, δεν χρειάζεται να βρεις άλλη λέξη, δεν είναι τυχαίο ότι δεν βρήκες άλλη λέξη. Κατά κάποιο τρόπο, ναι, αυτό έκανε. Αλλά κάθε φορά που ζητάς στήριξη, αυτό δεν κάνεις; Δεν χρησιμοποιείς τον άλλον ως στήριγμα; Δεν το σκέφτεσαι έτσι εφόσον υπάρχει ανταπόδοση, οπότε σκέψου αν εσύ θα την έπαιρνες τηλέφωνο σε μια δύσκολη στιγμή, και αν ναι, αν πιστεύεις ότι θα σε στήριζε. Αν η απάντηση σου είναι αυθόρμητα «ναι», τότε είσαστε η μια για την άλλη σαν αδερφές. Αν η απάντηση σου είναι «δεν ξέρω», τότε ίσως πρέπει να αναθεωρήσεις τι είδους σχέση έχετε, οπότε θα τοποθετήσεις διαφορετικά αυτό που έγινε.
Θα έλεγα ότι με κάποιον τρόπο είναι τιμητικό που σε διάλεξε για τα δύσκολα, γιατί μάλλον ανάποδα πάει. Στα «εύκολα» με όλους φίλος είσαι. Στα δύσκολα φαίνονται οι κοντινοί.
Και βέβαια, πρέπει να συνυπολογίσεις ότι πλέον ξέρεις ένα σκοτεινό κομμάτι που παρελθόντος της που επέλεξε να βάλει στην άκρη. Αν δεν το έχει επεξεργαστεί αρκετά, συμβολίζεις κάτι που θέλει να ξεχάσει, και αυτό κάνει αδύνατη τη συχνή επαφή μεταξύ σας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Για μένα πάει ανάποδα. Στα δύσκολα όλοι συμπάσχουν, θα σηκώσουν το τηλέφωνο, θα πουν έναν παρηγορητικό λόγο, θα είναι εκεί, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Οκ, κάποιοι όχι αλλά αυτοί δεν μπαίνουν καν στο κάδρο. Στα εύκολα φαίνεται το θέμα, όταν ο άλλος χαρεί αυθεντικά με κάτι πολύ καλό που σου συνέβη, με μια επιτυχία, με κάτι τέλος πάντων που σου πήγε πολύ καλά. Εκεί αν η χαρά του είναι αυθόρμητη και αυθεντική, και δεν ζηλέψει, φθονήσει, χαρεί επιφανειακά και για τους τύπους και άλλα συναφή, τότε αξίζει τον κόπο αυτός ο άνθρωπος. Στις επιτυχίες φαίνονται οι φίλοι.
Ισχύει. Πολλοί σε στηρίζουν στα δύσκολα γιατί πολύ απλά ”δεν είσαι καλύτερα απο αυτούς”.
Υπάρχουν και άνθρωποι, που γίνονται χαλί να τους πατήσεις στα δύσκολα, αλλά μόλις σε δουν καλά, σε τσαλαπατανε. Μη σου τύχει.
Διαφωνώ λίγο σχετικά με το πρώτο: Στα δύσκολα όλοι θα κάνουν μια τυπική κίνηση (ένα τηλέφωνο, ίσως ένα καφέ) αλλά μέχρι εκεί. Δε θα συνεχίσουν να ασχολούνται για να υποστηρίξουν παρά μόνο για να μάθουν τις λεπτομέρειες. Στο δεύτερο συμφωνώ απόλυτα: ο φίλος στη χαρά φαίνεται.
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Μεγάλη αλήθεια αυτό που λες. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα μιας φίλης, όταν νόμιζε πως αρραβωνιάστηκα, τα μάτια της είχαν γίνει μια σταλιά από τη ζήλια.
Ποσο δικιο έχεις leas! Χρόνια ήμουν πεπεισμένη πως μια φίλη μου ηταν αληθινή φίλη ακριβως επειδη ήταν παντα δίπλα μου στις τόσες αναποδιες μου! Μου πήρε χρονια και διαφορες συγκυρίες ώστε να δω πως στη δυστυχία της ήταν ευκολο να είναι κοντά μου αλλα στις επιτυχίες μου όχι!
Ναι. Ξέρεις, για μένα που πέρασα τις 3,5 πρώτες δεκαετίες της ζωής μου μέσα στα σκατά, που κατάφερα να τις πενθήσω και που τώρα βλέπω τον κόσμο με τα ίδια μάτια στο πρόσωπο αλλά με άλλους φακούς, όχι παραμορφωτικούς αυτή τη φορά, τώρα θέλω ηρεμία, γαλήνη κι ανθρώπους που μ΄αγαπούν και τους αγαπώ. Είμαι πολύ δύσκολη πια, γιατί επιλέγω να είμαι, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και τα χρόνια που μου μένουν ξέρω πώς δεν θέλω να τα ζήσω. Όχι παθιασμένα. Όχι με φίλους που στα καλά νιώθεις πως κάτι τους τσιμπάει. Όχι με επιθετικούς, όχι με παθητικο-επιθετικούς. Το… Διαβάστε περισσότερα »
Άρα μήπως, λέω γω τώρα, δεν υπάρχει κανόνας και απλά ανάλογα με την περίπτωση μπορείς να κοτσάρεις ένα τσιτάτο “στα δύσκολα…/στα εύκολα…” και να ταιριάζει πάντα και να το παίζεις και σοφος;
Αυτό. Όταν ο άλλος θα χαρεί για σένα. Δύσκολο. Πολύ.
Και στις επιτυχίες, αλλά και στον μεγάλο πόνο φαίνονται οι φίλοι. Για να είναι φίλοι πρέπει να χαίρονται με τη χαρά σου και να λυπούνται με τον πόνο σου. Αληθινά, από την ψυχή τους και με όλη τους την καρδιά.
Συμφωνώ τόσο πολύ.
Έχω μία φίλη που τα δύσκολα και τις “ντροπές” της, μια πολλή δύσκολη κατάσταση, όπου ο τότε σύντροφός της τη χτυπούσε, τα πέρασε μαζί μου. Περνάω μια μέρα από τη δουλειά της, ήταν τυχαία κι άλλη μία φίλη της εκεί, πιάνουμε την κουβέντα και η άλλη φίλη της της λέει “Α, πολύ μου αρέσει αυτό το κολιέ, θυμάμαι που σου το έφεραν στα γενέθλιά σου”. Μένω παγωτό, γιατί εμένα δε με είχε καλέσει. Εγώ να τη βγάζω σε γιορτές, γενέθλιά κλπ. κι εκείνη με είχε κεράσει μια φορά μία Coca-Cola. Ένιωσα ότι στη ζωή της έχω τον ρόλο της παρηγορήτρας,… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν είσαι σαφής για το τι συμβαίνει μεταξύ σας από την περίοδο της εξομολόγησης και έπειτα. Εσύ της προτείνεις να βρεθείτε και σε αποφεύγει για παράδειγμα; Θα ήθελες να είστε παραπάνω στην καθημερινότητα η μια της άλλης; Εσυ τι στάση έχεις κρατήσει, είσαι ζεστή, επιδιώκεις επαφή, πώς είσαι απέναντι στο σύντροφό της;
Ε, όχι δεν μπορείς να πεις ότι σε χρησιμοποίησε για ένα τηλεφώνημα. Μια φορά θυμάμαι μου τηλεφώνησε μια απλή γνωστή για μια δύσκολη κατάσταση και ένα δίλημμα που αντιμετώπιζε. Μου εξήγησε ότι τηλεφώνησε σε μένα γτ δεν μένω στην πόλη της και δεν ήθελε να το μοιραστεί με τους κοντινούς της. Την άκουσα και ποτε δεν είπα στους κοινούς φίλους για αυτό το τηλεφώνημα.
Είναι άσχημο όμως όταν κάποιος σε θυμάται και του συμπαραστεκεσαι στα δύσκολα του, όταν μετά είναι χαρούμενος και όλα καλά, δεν σε αναζητά να τα πείτε, να βρεθείτε και ακόμα χειρότερα μπορεί να βγαίνει να διασκεδάζει να πάει διακοπές κλπ με άλλες παρέες και εσένα σε έχει ξεχασμένο-γραμμένο. Δεν ξέρω αν εννοεί κάτι τέτοιο η φίλη.
Κι εγώ στον θάνατο των δικών μου ανθρώπων είδα τους φίλους μου..
Η τελευταία παράγραφος της Λένας άνοιξε ένα καινούριο, μεγάλο κόσμο μπροστά μου! Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί αυτό
Φαίνεται να θέλεις να είσαστε πιο συχνά μαζί, να διασκεδάζετε κιόλας και όχι μόνο να ακούς προβλήματα. Θα σου δώσω μια διαφορετική ερμηνεία. Η φίλη σου σε έχει κατατάξει στην κατηγορία «εξομολόγος» και μόνο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει τρία πράγματα για μένα: 1) δεν είσαι επιλογή της όταν θέλει να διασκεδάσει, 2) εκτιμά ως ένα βαθμό τη γνώμη σου, 3) είσαι από τις «αναλώσιμες» γνωριμίες (σε περίπτωση που βαρεθείς να ακούς μόνο τα προβλήματά της).
Θα συμφωνήσω με @leas.
Στις χαρές και τις επιτυχίες φαίνονται οι φίλοι. Εκεί φαίνονται όσοι πραγματικά χαίρονται για εσένα.
Προσωπικά θεωρώ ότι ολοι στα καλα μια χαρά φίλοι είναι. Γιατί να μην είναι άλλωστε;; Τρωμε πίνουμε , διασκέδαζουμε! Στα δύσκολα φαίνονται οι πραγματικοί άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας. Δεν είναι αυτοί που απλα θα πάρουν ενα τηλεφωνο για παρηγοριά , είναι εκείνοι που θα συμπαρασταθούν με την παρουσία τους, με τα λόγια τους και κυρίως με τις πράξεις τους. Ή μάλλον για να το θεσω πιο ξεκάθαρα : είναι εκείνοι που θα ξεβολευτουν και θα αλλάξουν το πρόγραμμα τους για μενα , αυτοι είναι φιλοι…στα εύκολα ολοι μεσ τη καλή χαρά είμαστε και ολοι αγαπημενοι