Αγαπητή α μπα στέλνω αυτόν τον προβληματισμό με την ελπίδα ότι θα τον διαβάσεις και θα με βοηθήσεις! Είμαι 26 χρονών και έχω μια σχέση με ένα παιδί 30 χρονών τα τελευταία 6 χρόνια.Είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του, η σχέση μας είναι πολύ όμορφη και είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο φαντάζομαι το μέλλον μου. Δεν συγκατοικούμε ακόμα, αν και μου το έχει το προτείνει, για καθαρά οικονομικούς λόγους απ τη μεριά μου, καθώς πιστεύω ότι για να προχωρήσω στη συγκατοίκηση θα πρέπει να βγάζω ένα χ χρηματικό ποσό το οποίο θα μου επιτρέπει να μπορώ, πέρα από το να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου, να αποταμιεύω πχ χρήματα για ταξίδια (τα οποία λατρεύω).Σε αυτή τη φάση με το μισθό μου θα μπορούσα να συγκατοικήσω μαζί του, αλλά θα πιεζόμουν οικονομικά και εκείνος το έχει δεχτεί. Δε θέλω στο τέλος του μήνα να είμαι τσίμα τσίμα, γιατί κάτι τέτοιο θα μου προκαλούσε άγχος και ανασφάλεια. Σε συζητήσεις, όμως, με φίλες μου έχω πάντα την ίδια αντιμετώπιση: ότι φοβάμαι να δεσμευτώ, ότι φοβάμαι να πάω τη σχέση παρακάτω, ότι το να θέλω να κάνω παιδί στα 30 μου και όχι στα 26 κάτι σημαίνει. Όλες αυτές οι συζητήσεις με έχουν προβληματίσει .Θέλω να κάνω οικογένεια, αλλά όχι αύριο. Είναι τόσο κακό που πριν κάνω παιδί θέλω να έχω χτίσει την καριέρα μου; Είναι τόσο περίεργο που μετά από 6 χρόνια σχέσης δεν συγκατοικούμε και δε συζητάμε όλη μέρα για γάμους και παιδιά; Αναρωτιέμαι μήπως είναι όντως παράλογο το ότι δε νιώθω έτοιμη να κάνω παιδί αύριο και έπειτα αναρωτιέμαι, αν μια γυναίκα δε μπορέσει ποτέ της να κάνει παιδί, θα πρέπει σε όλη της τη ζωή να απολογείται γιατί δεν έκανε οικογένεια; Γιατί με επηρεάζουν αυτές οι συζητήσεις, ενώ ξέρω τι θέλω απ τη ζωή μου και το έχει δεχτεί και ο σύντροφός μου;
-Προβληματισμένη
Πολύ σωστά έθεσες την ερώτηση στο τέλος, γιατί αυτή είναι η ουσία. Σε επηρεάζει γιατί πιστεύεις ότι αυτό που σου λένε οι φίλες σου είναι αυτό που θα έλεγαν όλοι, οπότε νιώθεις ότι αν δεν κάνεις αυτό που πιστεύουν όλοι ότι είναι σωστό, τότε κάνεις ένα μεγάλο λάθος.
Αυτό που κάνουν οι φίλες σου είναι η αστυνόμευση της γυναικείας συμπεριφοράς από γυναίκες προς γυναίκες, και είναι ένας βασικός τρόπος επιβίωσης και συντήρησης της πατριαρχίας. Οι φίλες σου, νομίζοντας ότι κάνουν κάτι καλό, σε πιέζουν να κάνεις αυτό που θεωρείται σωστό, μόνο που αυτό που θεωρείται σωστό δεν είναι το σωστό. Αυτό, όσες γυναίκες ασχολούνται με το φεμινισμό, το ξέρουν πολύ καλά. Ο λόγος που το «σωστό» είναι να δεσμευτείς και να κάνεις παιδιά, ότι το «παρακάτω βήμα» είναι το σωστό βήμα, ότι αν χωρίσεις «πρέπει να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου», ότι όλες οι σχέσεις που σταμάτησαν να υπάρχουν είναι «αποτυχημένες», ότι μια γυναίκα χωρίς άντρα δεν είναι ελεύθερη αλλά «μόνη», όλα αυτά είναι τα «σωστά» γιατί έχουν το στόχο να κλείσουν τη γυναίκα στο σπίτι, εξαρτημένη από έναν άντρα, για να μην μπορεί να διεκδικήσει εξουσία.
Μόνο που το σωστό είναι το λάθος.
Επίσης, αν όντως δεν θέλεις να δεσμευτείς με τον συγκεκριμένο και το τρενάρεις επειδή δεν είσαι ακόμη σίγουρη, πού είναι το πρόβλημα;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κατά τη διάρκεια της single ζωής μου που διήρκεσε και αρκετά χρόνια είχα μια φίλη, που λες, η οποία ήταν αυτό ακριβώς που περιγράφεις. Ενώ είχα και έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη περί αυτών των ζητημάτων, δε θα κρύψω ότι κατά τόπους με κλόνιζαν αυτά που έλεγε, ιδιαίτερα κάποιες περιόδους που η μοναξιά καμιά φορά με έπαιρνε από κάτω. Και οι προθέσεις της βεβαίως ήταν καλές, ήταν καταφανές πως με νοιαζόταν. Ήταν και είναι σε έναν κακοποιητικό γάμο αλλά “τουλάχιστον”, έτσι έλεγε, “τουλάχιστον” (και το γράφω δεύτερη φορά για έμφαση γιατί εγώ με αυτά τα ποσοτικά που υποδηλώνουν το κατώτατο όριο… Διαβάστε περισσότερα »
Πες τα, γιατί δεν πάει και εδώ δια της αφαιρετικής, λες και ψηφίζεις για κυβέρνηση, να ψάχνεις το μικρότερο κακό.
Και δια της αφαιρετικής συλλογιστικής πάλι στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω. Πώς το λέει εκείνο το παλαιό λαϊκό τραγούδι “καλύτερα μαζί και τρελλός παρά μονάχος μου και λογικός”; Ε, ακριβώς ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ.
Πολύ σοκαριστικά (λόγω του επαγγέλματός της) και διαβρωτικά τα σχόλια της μαμάς σου.. και του μπαμπά σου επισης.. Πολύ χαίρομαι που σου βγήκε Rebecca 🙂 🙂
Εμένα οι γονείς μου δεν είναι μορφωμένοι και οι ατάκες που έχουν πετάξει κατά καιρούς είναι για να σε στείλουν και για καμιά δεκαετία στον ψυχίατρο (και γράφοντάς το συνειδητοποιώ ότι στην ουσία είναι για να σε στείλουν…στη μαμά σου!). Κάποια στιγμή όμως αφού το βασάνισα πολύ μέσα μου πήρα την απόφαση να κάνω ειρήνη μέσα μου. Δεν αντέχω να τους κακιώνω αν και γνωρίζω ότι ευθύνονται για πάρα μα πάρα πολλά άσχημα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Γνωρίζοντας όμως και πώς έχουν μεγαλώσει και οι δυο τους, σε τι οικογένειες και με τι συνθήκες, γνωρίζοντας επίσης και τις προθέσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω αν είναι υγιής αντίδραση ή όχι, είναι αυτή που εφηύρα, ας το πούμε έτσι, ώστε να έχω τις μικρότερες απώλειες. Και τι κουβέντες, έχω σταματήσει να κάνω τέτοιες, κάνει κάτι μονολόγους πού και πού, της λέω, να τα κάνεις αυτά εγκαίρως να σου κλείσουμε και την Επίδαυρο, κρίμα τόσο δράμα χωρίς κοινό, αλλά ούτε την άποψή μου λέω πλέον ούτε και ταράζομαι. Πέρασε πια ο καιρός που όλα αυτά τα έπαιρνα προσωπικά. Και από τότε που υιοθέτησα αυτή τη θέαση των πραγμάτων αντελήφθην και κάτι που θα έπρεπε να το έχω καταλάβει νωρίτερα γιατί το έβλεπα ολοκάθαρα στη… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ βρε Rebecca, πόσο λυπάμαι για αυτά που πέρασες! <3
Παραδέχομαι όμως πως μου έκανε εντύπωση πως κι εσύ λες για τα κορίτσια σου ότι θα ήθελες να τα δεις "ευτυχισμένα με τους συντρόφους τους". Όχι ευτυχισμένα, τελεία, με συντρόφους ή χωρίς.
Ναι σίγουρα, ένας ή μια σύντροφος (ή περισσότεροι για τους poly) είναι πολύ σημαντικό κομμάτι μιας ευτυχισμένης ζωής και στόχος για τους περισσότερους. Αναρωτιέμαι όμως, δεν μας πλασάρεται δυσανάλογα πολύ ως το ένα και μοναδικό σημαντικότερο κομμάτι; Είναι άραγε από μόνο του το σημαντικότερο; Μου λένε και μένα “άντε και με έναν σύντροφο, για να μην είσαι μόνη σου βρε παιδί μου”. Δεν μου ευχήθηκε ποτέ όμως κανένας άσχετος (και ελάχιστοι σχετικοί) να βρω καλές φίλες για να μην είμαι μόνη. Να λύσω τα υπαρξιακά μου για να μην νιώθω μόνη. Να βρω τι με γεμίζει για να σηκώνομαι και… Διαβάστε περισσότερα »
Rebecca, αυτά τα λόγια που σου έλεγε η μαμά σου, τα λέει και μία μαμά σε μία μαθήτριά μου (δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει) και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα κάθε φορά. Ευτυχώς που το παιδί μού τα λέει. Δεν ξέρω πώς μπορεί μία μάνα να μην καταλαβαίνει τι δημιουργεί στο παιδί της όλο αυτό. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μάνες που φέρονται στις κόρες τους έτσι και τους ψαλιδίζουν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση, καταβάθος δεν τις αγαπούν – με όλη τους την καρδιά, έστω- ή τις αγαπούν εγωιστικά. Δεν ξέρω αν δικαιολογούνται τέτοιες γυναίκες σε περίπτωση που… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα μου έχει περάσει από το μυαλό το εξής: αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δε μπορείς να αγαπήσεις και κανέναν άλλο.
Αύριο μεθαύριο οι φίλες σου παντρεύονται. Θα σε κάνουν κουμπάρα. Σε ποιο τραπέζι, να βάλουν τον καλό σου, αν δεν είναι επίσημος σύζυγος; Λίγο να καταλαβαίνουμε και τα προβλήματα του κόσμου. Μετά θα ξαναστείλεις στη Λένα παρεξηγημένη, που τον στρίμωξαν με άσχετους. Ε, πάρε τον κι εσύ, να τακτοποιήσουμε τα κουτάκια μας επιτέλους. Να βρεις κι εσύ το δρομολόγιο σου, που λένε στο χωριό μου, να ησυχάσει και το δικό σου το κεφαλάκι και ολωνών.
Άσχετο με το θέμα της ερώτησης αλλά αν δω ξανά γραμμένη την φράση ” τα έχω με ένα παιδί” θα απευθυνθώ στις εισαγγελικές αρχές για αποπλάνηση ανηλίκου. Έλεος δηλαδή, 30 χρόνων άντρας και τον λέμε παιδί. Ναι ,”το παιδί και το δελφίνι” και “ένα παιδί μετράει τα άστρα” 😤😤😤😤😤.
“Αγαπητή Α,μπα, τα έχω με μια παιδούλα 30 χρονών”
Πες τα χρυσόστομη!
Είσαι ακριβώς στην ηλικία που ήμουν κι εγώ όταν άρχισα να παίρνω τελείως λάθος αποφάσεις, κόντρα σ’αυτα που σχεδίαζα και ήθελα ως τότε, επειδή από τους γύρω (και από τον αρτι αποκτηθέντα γκόμενο όμως) καταλάβαινα ότι αλλά ήταν “τα σωστά”. Πολύ χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι η πιο στενή μου φίλη, που γενικά πάντα με στήριζε, είχε χαρακτηρίσει την απόφασή μου να ξεκινήσω το διδακτορικό που είχα κανονισμένο (στο εξωτερικό) “τρέλα” και ότι γενικά, ήταν μια πολύ εντυπωσιακή απόφαση, που μόνο εγώ θα μπορούσα να πάρω, γιατί ειμαι και λίγο ξεροκέφαλη και καπως κακομαθημένη. Ολα αυτά γιατί αφηνα πίσω σε απόσταση (εντος… Διαβάστε περισσότερα »
❤️❤️❤️❤️
Δεν μπορώ να πω ότι εκπλήσομαι που επηρεάζεσαι. Σ’ αυτή την ηλικία οι φίλοι είναι μεγάλο κομμάτι του πώς βλέπεις τον κόσμο και σε κάθε ηλικία ο περίγυρος είναι κομμάτι του πώς βλέπεις τον κόσμο, είναι η προσωπική σου στατιστική. Αν βλέπεις ότι διαφέρεις, λογικά αναρωτιέσαι.
Δεν θα πω ότι οι φίλες είναι χαμένη υπόθεση και να σταματήσεις τις συχνές επαφές, αυτά βλέπουν, αυτά ξέρουν, αυτά συμβουλεύουν. Θα προτεινώ όμως να ανοίξεις τον κύκλο σου και σε ανθρώπους που σκέφτονται και πράττουν διαφορετικά, γιατί θεωρώ πολύ διαβρωτικό (και καθόλου διασκεδαστικό) το να έρχεσαι σε επαφή αποκλειστικά με συντηρητικές ιδέες.
Απο οτι καταλαβα τωρα ζεις στο πατρικό σου. Το προβλημα λοιπον κατ’εμε δεν ειναι οτι εχεις αγχος δεσμευσης αλλα οτι έχεις αγχος ενηλικίωσης. Σου φαινεται νορμαλ να είσαι 26 και να προτιμας να ζεις με τους γονεις σου αντί με τον φιλο σου ή μόνη ωστε να σου μένουν τα λεφτά για ταξίδια; Εγω ναι το βρίσκω ανώριμο και προβληματικό. Κατα τ’αλλα ενηλικίωση δεν ειναι ουτε ο γαμος ουτε τα παιδιά, ειναι οκ να μην θες τιποτα απο αυτα. Αλλα εσυ δεν ειναι οτι δεν θες παιδια, θες η ιδια να ζεις σαν παιδι και να κρατας τον μισθο σου… Διαβάστε περισσότερα »
Αλήθεια είναι αυτό. Πριν συγκατοικήσεις με κάποιον σύντροφο είναι καλό να έχεις μείνει μόνη σου.
Οι φίλες σου θέλουν ουσιαστικά να επιβεβαιώσεις τις επιλογές που έχουν κάνει ή που θα έκαναν εκείνες στη θέση σου. Εσύ θα ζήσεις με τη σχέση σου και όχι οι φίλες σου επομένως μείνε σε αυτά που εσύ αισθάνεσαι και θέλεις. Θέλει πολλή δουλειά μέσα σου για να μην προβληματίζεσαι από αυτά που σου λένε γιατί όλα τα χρόνια της ζωής μας κατακλυζόμαστε από πατριαρχικά πρότυπα. Τα ξέρεις και η ίδια, απλά είναι τόσο καλά ριζωμένα που φτάνουμε πάντα να αμφισβητούμε τα θέλω μας και να αναρωτιόμαστε εάν τελικά είμαστε υπερβολικές.
Αχ, θέλω να ανεβάσω μια φωτογραφία που ταιριάζει με το σχόλιο της μαμάς σου και δεν ξέρω πώς @$@#$$%.
Δοκίμασα και δε δούλεψε…@#!@#@ Αχ, και ταιριάζει τόσο πολύ και θέλω να την αφιερώσω και στη Lou!
Μπα… 🙁
Πω πω, μακάρι στη θέση σου και εμένα να μου ήταν τόσο ξεκάθαρα αυτά τα θέλω. Μπράβο που σκέφτεσαι έτσι και δεν έχει μπει και εσύ στο τρυπάκι των φιλενάδων σου. ”Τόσα χρόνια έιστε μαζί”, ”ωρα να προχωρήσετε” και τέτοια. Το πόσα χρόνια είστε μαζί δεν έχει καμία σημασία για το πότε και αν θα προχωρήσετε είτε σε συγκατοίκηση είτε σε παιδιά. Εφόσον εσύ τωρα θες ανεξαρτησία και ταξίδια που το κακό? Εφόσον και με τον φίλο σου συνεννοήστε όλα καλά!
Πρέπει δηλαδή να καταπιέσεις αυτά τα θέλω και να σου μείνουν αποθημένα για να κάνεις αυτό που θεωρείται σωστό?