Αγαπητή μου Λένα γεια- χαρά. Σου έχω ξαναστείλει, για να σε ευχαριστήσω για όλη τη βοήθεια. Είμαι 44 ετών και εργάζομαι. Έχω την τύχη, λοιπόν, να έχω πολύ καλές φίλες, που είναι δίπλα μου πάντα και προπαντός μετά το θάνατο του συντρόφου μου. Από τότε, δεν έχει προκύψει κάποια σοβαρή σχέση. Ως εκ τούτου, επικοινωνώ πολύ και συχνά μαζί τους, βρισκόμαστε, έχω -θέλω να πιστεύω- μια πολύ όμορφη, ποιοτική και ουσιαστική σχέση μαζί τους πολλά χρόνια. Το πρόβλημα ποιο είναι θα αναρωτιέσαι και δικαίως. Το πρόβλημα είναι ότι αισθάνομαι πως έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Μου τηλεφωνούν και είναι πολύ αναλυτικές και περιγραφικές στο τι κάνουν αυτές, τα παιδιά τους και οι οικογένειές τους. Εγώ, μπορεί να μην θέλω να τ’ ακούσω όλα αυτά, που συνιστούν κάποιες φορές άχρηστες πληροφορίες για εμένα. Κάποιες άλλες φορές νιώθω ότι με «πιέζουν» λέγοντάς μου: «Να βγαίνεις!» Και σε άλλες περιπτώσεις πάλι με εκνευρίζουν, κυρίως με τη γκρίνια τους, για μικρά και ασήμαντα πράγματα. Εδώ, θα ήθελα να σου πω ότι μετά το πένθος έχω αναθεωρήσει πάρα πολλά πράγματα και έχω επαναπροσδιορίσει και ιεραρχήσει εκ νέου τα μείζονα και τα ελάσσονα… Ευγενικά, πάντως, κάποιες φορές αλλάζω το θέμα της συζήτησης. Τα ερωτήματά μου είναι τα εξής: Οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο πολύ και γρήγορα με αποτέλεσμα να χάνονται τόσο ξαφνικά τα σημεία ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας και οι αντοχές τους; Γιατί αίφνης με ενοχλούν συμπεριφορές; Εκπέμπουμε πια σε διαφορετικά μήκη κύματος; Και βέβαια μήπως διυλίζω τον κώνωπα μέσα στη μοναχικότητα που συνιστά και δεν συνιστά επιλογή μου; Και, μετά βεβαιότητος, όχι δεν ζηλεύω. Σε ευχαριστώ θερμότατα για την επικοινωνία και το χρόνο σου!
– Γλαύκη
Οι άνθρωποι συνήθως δεν αλλάζουν πολύ και γρήγορα, αλλά αυτό φυσικά συμβαίνει, μετά από συνταρακτικά, καθοριστικά συμβάντα, όπως είναι το πένθος.
Συλλυπητήρια.
Ναι, εκπέμπετε σε άλλα κύματα. Όσο κοντά σου κι αν είναι, δεν μπορούν να μπουν στη θέση σου.
Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να το αναγνωρίσεις και να μην πάρεις απόφαση για την ώρα για το τι σημαίνει αυτό, από την μία ή την άλλη πλευρά. Δεν λες πότε πέθανε ο σύντροφός σου, χρειάζεται αρκετός χρόνος για να κάτσει κάπου η μπίλια. Θα αλλάξεις κι άλλο, εννοώ, και τότε μπορεί να αισθάνεσαι διαφορετικά για τα μικροπροβλήματά τους.
Ίσως να πιστεύουν ότι με αυτά τα μικρά σε κάνουν να «ξεχνιέσαι», ίσως εκεί κολλάει και το αναίσθητο, ομολογουμένως, «να βγαίνεις» που λένε εμφατικά όσοι δεν έχουν προσωπική επαφή με την απώλεια, αλλά ίσως και να αξίζει τον κόπο να τους εξηγήσεις πώς αισθάνεσαι όταν σου το λένε. Αν το λένε από αμηχανία, να σκεφτούν περισσότερο, αν το λένε επειδή νομίζουν ότι λένε κάτι σωστό, ας μάθουν ότι δεν είναι. Σου το λέω μόνο επειδή λες ότι είναι καλές και ουσιαστικές οι φιλίες, αλλιώς δεν χρειάζεται να κάνεις τον κόπο.
Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μιλάς περισσότερο, όπως πχ για το πώς έχεις ιεραρχήσει διαφορετικά τα σοβαρά από τα ασόβαρα. Όχι ότι θα αλλάξουν οι φίλες σου, αλλά και σε σένα θα κάνει καλό η εξωτερίκευση, και σε αυτές θα κάνει καλό να ακούσουν κάτι καινούριο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κι εμένα με κουράζουν αυτές οι “αναλυτικές περιγραφικές συζητήσεις” για το τι κάνει κάποιος και η οικογένειά του, ιδίως από το τηλέφωνο και δεν έχω να διαχειριστώ και κάποια απώλεια. Έχω ψυχρανθεί με φίλες μου επειδή απλά δεν είχα όρεξη να επικοινωνώ όσο συχνά θέλανε, όχι για κάποιον άλλο λόγο, απλά και μόνο επειδή με κούραζε η συχνή επικοινωνία με τηλέφωνα και μηνύματα.
Σαν να το’γραψα εγώ είναι αυτό.
<3
Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, βγαίνει ή δεν βγαίνει. Φυσικά και εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι της λένε να βγαίνει, νομίζοντας ότι αυτό είναι το σωστό για όλους όσους πενθούν. Η γράφουσα λέει ότι πιέζεται από το “να βγαίνεις”, άρα σε αυτή την περίπτωση, είναι αναίσθητο.
Πιέζεται αλλά αν δεν το πει οι φίλες ίσως δεν το καταλαβαίνουν.
Τα συλλυπητήρια μου καταρχήν. Έχοντας βρεθεί και στην πλευρά των φιλενάδων σου αλλά και στη δική σου συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λέει η Λένα. Μίλα τους, μιλά τους περισσότερο, μόνο έτσι μπορουν να σε καταλάβουν και θα είναι λυτρωτικό και για σένα . Από τη στιγμή που η φιλία είναι δυνατή δεν θα υπάρχουν παραξηγησεις από τέτοιες συζητήσεις, νομίζω θα έρθετε ακόμα πιο κοντά.
Τέλεια η απάντηση της Λένας! Έχοντας βιώσει μια αντίστοιχη κατάσταση συνειδητοποίησα στην πορεία ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα πως να συμπαρασταθούν και πάνω στο άγχος τους να στηρίξουν μπορεί να πουν αρκετές βλακείες, αν όμως όντως είναι ουσιαστική η φιλία σας με τον καιρό θα δεις και πίσω αυτες τις “χαζές” συμβουλές ότι ψάχνουν τρόπο να δείξουν το νοιαξιμο τους! Ένα ακόμα πράγμα που είχα συνειδητοποιήσει είναι ότι όταν ζεις κάτι τόσο μεγάλο που ανατρέπει όλη σου την πραγματικότητα, μετά όλα τα υπόλοιπα καθημερινά προβλήματα φαίνονται πολύ μικρά και ασήμαντα και όντως πολλές φορές κουραστικά! Αλλά η αλήθεια είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Όσο είχες σύντροφο, δεν έδινες μεγάλη σημασία στις φιλίες , γιατί το μεγάλο κομμάτι της επικοινωνίας το κάλυπτε ο σύντροφος. Με την απώλεια του συντρόφου, που είναι ένα γεγονός πολύ σημαντικό και δύσκολο, έχεις να διαχειριστής εκτός από το πένθος και την ανεύρεση νέων ανθρώπων. Προφανώς κατά τη διάρκεια της σχέσης σου, πάτησες παύση στον τομέα καινούριοι άνθρωποι και λογικό είναι. Δεν ψάχνουμε όταν έχουμε. Τώρα τις γνωρίζεις τις φίλες σου ουσιαστικά. Τώρα βλέπεις ποιες είναι. Οι ανοχές μας δεν είναι ίδιες όσο είμαστε “καλυμμένοι’. Θα σου πρότεινα , αρχικά να σκεφτείς τι θέλεις, τι σε ενδιαφέρει σε μία ουσιαστική… Διαβάστε περισσότερα »
Πρέπει να εξηγήσεις πώς νιώθεις. Ίσως κι εκείνες να μην ξέρουν πώς να το χειριστούν. Όταν σου έχει συμβεί ένα τόσο τραυματικό γεγονός, κάνεις δεν μπορεί να σου θυμώσει επειδή θέλεις τον χρόνο σου ή δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις. Φέρσου με τρόπο που να νιώθεις εσύ άνετα.
Συλλυπητήρια Γλαύκη (αν και ξέρω πόσο κούφιο ακούγεται και είναι). Διαβάζοντας την ιστορία σου ενστικτωδώς μπήκα στη θέση των φίλων σου και νομίζω και εμένα θα μου έβγαινε μια προσπάθεια να σε κάνω να ξεχαστείς. Έτσι, ίσως, όπως επισημαίνει και η Λένα να πηγάζει από εκεί το ότι σου παίρνουν τα αυτιά με χαζομάρες και πράγματα που ουσιαστικά δε σε ενδιαφέρουν. Μην τις ξεκόβεις έτσι, βοήθα τες στο πως μπορούν και θέλεις να σταθούν δίπλα σου. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, όχι μόνο για σένα, αλλά και γι’ αυτούς που σε αγαπούν. Μίλα, μίλα μαζί τους ανοιχτά για ότι σε ενοχλεί… Διαβάστε περισσότερα »
Δυστυχώς κι εγώ τώρα που διαβάζω την Γλαύκη, αν ήμουν φίλη της δεν ξέρω ποια θα ήταν η σωστή στάση που θα έπρεπε να κρατήσω. Να δώσω στον άλλον τον χρόνο του; και για πόσο; Να προσπαθώ να επικοινωνώ ή να τον αφήσω στην ησυχία του; Υπάρχει κάποιο σημείο που είναι ανησυχητικό για τον άλλον το να απομονωθεί από τους γύρω τους;
Θα πρέπει σαν καλή φίλη να καταλάβω τι χρειάζεται ο άλλος; Κι αν δεν καταλαβαίνω τι κάνω; Τον ρωτάω ευθέως;
Λυπάμαι για την απώλεια που βίωσες. Δεν είναι εύκολο για τους κοντινούς μας ανθρώπους να μας συμπαραστέκονται σε κάτι τέτοιο, ειδικά αν δεν έχουν ανάλογη εμπειρία. Από τη στιγμή που έχουν καλές προθέσεις και τις νιώθεις δικούς σου ανθρώπους, μίλα τους. Πες τους όταν θέλεις το χώρο σου, πες τους όταν θέλεις παρέες για να βγαίνεις, και πες τους όταν θέλεις να μιλησεις για τα συναισθήματά σου. Δεν μπορούν να ξέρουν τι χρειάζεσαι την εκάστοτε περίοδο αν δεν τους το πεις. Και είναι απόλυτα οκ να απομακρυνθείς για λίγο, και είναι επίσης οκ όταν κάτι σε ενοχλεί να τους το… Διαβάστε περισσότερα »
Δύσκολη πίστα, είμαι σε παρόμοια κατάσταση 2 χρόνια μετά από παρόμοια απώλεια. Αυτό που μου έκανε με ιδιαίτερη εντύπωση σε δικές μου ΠΟΛΥ φίλες, άτομα που έζησαν από κοντά την όλη κατάσταση και που ξέρω ότι με αγαπούν και με νοιάζονται, είναι ότι ειδικά τον πρώτο καιρό όταν βρισκόμασταν τις έπιανε μια ακατάσχετη λογοδιάρροια. Όχι πάντα σε στυλ small talk, αλλά εξομολόγηση δικών τους καταστάσεων, που άλλες τις είχα ξανακούσει κι άλλες όχι. Τις κοιτούσα έκπληκτη, ένιωθα σα να είχαν να μιλήσουν πολύ πολύ καιρό κι έβγαζαν το άχτι τους. Ήταν αμηχανία? Ήταν άγνοια για το πώς να φερθούν? Αν… Διαβάστε περισσότερα »
Συλλυπητήρια.
Ούτε μπορώ να φανταστώ πως αισθάνεσαι, όπως ούτε και αυτές φαντάζομαι.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν ξέρεις πως να φερθείς στον άλλο αλλά ούτε και να καταλάβεις τι περνάει. Εγώ ας πούμε προσπαθώ να πω πράγματα στον άλλο να ξεχαστεί και να γελάσει, αλλά δεν ξέρω αν βοήθησα ποτέ και κανένα. Μακάρι κάποιος να μου είχε πει, σταμάτα ή με βοηθάει αυτό που κάνεις.
Αν θέλεις να κρατήσεις τις φίλες στην ζωή σου, νομίζω ότι πρέπει να τους εξηγήσεις τι έγινε, τι βιώνεις και τι σε βοηθά να συνεχίσεις.