Λένα βοήθησε με με τη γνώμη σου, Νιώθω ότι ο τρίχρονος γιος μου θα με αρρωστήσει. Είναι φοβερά ανυπάκουο παιδί, τύπος I don’t get no for an answer, επίμονος, άτακτος, ζόρικος, γλυκό βάσανο μα ψυχοβγαλτης. Πειράζει σύ-νε-χει-α Τον μεγαλύτερο -6 ετών- αδερφό του και τα κάνει όλα λίμπα. Η παιδίατρος μ πε είναι απλώς άτακτος το κάνει για να τραβά την προσοχή. Διάβασα βιβλία πειθαρχία χωριά ξύλο κ φωνές, ο βοηθητικός γονέας, αδέρφια φίλοι όχι αντίπαλοι, πως να μιλάτε στα παιδιά σας κ να σας ακούν, καταπληκτική μαμα, δεν κάνω τίποτα πλέον το απόγευμα κ παίζουμε όλοι μαζί η βόλτες κτλ για να τους προσφέρω όλο το χρόνο μου. Εδώ κ δυο βδομάδες Π ξεκίνησε παιδικό είναι ακόμη χειρότερος, προσπαθώ στα παράλογα πείσματα του (πχ θέλω να ανέβω ατη ντουλάπα) να μην υποκύπτω μα όταν το νευρικό μ σύστημα δεν αντέχει υποκύπτω κ κάνω εκπτώσεις στα παιδαγωγικά μ πιστεύω. Ο αδερφός του υποφέρει, όλο τον πειράζει κ μ λέει ότι δεν τον αντέχει, ο άντρας μ έχει κουραστεί επίσης μα τον δικαιολογεί γιατί «&εκείνος έτσι ήταν παιδί», Νιώθω ότι η τόση ένταση με γκρίνιες, παραλογισμούς, δε βάζω παπούτσια για έξω, θέλω παιδική χαρά στις 10 το βράδυ κ ουρλιάζω για αυτό, πετάω κ σπάω την κούπα γιατί το γάλα είναι κρύο κτλ … θα με αρρωστήσει. Δεν υπάρχουν στιγμές ηρεμίας στο σπίτι παρά μόνο όταν βλέπει παιδικά. Τι να κάνω; Είναι χαρακτήρας όλο αυτό η κάνω κάτι εγώ λάθος; Ευχαριατω,
– Τρελαμενη μανα
Ξέρεις, μπορεί να συμβαίνουν και τα δυο, αλλά εφόσον δεν έχεις τα εργαλεία, ή τα δοκιμάζεις και δεν πετυχαίνουν, ή τα δοκιμάζεις αλλά υποχωρείς, πρέπει να πας σε ψυχολόγο πρώτα για σένα, για να σου δώσει τα εργαλεία που θα εφαρμόζονται στο συγκεκριμένο παιδί, γιατί τα βιβλία είναι για όλα τα παιδιά.
Ο αδερφός του χρειάζεται προστασία (από σένα και από τον άντρα σου) και ο άντρας σου νίπτει τας χείρας του, όπως βλέπω, οπότε χρειαζόσαστε οπωσδήποτε συμβουλές επαγγελματία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αναφορικά με “δε βάζω παπούτσια για έξω, θέλω παιδική χαρά στις 10 το βράδυ κ ουρλιάζω για αυτό, πετάω κ σπάω την κούπα γιατί το γάλα είναι κρύο” αν δεν βαζει παπούτσια τότε μένετε στο σπίτι, παιδική χαρά θα πρέπει να γίνεται πρόγραμμα ότι πάμε καθε τότε στις τάδε ωρα, αν επιμένει τότε δεν θα πάτε την επόμενη φορά, αν σπάει την κούπα μένει νηστικός μέχρι το επόμενο γευμα/σνακ. Πρέπει να καταλάβει ότι η συμπεριφορά του έχει επιπτώσεις. Η μαμά μου λέει τα παιδιά θελουν πρόγραμμα, όρια και επιλογές πχ. Αν βάλεις τα παπούτσια θα πάμε βόλτα, αν όχι θα… Διαβάστε περισσότερα »
Eva, η συνέπεια είναι γενικά σωστή και βοηθητική, αλλά στην πράξη, το να μην πάει το παιδί βόλτα ή να μη φάει στην ώρα του δεν γίνεται, γιατί χαλάει η ρουτίνα του και τα πράγματα χειροτερεύουν. Υπάρχουν παιδιά που αν δεν φάνε στην ώρα τους κλείνει το στομάχι τους και μετά δεν δέχονται το φαγητό, γκρινιάζουν, φωνάζουν, δεν μπορούν να κοιμηθούν, κι αν δεν κοιμηθούν καλά σπάνε τα νεύρα τους (και των γονιών μαζί) και γενικά το πράγμα δε λειτουργεί. Ας πούμε, ο δικός μου (4 ετών) έτσι και δε βγει την απογευματινή βόλτα του δε θα πεινάσει, δε θα… Διαβάστε περισσότερα »
Eva η θεωρία που σου είπε η μαμά σου απέχει πολύ από κάποια από τα πρακτικα παραδειγματα που φέρνεις. Φυσικά πρέπει να καταλάβει το παιδί τη συνέπεια, αλλά ένα τρίχρονο δεν μπορεί να καταλάβει τη συνέπεια που έχεις εσυ στο ενήλικο μυαλό σου, χρειάζεται μια πιο φυσική συνεπαγωγή. Η συνέπεια του έσπασες την κούπα δεν είναι λογικό να είναι ότι θα μείνει νηστικό. Η συνέπεια είναι ότι ο γονιός στενοχωριέται, ότι δεν έχουμε πια κούπα (δεν το πιστεύω ότι μιλάμε για σπασμένες κούπες στα τριχρονα, δεν ξέρω κανένα τρίχρονο να του δίνουν να φάει σε πορσελάνη, αυτό θεωρώ είναι καθαρά… Διαβάστε περισσότερα »
Γβρμ ένα δισεκατομμύριο λάικ και από μένα!
Συμφωνώ γενικά, μια προσθήκη: Επειδή εγώ προσωπικά δεν στεναχωριέμαι αν κάνει κάποια αταξία η μικρή μου, δεν θα της το έλεγα ποτέ σαν απάντηση. Αλλά από τότε που άρχισε τρώει ξέρει ότι έχουμε συγκεκριμένο φαγητό και αν δεν το φάει μετά έχει ξανά στο επόμενο γεύμα. Από μωρό. Δεν νομίζω ότι με θεωρεί εχθρό, καθόλου! Αν βάζεις όρια και η διάθεσή σου δείχνει πάντα αγάπη και επίσης δεν δίνεις πολύ σημασία σε ένα γεγονός για να είναι καθοριστικό για την μέρα ολόκληρη, το νήπιο το αντιλαμβάνεται (σχεδόν όπως ένα σκυλάκι αν μου επιτραπεί η σύγκριση αντίληψης) και δεν μπαίνεις σε… Διαβάστε περισσότερα »
Άργησα να το δω, ελπίζω να δεις την απάντηση (φαντάζομαι από τα συμφραζόμενα ότι σε μένα απευθυνόσουν). Ακούγεται σαν να συμφωνούμε (εκτός από το πολύ τέλος που λες για μια ασυνδετη συνέπεια, ίσως να μην κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσες αλλά ίσως απλως να μην έχουμε ταυτόσημες απόψεις περί ανατροφής, that’s ok too!). Η ad hoc αντιμετώπιση που περιγράφεις ακούγεται ακριβώς αντίθετη από το “δεν έφαγες, θα μείνεις νηστικό”. Δηλαδή λες ότι δεν θα φτιάξεις κάτι άλλο αν δεν θέλει αυτό που έχει (προφανώς!!! Για μένα τουλάχιστον) και ουσιαστικά, αν δεν θέλει να φάει αυτο, ε δεν πεινάει και πολύ, άρα… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί δεν είναι λογική συνέπεια του “δεν βάζω παπούτσια” το δεν θα πάμε βόλτα;Για να βγούμε από το σπίτι υπάρχουν Χ κανόνες, όταν κάποιος από αυτούς παραβιάζεται, η λογική συνέπεια ποια είναι;
Και για το γάλα δεν συμφωνώ. Το γάλα είναι μεν στο ψυγείο, αλλά είναι για όλα τα μέλη της οικογένειας.Αν κάποιος χαραμίσει την μερίδα του,δεν θα πάρει άλλη στερώντας από κάποιον άλλον.
Χωρίς καμία διάθεση mamasplaining, μερικά σχόλια που ελπίζω να είναι βοηθητικά: 1. Δοκίμασε να σκέφτεσαι και να μιλάς με όρους όπως “κάνει αταξίες”, “η ανατροφή του με δυσκολεύει”, “δεν ακούει”, “νιώθω να βασανίζομαι ώρες ώρες αλλά λιώνω από γλύκα”, και όχι “είναι άτακτος”, “ψυχοβγάλτης”, “ανυπάκουος”, “γλυκό βάσανο”. Βλέπεις τη διαφορά; Μη χαρακτηρίζεις το ίδιο το παιδί με λέξεις που εκφράζουν τα δικά σου συναισθήματα. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν έχουν σχηματισμένη προσωπικότητα, μόνο συμπεριφορές και αντιδράσεις, αλλά επηρεάζονται πολύ από το τι πιστεύουμε γι’ αυτά, οπότε, αν του πεις πως είναι άτακτος, θα το πιστέψει και θα το… Διαβάστε περισσότερα »
Ένα δισεκατομμύριο λάικ από μένα, αγαπητό Αιλουροειδέστατο. Το 1 και το 5 πιστεύω ότι είναι αυτά που πρέπει να δεις πρώτα, γράφουσα. Φαίνεται να πιστεύεις πως υπάρχει κάποιο μαγικό τρικ που αν το βρεις, θα μεταμορφωθεί μαγικά το παιδί. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, δεν κανεις κάτι λάθος, δεν είναι προβληματικό το παιδί. Το παιδί είναι 3, κάνει ό,τι του βγαίνει πιο φυσικά ώστε να εκφραστεί και να επιβιώσει, και το αποτέλεσμα είναι ότι οι γύρω υποφέρετε. Ξεκίνα λοιπόν από το πώς θα βελτιώσεις την ποιότητα ζωής σας χωρίς να περιμένεις άμεση αλλαγή από το παιδί- δεν πρόκειται να σας πάει… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι με πυρετό και βήχα και συνδέθηκα μόνο για να σχολιάσω και να πω πώς το παραπάνω είναι από τις πιο άρτιες συμβουλές που έχω διαβάσει.Εξαιρετικο σχόλιο.
Περαστικά σου @Cycling🤗
Περαστικά, Cycling in the rain!
Βροχοποδηλάτισσα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και πολλά πολλά περαστικά!
Αγαπημένο Αιλουροειδέστατο, πόσο χαίρομαι που έθιξες το θέμα των χαρακτηρισμών! Όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ πόσο καθοριστικό μπορεί να είναι και για την εξέλιξή μας ως ενήλικοι. Η «φοβιτσιάρα», ο «καπετάν φασαρίας», το «ζιζάνιο», η «κακή μαθητρια»· τα παιδιά ενσωματώνουν τον χαρακτηρισμό, και τι τους μενει να κάνουν; Να ανταποκριθούν όσο το δυνατόν καλύτερα στον ρόλο που τους έχει δοθεί…
Έτσι ακριβώς, έμφαση στην κατάφαση και όχι στην απαγόρευση!
Άλλη μια ιστορία που ο πατέρας είναι απών.
Αγαπητή γράφουσα, όσ@ από εμάς εργαζόμαστε στον τομέα της ειδικής βλέπουμε πολύ συχνά παιδιά με παρόμοια συμπεριφορά! Προφανώς δεν επιχειρώ να κάνω διάγνωση μέσω ίντερνετ, ωστόσω θεωρώ πωςάμεσα πρέπει να επισκεφθείτε κάποιο ιατροπαιδαγωγικό κέντρο προκειμένου να γίνει διαφοροδιάγνωση. Περνάτε όλοι κακά και πρέπει να βρεθεί λύση!
Όπως διάβασες όλοι έχουν να σου πουν κατι: από διάγνωση αναπτυξιακής διαταραχής μέχρι επίπεδο αυστηρότητας να “μεινει νηστικο για να μάθει “ορια” apparently. Εγώ θα σου προτείνω κάτι διαφορετικο: εναρμονίσου με το παιδι σου (σε άπταιστα ελληνικά αυτο λεγεται co-regulation). Ολα ξεκινουν και τελειωνουν στις αισθητηριακές αναγκες που έχουμε ολοι οι οποιες συνηθως διαφερουν παρασαγκας απο ανθρωπο σε ανθρωπο. Στην γλυκια και ευαίσθητη ηλικία των 3, δεν έχει μαθει ακόμη να τις χειρίζεται. Παρατήρησε τον, τι συμβαίνει πριν την “εκρηξη”; Είναι πεινασμενος; Μήπως υπάρχει οχλαγωγια; Μήπως έχει ανάγκη να απασχολήσει τα χεράκια του με πλαστελινη και δεν εχει; Μήπως έχει… Διαβάστε περισσότερα »
@AllesGoed ηθελα να το πω και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, τέλοσπάντων θα το πω τώρα. Τα λές πολύ ωραία. Ειδικά όταν το θέμα έχει να κάνει με παιδιά, τα ψάχνω τα σχόλια σου.
Να’σαι καλά este! Όταν γεννήθηκε ο γιος μας, είχαμε αποφασίσει ότι θα τον μεγαλώσουμε Ολλανδικά: ορια, πειθαρχία, ανεξαρτησία. Ετσι χωρίς να κάνουμε υποψιν την ψυχοσύνθεση και τις ανάγκες του παιδιού που θεωρούσαμε, μέσα στην μ@λ@κια της αγνοιας, tabula rasa. Όχι έναν ξεχωριστό άνθρωπο με προκαθορισμένη ιδιοσυγκρασια. Αν περιγράψω τις μ@λ@κιες που έχουμε κανει που κατέληγαν σε ένα δυστυχισμένο παιδί που μην μπορώντας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μας (αυτο-μουτζωνομαι) και μην εχοντας ικανοποιημενες αισθητηριακες αναγκες είχε εκρήξεις και φοβους. Μιλάμε για ένα απολύτως φοβισμένο παιδάκι. Όταν αποφασίσαμε να τον αφουγκραστούμε η ζωή μας άλλαξε εν μια νυκτί. Γράφω έχοντας υπ’όψιν τα… Διαβάστε περισσότερα »
Και εγώ όταν γράφω, ειδικά για τέτοια θέματα αυτό πάντα σκέφτομαι. Τα λάθη που έχω κάνει – ειδικά στο πρώτο μου παιδί (που είχα διαβάσει ότι υπάρχει σχετικό). Παντού ακούω και διαβάζω για όρια στα παιδιά. Το οποίο είναι σωστό σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Αν όμως το γενικό δεν γίνει ειδικό και αν δεν αγαπήσεις πραγματικά το παιδί σου, έτσι ώστε να το μάθεις στ’ αλήθεια δεν μπορείς να το βοηθήσεις.
Συμφωνώ απολύτως. Όταν ήμουν έγκυος με απασχολούσε πολύ η μαμα του Χίτλερ. Αναρωτιόμουν που πήγε λάθος και πως θα αποφύγω τα λάθη που πιθανότατα έκανε (μπορεί να ήταν βέβαια άγιος άνθρωπος η συγκεκριμένη και ο άλλος να επηρεάστηκε από τον πατέρα του, δεν ξερω).
Σιγά σιγά όμως άρχισαν να με απασχολούν οι μαμάδες των ενηλικων γυναικών που στέλνουν ερωτήσεις στην Αμπα. Και χρειάζονται πολύ θεραπεία και βοήθεια για να ξεπεράσουν το τραύμα της παιδικής τους ηλικιας κατά την οποία δεν εισακούστηκαν ουσιαστικά ποτέ. Γιατί η μαμα είχε ένα συγκεκριμένο παιδί στο μυαλό της το οποίο δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.
@allsgoed δεν σε πιστευω! Και εγω πολυ συχνα αναρωτιεμαι για τετοιες ακραιες περιπτωσεις και αισθανομαι περιεργα με τις ιδιες τις σκεψεις μου. Τι μπορει να παει τοσο λαθος ωστε το παιδι σου να βγει τοσο ακραια προβληματικο ατομο; Σιγουρα ειναι συνδυασμος πραγματων, ποτε δεν φταιει μονο ενα. Σε καθε περιπτωση ομως ειναι σιγουρα αξιο μελετης (το τι επηρεαζει περισσοτερο τον ανθρωπο και μπορει να τον οδηγησει ακομα και σε εγκληματικες συμπεριφορες).
Alles Goed τι ωραία και ζεστή αφήγηση! Τυχερό το παιδάκι σου που έχει γονείς που μαθαίνουν από την εμπειρία, την επικοινωνία και τα λάθη… Για τους γονείς του Χίτλερ, πάλι, πιστεύω πως το φαινόμενο Χίτλερ έχει να κάνει και με την εποχή και την κοινωνία και όχι μόνο με το άτομο και τις επιρροές του. Αν ο Χίτλερ είχε γεννηθεί και μεγαλώσει σε έστω και λίγο διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, μπορεί να είχε γίνει απλώς ο μ@λάκας της διπλανής πόρτας που θα έβριζε τους Εβραίους όταν θα έπινε τα μπυρόνια του με τους κολλητούς, και να μην τον ήξερε… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που σχολιάζεις σε τέτοια θέματα, να ξέρεις ότι έχεις κοινό!
Φανατικό.
Κι άλλη καρδούλα (και ένα τζιν τονικ)!
Καρδούλα!
Θα το πω όλη την καλή διάθεση και ελπίζω να μην προσβληθεί κανείς. Έχετε σκεφτεί να τον δει αναπτυξιολογος; Απλώς για να πάρετε μια γνώμη. Υπάρχουν κάποιες διαταραχές όπως η εναντιωματικη διαταραχή ( η οποία διαγνωσκεται από τα 4 όμως) ή κάποιες φορές η δεππυ που δημιουργούν τέτοια συμπεριφορά σε ένα παιδί – όχι πάντα κάποιες φορές- και αυτό που χρειάζεται το παιδί είναι βοήθεια να διαχειριστεί τα συναισθήματα ή τις παρορμήσεις του και σε καμία περίπτωση τιμωρία ή πειθαρχία
Παρα πολυ σωστο αυτο που λες στο τελος, οτι οπωσδηποτε αυτο που χρειαζεται το παιδι ειναι κατανοηση κ βοηθεια κι οχι τιμωρια…Εξαλλου προκειται απλα για ενα 3χρονο που εχει συμπεριφορες αρκετα συνηθισμενες για τοσο μικρο παιδι, κι οχι για κανεναν υπερβολικα ζωηρο εφηβο η νεαρο ενηλικα που εχει συνειδηση των πραξεων του και ειναι η τεσπα πρεπει να ειναι εις θεσιν να καταλαβει κ να διαχειριστει μονος του τα προβληματα του.Βεβαια αν πραγματικα τα ξεσπασματα του ειναι συνεχη και δεν δειχνει να ειναι καθολου ενα χαρουμενο και ηρεμο παιδακι, τοτε ισως ειναι και απαραιτητη η παρεμβαση ψυχολογου η παιδαγωγου…γιατι μπορει… Διαβάστε περισσότερα »
πολύ σωστή τοποθέτηση. εάν έχει κάποια τέτοιου είδους διαταραχή η τιμωρία θα φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα…
Υπάρχει βιβλίο που λέγεται “καταπληκτική μαμά”; Βρείτε μου έναν τοίχο να βαρέσω την κεφάλα μου.
Εννοείται υπάρχουν τέτοια και χειρότερα μη σου πώ
Όπως το πειθαρχεία χωρίς ξύλο Και φωνές.
Ποιος βλέπει το ξύλο ως επιλογή για να το αναφέρει σε βιβλίο????
Πολλοί γονείς, ξύλο και ουρλιαχτά.
βρε, εννοεί την ιατρική έννοια του όρου: καταπληξία: νευρική κατάσταση ανθρώπων όπου σημειώνεται κατάρρευση χωρίς απώλεια συνείδησης. Συνηθέστερα προκαλείται από πολύ έντονη συναισθηματική φόρτιση.
Οχι καταπληκτικό γονιός, μονο για μαμάδες
Το αντίστοιχο για πατεράδες θα είναι λογικά ” καταπληκτικός babysitter: όταν υποχρεώνεσαι να μείνεις μόνος σου με το παιδί σου”
Θα πω την βλακεία μου αλλά θα πρότεινα το παιδι να το δει αναπτυξιολογος. Σπάνια ένα παιδι έχει την συμπεριφορά του δικου σας απλώς επειδή είναι κακομαθημένο
Αυτο το σπάνια το ξέρεις από καπου; Γιατι να αγχώσεις την μητέρα έτσι; Να το δει ειδικός αλλα το παιδι θεωρω ειναι μια χαρά. Εγω πάλι εχω στον κυκλο μου παιδιά που κάνουν έτσι στο τρίτο έτο και δεν ειναι διέγνωσμενα με κάτι. Υπάρχει παιδιατρος που το παρακολουθεί. Δεν χρειάζεται να κάνουμε διαγνώσεις.
Μα από το να το θεωρούν κακομαθημένο (ήταν το πρώτο που ήθελα να γράψω – μου τσιτωσαν τα νεύρα οι ατάκες του μικρού) γιατί να μη το δει κάποιος ειδικός;; Για να μην προσβληθεί η μανούλα;; Μετά φτάνουν δημοτικό αδιαγνωστα και εκτός από το ότι υποφέρουν τα ίδια, αποτελούν και δημόσιο κίνδυνο. Επίσης δεν έκανε διάγνωση η invierno, διερεύνηση πρότεινε.
Δημόσιο κίνδυνο;
Thanks Chachacha, δεν είχα κουράγιο. Θα έρθει μια μέρα που το Αμπα δεν θα εχει ableist σχολια. Today is not that day.
Εάν πειράζει συνέχεια τον αδερφό του που είναι μεγαλύτερος σκέψου τι έχουν να τραβήξουν τα συνομήλικα.
Διαφωνώ, γιατί να αγχωθει η μητέρα. Ναι μπορεί ορισμένα τρίχρονα να έχουν τέτοια συμπεριφορά , ωστόσο και μια διαταραχή συμπεριφοράς να έχει ( που όντως θα το δει ειδικός) δεν κακό ούτε ταμπού. Απλώς λειτουργεί διαφορετικά , δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Η διαφωνία μου έγκειται σε αυτό που είπες ότι θα αγχωσει τη μητέρα. Όχι σε αυτό που είπες για να μη κάνουμε διάγνωση, έχεις δίκιο σε αυτό
Είναι τόσο δύσκολο το μεγάλωμα παιδιών, ειδικά όταν το κάνεις μόνη σου. Η συμπεριφορά του άντρα σου με θύμωσε πάρα πολύ, και δυστυχώς είναι τόσο συχνή. Ναι, αν αισθάνεσαι τέτοια απόγνωση όπως περιγράφεις, να ζητήσεις βοήθεια επαγγελματική. Εγώ το μόνο που θέλω να παρατηρήσω, έχοντας 2 ζωηρά αγόρια, είναι ότι αυτό που εμένα με βοηθάει είναι να είμαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα παιδιά. Προσπαθώ δηλαδή να τα πείσω οτι είμαι με το μέρος τους, οτι είμαστε στην ίδια ομάδα. Πχ.«Ναι και εγώ θέλω να πάω βόλτα τώρα αλλά δυστυχώς δεν μπορώ γιατί τα μαγαζιά έχουν κλείσει. Νομίζω πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ παιδιά δικά μου δεν έχω αλλά από τη σχολική μου εμπειρία συμφωνώ απόλυτα με este και ειδικά εκεί που λέει για τον ρόλο που θα το δώσεις. It works like charm. Και η “θετική εκπαίδευση” -η οποία, α προπό, δουλεύει και στα σκυλιά εκτός από τα παιδιά 🙂 .
“Μερικές μέρες είναι απλά καταδικασμένες”- μεγάλη αλήθεια αυτή όταν μιλάμε για μικρά παιδιά. Ίσως η παραδοχή αυτής της συνθήκης να μας αποτρέπει ορθά από το να σπρώχνουμε μάταια έναν “τοίχο” μερικές μέρες, που όλα πάνε στραβά.
Ναι, πρέπει να πάτε οπωσδήποτε σε ειδικό για να συζητήσετε τι μπορείτε να κάνετε. Και για να σας συμβουλέψει πώς να προστατέψετε το μεγάλο του αδελφό που, ειδικά αν μοιράζονται και το δωμάτιο, θα περνάει τα πάνδεινα το κακόμοιρο. Είναι πολύ σημαντικό να νιώσει ότι τον καταλαβαίνετε και δεν αγνοείτε τα παράπονά του.