Αγαπητή Α μπα, Είμαι 28 ετών και διατηρώ δεσμό εδώ και 3 χρόνια με έναν άντρα αρκετά μεγαλύτερο, χωρισμένο, με ένα παιδάκι 8 ετών. Τον τελευταίο μήνα συγκατοικούμε, αλλά το πρόβλημά μου είναι πως επειδή βλέπει λίγες μέρες το μήνα το παιδί του, αρκετές φορές το φέρνει στο σπίτι άλλες μέρες από τις προγραμματισμένες, ανακοινώνοντάς το μου, χωρίς να το συζητήσουμε. Και μέσα σε όλο αυτό έχουμε και την πρώην του να παίρνει συνέχεια τηλέφωνα και να μη της βάζει όρια, παρόλο που του έχω πει επανειλημμένα πως με ενοχλεί η τόσο συχνή επικοινωνία. Νιώθω πως δε με σέβεται σε αυτό το κομμάτι και δεν κατανοεί τις δικές μου ανάγκες. Ο σύντροφός μου με θεωρεί υπερβολική. Πώς πρέπει να το χειριστώ κατά τη γνώμη σου;
–Νεφέλη
Μα φυσικά είσαι υπερβολική. Και η πρώην του φαντάζομαι, υπερβολική είναι. Και το παιδί που δεν ξέρει πού θα βρίσκεται κάθε απόγευμα μπορεί να μην διαμαρτύρεται, αλλά αν θα διαμαρτυρόταν, υπερβολικό θα ήταν. Γενικά, ο μόνος που δεν κάνει υπερβολές είναι ο ίδιος.
Είναι απαράδεκτο από πενήντα πλευρές να μην τηρεί το πρόγραμμα που έχει συμφωνηθεί. Εκνευρίζει, αποσυντονίζει και κάνει κακό σε τρεις διαφορετικούς ανθρώπους με τη συμπεριφορά του, και φυσικά το χειρότερο κακό το κάνει στο παιδί. Η πρώην δεν ξέρω γιατί παίρνει συνέχεια τηλέφωνο, αλλά αν παίρνει επειδή της κάνει τη ζωή ποδήλατο με την αλλοπρόσαλλη του συμπεριφορά σχετικά με το παιδί, έχει χίλια δίκια, και σ’αυτό έρχεσαι δεύτερη. Είναι πιθανό να έχετε πιο πολλά κοινά με αυτή τη γυναίκα απ’ όσο νομίζεις.
Το «είσαι υπερβολική» είναι η μετάφραση του «όχι μόνο δεν με ενδιαφέρει πώς νιώθεις, αλλά με ενοχλεί και που το εκφράζεις, οπότε το ακυρώνω εντελώς για να σταματήσεις να μιλάς». Αυτό πρέπει να χειριστείς, και δεν θα σου πει άλλος πώς. Εσύ ζεις μαζί του, εσύ θα ζήσεις και τις συνέπειες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Το «είσαι υπερβολική» είναι η μετάφραση του «όχι μόνο δεν με ενδιαφέρει πώς νιώθεις, αλλά με ενοχλεί και που το εκφράζεις, οπότε το ακυρώνω εντελώς για να σταματήσεις να μιλάς».”
Αυτό.
Επιτέλους οι κατάλληλες λέξεις που εξηγούν την έννοια της φράσης.
Βασικά διαφωνώ με την απάντηση. Θεωρώ ότι το σπίτι των γονιών πρέπει να είναι και σπίτι του παιδιού σε περίπτωση χωρισμένων ζευγαριών. Δε γίνεται αλλιώς να νιώσει το παιδί ασφάλεια. Όταν συμφώνησες να μείνεις μαζί του ήξερες για το παιδί, τι νομίζεις ότι είναι ο φίλος του που έρχεται για μπύρες ξαφνικά και κάθεται μέχρι τα ξημερώματα; Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να σε πάρει τηλ να σε ενημερώσει ότι σε μισή ώρα πχ θα είμαστε εκεί. Όχι για να το συζητήσετε και να του πεις “δεν έχω όρεξη”, αλλά για να ξέρεις ότι θα έρθει το παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορεί γιατί οι χωρισμένοι βλέπουν τα παιδιά τους σε προκαθορισμενες μέρες και ώρες και αυτό θεωρείται από τους παιδοψυχολογους ως ο καλύτερος τρόπος για να προσαρμοστούν τα παιδιά στη δύσκολη κατάσταση του να ζουν σε 2 σπίτια. Επίσης και για τους γονείς το σταθερό και προβλέψιμο πρόγραμμα βοηθάει στη διατήρηση μιας ομαλότητας στη ζωή τους. Εγώ χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει, από αυτά που περιγράφει η κοπέλα εικάζω πως η πρώην αλλάζει το πρόγραμμα ζητώντας του να κρατήσει το παιδί έξτρα επειδή κάπου έχει να πάει, κάτι έχει να κάνει κλπ. Και παιδιά έτσι είναι, για να έχει κάποιος… Διαβάστε περισσότερα »
Από που προκύπτει οτι αναστατώνει το παιδί του επειδή το βλέπει; Αν το ίδιο το παιδί ζητά να είναι με τον πατέρα του πέρα απο τις προγραμματισμένες μέρες θα πρέπει να το αρνηθεί; Το γεγονός ότι χώρισε με τη σύντροφό του δεν σημαίνει οτι θα απομακρυνθεί και απο το παιδί του. Όσο για τα τηλέφωνα της πρώην και πάλι δεν προκύπτει απο πουθενά οτι έχουν να κάνουν με το γεγονός οτι της κάνει τη ζωή ποδήλατο. Το παιδάκι είναι 8 χρονών, έχει δυο γονείς, πιθανώς να έχει δραστηριότητες που οι γονείς θα πρέπει να μοιράζονται και πολλά άλλα. Συχνή επικοινωνία… Διαβάστε περισσότερα »
Κάτσε ρε συ. Είναι και σπίτι του και είναι το παιδί του. Είναι δυνατόν να μην νιώθει την ελευθερία να φέρνει όποτε θέλει το παιδί του στο σπίτι του χωρίς να ζητήσει άδεια; Τα άλλα που λέει η Λένα τα θεωρώ συμπεράσματα από το πουθενά. Η κάθε οικογένεια βρίσκει το τι λειτουργεί για εκείνη. Έχω φίλη χωρισμένων γονιών που ποτέ δεν ήξερα σε ποιο σπίτι θα είναι. Είχε το δωμάτιό της με τα παιχνίδια της και στα δύο σπίτια, και οι δύο εργαζόμενοι γονείς βοηθούσαν ο ένας τον άλλον με το ποιος θα προσέχει τη μικρή. Η ίδια όταν μεγάλωσε… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο στη φίλη σου, που έμαθε να εμπιστεύεται σε περιβάλλον πλήρους ανασφάλειας. Όμως τα παιδιά εν γένει χρειάζονται σταθερότητα και πρόγραμμα, ρουτίνα για να νιώσουν ασφαλή. Αισθάνονται εκτός ελέγχου όταν δεν γνωρίζουν τι έρχεται στη συνέχεια. Και όταν αισθάνονται έτσι, η συμπεριφορά τους το δείχνει εύγλωττα. Το βλέπω στην καραντίνα. Ακόμη και στο ίδιο σπίτι, όλη μέρα, με κανονισμένες δίωρες βάρδιες μεταξύ μας, συμβαίνουν κάποιες μέρες που πρέπει να τις τροποποιήσουμε τελευταία στιγμή, λόγω φόρτου εργασίας εκατέρωθεν. Η κόρη μας έχει άλλη συμπεριφορά τις μέρες που κρατάμε το πρόγραμμα… και ριζικά χειρότερη τις μέρες που δεν το καταφέρνουμε. Και μιλάμε… Διαβάστε περισσότερα »
από που προκύπτει ότι δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή ρουτίνα με την εναλλαγή (μόλις δύο μόνο!) κατά τ’ άλλα σταθερών περιβαλλόντων που ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα; Η κόρη σου προφανώς δυσκολεύεται γιατί είναι μαθημένη αλλιώς. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οι άνθρωποι είμαστε σχετικά ευέλικτοι. Κάποιοι ζουν και με άλλους τρόπους ζωής πέρα από τον δικό σου.
Πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική σου idril. Αυτό που με προβληματίζει λίγο, είναι οτι σπάνια προκύπτουν τέτοια ερωτήματα όταν πχ φροντίζουν οι παππουδογιαγιάδες τα εγγόνια τους, ακόμα κι αν γίνεται απροειδοποίητα. Στο θέμα της εναλλαγής μεταξύ των χωρισμένων γονέων όμως, συναντάμε τέτοια προβλήματα συνέχεια. Δεν είμαι σίγουρη τί ακριβώς εννοείς λέγοντας ανασφάλεια, εφόσον και οι δύο γονείς φροντίζουν το παιδί εξίσου καλά και νιώθει εξίσου άνετα και με τους δύο. Επίσης, η γράφουσα δεν αναφέρει υπο ποιές συνθήκες γίνεται αυτή η αλλαγή προγράμματος, μπορεί το παιδί να το ξέρει απο πριν ή να το ζητάει και απο μόνο του, δεν είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Τώρα ομολογώ πως με προβληματίζεις…δουλευω 100%, έχω μια νταντά και με βοηθούν και οι γονείς μου με τα παιδιά. Δεν είναι στάνταρ ποιος θα πάει να τα πάρει από το σχολείο, είναι ανάλογα τις δουλειές μας. Λες να επηρεάζεται αρνητικά το παιδί από αυτό?
Ετσι ειμαστε εγω κ ο πρώην αντρας μου με τα παιδια. Κοινη επιμελεια, 50% μοιρασμα του χρόνου. Αυτό όμως αλλαζει αναλογα με τις ανάγκες, τις δικές μας κ κυρίως των παιδιών. Τα παιδια εχουν δύο σπίτια, είναι εντελώς ισορροπημένα και παιρνουν αγάπη και απο τους δύο.
Το σπιτι σας είναι και σπιτι του παιδιού του. Και θα το φέρνει όποτε θέλει και μόνο του όταν μεγαλώσει θα πρέπει να νιώθει ανοιχτη την πόρτα να έρχεται όποτε θέλει. Είναι πατέρας και το ήξερες. Δεν καταλαβαίνω πως αγαπάτε τους συντρόφους σας και βλέπετε τα παιδιά τους ξενα σώματα και βάρος τελικά (ενώ ξέρατε ότι υπάρχουν!). Δεν χτυπάει καμπάνα να ειναι απομακρος – τυπικος πατερας ; Αυτή είναι η συμπεριφορά που θα θέλατε να έχουν και στα δικά σας παιδιά όταν και αν συμβεί κάτι;
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την απάντηση, προσπαθώντας να καταλάβω μήπως έχω χάσει κάτι. Καταρχάς δεν μας δίνονται αρκετές πληροφορίες από την ερώτηση, οπότε μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Αλλά ακόμη κι έτσι, είναι δυνατόν να καταδικάζουμε έναν άνθρωπο επειδή θέλει να βλέπει το παιδί του περισσότερο; Το γεγονός ότι πηγαίνει το παιδί απροειδοποιήτα στο σπίτι, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν ενδιαφέρεται για το πρόγραμμα της συντρόφου του ή του παιδιού (Το ότι μπορεί να αλλάζει και το πρόγραμμα του πατέρα δεν το σχολιάζουμε καν). Το να το προτείνει η μητέρα του παιδιού απροειδοποίητα για τον χ,ψ λόγο δεν σας πέρασε από… Διαβάστε περισσότερα »
Συγνωμη αλλα διαφωνω με την απαντηση. Ο φιλος σου μπορει να εχει καλες σχεσεις με τη μητερα του παιδιου και να κανονιζουν τις μερες που θα το βλεπει και μεταξυ τους,οχι μονο οσες οριζονται στην δικαστικη αποφαση. Επισης το παιδι ειανι 8 ετων,δηλαδη εχει αποψη και την εκφραζει. Εφοσον το παιδι δεν δυνασχετει και θελει να ειναι με τον μπαμπα του δεν βλεπω το λογο γιατι να μην το παρει και μερες πλην των συμφωνηθεντων.
Δεν εχεις συνειδητοποιήσει τι θα πει χωρισμένος με παιδί. Νομιζες πως ειναι απλα ενα γκριζο σημειο στον κατα τ’αλλα ταιριαστο συντροφο σου. Μονο που δεν ειναι ενα μονο σημειο αλλα ενα κομματι μεγαλο. Αν δηλαδη δεν του έλειπε το παιδι του και δεν το επαιρνε συχνά μαζί του, θα τον θεωρουσες καλο ανθρωπο; αξιο εμπιστοσυνης; Οσο για αυτο που λεει η Λενα δεν χρειαζεται ενα σταθερο προγραμμα ακομα και στο πως θα περασουν τον ελευθερο τους χρονο τα παιδια τα απογευματα. Εφοσον εχει σταθερο προγραμμα στο φαγητο και στον υπνο ειναι οκ. Τωρα ειναι ρομποτακια τα παιδια, τρεχουν διαρκως σε… Διαβάστε περισσότερα »
Για όλους αυτούς τους λόγους έχω βάλει τα παιδιά μαζί με τα σκυλιά στο check list μου.
Αμάν κάνουν στα διαζύγια πολλές μητέρες να βλέπει ο πατέρας το παιδί παραπάνω ώρες και τώρα που γίνεται αυτό (με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο γονέων απ’ ότι κατάλαβα) πάμε να βγάλουμε ή την μάνα σκάρτη που ζηλεύει τη νυν και στέλνει το παιδί στο σπίτι για να τους χαλάσει την ευτυχία ή τον πατέρα ανεύθυνο που χαλάει το πρόγραμμα του παιδιού; Αν οι γονείς μένουν σχετικά κοντά, το παιδί διατηρεί το πρόγραμμά του (μελέτη για το σχολείο, εξωσχολικές δραστηριότητες κτλ) και υπάρχει συμφωνία και από τις δύο πλευρές, γιατί είναι κακό το παιδί να έρχεται περισσότερα απογεύματα στο… Διαβάστε περισσότερα »
Οι λόγοι για τους οποίους έρχεται άλλες μέρες το παιδί στο σπίτι από τις συμφωνημένες δεν αναφέρεται. Από τη δική μου προσωπική εμπειρία, αυτό μπορεί να γίνεται λόγω ασταθούς προγράμματος της μητέρας του παιδιού. Αν είναι τέτοια η περίπτωση, πάλι από τη δική μου εμπειρία, έχει προτεραιότητα το παιδί. Αν δε μπορεί να το κρατήσει η μαμά του γιατί άλλαξε ξέρω γω το πρόγραμμά της στη δουλειά, δεν υπάρχουν συμφωνημένες μέρες, δε θα περιμένει το παιδί στο σπίτι μόνο τη μαμά του να σχολάσει. Δεν υπονοώ ότι το χειρίζεται καλά ο σύντροφός σου, ειδικά αν έχετε όλοι παράπονο, απλώς έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Οχι, δεν έχουν όλοι παράπονο. Δεν προκύπτει από τα λεγόμενα ότι έχει κάποιος άλλος παράπονο. Μόνο η κοπέλα της ερώτησης έχει. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μπαίνουν σε σχέση με κάποιον που έχει παιδί εάν δεν έχουν την πρόθεση να αποδεχτούν ότι είναι κομμάτι της ζωής τους το παιδί και όχι αγγαρεία ή αξεσουάρ.