Αγαπητή Α,μπα, Σου γράφω για να ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου και να βρω μια άκρη σε ένα προβληματισμό που έχω εδώ και αρκετό καιρό. Μένω μόνιμα στη Γαλλία εδώ και 6 χρόνια, και συγκατοικώ με το σύντροφό μου, επίσης Γάλλο τα τελευταία 5. Ένα από τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν σχεδόν από το ξεκίνημα της σχέσης μας είχαν να κάνουν με τη γλώσσα. Εγώ, μη μιλώντας καλά γαλλικά από την αρχή είχα περάσει άπειρα βράδια χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη μιας και πολλοί φίλοι του δε μιλούσαν αγγλικά. Σταμάτησα τις πολλές εξόδους μαζί τους εν καιρώ, για να αποφύγω τον εκνευρισμό (και τους τσακωμούς/αγανάκτηση που έβγαζα πάνω του) που ένιωθα τόσο συχνα, έμαθα τη γλώσσα σταδιακά και πια οι γαλλικές βραδιές δεν είναι τόσο ανυπόφορες όσο στην αρχή. Αυτή είναι η γαλλική πλευρά του ζητήματος. Στην ελληνική πλευρά, το πρόβλημα παραμένει όπως στην πρώτη ημέρα. Σε πολλές εξόδους άνω των 4-5 ατόμων με Έλληνες εδώ ή όποτε ερχόμαστε στην Ελλάδα, ενώ όλα ξεκινούν ιντερνασιοναλ και μιλάμε όλοι αγγλικά, κάπου στη ροή της βραδιάς, λίγο τα αστεία στα ελληνικά που δε μεταφράζονται με ακρίβεια, λίγο η κούραση, λίγο κάποιες συζητήσεις που είναι πιο προσωπικές και ίσως δεν ενδιαφέρει κανέναν να μεταφραστούν, κάνουν τη ζωή μου δύσκολη. Πάντα τον έχω στο νου μου, ξέρω πως δεν είναι εύκολο να κάθεσαι ώρα με όλους να μιλάνε μια γλώσσα που σε εσένα ακούγεται απλώς σα θόρυβος και στο τέλος δε χαλαρώνω να απολαύσω τις στιγμές με φίλους μιας και το μυαλό μου είναι σ’εκείνον και στη γκρίνια που θα ακούσω μετά. Να μάθει Ελληνικά το βλέπω αρκετά δύσκολο μιας και εκτός από εμένα δε θα είχε κανένα άλλο κίνητρο να μάθει τη γλώσσα, οι φίλοι μου ειλικρινά προσπαθούν να μιλουν αρκετά αγγλικά, αλλά δε μπορώ να τους αναγκάζω να μεταφράζουν και το “και”, εγώ κουράζομαι και έχω άγχος σχεδόν κάθε φορά και ο φίλος μου πιστευω, ξέρει από πριν τι θα συμβει και έρχεται με βαρια καρδιά. Ίσως ακούγεται χαζό, αντιλαμβάνομαι οτι είναι σχετικά ένας ελαφρύς προβληματισμός μιας και δε συμβαίνει καθημερινά αλλά θα ήθελα να ξερω, υπάρχει λύση πιστευεις? Merci. Πολύ!
Όταν ερχόσαστε στην Ελλάδα, μην βγαίνετε με μεγάλες παρέες, περιόρισε τα άτομα στις εξόδους σας. Μπορείτε και να μην βγαίνετε με κανέναν, μαζί, αν δεν έχει συμπαθήσει κάποιον συγκεκριμένο ως τώρα. Δεν είναι και υποχρεωτικό. Όταν προκύπτουν μεγάλες παρέες, είναι ευκαιρία να κάνει μόνος του πράγματα που τον ευχαριστούν, ώστε κι εσύ να μπορείς να δεις τους φίλους σου χωρίς άγχος. Γενικά, δεν χρειάζεται να τα κάνετε όλα μαζί.
Και στις μεγάλες παρέες, πάντως, δεν χρειάζεται να μεταφράζεται και το «και» για να νιώσει άνετα. Αν βλέπεις ότι ξεφεύγει το πράγμα προς τα ελληνικά, κάνε μια μικρή παρέα μέσα στην παρέα με τον διπλανό σας, ή μίλα του εσύ, μέχρι να επανέλθει η κουβέντα. Έτσι κι αλλιώς δεν μιλάνε όλοι με όλους όλη την ώρα μέσα σε μεγάλες παρέες. Είναι δική σου δουλειά αυτό. Αν σου φαίνεται κουραστικό, επανέρχομαι στην αρχική τοποθέτηση.
Γενικά, πολύ θυμό βλέπω βρε παιδιά, και ο ένας και ο άλλος, για πράγματα που λύνονται με θεμελιώδη ευγένεια και καλή θέληση. Αν είσαστε ομάδα, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Ή, θα έπρεπε.