Στον επι επτα ετη συντροφο μου δεν αρεσουν οι αντιπαραθεσεις. Οταν διαφωνουμε σε κατι, ειτε για μικρα καθημερινα πραγματα ειτε για κοινωνικα θεματα κ.λπ. συχνα αρνειται να συνεχισει τη διαφωνια μαζι μου γιατι γινομαι εντονη, πολλες φορες ειρωνικη και ανεβαζω τονο φωνης. Ενιγουει, δεν αρνουμαι οτι εχει δικιο και προσπαθω να τα απομειωσω ολα αυτα και να μην εχω υφακι, αλλα δε βλεπω φως στον οριζοντα. Προσφατα καταλαβα πως αυτο το θεμα δεν το εχει μονο μαζι μου, ειναι ενα ευρυτερο πατερν της συμπεριφορας του. Για παραδειγμα ποτε δε θα ερθει σε αντιπαραθεση με τους δικους του, η καλυτερα για να ειμαι δικαιη δε θα ερθει ποτε σε λεκτικη αντιπαραθεση. Δλδη σε οσα θεματα διαφωνουν δεν ειναι οτι θα κανει οτι θελουν εκεινοι, πχ αν ο τροπος ζωης μας δεν τους βρισκει συμφωνους δε θα αλλαξουμε τιποτα , θα συνεχισουμε να ζουμε οπως εμεις θελουμε, αλλα δεν μπορει να το υποστηριξει αυτο με λογια μπροστα τους, απλα θα σιωπησει κ θα κανει αυτο που εχουμε αποφασισει. Σε μια σχετικη συζητηση ειμαι εγω αυτη που θα πει εμεις ετσι θελουμε να ζουμε / αυτη ειναι η αποφαση μας για αυτους τους λογους, ενω εκεινος θα πει πω αφηστε με ησυχο μην ανακατευεστε και θα αποχωρησει. Δε λεω οτι αυτο δεν ειναι καλο , σιγουρα ειναι πολυ καλυτερο απο το να διαφωνουσε στα λογια αλλα στην πραξη να εκανε πισω. Ομως δεν ξερω αν αυτο μπορει να δημιουργησει θεματα στο μελλον στο σπιτι μας. Μπορουμε να βρουμε μια ισορροπια που εγω θα μιλαω χωρις να απαιτω απο κεινον να το κανει και να πραττουμε μαζι οσα εχουμε πει; Αλλο παραδειγμα. Δεν ειναι καθολου διεκδικητικος σε πραγματα που εγω θα ημουν κ αυθορμητα εχω αυτην την απαιτηση απο κεινον , χωρις να ειμαι σιγουρη αν εχω αυτο το δικαιωμα. Ο συντροφος μου εχει εναν διδυμο αδερφο με τον οποιο ειναι η μερα με τη νυχτα, ο οποιος διεκδικει πραγματα οπως να τους γραψουν αμεσα τα σπιτια που τους εχουν υποσχεθει και οχι σε δεκα χρονια, να χρησιμοποιει το εξοχικο και τα αμαξια της οικογενειας κ.λπ. Αντιθετα, ο συντροφος μου μενει σιωπηλος χωρις να διεκδικει τιποτα απο αυτα γιατι η λογικη του ειναι πως ολα αυτα δεν του ανηκουν, αρα δεν θα τα απαιτησει, αλλα αν τα προσφερουν θα τα χρησιμοποιησει/αποδεχτει. Διαφωνουμε συχνα πανω σε αυτο γιατι δεν ζηταω να απαιτησει κατι, οπως κανει ο αδερφος του, αλλα να κανει μια συζητηση με επιχειρηματα μαζι τους και αν δεν ευδοκιμησει να μην το πιεσει αλλο. Κανω λαθος; Εχει δικιο; Να σταματησω να ασχολουμαι με πραγματα που δεν ειναι δικη μου δουλεια; Ειναι η αδυναμια λεκτικης αντιπαραθεσης ενα προβλημα πολυ σοβαρο για τη σχεση μας;
– μηπως η προβληματικη ειμαι εγω;
Αυτό που είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα στη σχέση σας είναι ότι δεν τον δέχεσαι όπως είναι. Φανερά, σου φαίνεται λάθος η προσωπική του φιλοσοφία σχετικά με την διαχείριση των προβλημάτων. Προτιμάς τον τρόπο του αδερφού του. Κάνεις μεγάλο λάθος αν συνεχίζεις μια σχέση πιστεύοντας ότι οι άλλος θα αλλάξει προς την κατεύθυνση που θέλεις, μόνο και μόνο επειδή εσύ την θεωρείς σωστή. Και άρα, είναι.
Είναι άλλο να υπάρχουν μικροδιαφορές ως προς επιμέρους θέματα, και εντελώς άλλο να μην σου αρέσει αυτό που τον χαρακτηρίζει περισσότερο ως άνθρωπο, που είναι να αποφεύγει τις λεκτικές αντιπαραθέσεις, ή να διεκδικεί με τον τρόπο που θα ήθελες να διεκδικεί. Ναι, φυσικά και θα δημιουργήσει θέματα στο μέλλον, αφού δημιουργεί ήδη. Νομίζεις ότι τα σχόλια που κάνεις για τον τρόπο που φέρεται είναι κάτι θετικό; Τον απορρίπτεις, δεν τον ενθαρρύνεις, και αυτό υποσκάπτει τη σχέση σας χωρίς να χρειάζεται να προκύψει καν πρόβλημα.
Ούτε εγώ βλέπω φως στον ορίζοντα.