Γεια σου Λένα! Είμαι 24 χρονών, ζω στη Θεσσαλονίκη κι έχω μια σχέση εδώ και δύο χρόνια. Έχω μεγαλώσει σε αρκετά προβληματικό σπίτι και έχω μάθει να κάνω υπομονή με διάφορα πράγματα όπως είναι η παρεμβατικότητα των γονιών μου, τα κακεντρεχή σχόλια για τα κιλά μου και το γενικότερο κλίμα κουτσομπολιού που υπάρχει στο σόι. Το αγόρι μου, που προφανώς ουκ ολίγες φορές το έχει πάρει η μπάλα, προσπαθεί να με ενθαρρύνει να προστατέψω τον εαυτό μου. ‘Εχει κάνει αξιοπρεπείς προσπάθειες να τους μιλήσει σοβαρά αλλά δε βρίσκει ανταπόκριση. Κάποιες φορές φτάνει στο αμήν, χάνει τη διακριτικότητα του και αναρωτιέται απορημένος γιατί δεν τους βάζω στη θέση τους ως κόρη τους, γιατί δε βρίσκω δουλειά να φύγω ή γιατί δε ζητάω βοήθεια από κάποιον ψυχολόγο. Καταλαβαίνω ότι θέλει να με δει να πατάω στα πόδια μου αλλά εγώ βλέπω τα πράγματα από διαφορετική οπτική κι απλά προσπαθώ να μη δίνω σημασία. Ποιά είναι η γνώμη σου; Πολλά φιλιά
– Claire
H γνώμη μου είναι ότι είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάζουμε κάτι τέτοιο από την πλευρά που είναι συνήθως αθέατη, από την πλευρά αυτού που δεν θέλει να βοηθηθεί, γιατί δεν έχει πάρει απόφαση να βοηθήσει τον εαυτό του.
Αγαπητή φίλη, δεν γίνεται να μη δίνεις σημασία. Δεν γίνεται να μην δίνεις σημασία στους γονείς σου όσο ζεις μαζί τους. Δεν έχεις μάθει να κάνεις υπομονή, έχεις μάθει να δέχεσαι την συμπεριφορά τους παραμερίζοντας τα δικά σου συναισθήματα, ισοπεδώνοντας τις δικές σου ανάγκες, ελπίζοντας ότι θα σταματήσουν να φέρονται όπως φέρονται. Ελπίζεις ότι όσο πιο ακίνδυνη είσαι, τόσο πιο πιθανό είναι να μην σου επιτίθενται.
Κάνεις λάθος. Δεν πρόκειται να αλλάξουν, κι αυτό γιατί δεν φέρονται έτσι επειδή εσύ είσαι έτσι ή κάνεις κάτι ή λες κάτι άλλο, αλλά επειδή έτσι είναι, και αυτό που είναι δεν έχει σχέση με σένα. Για να καταφέρεις όντως να μην δίνεις σημασία, θα πρέπει πρώτα να ανεξαρτητοποιηθείς πλήρως, να πάρεις τεράστιες αποστάσεις από αυτούς, να γίνεις ένας εντελώς αυτόνομος άνθρωπος, και τότε θα τους δεις με έναν τρόπο που θα τους εκμηδενίζει. Δυστυχώς το «δεν δίνω σημασία» για να είναι αληθινό συνοδεύεται από κάποιου είδους απάθεια, και τελικά από έλλειψη συναισθήματος. Τα παιδιά που όντως το καταφέρνουν, έχουν αναγκαστικά ξεριζώσει ένα μέρος της σχέσης παιδιού-γονέα, που είναι αρκετά μεγάλη στη ζωή ενός ανθρώπου.
Εσύ, είσαι πάρα πολύ μακριά από αυτό αυτή τη στιγμή. Είναι κρίμα που δεν είσαι έτοιμη για ψυχολόγο. Ελπίζω να τα καταφέρεις πολύ σύντομα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ βλέπω καμιά ώρα να έρχεται ερώτηση από το αγόρι και να λέμε όλοι μαζί: “Δεν έχεις θέμα με τους γονείς της, με την φίλη σου έχεις.” Καλά βρε Claire, εντάξει εσύ δεν θέλεις να βοηθηθείς, εκείνος τί φταίει που “προφανώς” κιόλας τον παίρνει η μπάλα; Εκείνος κάνει προσπάθειες να μιλήσει με τους γονείς σου και αυτό είναι κάτι που το επιτρέπεις να συμβαίνει; Δηλαδή ο άνθρωπος “φτάνει στο αμήν” κι εσύ κοιτάς αμέτοχη να τον μαλώνουν οι δικοί σου; Αυτός θα βγάλει το φίδι από την τρύπα κι εσύ θα παραμείνεις το καλό κορίτσι; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί τους… Διαβάστε περισσότερα »
Μα ευτυχως το εγραψε καποιος!!!
Κι εγώ και η αδελφή μου μεγαλώσαμε με τέτοιους γονείς. Εγώ πολύ νωρίς ανεξαρτητοποιήθηκα και απομακρύνθηκα, η αδελφή μου όμως επέλεξε τη δική σου οπτική. “Δεν δίνω σημασία, υποχωρώ, τους κάνω τα χατίρια για να μην γκρινιάζουν” κλπ. Στο σήμερα τώρα, καμιά 20αριά χρόνια μετά, έχουμε πλέον δικές μας οικογένειες, εγώ είμαι εδώ και καιρό το “μαύρο πρόβατο” και δεν μιλάμε ούτε τυπικά πλέον, εκείνη όμως ζει μια δυστυχισμένη ζωή, και ακόμα δεν έχει καταλάβει το πόσο η σχέση της με τους γονείς μας έχουν συμβάλει σε αυτό. Επεμβαίνουν στα πάντα, αν σιδέρωσε, γιατί ξύπνησε αργά το πρωί, τι θα… Διαβάστε περισσότερα »
Το “δεν δίνω σημασία” για μένα μεταφράζεται “Φοβάμαι να τους πάω κόντρα. Συνεπώς κάνω ό,τι θέλουν κι ας καταστρέψω τη ζωή μου”. Το έχω δει να συμβαίνει σε πολύ κοντινό μου πρόσωπο και, ναι, κατάστρεψε τη ζωή του και την οικογένειά του για να κάνει τα χατήρια της εντελώς παρεμβατικής μητέρας του. Το μότο του ήταν “γκρινιάζει, δεν μπορώ τη γκρίνια, της κάνω όλα τα χατήρια αρκεί να πάψει να γκρινιάζει”. Μήπως σου αγγίζω κάποια χορδή ?
Τους γονείς σου δεν τους επέλεξες, σου έτυχαν, θα έπρεπε να σου φέρονται με αγάπη και δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει και θέλει δύναμη για να το αντιμετωπίσεις κατάλληλα, αντί να απλά να το διαχειρίζεσαι. Τον φίλο σου όμως τον επέλεξες και εύχομαι να σου φέρεται με πραγματική αγάπη και να μην είναι επικριτικός για όσα δεν έχεις τη δύναμη να καταφέρεις. Χρειάζεται χρόνος για να καταφέρει ένα παιδί με τη δική σου ιδιοσυγκρασία, να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο, γονείς με συμπεριφορά όπως αυτή των δικών σου γονιών. Το λέω επειδή συχνά επιλέγουμε να είμαστε με ανθρώπους, που μας θυμίζουν τους… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ σκάλωσα με τη συμπεριφορά του συντρόφου.Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς από το κείμενο πώς και σε τι βαθμό παρεμβαίνει σ’αυτή την κατάσταση.Ούτε αν όντως έχει επιπτώσεις στη σχέση τους η συμπεριφορά των γονιών.Του παραπονιέται η κοπέλα;Του τη λένε οι γονείς;Πώς ακριβώς παίρνει θέση ο ίδιος και τι κουβέντα τους ανοίγει;Κι ο σύντροφός μας δεν είναι ένας ξένος.Δεν υπάρχουν όμως και κάποια όρια στο πόσο και πώς παρεμβαίνει στη σχέση μας με την οικογένεια μας;Είναι άλλο πράγμα να δείχνουμε την υποστήριξη μας,να δώσουμε μια συμβουλή κι άλλο να πιέζουμε,να διαχειριστεί ο άλλος με τον χ ή τον ψ τρόπο… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά και μπορεί να μην τρέχει τίποτα, αλλά αν τρέχει, η κοπέλα, που είναι και αυτή που μας ενδιαφέρει, έχει έναν ακόμα άνθρωπο στη ζωή της να της κάνει υποδείξεις για το πώς πρέπει να ζει και να το λέει “για το καλό της”. Σκέφτομαι μήπως ο σύντροφος της ζητάει να μπαίνει στη μέση, για να μην δέχεται εκείνος τα βέλη που προορίζονται γι’αυτόν. Μήπως της ζητάει να τον υπερασπίζεται, κατά συνέπεια, να έρχεται σε σύγκρουση για χάρη του. Το πότε θα συγκρουστούμε όμως με τους γονείς μας, όχι με φίλους ή εργοδότες ή την κοινωνία, με τους γονείς μας,… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνω απολυτα με τη πρωτη παραγραφο και ποσο λαθος ειναι αυτου του τυπου οι καταστασεις. Ομως το μηπως της ζηταει να τον υπερασπιζεται? Μα προφανως και ο ρολος του καθενα μας δεν ειναι να προστατευσουμε την σχεση μας απο τις οποιες οικογενειακες παρεμβασεις? Δλδ αν εστελνε καποιος/α μια ερωτηση του τυπου ο/η φιλος/η μου αφηνει τους γονεις να μου ασκουν κριτικη/με σχολιαζουν και ο/η συντροφος δεν παιρνει θεση, τι θα λέγαμε? Οτι ο/η συντροφος θα αποφασισει ποτε θα συγκρουστει? Δε θα λεγαμε οτι προφανως και πρεπει να βαλει ορια? Εαν απο την αλλη δεν παρεμβαινουν στη ζωη του συντρόφου και… Διαβάστε περισσότερα »
Το να λες σε κάποιον βάλε όρια, δε διαφέρει καθόλου απ΄το να λες σε κάποιον με υπερβολικό άγχος να μην αγχώνεται, ή σε κάποιον με οποιασδήποτε μορφής κατάθλιψη, να μη στεναχωριέται. Ξέρει ότι πρέπει να το κάνει. Δεν περίμενε κανέναν να του το πει. Ο σύντροφος αν αισθάνεται ότι είναι απροστάτευτος μπροστά σε βέλη που μπορεί να τον τραυματίσουν, ας φύγει, για το δικό του καλό. Αν θέλει το καλό της κοπέλας, ας μείνει και ας προσπαθεί να της θυμίζει τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει και όχι τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνει. Δεν έχουμε μια περίπτωση όπου γονείς παρεμβαίνουν στη σχέση ενώ… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που κάνεις εσύ το κάνουν στην πλειοψηφία τους όλοι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Ο μηχανισμός που μας κάνει να λειτουργούμε έτσι, είναι ο ίδιος που λειτουργεί σε συνθήκες επιβίωσης. Όπως το ψύχος, η πείνα κ.λπ. Ένστικτο αυτοσυντήρησης λέγεται. Μόνο που σε εσένα λειτουργεί κατά σου. Αν παραδεχθείς ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα θα πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό. Αν κάνεις κάτι για αυτό θα επέλθουν αλλαγές και η πιο σημαντική από όλες, θα είναι να κόψεις τον ομφάλιο λώρο από την οικογένεια σου. Που είναι μια διαδικασία επίπονη αλλά πολύ λυτρωτική. Είναι πολύ τρομακτικός ο κόσμος εκεί έξω, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
“…..το κάνουν στην πλειοψηφία τους όλοι.” Εερμμμμ, όχι! Γράψτε λάθος
Και ποια ειναι η δικη σου οπτικη;
Δουλεια παντως.. θα μπορουσες να βρεις, τουλαχιστον να ψαξεις. Εισαι 24 και καποια στιγμη θα φυγεις απο το σπιτι, τουλαχιστον να βγαζεις καποια απο τα εξοδα σου, ισως και να συγκατοικησεις με τον φιλο σου. Δεν το σκεφτεσαι ετσι;
Επανερχομαι για να προσθεσω : ειχα και εγω μια οικογενεια που κανενα καλο λογο δεν ειχε να πει για μενα. Και εγω απλα εκανα υπομονη, θεωρωντας πως δεν με αγγιζουν οσα λενε. Δεν εδινα σημασια, εκανα τον προσωπικο μου αγωνα να βρω δουλεια, να σπουδασω, να βρω φιλους σχεσεις κτλ, και εκλεινα τα αυτια μου. Επιπλεον φοβομουν να φυγω απο το σπιτι, αν και εγω που τα λεμε.. τα λεφτα δεν εφταναν για να νοικιασω σπιτι (παρολο που δουλευα και αλλαξα και αρκετες δουλειες), οποτε ειχα και μια δικαιολογια. (με 300 ευρω πωλητρια δεν φτανουν για σπιτι) Δεν ξερω τι… Διαβάστε περισσότερα »
Πέρα από το ότι είναι απαραίτητο να πάρεις τεράστιες αποστάσεις από τους κακοποιητικούς γονείς σου, οφείλεις και κατά κάποιον τρόπο να προστατεύσεις τον σύντροφό σου. Είστε ομάδα και είναι δικοί σου γονείς δεν μπορεί να τους επιτρέπεις κακεντρεχή σχόλια για τον άνθρωπό σου.
Κορίτσι μου, όσο καλή κι αν είσαι με τους γονείς σου και ήσυχη, δεν πρόκειται να σε δουν αλλιώς ή να παύσει αυτή η κακοποίηση. Λυπάμαι πάρα πολύ που είσαι σε αυτή τη θέση και φαντάζομαι παρόλο που δεν το γράφεις, θα νιώθεις φρικτά. Είναι μεγάλο βάσανο να έχεις κακοποιητικους γονείς και θέλει πολλή, μα πολλή, προσπάθεια να τους βγάλεις από τη ζωή σου και ύστερα άλλη τόση για να μη σε επηρεάζουν. Δεν είσαι υποχρεωμένη επειδή σας δένουν δεσμοί αίματος να τους κρατάς στη ζωή σου. Είναι σχέσεις τις οποίες δε διαλέξαμε, μας έτυχαν. Θα ήθελα πολύ να βρεις… Διαβάστε περισσότερα »
Ο απογαλακτισμός μας είναι κάτι που γίνεται σταδιακά. Πρώτα με αυτονομία πρακτική, κατόπιν με απομυθοποίηση, που μπορεί να πάρει χρόνια, και τέλος με αυτονομία συναισθηματική, όταν φτάσουμε να γίνουμε εμείς οι φροντιστές/προστάτες/γονείς του εαυτού μας. Έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου φίλη μου, και σου εύχομαι να την ξεκινήσεις το συντομότερο δυνατόν.
Το δε δίνω σημασία, μπορεί να μεταφράζεται και σε “τους μοιάζω”. Ας θυμηθούμε τον αείμνηστο Χατζηδάκη, όταν έλεγε περί τέρατος και περί συνήθειας αυτού. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, πως είναι δυνατόν, άνθρωποι, που φαίνονται “καλοί”, να μην αντιδρούν ή να επιμένουν να σχετίζονται με ανθρώπους όπως η οικογένεια της κοπέλας. Μάλιστα απορούσα και από το γεγονός, ότι ενώ είχαν φύγει μακρυά, επεδίωκαν να τους βλέπουν, πήγαιναν πολλές μέρες διακοπές στα σπίτια τους ή σε κάθε γιορτή έτρεχαν να βρεθούν, παρά τη φαινομενική απροθυμία. Κατέληξα ότι δεν ενοχλούν τα ίδια πράγματα όλους τους ανθρώπους. Πιο νέα σοκαριζόμουν ή θύμωνα. Έβγαζα λόγους… Διαβάστε περισσότερα »