Αγαπητή «Α, μπα»: Ο σύντροφός μου άλλαξε γνώμη για τη συγκατοίκηση

Αγαπητή Α μπα και σχολιαστ@, θα ήθελα πολύ να μοιραστώ το θέμα μου και να ακούσω γνώμες, διότι βρίσκομαι σε μεγάλη απογοήτευση και σύγχυση. Με το σύντροφό μου, είμαστε μαζί περίπου 6,5 χρόνια. Εγώ είμαι 46 και εκείνος 56. Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων και ο έρωτας μας χτύπησε ακαριαία και κατακούτελα! Έχουμε βέβαια τα πάνω και τα κάτω μας όπως όλες οι σχέσεις, περάσαμε κάποιες δοκιμασίες που τελικά μας έδεσαν περισσότερο και μέχρι χτες μπορούσα να πω πως είμαστε σε εκείνη την υπέροχη φάση, που θεωρείς ότι έχεις βρει έναν άνθρωπο δικό σου. Χμ, είναι όμως τελικά έτσι?… Να δώσω λίγο το γενικό πλαίσιο… Δεν ζούμε μαζί, ο καθένας νοικιάζει σπίτι, εγώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και εκείνος σε προάστιο στα δυτικά της πόλης. Έχουμε και οι δυο προηγούμενους γάμους και ενήλικα παιδιά, που δεν ζουν πια μαζί μας. Σε ανύποπτο χρόνο, πριν από 7-8 μήνες περίπου, μου έκανε μια κουβέντα ότι ένιωθε πως είμαστε πλέον σε μια κατάσταση που θα ήθελε και θα μπορούσαμε πια να συζήσουμε. Χωρίς να τον έχω ρωτήσει εγώ κάτι προηγουμένως, και χωρίς να έχω κάνει οποιαδήποτε αναφορά. Ήταν όλη δική του σκέψη. Μου άρεσε κι εμένα η ιδέα, και το συζητήσαμε τότε αρκετά, βάλαμε κάτω και τα οικονομικά μας και διαπιστώσαμε πως αν ερχόταν να μείνουμε μαζί στο σπίτι που νοικιάζω εγώ, τα δικά του πάγια έξοδα θα παρέμεναν γενικά τα ίδια ή θα αυξάνονταν ελάχιστα με μια διαφορά που σίγουρα μπορούσε να την καλύψει, ενώ τα δικά μου θα έπεφταν περίπου στο μισό. Η δουλειά του βρίσκεται επίσης σε άλλο δυτικό προάστιο, σε απόσταση περίπου 10-15 λεπτών με το αυτοκίνητο από το σπίτι του. Εγώ τότε δούλευα στο κέντρο. Δεν θα ήταν δυνατό να πάμε στο δικό του σπίτι, διότι αφενός είναι ένα πολύ μικρό στούντιο και αφετέρου εγώ δεν έχω τώρα αυτοκίνητο για να μπορώ να μετακινούμαι. Το δικό μου σπίτι από την άλλη είναι μεγάλο και μας χωράει μια χαρά, το ενοίκιο είναι χαμηλό και το μισό ενοίκιο που θα του αντιστοιχούσε, είναι αρκετά μικρότερο από αυτό που πληρώνει στο στούντιο (170 ευρώ για το στούντιο – 115 ευρώ το μισό του μεγάλου σπιτιού). Η διαφορά λοιπόν, ή και λίγο περισσότερο, μια χαρά θα του κάλυπτε την εξτρά βενζίνη που θα χρειαζόταν για να πηγαίνει στη δουλειά του, δηλαδή μια απόσταση περίπου 30 λεπτών από το κέντρο (στη Θεσσαλονίκη οι αποστάσεις δεν είναι τραγικές). Τα υπόλοιπα πάγια, νερό, ρεύμα και κοινόχρηστα δηλαδή, θα έβγαιναν για τον καθένα πάλι περίπου τα ίδια με πριν. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα θυμάμαι, και τότε είπαμε, ας περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι, που λήγει και το συμβόλαιο του δικού του σπιτιού, και να κάναμε τις απαιτούμενες κινήσεις τότε. Ερχόμαστε στο καλοκαίρι λοιπόν. Εγώ πλέον δεν δουλεύω και ετοιμάζομαι να ανοίξω μια δική μου μικρή επιχείρηση. Είχα τα χρήματα, τα οποία όμως λόγω της αδράνειας του κορονοϊού έχουν μειωθεί δραματικά, χωρίς ωστόσο να έχω φτάσει και να μην έχω να φάω!… Πριν δυο εβδομάδες, φέρνω στην κουβέντα εκείνα που είχαμε πει πριν 7-8 μήνες για τη συγκατοίκηση, λέγοντας πως να, ήρθε το καλοκαίρι για να κάνουμε αυτό που λέγαμε τότε, που το θέλαμε και οι δυο, και επιπροσθέτως θα είναι και πολύ βολικό και για τα οικονομικά μου στην παρούσα φάση, καθώς θα μειωθούν για μένα τα έξοδα του σπιτιού. Και γυρίζει και μου λέει, να το αφήσουμε για φέτος, και ας μείνουμε έτσι χαλαρά, και το βλέπουμε για του χρόνου. Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό, με αυτό το πισωγύρισμά του. Τον ρώτησα γιατί να μην το κάνουμε τώρα που θα με εξυπηρετούσε πολύ κι εμένα οικονομικά, και τι θα είναι διαφορετικό του χρόνου από το τώρα. Δεν μου απάντησε καν και όταν του ξαναείπα μετά από τρεις-τέσσερις ημέρες να το σκεφτεί και πάλι, επίσης δεν μου απάντησε ποτέ. Λες και μίλησα στον τοίχο. Τρώω την πρώτη απογοήτευση και το αφήνω στην άκρη, σκεπτόμενη ότι ΟΚ, άλλαξε γνώμη, δεν μπορείς να βάλεις κάποιον να κάνει κάτι με το ζόρι, αν και τουλάχιστον θα ήθελα να ξέρω το λόγο, διότι το «ας το αφήσουμε χαλαρά» μου φάνηκε ακατανόητο. Χτες, μετά από κάποια νέα που έμαθα, του ζήτησα μια οικονομική εξυπηρέτηση: να μου δανείσει ένα ποσό 2.000 ευρώ, το οποίο ο ίδιος μου είχε πει στην παλιά μας κουβέντα ότι έχει, και το οποίο το έχει για μια ώρα ανάγκης. Μάλιστα τότε μου είχε πει «να, έχω κι αυτά τα χρήματα, αν χρειαστούν για τη δουλειά σου» (Με την οργάνωση της καινούργιας δουλειάς μου ασχολούμαι ένα χρόνο τώρα, το ήξερε και του τα έλεγα από την αρχή.) Του εξήγησα λοιπόν ότι τα χρειάζομαι για δυο μήνες, διότι θα πάρω χρήματα πίσω από ένα πρόγραμμα επιδότησης που μου έχει εγκριθεί από κρατικό οργανισμό για την ίδρυση της επιχείρησής μου. Και εκεί τρώω τη δεύτερη απογοήτευση, ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι, γιατί λέει αυτά τα χρήματα τα έχει για μια ώρα ανάγκης. Του ξαναεξήγησα ότι δεν θα του τα φάω, ότι θα του τα επιστρέψω σε δυο μήνες, αλλά αυτός μου έλεγε «και τι θα γίνει αν μου παρουσιαστεί μια ανάγκη την επόμενη εβδομάδα» και διάφορα παρόμοια. «Μα εδώ και τουλάχιστον 6-7-8 μήνες δεν σου έχει παρουσιαστεί καμία ανάγκη», του έλεγα εγώ «τώρα θα παρουσιαστεί? Κι αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και παρουσιαστεί, θα το αντιμετωπίσουμε, μαζί θα είμαστε σε αυτό» και «αν δεν απευθυνθώ σε σένα που είσαι δικός μου άνθρωπος, τώρα που έχω μια ανάγκη, σε ποιον θα απευθυνθώ?…». Αλλά όχι, δεν δέχτηκε καμία κουβέντα, και μου είπε πως θύμωσα επειδή μόνο τα χρήματα υπολογίζω και σηκώθηκε κι έφυγε! Άφησε και τα κλειδιά που του έχω δώσει από το σπίτι μου… Και, ενώ συνηθίζαμε να μιλάμε δυο και τρεις φορές την ημέρα, από χτες το απόγευμα έχει εξαφανιστεί… Να τονίσω εδώ, ότι τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, δεν είχαμε ποτέ οικονομικά μπερδέματα, ήταν δίκαια μοιρασμένα τα ας πούμε μεγάλα κοινά έξοδα που κάναμε μαζί (δυο-τρεις εκδρομές που έχουμε πάει), αλλά και τα πιο καθημερινά πχ το ένα ΣΚ ψώνιζα εγώ, το άλλο εκείνος για να μαγειρέψουμε, σε εξόδους πολλές φορές πλήρωνα το μερίδιό μου εκτός πια κι αν ήταν ένα ποτό κλπ. Δεν του «έφαγα» ποτέ χρήματα και παλιότερα που ήταν άνεργος για μεγάλο διάστημα τον στήριξα όπως μπορούσα (βενζίνες, φαγητό, τσιγάρα κλπ)… Ζητώ συγνώμη για το σεντόνι, αλλά ήθελα να τα πω όλα, είμαι πολύ απογοητευμένη και αρχίζω και να θυμώνω τώρα. Πείτε μου, έχω άδικο? Τι δεν έχω καταλάβει? Τι μπορεί να συμβαίνει που δεν το βλέπω?
– Διπλή απογοήτευση

Δεν μπορώ να σου πω τι μπορεί να συμβαίνει, αν εσύ δεν το βλέπεις, αλλά κάτι συμβαίνει που δεν έχει σχέση με τα λεφτά. Εννοώ, δεν έχει σχέση με τους αριθμούς, ίσως δεν του αρέσει που μετράς τα λεφτά με τον τρόπο που τα μετράς. Δεν είναι τυχαίο που δεν είχατε ποτέ οικονομικά μπερδέματα, μόλις τέθηκε το ζήτημα, χωρίσατε. Δεν λέω ότι κάνεις ή έκανες κάτι λάθος, λέω ότι μοιάζει σα να μην ταιριάζατε σε αυτό το θέμα, που είναι ένα πολύ βασικό θέμα χωρισμού (ή συνύπαρξης).

Αντί να αναρωτιέσαι τι μπορεί να συμβαίνει που δεν βλέπεις, είναι καλύτερο να τον ρωτήσεις τι είναι αυτό που συμβαίνει και δεν βλέπεις, αν και είναι δύσκολο να γίνει συζήτηση που θα βγάλει κάπου. Αν είναι ο άνθρωπος σου, όπως λες, προσπάθησε να ακούς με ειλικρινή πρόθεση να καταλάβεις τι λέει, και όχι για να πεις γιατί έχεις θυμώσει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News