Λένα Φουτσιτζή
Αμπιτσα καλησπέρα! Εχω ένα χιλιοειπωμενο πρόβλημα κι εχει σχέση με τα ονόματα των παιδιών…Τι εννοώ. Εχω ένα γιο που ναι 3.5 και πριν ένα μήνα περίπου γέννησα τον δεύτερο γιο μου. Τον μεγάλο τον λένε Γιάννη, το όνομα του πεθερού μου που έχει φύγει απο τη ζωή. Δεν σκοπευαμε αρχικά να του δώσουμε αυτό το όνομα, είχαμε καταλήξει σε κάτι αρχαίας προέλευσης και πιο πρωτότυπο. Ομως μία εβδομάδα πριν γεννήσω τον Γιαννάκη ,ο πεθερός μου έφυγε στα 55 του απο τροχαίο εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υποθέτω. Η χαρά μας επισκιαστηκε κι η οικογένεια βυθίστηκε σε βαρύ πένθος. Ο πεθερός μου ήταν ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, ανυπομονούσε να γνωρίσει τον εγγονό του και λάτρευε την οικογένεια του γενικά. Θεώρησα λοιπόν σωστό να προτείνω στον άντρα μου όταν γεννήθηκε ο μικρός να τον βγάλουμε Γιάννη τελικά κι ας είχαμε καταλήξει σε άλλο όνομα. Και έγινε και δεν το μετανιώνω. Ωστόσο, είχα ξεκαθαρίσει γενικά ότι δεν ήταν κάτι που κάνουμε απο παράδοση και δεν έχουμε σκοπό να το επαναλάβουμε αν αξιωνομασταν να κάνουμε κι άλλα παιδιά όπως θέλαμε. Ελα όμως που τώρα που ήρθε ο δεύτερος εγγονός ο πατέρας μου σαν να μην το έχει ακούσει ποτέ. Από τη στιγμή που έμαθε οτι το παιδί είναι αγόρι, εχει βαλθεί να με πείσει να βγάλω το όνομα του. Εχει δοκιμάσει τα πάντα, συνήθως οι ατάκες του περιλαμβάνουν το ότι άλλα παιδιά δεν έχει κι είμαι η μόνη του ελπίδα να ακουστεί το όνομα, ότι είναι άδικο που η οικογένεια του γαμπρού “τιμήθηκε” ενω η δικιά μου όχι (λες και δεν ξέρει γιατί βγάλαμε το όνομα του πεθερού και ποιες τραγικές συνθήκες οδήγησαν σε αυτό), οτι το δικο του όνομα είναι ωραίο και σπάνιο (όντως είναι σπάνιο, το ωραίο είναι πολυ υποκειμενικό όμως και εμένα δεν μ’αρέσει). Εχω βαρεθεί τις συνεχείς συζητήσεις γι’αυτό το ζήτημα που δεν βγάζουν πουθενά. Με τη μάνα μου τσακώνονται συνέχεια γι’αυτό γιατί του λεει να μην επεμβαίνει στο τι όνομα θα πάρει το μωρό αλλα δεν πτοείται. Και μαζι τσακωνόμαστε, εχω γίνει δυσάρεστη δηλαδή. Τώρα άρχισε νέο τροπάριο, αφού δεν πιάνει ο συναισθηματικός εκβιασμός σε μένα απευθύνεται στον άντρα μου όποτε τον πετυχαίνει μόνο. Κι αυτός και λογω σεβασμού κι επειδή γενικά είναι ήπιος χαρακτήρας δεν ξέρει τι να του πει, έρχεται σε δύσκολη θέση. Εκείνος βέβαια δεν θα χε θέμα κι αν ήθελα να βγάλω το όνομα του πατέρα μου, αλλά δεν πρόκειται να υποκύψω. Εχω αρχίσει και φωνάζω ήδη το μωρό με το αποφασισμένο όνομα (Ορέστης, υπέροχο δεν είναι; )αλλα συνεχίζει ακάθεκτος. Να πάρω απόφαση ότι για τουλάχιστον μέχρι την βάφτιση θα με πρήζει και να το ανεχτώ;
Να πάρεις απόφαση ότι θα το λέει για πολλά χρόνια ακόμα, και να είσαι προετοιμασμένη για πολύ έντονες αντιδράσεις. Το οριστικό αποτέλεσμα θα το δεις μετά την βάφτιση, τώρα είσαστε ακόμα στην προθέρμανση.
Ελπίζω μόνο να παρεμβαίνεις και να προστατεύεις τον άντρα σου όταν του κάνει επίθεση και να μην μένεις στο «τον φέρνει σε δύσκολη θέση» και «είναι ήπιος χαρακτήρας».
πάντως, έχοντας δώσει στο πρώτο παιδί όνομα παππού, έστω από αυτές τις τραγικές συνθήκες, δεν δείχνει ότι δεν αποδέχεσαι τις παραδόσεις, αλλά ότι τις θεωρείς μια πολύ ξεχωριστή τιμή, που για να την απολαύσει κάποιος πρέπει τουλάχιστον να …πεθάνει. Σα να τιμωρείς τον πατέρα σου που είναι ακόμη ζωντανός, το βλέπω εγώ.
Ή δείχνει ότι λόγω της πολύ εξαιρετικής περίπτωσης και σαν δείγμα αγάπης, δέχθηκε να κάνει μια εξαίρεση.
Δείγμα αγάπης προς τον νεκρό πεθερό είναι για το θεαθήναι. Αν τον αγαπούσε τόσο πολύ, θα είχε αποφασίσει να δώσει το όνομά του όσο εκείνος ζούσε. “Τιμώ” είναι η κατάλληλη λέξη.
Ότι δηλαδή επειδή δεν είχε αποφασίσει να δώσει το όνομα του πριν πεθάνει, δεν τον αγαπούσε αρκετά;
Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Λίγο σαν τον Τζοι:Ποιος πρέπει να πεθάνει για να πάρω εγώ την Εμμα;
Αυτό !
Κι εγώ νομίζω ότι αφού ακολούθησε την παράδοση στο πρώτο (δεν έχει σημασία ο λόγος) δικαίως ο πατέρας νιώθει λίγο παραγκωνισμένος. Δε γίνεται να μην αποδέχεσαι τις παραδόσεις αλλά να τις ακολουθείς τελικά (από ενοχές;;) όταν συμβεί κάτι μοιραίο. Και οι γονείς χαίρονται με αυτά, λίγο ξιπασιές μου φαίνονται τα Ορέστης, Νεφέλη, Δανάη και δε συμμαζεύεται (εκτός και αν μιλάμε για κανένα απαίσιο όνομα οπότε δεν τίθεται καν ζήτημα).
Πολύ ωραία το θέτεις, αποδέχθηκε τις παραδόσεις καθώς και το γεγονός ότι το να δώσεις το όνομα του παππού συνιστά μεγάλη τιμή στο πρόσωπό του, και αυτή την τιμή αρνείται να την κάνει στον πατέρα της ενώ την έκανε με χαρά στον πεθερό. Νομίζω ότι είσαι (η κοπέλα εννοώ) τόσο υποταγμένη σύζυγος που ούτε που παίρνεις χαμπάρι τη μη ισότιμη σχέση σου με το σύζυγο. Κάτι σαν τη γυναίκα στη Σαουδική Αραβία που φορά με τη θέλησή της το νικάμπ. Για μένα είναι λάθος η κατάσταση στην οποία οδήγησες τα πράγματα. Δεν θα έδινα το όνομα του πεθερού αν ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Δικαίωμά της να θέλει να ακολουθήσει τις παραδόσεις επιλεκτικά. Δικαίωμά της να δώσει όποιο όνομα θέλει με όποια λογική έχει επιλέξει να υιοθετήσει σε κάθε περίπτωση. Αυτό με το ‘τιμώ’ την οικογένεια με ένα όνομα είναι που έχει σημασία εν τέλει; Δεν θέλει και τέλος. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
εννοείται πως είναι δικαίωμά της. Και του μπαμπά να το βλέπει αλλιώτικα. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν του λέει ότι απλά δεν θέλει να βγάλει το δικό του όνομα ενώ του πεθερού (που ήταν τόσο καλός άνθρωπος) ήθελε και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την ουδετερότητα μιας προαναγγελθείσας πολιτικής που δε γίνεται σεβαστή. Ο μπαμπάς όμως, δεν το χαύτει και πάει γυρεύοντας να ακούσει τα πράματα με το όνομά τους…
Αν αυτά πιστεύουμε και δίνουμε και 93 upvotes, τότε no wonder που λέμε και στο χωριό μου που είναι τόσο δυσλειτουργικές οι ελληνικές οικογένειες στην πλειοψηφία τους.
“Σα να τιμωρείς τον πατέρα σου που είναι ακόμη ζωντανός, το βλέπω εγώ”
Ομολογώ αυτήν την παραλλαγή του “θα πεθάνω και μετά θα λέτε πού είσαι ρε πατέρα” δεν την είχα ξανακούσει.
πάντα με τους όρους που θέτει η γράφουσα μιλάω. Προσωπικά δεν ανήκω στο κλαμπ, ούτε πήρα ούτε έδωσα όνομα γιαγιάς (βέβαια, μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω και την παθογένεια που έκρυβε της μάνας μου το “εγώ δε θέλω να βγάλετε το όνομά μου”, αλλά αυτό είναι άλλη και μεγάλη ιστορία.)
Τι παθογένεια εκρυβε; (και μένα η μανα μου τα ίδια έλεγε)
ουφ! μεγάλη ιστορία… σε δυο λόγια, άρνηση δώρου για να καλύψει την έλλειψη δοτικότητας εκ μέρους της (περίπου). Γι’ αυτό, συμφωνώ πως τρόμπας λίγο ο μπαμπάς της ερώτησης, αλλά άνθρωπος που ξέρει τι θα τον κάνει χαρούμενο και το ζητάει, δεν τον φοβάμαι τόσο…
Συμφωνώ με τα σχόλια σας όντως ίσως ενιωθε ότι του στερεί τη χαρά αλλά και μόνο επειδή ζει, αλλά ρε παιδιά ο άνθρωπος είναι τραγικός. Τους έχει πρήξει. Έχει-δεν έχει δίκαιο από ένα σημείο και μετά γίνεται κουραστικό. Ας έλεγε το παράπονο του μια δυο, αυτός τους τα εκανε καρπουζια, συμπαθατε με.
Η αδερφή μου τον πρώτο γιο τον έβγαλε στον πατέρα μας που ζει και βασιλεύει ο άνθρωπος ενώ κ πεθερός έχει πεθάνει εδώ και χρόνια(δεν τον γνώρισε ποτέ). Ο άντρας της δεν είχε καμία καΐλα να δώσει το όνομα του πατέρα του και σε κανέναν δεν άρεσε άλλωστε το ονομα., Χαράλαμπος νομίζω. Δώσανε του πατέρα μου που τους άρεσε σαν όνομα ,αυτός φυσικά χάρηκε, αν και ποτέ δεν το είχε ζητήσει. Το δεύτερο γιο τον βγάλανε ασχετο όνομα που τους άρεσε. Κανείς μας δεν το είδε σαν τιμωρία ή τιμή μόνο για τον έναν. Αυτά τα πράγματα έχουν να κάνουν… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν το είδατε σαν τιμωρία γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει ο πεθαμένος και να διαμαρτυρηθεί.
Κλεοπάτρα θα μπορούσε να διαμαρτυθει η πεθερά. Δεν είπε κουβέντα. Θα μπορούσε ο πεθερός να ζει και να θέλει το όνομα του, ο άντρας της αδερφής μου ήταν κάθετος ότι Μπάμπη το γιο του δεν πρόκειται να τον βγάλει, τα πράγματα μερικές φορές είναι τόσο απλά.
Έχω κι εγώ ιστορία που πολύ μοιάζει (ευτυχώς, γλιτώσαμε κι εμείς το “BABISH” αναίμακτα).
Εγώ πάλι παντρεμένη με Ολλανδό,είχα πει ότι το κακο που μου έκαναν οι γονείς μου δίνοντας μου ένα τραγικό όνομα με το οποίο δεν με φώναξαν ποτέ αλλά με μια βλαμμένη αγγλιζουσα παραλαγη (ευλογημένα 80s), δεν θα το έκανα. Διαλέξαμε ένα όνομα χριστιανικό που είναι ίδιο και στις δύο γλώσσες και έχει ειδικό βάρος για μένα μιας και ανήκε σε ένα φίλο που έφυγε νωρίς. Συμφωνήσαμε ότι ο μικρός δεν θα ενημερωθεί για το ειδικό βάρος και όλα καλά νομίζαμε. Επίσης είπαμε να μην τον πρηξουμε με middle names που είναι διαδεδομένα εδώ. Δυστυχώς όμως η γέννηση του μικρού συνέπεσε… Διαβάστε περισσότερα »
i.Τραγικό όνομα με αγγλιζουσα παραλλαγή
ii. Κακόηχο όνομα πουλιού
Γρίφοι πολλοί σε αυτά τα σχόλια –
Σπάω το κεφάλι μου να φανταστώ!
Το δεύτερο πού θα μου πάει, θα μου έρθει!
Λυπάμαι για τον μπαμπά σου, αλλά από την στιγμή που όσο ζούσε ήξερε ότι δεν θα δοθεί το όνομά του, δεν έχει νόημα για τον ενδιαφερόμενο να γίνει μετά θάνατον. Δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές.
” Σα να τιμωρείς τον πατέρα σου που είναι ακόμη ζωντανός, το βλέπω εγώ.”
Απο πού προκυπτει αυτο;!
Ποση διαστρεβλωση -τελικα ειναι ταλεντο να μπορουμε να διαστρεβλωνουμε το καθετι.
Δεν αντέχω, θα το σχολιάσω. Άλλος ένας Ορεστης (μαζί με Ορφέα, Δανάη, Νεφέλη….)
ΥΓ. Φυσικά και σε καταλαβαίνω, ο σχολιασμός του ονόματος ειναι άσχετος με το δίκιο που θεωρώ ότι έχεις
Άλλος ένας Ορέστης να προστεθεί στα εκατομμύρια των Γιώργων, Γιάννηδων, Παναγιώτηδων.
Δεν κοίταξε η κοπέλα τα στατιστικά στοιχεία συχνότητας εμφάνισης, θέλει να βγάλει ένα όνομα που να μην είναι ΤΟΣΟ συνηθισμένο και να της αρέσει.
Αν κοίταζε τα στατιστικά θα το έβγαζε Αρριανό και αναρωτιέμαι τότε τί θα σχολιαζόταν.
Η Λεόντιος που άκουσα πρόσφατα, ιου.
Ή Αδόλφο, κατά την φοβερή Γαλλική ταινία που τους έφερε τα πάνω κάτω!
Συμφωνώ κι επαυξάνω και νομίζω ότι το αμύριστο λουλούδι υπογραμμίζει την άλλη “μάστιγα” των τελευταίων ετών, όπου όοολα τα ζευγάρια επιλέγουν και πάλι 5-6 ΙΔΙΑ ονόματα. Διαφορετικά από αυτά των γονιών τους μεν, ίδια μεταξύ τους δε. Οπότε τα “Ορφέας”, “Ορέστης” κλπ. έχουν γίνει τα νέα “Γιάννης”, “Γιώργος”…
@ γράφουσα Σε αυτά τα πλαίσια, δεν είναι κακό να δώσεις το όνομα του μπαμπά σου, επομένως, εκτός κι αν εχεις άσχημα βιώματα από αυτόν ή είναι γενικά πολύ επεμβατικος και δεν θέλεις να δώσεις στο παιδί σου το όνομά του για τέτοιου είδους λόγους.
Τα ίδια πέρασα με τα πεθερικά μου, τα οποία είναι πολύ της εκκλησίας και της παράδοσης. Από την στιγμή που τους ανακοινώσαμε το όνομα που θα πάρει το εγγόνι τους (το οποίο όνομα δεν ήταν το δικό τους) σταμάτησαν να μας μιλάνε- εγώ άλλο που δεν ήθελα! Μάλιστα είχαν ήδη ακούσει το όνομα τους και οι 2 πρόσφατα από τα άλλα 2 εγγόνια τους, τα ανήψια μου. Τελικά ούτε στην βάφτιση ήρθαν. Το ποσο ανακουφιστηκα από την απουσία τους δεν λέγεται!
Έχω μια θεία που επέμενε στον γιο της να δώσει το όνομά της -Μαρία- στην κόρη του. Οι γονείς δεν την άκουσαν και τη βάφτισαν Ιόλη. Φυσικά αυτό δεν πτόησε καθόλου τη θεία που μέχρι και σήμερα φωνάζει την Ιόλη “Μαρία” και προσπαθήσει να ψήσει κι εμάς να κάνουμε το ίδιο γιατί “έχουμε το ίδιο αίμα”. Μικρές οικογενειακές στιγμούλες ❤️
Ελεος!!!!!
Ο κοσμος εχει τρελαθει 🙁
Επειδή βλέπω πολλά σχόλια γύρω από το όνομα Ορέστης ομολογώ ότι ξαφνιάζομαι. Δηλαδή χάνουμε το δάσος και βλέπουμε το δέντρο; Δεν έχει σημασία αν είναι ωραίο/βαρετό/ συνηθισμένο το όνομα. Σημασία έχει ότι ένα ακόμη ζευγάρι στην Ελλάδα καλείται να ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙ και να ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΩΝΤΑΣ σε παππούδες και γιαγιάδες το πώς θα πει το παιδί ΤΟΥ. Όλα αυτά το σωτήριο έτος 2019. Δηλαδή ως πότε; Ως πότε; Δεν είναι εμφανές ότι ακόμα και στον τομέα αυτό η πατριαρχεία βαράει κόκκινο και η κοπέλα παλεύει με όσα μέσα μπορεί και διαθέτει και καθόμαστε και λέμε πόσο σούπα έχει γίνει το όνομα; Really… Διαβάστε περισσότερα »
Κοπέλα που της αρέσει τόσο το όνομα Ορέστης αλλά εβγαλε τον πρώτο της γιο Γιάννη λόγω πεθερού, δεν δικαιούται διά να ομιλεί για πατριαρχία…ταπεινή μου γνώμη
Δεν μίλησε η ίδια για πατριαρχία, δεν ξέρω καν αν το έχει σκεφτεί έτσι. Το έκανα εγώ. Αλλά ακόμη και αν το είχε κάνει, γούστο της και καπέλο της ρε αδερφέ, ναι, είχε κάποιο ειδικό βάρος για το ζευγάρι ο ξαφνικός χαμός του πεθερού, πρέπει να εξηγηθεί ακόμη και για αυτό; Έλεος! Live and let live. Με πνίγει στα αλήθεια αυτή η στενωσιά του κόσμου!
Μα Γιάννη τον έβγαλε επειδή πέθανε ο άνθρωπος πριν καν δει το εγγόνι και ήταν και καλός πεθερός και καλός άνθρωπος. Και στη τελική έτσι ένιωσε η κοπέλα που το κακό;
Πατριαρχία δεν είναι να θες εσύ η ίδια να τιμήσεις τον πατέρα/πεθερό για όποιο λόγο. Είναι να αναγκάζεσαι να το κάνεις επειδή κάποιος άλλος το απαιτεί. Συμφωνώ απόλυτα με την Ζαβαρακατρανέμια.
Συμφωνώ μαζί σου. Το θέμα είναι να σταματήσει η καταπίεση στο θέμα του ονόματος.
H σχέση με τους γονείς χτίζεται διαρκώς και από τη στιγμή που ενηλικιωνόμαστε φέρουμε κι εμείς οι ίδιοι ευθύνη για τη σχέση αυτή. Μιλάς για ζευγάρια που καλούνται να λογοδοτήσουν για το όνομα του παιδιού τους αλλά κοίτα λίγο γύρω σου και πες μας πόσους ενήλικες ανθρώπους ξέρεις που έχουν απογαλακτιστεί πλήρως από τους γονείς τους και που έχουν βάλει όρια. Και απ΄ την άλλη πόσους που βασίζονται ακόμα σε γονείς για πολύ βασικές ανάγκες, όπως φαγητό, καθαριότητα κλπ (για να μην πω και στέγη) αλλά και που θεωρούν αυτονόητο ότι η φροντίδα των παιδιών τους είναι και αυτονόητη υποχρέωση… Διαβάστε περισσότερα »
Το να μιλήσω εγώ για το δείγμα που έχω ή εσύ για το δικό σου δεν μας καθιστά και αξιόπιστες σχολιάστριες, και μάλλον είναι περιττό. Απο την άλλη, η γυναίκα της επιστολής δεν δηλώνει πουθενά οτι υπάρχει σχέση υλικής ή αλλης εξάρτησης απο τους γονείς. Οπότε; Τι απαντάμε στην συγκεκριμένη γυναίκα; “Αυτή ειναι μια επανάσταση του κώλου” και “δεν δικαιούσαι να ομιλείς”; Μέχρι εκεί το χουμε; Και βρισκόμαστε στο σάιτ που βρισκόμαστε; Κάτι πάει στραβά εδώ, συγνώμη.
Ζαβαρακατρανέμια, δεν μιλάω μόνο για το δικό μου και το δικό σου δείγμα αλλά κάποια πράγματα είναι και θέμα παρατήρησης, ναι, δεν υπάρχουν έρευνες για τα πάντα. Μέτρα μόνο πόσες ερωτήσεις φτάνουν εδώ με ενήλικες που αδυνατούν να βάλουν όρια στους γονείς τους. Αν εσύ πιστεύεις ότι σε μια υγιή σχέση ανάμεσα σε γονείς και παιδιά στην οποία τα παιδιά έχουν φροντίσει να θέσουν σαφή όρια και να κρατήσουν τις απαραίτητες αποστάσεις, ξαφνικά οι γονείς δαιμονίζονται αποκλειστικά και μόνο με το θέμα του ονόματος του παιδιού και γίνονται παρεμβατικοί και πιεστικοί σ’ αυτό το θέμα μόνο, τι να πω…
Οπότε αυτό που προτείνεις είναι φαντάζομαι να σχολιάζουμε την κατάσταση της γράφουσας σύμφωνα με τις αναξιόπιστες προσωπικές μας παρατηρήσεις και τις εικασίες μας και όχι σύμφωνα με αυτό που πραγματικά λέει. Πάσο.
Αγαπητή γράφουσα, αν με διαβάζεις, αυτό το ” δεν πρόκειται να υποκύψω” είναι το κλειδί της ερώτησης σου, και γω μαζί σου sistah!
Συγγνώμη κιόλας αλλά εγώ στη μάνα μου από τότε που ήμουν μικρή είχα ξεκαθαρίσει ότι το όνομα της στο παιδί μου δεν το δίνω, καθώς δε μου αρέσει καθόλου. Όχι μόνο δεν είπε τίποτα αλλά είπε να κάνεις ότι θέλεις. Και τώρα πρόσφατα που ο ξάδερφος μου είπε την κόρη του στο όνομα της μάνας του και ταυτόχρονα και της πεθεράς του που πέθανε ,όνομα ακόμα χειρότερο από της μάνας μου, μαζί σχολιαζαμε πόσο άσχημο όνομα είναι και ότι κακώς το δώσανε στο μωρό. Εκεί μάλιστα είπε ούτε το δικό μου ούτε της αδερφής μου είναι ωραία, δε χρειάζεται να… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως το Παρασκευή είναι πολύ όμορφο όνομα, τουλάχιστον στα αυτιά μου
– Μποντ. Τζειμις Μποντ.
– Ναουμ. Αμαλαχης Ναουμ.
@chrissiespanikou
Κλαίω!!😂😂
Το να μιλήσω εγώ για το δείγμα που έχω ή εσύ για το δικό σου δεν έχει καμία σημασία ούτε μας καθιστά αξιόπιστες σχολιάστριες. Στο δια ταύτα, στο συγκεκριμένο κείμενο δεν προκύπτει πουθενά ότι η σχέση με τους γονείς βασίζεται σε οικονομική/υλική εξάρτηση για τον λόγο αυτό θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον άδικο για μια γυναίκα που θέλει να έχει το δικαίωμα να επιλέξει το όνομα του δεύτερου της παιδιού της (έστω όψιμα για μας τις άτεγκτες) να απαντάμε “απαγορεύεται να ομιλεί” ή ότι αυτό είναι “επανάσταση του κ#&κου”. Ειδικά εδώ που βρισκόμαστε, στο σάιτ που μας φιλοξενεί, όχι, είναι κρίμα.
Πολυ ωραιο το Ορέστης, τοσο ωραίο που σιγά σιγά μετατρέπεται σε Γιώργος! Εχει γινει αρκετά συνηθισμένο, αν αυτό σε ενδιαφέρει..
Πόσο με εκνευρίζουν αυτοί οι άνθρωποι. Που επιμένουν, εκβιάζουν, κάνουν μπάχαλο μια σχέση, μόνο επειδή πρέπει να ικανοποιηθεί ο εγωισμός τους.
Μην υποχωρήσεις. Αλλά να είσαι έτοιμη να στο “κοπανάει” μέχρι το τέλος της ζωής του.
Και να ζητάει συνεχώς αντάλλαγμα για τη χάρη που δεν του έκανες. Τύπου “αφού δεν έβγαλες το όνομα μου τουλάχιστον…….”
Και να του απαγορεύσεις ρητώς να πιέζει το σύντροφό σου. Να του γίνει σαφές ότι όποιος δεν μπορεί να σεβαστεί τις επιθυμίες σου και το σπίτι σου, δεν είναι ευπρόσδεκτος.
Φτάνει πια με τους παρεμβατικούς γονείς. Φτάνει!
Ενώ οι άλλοι δεν ήταν παρεμβατικοί διότι δεν χρειάστηκε καν, θεωρήθηκε απλά αυτονόητο κι από την ίδια ακόμα να πει το παιδί Γιάννη. Άκου Γιάννη δηλαδή ό,τι πιο κοινό.
Αλήθεια τώρα;
Ναι, ήταν επιλογή της. Έτσι γούσταρε και το έκανε. Η άλλη οικογένεια δεν την πίεσε. Το να σε πιέζουν να κάνεις που δεν θες είναι παρεμβατικό. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Το Γιάννης δεν το έβγαλε επειδή ήταν σπάνιο, αλλά επειδή αγαπούσε τον πεθερό και έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή τους και επειδή εν τέλει, έτσι ήθελε.
“Το να σε πιέζουν να κάνεις που δεν θες είναι παρεμβατικό”
Μα βρε αλουτερο η παράδοση! Και οι παππούδες! Και το να τιμάμε! Και το ότι ο παππούς θέλει να περάσει το δικό του! Και όλα αυτά είναι από αγάπη! Όλα εγώ πια;
Εγώ δεν το πιστεύω ότι δεν την πίεσαν, με τον τρόπο τους, η άλλη πλευρά να πει το παιδί Γιάννη, ή ότι και μόνη της δεν αυθυποβλήθηκε με βάση τα πατριαρχικά στερεότυπα που η ίδια κουβαλάει
“Ενώ οι άλλοι δεν ήταν παρεμβατικοί διότι δεν χρειάστηκε καν, θεωρήθηκε απλά αυτονόητο κι από την ίδια ακόμα να πει το παιδί Γιάννη. Άκου Γιάννη δηλαδή ό,τι πιο κοινό”
ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ, ΕΣΤΗΣΑΝ ΦΟΒΕΡΗ ΚΟΜΠΙΝΑ ΟΙ ΣΑΤΑΝΑΔΕΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΡΟΧΑΙΟ ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ ΕΝΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ.
Αυτό που η απώλεια μεταφράστηκε σε “δε χρειάστηκε να παρέμβουν” δεν είναι λίγο άστοχο – για να μην πω αμήχανο?
Αυυό που λέω δεν αναιρεί ότι είχαν τον πόνο τους φυσικά οι άνθρωποι, και βεβαίως είναι σεβαστό. Όμως εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως είτε εκείνοι, είτε η κοπέλα ή αμφοτεροι παραδέχονται κ τιμούν την ελληνική πατριαρχική παράδοση ονοματοδοσίας.
Mia Idea, μηπως δεν καταλαβες ακριβως την ιστορια;
Την κατάλαβα μωρέ αλλά το ομολογώ, έχω μια απέχθεια προς τη συνήθεια να δίνουν σε μωρά ονόματα πεθαμένων, είναι άδικο, μίζερο και στενάχωρο για ένα πλασματάκι που μόλις ξεκινάει τη ζωούλα του, κι αφετέρου το θεωρώ πιο πατριαρχικό ακόμα κι από το να δώσεις το όνομα του πεθερού εν ζωή. Επομένως δεν μπορώ να δω με συμπάθεια μια τέτοια κίνηση κι επίσης με ξενίζει ότι ενώ είναι τόσο σημαντικό για εκείνη το εύηχο/σπάνιο του ονόματος σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κριτηριο παράδοσης κλπ, εκεί έκανε εξαίρεση δίνοντας όνομα που είναι από τα πιο κοινότυπα και μπανάλ ας το πούμε, διότι… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά και δεν είσαι υποχρεωμένη να βγάλεις το όνομα του πατέρα σου, εφόσον δεν το θέλεις, αλλά και το Ορέστης δεν είναι όσο πρωτότυπο νομίζεις. Ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας κάτω των 12 πλέον ονομάζεται Ορέστης, Μάξιμος, Νεφέλη και Μελίνα. Από την άλλη περί ορέξεως και γούστου ο καθείς κάνει ό,τι νομίζει.
Δεν είπε ότι το νομίζει πρωτότυπο. Του πατέρα της το όνομα είναι, λέει, πρωτότυπο. Δε νομίζω ότι το ζητούμενο είναι για όλους τους γονείς ένα πολύ πρωτότυπο ονομα, γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να είναι γελοίο. Γι’αυτό ονόματα όπως αυτά που αναφέρεις αρέσουν σε πολύ κόσμο – δεν είναι Γιώργος ή Μαρία, αλλά δεν είναι και Αναξίμανδρος.
Λέει “είχαμε καταλήξει σε κάτι αρχαίας προέλευσης και πιο πρωτότυπο”. Η τόση ενασχόληση και αναζήτηση να βρούμε το πρωτότυπο , ή να δούμε σε ποιόν θα κάνουμε την υπέρτατη τιμή να δώσουμε το όνομα, μου φαίνεται ματαιόδοξη .
Πιο πρωτότυπο από το Γιάννης που, οκ, παραείναι συνηθισμένο. Πρόκειται για το όνομα του παιδιού της, δικαίωμα της να έχει κάποια προσωπικά κριτήρια για το τι σημαίνει καλό όνομα. Ματαιοδοξία είναι να βγάλεις το παιδι χρυσαλιφουρφουρο για να μην έχει κανείς άλλος το όνομα του. Όχι το να το βγάλεις Ορέστη.
Πρόβλημα πιο παλιό κι απ τις πέτρες… Όταν γεννήθηκα, οι γονείς μου σκοτώθηκαν σχετικά με το όνομά μου και με τα πολλά πήρα το όνομα της μαμάς της μαμάς μου..Ε μέχρι και που έφτασα.. 7 ή 8 ετών, η οικογένεια του πατέρα μου με φώναζε με το όνομα της άλλης γιαγιάς!!! Σουρεάλ εντελώς!! Ο πατέρας μου “ήπιος-που-δε-θέλει-θέματα-με-την-οικογένεια” δε σχολίασε ποτέ τίποτα, η μάνα μου κάθε φορά που πηγαίναμε στο χωριό του φάδερ κατέβαζε ρολλά, απαντούσε μονολεκτικά και μετραγε τα δευτερόλεπτα να φύγουμε.. 40τόσα χρόνια μετά σχεδόν όλοι έχουν πεθάνει..
Χριστέ μου τι όμορφες οικογενειακές ιστορίες! Δεν ήξερα ότι είναι τόσο κοινές.
Αλλά ρε bella ciao τι κλείσιμο ήταν αυτό! Μπρρρ..!
το κλείσιμο ήταν φοβερό, όντως. Μεγάλη αλήθεια.
Είπα να κάνω ένα κλείσιμο φιλοσοφικο-ποιητικό, αλλά τελικά βγήκε πολύ άγαρμπο!! χαχα! Πάντως για την ιστορία, εγώ έδωσα στα παιδιά μου ονόματα αγαπημένων ξένων συγγραφέων και 5 χρόνια μετά, ώρες ώρες το ψιλομετανιώνω. Υπάρχει πάντα μία μικρή συστολή από μέρους τους όταν βλέπουν τις έκπληκτες αντιδράσεις όλων, όταν τα ρωτάνε πώς τα λένε.. Τέλοσπάντων ότι έγινε έγινε, θα τα πουν στο μέλλον με τον ψυχολόγο τους αυτά 😛 Πάντως το ηθικό δίδαγμα είναι πως μάλλον και στα ψαγμένα ονόματα θέλει λίγο ρέγουλα το πράγμα!!!
Όσκαρ! Στίβεν! Φάτε το τοστ σας και φύγαμε για σχολείο!
Το ένα είναι κορίτσι…. αλλά είσαι μέσα στο νόημα!!!
Βιρτζίνια;
Φράνσις! Λώρεν! Όχι μέσα χωρίς μπρατσάκια!! Χαχα κι εγώ έτσι την πάτησα ευτυχώς στη μυστηριώδη χωρα που ζούμε ακούγονται νορμάλ τα ονόματα, μόνο στο ελλάντα μας κοιτανε κάπως περίεργα
Θα πρεπει να του εξηγήσεις ότι στο πρωτο παιδί κάνατε το κατα πώς είθισται σε τετοιες περιπτώσεις γιατι ήθελες να κανεις κατι να απαλύνεις το πονο του αντρα σου, ηταν προσωπικο σας θεμα στήριξης , ενώ στο δεύτερο, τωρα που είναι να μπει το δικο του, αποστασιοποιείστε απο την παράδοση γιατί δεν τίθεται τέτοιο θέμα.
Επισης, αν θέλει, να σταματησεις να τον φωναζεις μπαμπά για να ακούει το όνομά του συχνότερα, μιας και φαινεται να μην το εχει χορτάσει.