Αγαπητή «Α, μπα»: Ο πατέρας μου ροχαλίζει τρομερά

Γεια σου Α,μπα! Αποφασισα να σου γραψω γιατι υπαρχει ενα πρακτικο προβλημα με προεκτασεις που δοκιμαζουν τη δυναμικη μας ως οικογενεια: ο πατερας μου ροχαλιζει τρομερα. (ακολουθει σεντονι) Εκεινος ζει στο εξωτερικο εδω και καποια χρονια και κατα καιρους ερχεται στην Ελλαδα, ή τον επισκεπτομαστε η μητερα μου κι εγω. Χρονια ολοκληρα κοιμουνται χωριστα επειδη ο μεν ροχαλιζει παρα πολυ δυνατα, η δε κανει παρα πολυ ελαφρυ υπνο. Παρα το σκηνικο αυτο εξακολουθουν να ειναι παντρεμενοι, αν και συμπεριφερονται μαλλον σαν κολλητοι παρα σαν ερωτικοι συντροφοι. Οταν τον επισκεπτομαστε εμεις, κανενα πορβλημα: το σπιτι εχει τρια δωματια, ο καθενας παιρνει απο ενα και κοιμαται ησυχα. Οταν ομως ερχεται εκεινος (μια με δυο φορες το χρονο), αρχιζουν τα προβληματα. Η μητερα μου κι εγω μενουμε σε χωριστα σπιτια, με ενα υπνοδωματιο η καθεμια, με αποτελεσμα ολα αυτα τα χρονια να γινεται το εξης ζογκλαρισμα: εγω μετακομιζα στις μανας μου για οσο καιρο ερχοταν ο πατερας μου, ωστε να μεινει εκεινος στο δικο μου σπιτι και να ροχαλιζει ελευθερα. Εν ολιγοις, εγω ημουν η μονη που εκανε καποια υποχωρηση. Να σημειωσω οτι με αναστατωνε τρομερα ολο αυτο, γιατι το να μενω με τη μητερα μου 24 ωρες το εικοσιτετραωρο με εξουθενωνε εντελως, αφενος επειδη ειμαι ανθρωπος αρκετα μοναχικος κι εχω αναγκη απο το χωρο μου και την ησυχια μου σε καθημερινη βαση, αφετερου επειδη δεν ταιριαζουμε καθολου σαν χαρακτηρες. Παρα τη δυσαρεσκεια μου ομως, αποδεχομουν αυτην την κατασταση σαν κατι τελεσιδικο -γιατι αν δεν ξεβολευτω εγω, πως θα κοιμηθει η μαμα που δεν αντεχει ουτε το πεταγμα της μυγας; Φετος ομως αρνηθηκα να ειμαι για αλλη μια φορα εγω αυτη που θα λυσει τα μεταξυ τους προβληματα. Ετσι, εμεινα σπιτι μου κι οι γονεις μου εμειναν μαζι. Καθε μερα, η μητερα μου φροντιζει να μου υπενθυμιζει ποσο την επιβαρυνει αυτο και οτι ”δεν φανταζεσαι ποσο εξουθενωμενη νιωθω” επειδη δεν κοιμαται καλα. Εδω φτανω στο αλλο σκελος της ιστοριας, που περιλαμβανει και την ερωτηση που θελω να σου κανω. Οντως ο πατερας μου ροχαλιζει τρομερα, οντως ειναι αδυνατον να κοιμηθει κανεις μαζι του αν δεν κανει σχετικα βαρυ υπνο ΜΕ ωτοασπιδες, οντως η μητερα μου εχει δικιο που παραπονιεται. Ομως περα απο το τι εκανα εγω μεχρι τωρα για να εξισορροπησω τα πραγματα και να εξυπηρετησω ουσιαστικα τους παντες πλην του εαυτου μου, το ζητημα ειναι τι κανει ο πατερας μου: απολυτως τιποτα. Αντιμετωπιζει το ιδιο προβλημα εδω και παρα πολυ καιρο, πανε περιπου 15 χρονια απο τοτε που οι γονεις μου δεν κοιμουνται μαζι γι’αυτον το λογο, ομως αρνειται πεισματικα να παει σε καποιον ειδικο -το μονο που μου εχω πιασει μεσα απο μισολογα ειναι μια αναβλητικοτητα τυπου ”καλα, καλα, θα παω καποια στιγμη” μπλεγμενη με μια παραιτηση τυπου ”αφου αυτα δεν διορθωνονται, ετσι ειναι”. Η μητερα μου του ασκει μονιμως ψυχολογικο εκβιασμο (στον οποιο ειναι μανουλα -χεχε- οπως θα εχεις ηδη καταλαβει) προκειμενου να τον αναγκασει να παει σ’ενα γιατρο. Δεν πιανει, φυσικα. Ξερω πολυ καλα οτι δεν μπορουμε να τον αναγκασουμε με τιποτα αν ο ιδιος δεν παρει την αποφαση να το κανει. Η δικη μας επιρροη ειναι πολυ περιορισμενη, ειδικα απο τη στιγμη που οι συνθηκες δεν μας φερνουν αντιμετωπους μ’αυτο το προβλημα καθημερινα. Ετσι, εχω παψει να προσπαθω να τον πεισω για κατι που αρνειται να δει, και αντ’αυτου επικεντρωνομαι στα πρακτικα προβληματα που δημιουργει αυτη του η αρνηση. Δεν θες να κανεις κατι γι’αυτο; Δικαιωμα σου, αλλα την επομενη φορα που θα ερθεις να κλεισεις ενα ξενοδοχειο, για να εχουμε ολοι την ηρεμια μας. Εκεινος δεν εχει κανενα προβλημα να γινεται κατι τετοιο, ομως η μητερα μου επαθε κριση και μονο που το ακουσε. (Γιατι; Δεν γινονται αυτα λεει, μαλλον καποια παραλλαγη του ”τι θα πει ο κοσμος”.) Η μητερα μου ομως δεν μπορει να αποδεχτει οτι δεν περναει απο το δικο μας χερι ολο αυτο και θεωρει οτι απλως δεν τον εκβιαζουμε αρκετα οργανωμενα και συστηματικα. Ναι, μου ζηταει ευθεως να υιοθετησω τη δικη της σταση (καμια σχεση με το δικο μου χαρακτηρα εντωμεταξυ) και να τον εκβιαζω και εγω συναισθηματικα μεχρι να λυγισει. Ανησυχει για την υγεια του μακροπροθεσμα και λεει πως ολο αυτο θα το βρουμε μπροστα μας -και ως ενα βαθμο εχει δικιο, οντως το ροχαλητο προκαλει εντονη φθορα η οποια σε ορισμενες περιπτωσεις μπορει να φτασει πολυ μακρια. Ομως τι να κανουμε; Να ναρκωσουμε εναν αντρα 65 χρονων και να τον παμε με το ζορι να κανει εξετασεις; (Δεν το λεω σχηματικα, ΟΝΤΩΣ ειναι μια απο τις προτασεις της μητερας μου) Βλεπουμε τελειως διαφορετικα αυτο το θεμα κι εκεινη απαιτει να παρω το μερος της. Περα απο το γεγονος οτι γενικα η αρχη μου ειναι ”ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και για τις πραξεις του”, στη συγκεκριμενη περιπτωση θεωρω οτι το προβλημα το εχει κυριως εκεινη, με την εννοια οτι δεν μπορει να μοιραζεται το ιδιο δωματιο μαζι του, ομως εκεινη πιστευει πως ειναι και δικο μου προβλημα αφου ”θα το βρουμε μπροστα μας”. Τι κανουμε, ρε Α,μπα;

–25χρονη peacemaker

Το πρόβλημα που έχεις δεν είναι το ροχαλητό του πατέρα σου, αυτό το έχεις λύσει ήδη, του έχεις προτείνει να κλείνει ξενοδοχείο όταν έρχεται, και αυτός συμφωνεί. Για την άρνηση του να μην πάει στο γιατρό εδώ και δεκαπέντε χρόνια ας συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πρέπει να το θέλει ο ίδιος, γιατί δεν αρκεί μια επίσκεψη. Ακόμα και αν πάει, και ο γιατρός του προτείνει ας πούμε εγχείρηση, τι θα γίνει; θα την κάνει, ή θα τον πιέζετε άλλα δεκαπέντε για να το αποφασίσει; Θα το βρείτε μπροστά σας, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για αυτό. Κυρίως αυτός θα το βρει μπροστά του, πάντως.

Το πρόβλημα λοιπόν που έχεις είναι ότι δεν μπορείς να πατήσεις πόδι στην μητέρα σου που σε χειρίζεται με συναισθηματικούς εκβιασμούς για πολλά θέματα που δεν είναι δικά σου θέματα. Αν αυτή έχει πρόβλημα με το τι θα πει ο κόσμος που θα πάει ο πατέρας σε ξενοδοχείο, να το λύσει αλλιώς, χωρίς να θεωρεί ότι είναι αυτονόητο ότι είσαστε ένα πρόσωπο σε αυτό το θέμα. Διότι, αυτό κάνει. Φέρεται σα να είναι αυτή και εσύ ένας άνθρωπος, και εσύ την αφήνεις. Για τη δυναμική που της έχει επιτρέψει να φέρεται έτσι δεν λες κάτι, αλλά υποψιάζομαι διάφορα από το ψευδώνυμο που διάλεξες.

Δεν έχει το κυρίως πρόβλημα η μητέρα σου, ο καθένας από τους τρεις σας έχει ένα δικό του πρόβλημα, και ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Μην ασχολείσαι με το πώς λύνουν οι άλλοι δύο τα δικά τους, επικεντρώσου στο δικό σου και περιφρούρησε τα όρια σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News