Ο πατέρας, ετών 75 και κάτι. Ξεπέρασε σοβαρό χειρουργείο πριν από λίγα χρόνια. Έκτοτε έχει γίνει φοβικός. Τρέμει μην συναχωθεί, πήρε διάδρομο και περπατάει για να γυμνάζεται καθημερινά, μαζεύει χρήματα μη τυχόν του ξανασυμβεί κάτι. Μαζί με όλα αυτά, έχει κλειστεί στον εαυτό του, νευριάζει, αποφεύγει να βγαίνει έξω, όλα υπό την ομπρέλα του φόβου. Τον καταλαβαίνω, ο θάνατος είναι κάτι που δεν συμφιλιώνεται κανείς εύκολα μαζί του, ειδικά όταν τον νιώθει κοντά. Όλοι στεναχωριόμαστε με την κατάσταση. Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό που νιώθει είναι τόσο δυνατό, λογικό, αναμενόμενο και σε τέτοια ηλικία, που πρακτικά δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Αυτό είναι δουλειά ειδικού, λύση που δεν είναι επιθυμητή από τον ίδιο, ούτε καν ως πιθανότητα. Θεωρώ ότι, πέρα από το να πηγαίνουμε με τα νερά του, να του κάνουμε παρέα κάποιες φορές, ένα τηλέφωνο για να του δείξουμε ότι τον σκεφτόμαστε, δε μπορούμε να κάνουμε κάτι πρακτικό για να εξαλείψουμε το φόβο του. Εσύ πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο;
-υιός του πατέρα
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πρακτικό για να εξαφανιστεί ο φόβος του θανάτου για λογαριασμό τρίτου ανθρώπου. Δηλαδή, είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει, απολύτως βέβαιο. Αναλόγως την περίσταση υπάρχουν διάφορες πρακτικές που προτείνονται από γιατρούς, άλλες περισσότερο τολμηρές, οπότε συστήνω να πας εσύ σε έναν γιατρό (ψυχίατρο ή ακόμη και έναν καλό παθολόγο που του κόβει) και να συζητήσεις το θέμα. Αν πείσεις και τον πατέρα σου να έρθει μαζί σου, θα ήταν καλύτερα φυσικά. Ίσως να αξίζει την προσπάθεια. Μην περιμένετε θαύματα, όμως. Είναι προσωπικά θέματα αυτά και δεν λύνονται με παρεμβάσεις άλλων.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι αρκετά συνηθισμένη αντίδραση ανθρώπου που τον κατέλαβε το άγχος της απώλειας της ζωής του και είναι συχνό από τι βλέπω γύρω μου και από τον πατέρα και από τον παππού μου παλιότερα.
Στην περίπτωση μας υπάρχει απίστευτη γκρίνια και νεύρα που δεν αντέχεις να κάτσεις μαζί του πάνω από 5 λεπτά. και φυσικά αυτοί οι άνθρωποι αρνούνται κατηγορηματικά κάθε είδους ψυχιατρικής βοήθειας.
Ο παθολόγος του πατέρα μου του έδωσε αγχολυτικά καθώς αυτές οι καταστάσεις πηγάζουν από υπερβολικό άγχος, σύμφωνα πάντα και με την υπόλοιπη κλινική του κατάσταση .Οι παθολόγοι έχουν αυτή τη δυνατότητα.
Ένα από τα πρόσωπα που αγαπούσα πάρα πολύ ήταν η γιαγιά μου. Αυτή με μεγάλωσε αλλά νομίζω ότι η αγάπη που της είχα δεν οφείλεται μόνο σε αυτό. Έπαιξε ρόλο αλλά όχι σημαντικό. Έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Ταλαιπωρημένη από πολέμους και εμφύλιους. Από μικρή, στα 9-10 να ετοιμάζει και να κουβαλά μαζί με τη μητέρα της το φαγητό για την οικογένεια και τους εργάτες στα χωράφια. Και δεν ήταν δίπλα στο σπίτι. Ταλαιπωρήθηκε και στο τέλος της ζωής της αφού δεν έσβησε ήσυχα. Τη ζωή όμως την αγαπούσε. Το θάνατο δεν τον φοβόταν καθόλου. Δεν θα ξεχάσω αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι πολύ όμορφο αυτό που περιγράφεις για τη γιαγιά σου, αλλά το συμπέρασμα σου, είναι ότι ” ο αστυνόμος είναι μπουζούκι!”. Ο πατέρας του ιού δεν αγαπά και σέβεται επειδή η γιαγιά σου που σύμφωνα με εσένα αγαπούσε και σεβόταν είχε άλλη αντιμετώπιση για το θάνατο; Γιατί;
“Είχε αυτό που δεν έχει ο “πατέρας του υιού”. Αγάπη και σεβασμό για τους άλλους”. Λυπάμαι για τη γιαγιά σου περιαστικέ, αλλά δεν είσαι εσύ αυτός που θα κρίνει τα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου απέναντι στο μεγαλύτερο και σοβαρότερο φόβο του είδους μας. Απαράδεκτο σχόλιο.
H απάντηση αφορά και τη «Ροζ Αρκούδα». Η αγάπη και ο σεβασμός για τους άλλους εισπράττεται ως συμπεριφορά και ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ κρίνεται. Για να φτάσει ο άνθρωπος να στείλει ερώτημα (δημόσιο, που γνωρίζει ότι θα υπάρχουν τοποθετήσεις πέρα από την απάντηση της υπεύθυνης της σελίδας) καταλαβαίνεις το πόσο έχει, η συμπεριφορά του πατέρα του, επιπτώσεις στους γύρω του. Αυτονόητο, για μένα, ότι βοηθάμε όπως μπορούμε και συνδράμουμε, αλλά αυτό το περιχαράκωμα κάποιων ανθρώπων σε προχωρημένη ηλικία γύρω από τις ανασφάλειές τους και τις άλυτες εμμονές τους (άσχετες ενδεχόμενα με τα προβλήματα τους που χρήζουν αντιμετώπισης και «προϊόντα» παλαιότερων εποχών) αδιαφορώντας… Διαβάστε περισσότερα »
Οι άνθρωποι αυτοί τις περισσότερες φορές πάσχουν από κατάθλιψη και νομίζω ότι το σχόλιό σου είναι πολύ αυστηρό. Τα έχω ζήσει όπως γράφω παρακάτω γι αυτό και σου απαντώ μ αυτό τον τόνο. Δεν είναι ούτε εγωιστές ούτε αδιαφορούν για τον περίγυρό τους, το βλέπεις λίγο μονοδιάστατα.
Η ερώτηση περιγράφει ένα άνθρωπο που με αφορμή ένα φόβο έχει κλειστεί στον εαυτό του. Τα πονεμένα πόδια, τα ρυζόγαλα δεν κολλάνε κάπου. Στην ερώτηση, ο άνθρωπος φαίνεται να μην είναι καθημερινός φροντιστής, επισκέπτεται, στηρίζει με ένα τηλέφωνο. Εσύ μάλλον είσαι και αυτό σε επιβαρύνει και πρακτικά και ψυχολογικά. Αυτό που κάνεις είναι προβολή.
Έζησα ακριβώς το ίδιο με το δικό μου πατέρα όταν αρρώστησε. Δυστυχώς δεν καταφέραμε ποτέ να τον βοηθήσουμε, ψυχίατρος, ψυχολόγος κτλ δεν κατάφεραν τίποτα, και πώς να παρηγορήσεις κάποιον που βλέπει το τέλος να έρχεται όταν καλά καλά δε μπορείς ούτε τον εαυτό σου να προετοιμάσεις για την απώλεια. 😥 Πάντως αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά κτλ (σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού) μπορούν να βελτιώσουν έστω και λίγο την κατάσταση.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμφιλιωθεί κανείς με την ιδέα του θανάτου. Όλες οι θρησκείες που νομίζεις ότι βασίζονται; Στην υπόσχεση ότι ο θάνατος δεν είναι ο τελικός σταθμός. Η εν λόγω διαχείριση έχει να κάνει και με τα βιώματα του καθενός. Πολλοί άνθρωποι που έχουν βιώσει απώλεια σε νεαρές ηλικίες, έχουν μάθει να το διαχειρίζονται καλύτερα σε σχέση με άλλους που μπορεί να ήρθαν σε “επαφή” με το θάνατο πολύ μεγαλύτεροι. Επίσης, κάποιος που ζει κοντά με τη φύση/επαρχία, έχει περισσότερα βιώματα θανάτου, καθώς μπορεί να δει θανάτους ζώων από πολύ μικρή ηλικία. Δεν έχω ιδέα φυσικά για τον… Διαβάστε περισσότερα »
Αφού γυμνάζετε μπορείς να βρεις και να του προτείνεις μια πιο ομαδική γυμναστική. πχ πεζοπορίες στην φύση, γκολφ κλπ. Η συναναστροφή και το μοίρασμα με συνομηλίκους που είναι ενεργητικοί βοηθάει πολύ. Εμείς πείσαμε τον πατέρα μου (που δεν έβγαινε από το σπίτι) στην ηλικία των 75 να αρχίσει μπριτζ. Λέγοντάς του ότι θα κρατήσει δυνατό το μυαλό του. Από την πρώτη βδομάδα αλλά και 5-6 χρόνια μετά “ξανάνιωσε”. Ούτε φοβίες ούτε τίποτα. Μόνο τουρνουά και μάθηση και ομάδες. Εννοείται ότι πρώτα θα συμβουλευόμουνα ειδικό αλλά έχε και αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού σου: Άνθρωποι που βγαίνουν στην σύνταξη χρειάζονται… Διαβάστε περισσότερα »
Αν διαβάζει, χάρισέ του το “Η μάνα και το νόημα της ζωής” του Γιάλομ. Αφενός πραγματεύεται ζητήματα τέτοια, οπότε πιθανόν να βρει η σκέψη του να πιαστεί από κάπου, αφετέρου παρουσιάζει κάπως την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, οπότε αν η εντύπωσή του γι’ αυτή προέρχεται από τηλεοπτικές φαρσοκωμωδίες τυπου μεν&δε, να δει οτι δεν είναι ούτε για τρελούς ούτε για αργόσχολους φαντασμένους.
Είναι εξαιρετικό αυτό το βιβλίο που προτείνεις Corry, μου άρεσε πολύ!
Όπως επίσης και το άλλο βιβλίο του Irvin Yalom, “Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου”, που πραγματεύεται αμιγώς το υπαρξιακό δεδομένο του τέλους μας.
♥️
|ΔΙΚΙΟ|
Αυτό που έχω αντιληφθεί και τείνω να το πιστεύω είναι πως αυτοί που φοβούνται τον θάνατο σε τέτοιο βαθμό είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει τη ζωή τους. Αυτοί που έζησαν μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και δεν φρόντισαν τον εαυτό τους και στερήθηκαν πράγματα. Είναι πολύ λυπηρό γιατί όταν συνήθως συμβαίνει αυτό δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Ιδίως γιατί ακόμα και τότε ούτε το ίδιο το άτομο δεν το έχει διαπιστώσει. Απλώς βιώνει τα συμπτώματα.
Θυμάμαι τον παππού μου είχε φτάσει 97 και είχε πολύ άγχος. Για να καταφέρει να κοιμηθεί έπρεπε κάποιος να του κρατάει το χέρι.
Όσο μπορείτε ώστε να μην ξεχνάτε να αγαπάτε και εσάς τους ίδιους, να τον αγαπάτε.
χασαμε και τον κομπι μας