Αγαπητή Α,μπα καλησπέρα! Σου γράφω για πρωτη φορά και ελπίζω να καταφέρω να βάλω σε σωστη σειρα τις σκέψεις μου χωρίς να γίνω κουραστική. Το πρόβλημα μου είναι ο παππούς μου. Ο παππούς μου ζει στην επαρχια μόνος του εδώ και πολλά χρόνια και ως οικογένεια τον επισκεπτομαστε αρκετές φορες τον χρονο, ιδίως οι γονεις μου που πρόσφατα βγήκαν στη σύνταξη. Δυστυχώς ο παππούς μου έχει πολλά προβλήματα υγειας αν και αυτόεξυπηρετείται (ακόμα). Το πρόβλημα είναι οτι δεν δέχεται την βοήθεια κανενός και τι εννοώ με αυτό; Δεν δέχεται να του πληρώσει πχ η μαμά μου το κινητό με e banking και της λέει οτι του φέρεται δαν μωρο και μπορεί μόνος του να παει στο καταστημα. Δεν δέχεται να του λέει η μαμά μου να τηλεφωνήσει στον γιατρό όταν δεν νιώθει καλά. Δεν δέχεται να φωναξουμε εναν κηπουρό να κλαδέψει στο σπίτι όταν πηγαίνουμε και όταν αναλαμβάνει ο πατέρας μου του λέει οτι δεν τα κανει καλά. Και αλλα πολλα, αμετρητα παραδειγματα απο περιστατικα που προσπαθησαμε να διευκολυνουμε την καθημερινοτητα του κι εκεινος τα εισεπραξε ως επικρισεις.Εχει αδικαιολόγητες κρίσεις θυμού, αλλοιώνει γεγονότα και καταστάσεις κ τα πλάθει όπως τον συμφέρον για να κατηγορεί παντσ τους αλλους. Η μητέρα μου του τηλεφωνεί καθημερινά και πρόσφατα επειδή νευριασε μαζί της για μια ασήμαντη αφορμή εκανε να σηκώσει το τηλεφωνο πεντε μέρες, η μητέρα μου έκλαιγε συνεχώς και φοβόταν πως πεθανε μόνος του στο σπίτι και δεν ξέραμε κ πως να πάμε λόγω της καταστασης εγκλεισμού που επικρατεί. Εδώ υπέροχες αναμνήσεις ως παιδι απο τον παππού μου, είναι ένας άνθρωπος ευφυής και.μορφωμένος αλλά τα τελευταια χρόνια η ψυχική του υγεια έχει πάρει την κάτω βολτα. Ισως φταίει η οικειοθελής απομόνωση του απ ολους (υπαρχουν πολλοί συγγενείς στο χωριό με τους οποιους έχουμε καλες σχέσεις και παντα ενδιαφέρονταν τον έπαιρναν τηλ και πήγαιναν να τον δουν μέχρι που εναν εναν τους απομάκρυνε ολους). Είναι 80 χρονων και πιστεύω ότο χρειαζεται αντικαταθλιπτικά αλλά ποιος τολμαει να του το πει; Μια φορά καλεσαμε τον γιατρό του χωρίς να του το πούμε και εκανε σαν τρελος. Οι γονεις μου δεν μου “φορτώνουν” το συγκεκριμένο προβλημα αλλά εγώ στεναχωριεμαι, Στεναχωριεμαι που βλέπω την μαμά μου που τον υπεραγαπα να αγωνιά καθέ μέρα και να είναι σε αδιέξοδο γιατί δεν ξέρει πως να του φερθει και στεναχωριεμαι και για την κατάληξη που θα έχει η ζωή του αν και αυτός επέλεξε συνειδητά να ζει έτσι. Ξέρω οτι δεν θα ζησει για πολλά χρόνια ακόμα και πως δεν υπάρχει κάτι που μπορω να κάνω πρακτικά, είμαι το μοναδικό του εγγόνι και ουτε εμένα με ακούει σε τίποτα..Σε ευχαριστώ που με ακουσες, το είχα πολύ αναγκη!
-Στεναχωρημένο εγγονάκι
Δεν φταίει η οικειοθελής απομόνωση για την υποβάθμιση της ψυχικής του υγείας, φταίει η υποβάθμιση της ψυχικής του υγείας που τον έκανε να απομακρύνει τους πάντες.
Η μαμά σου, αντί να κλαίει πέντε μέρες, μπορούσε να πει στους συγγενείς να πάνε να δουν αν είναι ζωντανός. Δεν χρειαζόταν να του μιλήσουν, μπορούσαν να χτυπήσουν την πόρτα να δουν αν θα ανοίξει. Ενδεχομένως, σε μεγάλη ανησυχία, θα μπορούσε να τηλεφωνήσει ακόμα και στην αστυνομία. Θέλω να πω, αν κλαις επί πέντε μέρες επειδή φοβάσαι ότι κάποιος πέθανε μόνος κι έρημος, και μένεις στο κλάμα, αρχίζω να μπαίνω σε σκέψεις. Δεν ξέρω αν εξηγείται με το ότι δεν είναι πρακτικός άνθρωπος. Ίσως. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, μπορούμε να αξιολογήσουμε τις αντιδράσεις μας, και ακόμα και αν τερματίσω το κοντέρ της αυστηρότητας, δε νομίζω ότι οι γονείς σου μπορούν να κάνουν κάτι άλλο από αυτά που κάνουν.
Οι γονείς σου δεν σου «φορτώνουν» αυτό το πρόβλημα, αλλά από τους γονείς σου έχεις μάθει πώς να «φορτώνεις» με τα προβλήματα άλλων, χωρίς να είσαι σε θέση να κάνεις την απαραίτητη εκλογίκευση. Η συνεχής αγωνία δεν είναι απόδειξη «μεγάλης αγάπης». Είναι στάση ζωής, είναι φιλοσοφία, είναι χαρακτήρας. Δεν δείχνεις την αγάπη σου κλαίγοντας. Μπορεί και να την δείχνεις, αλλά δεν είναι απόδειξη, όπως δεν είναι απόδειξη ότι κάποιος δεν αγαπάει επειδή δεν κλαίει και δεν ανησυχεί παραλυτικά κάθε μέρα. Αυτός είναι ο τρόπος της να ζει τη ζωή της. Όπως δεν μπορείς να αλλάξεις τον παππού σου, έτσι δεν μπορείς να αλλάξεις και τη μαμά σου, αλλά ίσως πρέπει να σκεφτείς αν μπορείς να αλλάξεις εσύ, γιατί τώρα σκέφτεσαι για τη μάνα σου όπως η μάνα σου σκέφτεται για τον πατέρα σου.
Το πώς θα πεθάνει (οποιοσδήποτε) κανείς δεν το ξέρει. Μπορεί να πεθάνει αύριο ήσυχος στον ύπνο του. Όσο αυτοεξυπηρετείται, είσαστε σε στάση αναμονής, και αν σταματήσει να είναι σε θέση, θα αλλάξουν πολλά, και στην ψυχολογία του, και στην δική σας στάση, αναγκαστικά.
Επειδή είναι βέβαιο ότι θα παρεξηγηθούν τα λόγια μου, φυσικά δεν εννοώ «μην ασχολείσαι» ή «μην στενοχωριέσαι». Και θα ασχοληθείς, και προσπάθειες θα κάνεις, και θα στενοχωρηθείς. Είναι πάρα πολύ δύσκολη η κατάσταση. Είναι αδιέξοδη. Αλλά ακριβώς επειδή είναι όπως είναι, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να συμφιλιωθείς με την αδυναμία σου να κάνεις κάτι ουσιαστικό, όπως να του δώσεις φάρμακα. Αν δεν κάνεις κάτι εντελώς ανήθικο, όπως να του βάλεις κρυφά τα φάρμακα στο φαγητό, δεν γίνεται κάτι άλλο. Όσο μεγάλος και να είναι, είναι η ζωή του, και αυτή τη στιγμή δεν θέλει κανέναν άνθρωπο δίπλα του. Δεν είναι και τόσο βλαβερό ή εξωφρενικό ή ανήκουστο για κάποιον μεγάλο άνθρωπο.
Για το πρακτικό ερώτημα «πώς να του φερθούμε» το ασφαλέστερο είναι να μιλήσετε σε έναν ψυχίατρο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Story time: Αυτό που κάναμε στη δική μου γιαγιά που είχε παρόμοια ξεσπάσματα λόγω άνοιας (νεύρα, θυμός ανεξήγητους, καυγάδες και παρεξηγήσεις με το παραμικρό, άρνηση να δει γιατρό, διαστρέβλωση των πάντων, είχε γίνει επικίνδυνη για την ίδια και τους γύρω της, σήκωσε χέρι εναντίον ατόμου που πήγε να τη φροντίσει κλπ) είναι το εξής: Καλέσαμε νευρολογο στο σπίτι για καφέ σαν “φιλενάδα ” της οικογένειας , ΟΧΙ σαν γιατρό. Αφου εκανε διάγνωση της χορήγησε φάρμακο σε σταγόνες (άχρωμο και άοσμο) που της χορηγούμε καθημερινά κρυφά στον καφέ. Και ηρέμησαν τα πράγματα, ξέρουμε πλέον οτι δεν θα ξεχάσει να φάει και… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραίες συμβουλές!
Πάντως πέρα από ανήθικο, δεν είμαι σίγουρη πως είναι νόμιμη αυτή η αντιμετώπιση. Υπάρχουν ειδικές διαδικασίες για άτομα που δεν έχουν σώας τα φρένας (με απόφαση δικαστηρίου και ειδικών). Ίσως δεν το βλέπεις γιατί είναι η δική σου γιαγιά και ακούγεται να το κάνατε με καλούς σκοπούς και με καλό αποτέλεσμα. Τι θα γινόταν εάν τα φάρμακα της παρουσίαζαν κάποια επιπλοκή; Τι θα γινόταν αν κάποιος στο περιβάλλον της γιαγιάς σου είχε οικονομικούς σκοπούς για να την φέρει σε “καταστολή”; Όπως λέει η Λένα, καλώς η κακώς η παππούς της γραφουσας είναι υπεύθυνος για την ζωή του. Και στο λεω… Διαβάστε περισσότερα »
Ως συμβουλή διαβάστηκε το χωρίο “Ακούγεται ίσως ότι μια τέτοια προσέγγιση καταπαταει τα δικαιώματα του άλλου, ανήθικη όπως περιγράφει η Λένα, αλλά διασφαλίζεται έτσι η αξιοπρέπεια του ηλικιωμένου που λογω της υγείας του δεν είναι πλέον σε θέση να λάβει διαυγείς αποφάσεις (ή για να είμαστε και νομικά κατοχυρωμένοι δεν έχει σώας τας φρένας) και δευτερευόντως η ηρεμία των οικείων του. Ένας ψυχίατρος ή ένας νευρολόγος “οικογενειακός φίλος” ή ακόμα και τα δύο πιθανότατα να βοηθήσει στην περίπτωση σας. “, που είναι γενικότερο και δεν αφορά μόνο την προσωπική εμπειρία της Pannenkoek, και κυρίως το “ΔΕΝ είναι αυτός ο άντρας… Διαβάστε περισσότερα »
Για αυτό άλλωστε τα δίνεις μετά από τη συμβουλή γιατρού και όχι από μόνος σου, για να μην έχεις επιπλοκές με τα άλλα φάρμακα. Εξάλλου και οι γιατροί ειδικοί είναι και ακολουθούν έναν κώδικα δεοντολογίας σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν νομίζω ότι οι γιατροί στην ιστορία μου και της Πόντιας ιντερνάσιοναλ να ήταν όλοι τόοοσο παράνομοι και ανήθικοι. Ας ας πει ένας γιατρός τι ισχύει!!! Η νομική διαδικασία που υπάρχει είναι τόσο δύσκολη και απαιτητική που μπορεί να είναι επίπονη και για τις 2 πλευρές. Αν αναφέρεσαι σε δικαστική συμπαράσταση για παράδειγμα αναγκάζει κάποιον στενό συγγενή να μένει με το άτομο… Διαβάστε περισσότερα »
Η νομική διαδικασία είναι δύσκολη, αλλά χρειάζεται να είναι δύσκολο να αφαιρέσεις την ελευθερία ενός ανθρώπου. Η δικαστική συμπαράσταση σημαίνει ότι έχεις την επιμέλεια της ζωής ενός ανθρώπου. Φροντίζεις για την υγεία του, την κάλυψη των αναγκών του, τη διαχείριση της περιουσίας του (προς όφελος του ίδιου). Φυσικά και δεν αναγκάζεσαι να μένεις στο ίδιο σπίτι με το άτομο που πάσχει!! Ούτε φυσικά να τον πλένεις, να τον ταΐζεις, γενικά να παίξεις ρόλο φροντιστή. Είναι μια διαδικασία που σου λύνει τα χέρια όταν κάποιος δεν μπορεί λόγω ψυχικής υγείας ή άνοιας. Αν υπάρχει μόνο σωματικό πρόβλημα υγείας, δεν δικαιούνται οι… Διαβάστε περισσότερα »
Πάρα πολύ σωστά το αντιμετωπίσατε! Νομίζω θέμα ηθικής τίθεται όταν κάνουμε κάτι στους άλλους χωρίς να το ξέρουν, για δικό μας όφελος και μόνο. Δηλαδή αν εγώ έβαζα κρυφά τα φάρμακα στο φαγητό του πεθερού, επειδή δεν αντέχω τις εντάσεις του που προκαλούνται από τα γηρατειά που επιβαρύνουν τον ήδη ιδιότροπο χαρακτήρα του. Εννοείται πως έχω σκεφτεί πως είναι η μόνη λύση αλλά δε σκέφτηκα ποτέ να το κάνω κιόλας. Μια γνωστή μου είχε πρόβλημα με τη μαμά της, που ήταν ολοφάνερο ότι βρίσκεται σε αρχές άνοιας αλλά βέβαια αρνούνταν να δεχτεί να πάει σε νευρολόγο για το καλό της… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που αν το πούμε εμείς Πόντια μου είμαστε εξωγήινοι και αν το πει ένας άσχετος ξένος που δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους είναι οκέι, με ξεπερνά! Αλλά τουλάχιστον δεν χρειαστήκατε εσείς στο τέλος βοήθεια από ειδικό.
Εγώ διαφωνώ πλήρως με μια τέτοια αντιμετώπιση στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αν έχεις έναν ηλικιωμένο άνθρωπο με ξεκάθαρα κακή αντίληψη της πραγματικότητας, κακό έλεγχο στις παρορμήσεις του, που βλάπτει τον εαυτό του και τους άλλους, που γίνεται διάγνωση κάποιου τύπου άνοιας, τότε ίσως και να είναι μια καλή λύση ο νευρολόγος στο σπίτι και τα χάπια στο φαγητό. Αντί της λύσης του εγκλεισμού σε κάποια μονάδα φροντίδας. Στην περίπτωση όμως του παππού της κοπέλας, βλέπω μια οικογένεια να προσπαθεί να πατρονάρει έναν 80χρονο, ο οποίος θέλει απλά να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, ίσως όχι τόσο γρήγορο ή… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ δεν βλέπω πατρονάρισμα, αλλά βλέπω έναν 80 χρονο που ταλαιπωρεί την επίσης ηλικιωμένη κόρη του (και γαμπρό του) και όλους όσους τον νοιάζονται. Οπότε ή αυτός θα δει σε ψυχίατρο ή οι δικοί του, όπως προτείνει και η Λένα. Ο μόνος λόγος που έγραψα το στόρι μου είναι γιατί οι συνθήκες μου χτύπησαν δικά μου καμπανάκια και αναγκάστηκα να κάνω η ίδια group session με την οικογένεια σε ψυχίατρο. Επίσης φαντάζομαι ότι κανείς δεν δέχεται απροκάλυπτα απαντήσεις από τυχάρπαστους ανώνυμους σε ιστοσελίδες (κι ας είναι η σελίδα της Α,μπα). Δεν ξέρουμε όντως αν είναι εκκεντρικός και ιδιόρρυθμος ή έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εμάς μας ταλαιπώρησε η μητέρα μας με εκφυλιστική λόγω γήρατος πάθηση. Και υποθέτω πως αν εξαρχής μας άκουγε, θα ζούσε περισσότερο ή ίσως και καλύτερα. Ίσως και όχι βέβαια. Αλλά το νοιάξιμο και η ταλαιπωρία δεν είναι επαρκείς λόγοι να στερήσεις τα ατομικά δικαιώματα και όσες ελευθερίες απομένουν σε έναν άνθρωπο, που έτσι κι αλλιώς βιώνει σταδιακά απώλειες λόγω γήρατος και σωματικής αδυναμίας. Και φυσικά θυμώνει με το χρόνο και με τον εαυτό του. Δεν υπάρχει λόγος να θυμώνει και με όσους τον πιέζουν. Δεν είναι «ή αυτός ή εμείς» το δίλημμα, αλλά να μπορέσουμε να σεβαστούμε ότι κάποιος… Διαβάστε περισσότερα »
Αν το θέμα υγείας που αρνείται ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει πλήττει ακριβώς τη δυνατότητά του λήψης αποφάσεων, φαντάζομαι πως δεν ισχύει αυτό.
Γιατί, γενικότερα μιλώντας (και όχι για την περίπτωση της κοπέλας που έστειλε την ερώτηση), σε περίπτωση που υπάρχει ιατρική διάγνωση, επιβεβλημένη θεραπεία και ο ασθενής αρνείται λόγω του προβλήματός του να τη λάβει, μου φαίνεται απίθανο να θεωρείται παράνομη η διασφάλιση της λήψης θεραπείας από έναν οικείο ή φροντιστή. Κάποιος νομικός ίσως μας διαφώτιζε, αλλά προσωπικά θα μου φαινόταν πιο λογικό να είναι παράνομη η αμέλεια επί του θέματος.
@Intrusive Thot, η αμέλεια προϋποθέτει να έχεις όντως την επιμέλεια, κάποιου είδους κηδεμονία. Παράνομο για παράδειγμα θα ήταν να μη χορηγήσω την ενδεδειγμένη θεραπεία στην κόρη μου, που είναι 2 ετών. Αλλιώς ο ασθενής έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί την ιατρικά προτεινόμενη θεραπεία, ακόμα κι αν η άρνηση αυτή τον οδηγήσει σε θάνατο. Και δυστυχώς πολλοί χορηγούν ηρεμιστικά στον ηλικιωμένο, για να είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμος. Κάτι που συνιστά κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων του και θέτει σε κίνδυνο την υγεία του και τη ζωή του. Αν όμως έχει πιστοποιηθεί ότι ο άνθρωπος αδυνατεί να λάβει αποφάσεις, τότε προφανώς υποχρεούται… Διαβάστε περισσότερα »
Αναφέρομαι προφανώς στην περίπτωση όπου υπάρχει κάποιου είδους επιμέλεια από συγγενή ή άλλο φροντιστή και η αδυναμία λήψης αποφάσεων είναι πιστοποιημένη ιατρικά.
Εντάξει τη μαμά τη λες και λίγο ντράμα κουίν, το θέμα είναι πως κι εσύ βαδίζεις στα χνάρια της.
Αφήστε τον άνθρωπο να ζήσει όπως θέλει και δεχτείτε τον όπως εκείνος θέλει να είναι. Δεν χρειάζεται ντε και καλά να τον διευκολύνετε αφού δεν θέλει να διευκολυνθεί, ακόμα και τα καθημερινά τηλεφωνήματα μόνο εκνευρισμό φαίνεται να φέρνουν και στις δύο πλευρές. Γενικά να ευλογείτε τα γένια σας που ο παππούς δεν σας φορτώνεται και κοιτάξτε λίγο μήπως είστε εσείς που προσπαθείτε να τον φορτωθήτε για να καλύψετε δικές σας ανάγκες.
Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει η δική μου εμπειρία, αλλά για ‘μένα έγινε πιο εύκολο όταν άρχισα να τους αντιμετωπίζω σαν ενήλικες που κάνουν επιλογές αξιολογώντας τα υπέρ και τα κατά στο βαθμό που μπορούν και θέλουν και όχι σαν μωρά που δεν καταλαβαίνουν. Όχι πιο εύκολο γιατί ανησυχώ λιγότερο, αλλά γιατί μπορώ να συνεχίσω να έχω μια ποιοτική σχέση μαζί τους, σαν ενήλικας προς ενήλικα. Αν ο παππούς μπορεί να περπατήσει για να πάει να πληρώσει το λογαριασμό του κινητού του, καλώς προσφέρεστε να πάτε, αν πει όχι, ξέρει πόσο και αν θα κουραστεί και αν μπορεί να… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω γιατί νομίζω ότι τα περισσότερα προβλήματα τα δημιουργείτε εσείς ενώ δεν υπάρχουν; Καλά κάνετε και του προτείνετε εναλλακτικές για να τον βοηθήσετε με την καθημερινότητα του αλλά αφού όπως λες μπορεί και αυτοεξυπηρετειται και προφανώς του αρέσει αυτή η ανεξαρτησία τι ζορι τραβάτε; Επίσης, επιμένεις να μιλάς για τη ψυχική υγεία του παππού σου. Να υποθέσω ότι έχει γίνει κάποια διάγνωση η απλα επειδή εσένα δεν σου φαίνονται λογικές οι αντιδράσεις του θεωρείς ότι του χρειάζονται αντικαταθλιπτικα; Κατά τα άλλα, και εμένα αν μου φερνάνε γιατρό χωρίς να με εχουν ενημερώσει θα τους έπαιρνε ο διάολος. Σταμάτηστε αυτή τη… Διαβάστε περισσότερα »
Στη γιαγιά μου τελικά δίναμε αγχολυτικά χωρίς να της λέμε τι είναι αλλά μετά τα 85 με συνταγή νευρολόγου, της λέγαμε ότι είναι για την καρδιά. Μέχρι τότε τα έλεγχε όλα και δεν ήθελε καμιά βοήθεια και κανέναν. Βοήθησαν αυτά τα αγχολυτικά σε ένα βαθμό αλλά δεν έλυσαν κάποιο πρακτικό πρόβλημα, απλώς βελτίωσαν κάπως την ποιότητα ζωής της, που ήταν το ζητούμενο, και γι’αυτό της λέγαμε ψέματα, γιατί η ένταση που βίωνε από το φόβο του επικείμενου θανάτου ήταν μη διαχειρίσιμη. Και λέω ότι δεν έλυσε κάποιο πρόβλημα γιατί το πρόβλημα για την γιαγιά μου ήταν ότι ήταν 85 χρονών… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι πάρα πολύ συχνό φαινόμενο αυτό με τους παππούδες, δεν είναι και εύκολο να δεχτείς ότι αρχίζεις σιγά σιγά να μην μπορείς να ζήσεις μόνος, και το παλεύουν όσο μπορούν να μην γίνονται βάρος. Και σκέψου και ότι αν του κάνει κάποιος άλλος τις δουλειές, τότε αυτός θα πρέπει να κάνει τι, να βλέπει τηλεόραση όλη μέρα κλεισμένος μέσα; Είναι και μια ευκαιρία για εκείνον να βγει από το σπίτι, να περπατήσει, να κινηθεί.
Είμαι το στεναχωρημένος εγγονάκι και σας ευχαριστώ ολους Λένα και αναγνώστες για τις απαντήσεις σας. Ευχαριστώ και για τις συμβουλες σας αν και καποιες είναι δύσκολα υλοποιησιμες όταν ο άλλος ζει 500χλμ. Για την ιστορία προφανώς και η μητέρα μου είπε σε συγγενείς να πάνε να δούνε αν ζει κ μόλις τους πήρε χαμπαρι βγήκε στο μπαλκόνι κ τους έβρισε κ δεν ηταν η πρωτη φορά με αποτέλεσμα να μας τελειώνουν οι διαθέσιμοι συγγενείς. Προφανώς κ επικοινωνεί με τους γιατρούς του οι οποίοι μας βοηθάνε γιατί είναι άπειρα τα περιστατικά που απείλησε πως δεν θα ξαναπάει επειδή ρωυησαμε μια πληροφορία.… Διαβάστε περισσότερα »
Καλή ευκολία @Christianaki ! Ελπίζω ο ψυχολόγος να σας θωρακίσει και να σας ενδυναμώσει ώστε να παραμένετε ψύχραιμοι ότι και να σας κάνει ο παππούς!
Πραγματικά δεν θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ μια απάντηση τόσο διορατική σε 2ο και 3ο επίπεδο όπως αυτή σήμερα. Γιαυτό διαβάζω κάθε μέρα τη στήλη σου Λένα γιατί με κάνεις να σκέφτομαι πιο βαθιά, ευχαριστώ.
Αχ φίλη όπως περιγράφεις τον παππού σου, κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω τον πατέρα μου. Είναι μερικοί άνθρωποι που είναι τόσο δύσκολοι και δυσκολεύουν τόσο τον εαυτό τους αλλά και του γύρω τους, που είναι πολύ λίγα αυτά που μπορείς να κάνεις.
Επίσης ήθελα να σου πω οτι μου φαίνεσαι πολύ γλυκιά και καλή που ανησυχείς και ενδιαφέρεσαι τόσο για την οικογένεια σου. Η συμβουλή ωστόσο είναι πολύ σωστή κατά την γνώμη μου, μόνο τον εαυτό σου μπορείς να αλλάξεις και αυτό μετά από πολύ προσπάθεια, κανέναν άλλον. Όσο και να αγαπάς..
Είσαστε σε δύσκολη πίστα. Από όλα αυτά που περιγράφεις είναι πολύ πιθανόν ο παππούς να έχει αρχή άνοιας. Πρέπει απαραίτητα να τον δει ένας νευρολόγος, με κάποια πρόφαση, σαν φίλος των γονιών σου, ίσως. Και να του γράψει τα απαραίτητα φάρμακα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως θα τα παίρνει. Μπορείτε να του πείτε ότι είναι για κάτι άλλο που έχει, π.χ. για τη καρδιά, για την πίεση. Το ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ζει στο χωριό, δηλαδή μακρυά σας. Όσο περνά ο καιρός δεν θα αρκεί να πηγαίνουν εκεί οι γονείς για τον βλέπουν περιστασιακά. Θα πρέπει να έχει… Διαβάστε περισσότερα »