Λένα μου αγαπημένη και σχολιαστές, νιώθετε κι εσείς υπεύθυνοι για τις σιωπές; Με πιάνει πανικός όταν κάνει παύση η συζήτηση, όχι με δικούς μου ανθρώπους, αλλά με γνωστούς/ ημι-αγνώστους, αρχίζω και κάνω ερωτήσεις πανικόβλητη, μη φανώ αμήχανη, μη φανώ ντροπαλή και κυρίως (ω δε χορορ) μη φανώ βαρετή. Νομίζω αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος, μη φανώ βαρετή όταν πρωτογνωριζω ανθρώπους. Και πιάνει συνήθως, δε με έχει πει κανείς βαρετή ως τώρα, αλλά ο φόβος είναι πάντα εκεί. Και δεν είμαι μικρούλα, όταν ήμουν σκεφτόμουν ότι θα οφείλεται στην ηλικία και μεγαλώνοντας θα το ξεπερνας μάλλον αυτό, επειδή όσο μεγαλώνεις είχα ακούσει να λένε δε σε νοιάζει τι σκέφτονται οι ημιάγνωστοι για σένα. 36 έφτασα κι ακόμα με νοιάζει, μάλλον δε θα φύγει έτσι από μόνο του, ε; Και δεν είναι και κάτι που μου καταστρέφει τη ζωή, απλά ώρες ώρες σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να κάθομαι κι εγώ με υπερκουλ βλέμμα και να κοιτάω τον συνομιλητή μου να ιδρώνει προσπαθώντας να νεκραναστήσει τη συζήτηση που μόλις πέθανε. Εσείς τι κάνετε ρε παιδιά όταν πεθαίνουν οι συζητήσεις σας με ημιαγνώστους;
–Αναστάτρια συζητήσεων
Φοβάμαι μην σου προσθέσω άγχος πάνω στο άγχος σου, αλλά έχεις φτάσει 36 και είναι ώρα να σου το πει κάποιος. Βαρετός μπορεί να είναι και κάποιος που δεν αντέχει τις σιωπές και κάνει συνέχεια ερωτήσεις.
Νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια φρίκης μην σε πουν βαρετή, είναι παραπάνω από ενδεδειγμένο να αναλογιστείς γιατί είναι αυτό το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί κανείς για σένα, σε σημείο δηλαδή που να λες «αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος». Τώρα που το διαβάζεις ως απορία κάποιου που δεν σε ξέρει και δεν έχει στόχο ούτε να σε καλοπιάσει, ούτε να σε πατρονάρει, πώς σου φαίνεται; Είναι κάτι που δικαιολογείται να αποκαλείς «ο μεγαλύτερος μου φόβος»; (Ξέρω ότι δεν είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος στη ζωή, αλλά ο μεγαλύτερος όταν πρωτογνωρίζεις κάποιον, μολαταύτα, επιμένω: αυτός είναι ο μεγαλύτερος;) Γιατί δεν φοβάσαι ας πούμε μήπως βαρεθείς εσύ με μια καινούρια γνωριμία, και δεν ξέρεις πώς να φύγεις; Ή γιατί δεν φοβάσαι μήπως ο απέναντι σου αποδειχτεί ρατσιστής/εξαιρετικά αδιάκριτος/επιθετικός ή ακόμα και επικίνδυνος με κάποιον τρόπο;
Θα πάρεις διάφορες απαντήσεις για την ερώτηση σου, οπότε θα σου πω κι εγώ από τη μεριά μου τι κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις: δέχομαι ότι αυτή η γνωριμία δεν έχει ιδιαίτερο μέλλον και της επιτρέπω να σβήσει χωρίς δράματα και αγωνία. Δεν αποδίδω ευθύνες, δεν πιστεύω ότι φταίει ο άλλος ή ότι φταίω εγώ που δεν βρίσκουμε τίποτα να πούμε ο ένας στον άλλον. Μερικές φορές δεν γίνεται, απλώς δεν γίνεται να βρεθεί κοινός κώδικας. Θυμάμαι όλες τις φορές που γνώρισα κάποιον και ξεκινήσαμε μια κουβέντα που κράτησε ώρα, χωρίς προσπάθεια, και ξέρω ότι αυτό δεν είναι πολύ συχνό, αλλά γίνεται. Με άλλα λόγια το αποδίδω στην χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων και όχι στην ικανότητα μου (ή ανικανότητα μου) γιατί, πώς γίνεται άλλες φορές να πάει ροδάνι η γλώσσα και τα αστεία να πηγαινοέρχονται αβίαστα, και άλλες να λέω κουταμάρες για τον καιρό;
Δεν είσαι εσύ ο δημιουργός ή ο καταστροφέας τον σχέσεων, οι συνομιλίες είναι ένας χορός. Δες το λίγο πιο ομαδικά, είναι η δική μου συμβουλή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Mia:
Don’t you hate that?
Vincent:
What?
Mia:
Uncomfortable silences. Why do we feel it’s necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?
Vincent:
I don’t know. That’s a good question.
Mia:
That’s when you know you’ve found somebody special. When you can just shut the f*** up for a minute and comfortably enjoy the silence.
Ο δάσκαλος της κιθάρας έλεγε: “και η παύση είναι νότα”.
Τι ωραίο!
Είστε πιο πάνω από αυτούς που είναι 35 και πιο κάτω από τους 37αρηδες. Μπορείτε να κάνετε μια υπο-ομάδα, αλλά θα κρατήσει μόνο για ένα χρόνο.
“Και πιάνει συνήθως, δε με έχει πει κανείς βαρετή ως τώρα,” που το ξερεις;;; εχεις πει ποτε σε κανεναν καταμουτρα, οτι τον θεωρεις βαρετο; προφανως και οχι. ε, το ιδιο κανουν και οι αλλοι. εγω δεν εχω χειροτερο σε γνωριμιες μου, απο ανθρωπους που δεν μπορουν να διαχειριστουν τις σιωπες με ηρεμια και θεωρουν χρεος τους να φλυαρουν ακαταπαυστα. πολλω δε μαλλον αν αυτο γινεται με αγωνια (η οποια παντα φαινεται , φυσικα). στην αγωνιωδη φλυαρια, ειναι ΒΕΒΑΙΟ οτι καποιος λεει μπουρδες, αδιαφορα και βαρετα πραγματα, ασε που μου κανει το κεφαλι καζανι και το μονο που σκεφτομαι ειναι πως… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτή η ατάκα ότι δεν την έχει πει κανείς βαρετή ως τώρα, μου έκανε τόση εντύπωση…δηλαδή τόσος καημός.
Πέτα ένα «για πες κάνα νέο» και άσε τον άλλο να ιδρώσει.
Είχα μια φίλη που έλεγε αυτήν την ατάκα.
Βασικά ήταν κοπέλα φίλου μου και δεν είχα τίποτα κοινό μαζί της. Απλώς ερχόταν στην παρέα και μερικές φορές μέναμε μόνες μας. Δεν προσπαθούσε ποτέ να κάνει τη συζήτηση ενδιαφέρουσα. Πάντα έλεγε: Γεια πες κάνα νέο.
Μια φορά δεν άντεξα και της είπα: Γιατί; πρέπει να σε διασκεδάσω?
Ναι κι εμένα είναι το χειρότερό μου, αλλά εγώ το εννοούσα ακριβώς από την ανάποδη δηλαδή για όταν νιώθεις ότι μιλάς μόνο εσύ σε μία συζήτηση. Δεν είμαστε διασκεδαστές κανενός 🙂
Εγώ θα ήμουν 😜
Όχι, δεν έχω πει την ατάκα σε γυναίκα, μόνο σε κάτι καταστροφικά ραντεβού, όπου φανερά δεν είχαμε τι άλλο να πούμε. Έκοβα τη ροή για ένα καλό fade out και πάμε σπίτια μας, και ο άλλος προσπαθούσε με το ζόρι να κρατήσει την κουβέντα. Κάπου εκεί πετούσα ένα μηδενιστικό “ωραία και για πες κανα νέο” και ψαχνόταν ο άλλος αγχωμένος. Καλά τα λέει η Eleanor, εγγυημένο αποτέλεσμα!
ναι ναι αυτό και επιμένεις κιόλας με νάζι “μα έλα πες τίποτα” 😀
Ναι όντως! Σε αυτές τις περιπτώσεις δουλεύει θαυμάσια. Εμένα μου ήρθε στο μυαλό αυτή η κοπέλα γιατί εκεί που ήμασταν στην παραλία και εγώ διάβαζα ένα βιβλίο, ξαφνικά μου πετούσε “και για πες κάνα νέο”! Προσπαθούσα να της πιάσω κουβέντα π.χ. για το βιβλίο που διάβαζα και απαντούσε κουνώντας το κεφάλι για να μου πει στο τέλος: Ξέρεις εγώ δεν διαβάζω βιβλία. Εεεεε ασταδιάλα!
Να μαζέψουμε όλους αυτούς τους “για πες κανά νέο”,”τι άλλα;” και να τους κλείσουμε σε ένα δωμάτιο ή να τους αναγκάσουμε να βγουν για καφέ.
“Όχι, για πες!”
Είσαι σπίτι; Να έρθω;
Είναι πολλοί δε χωράνε σε ένα δωμάτιο
Σπίτι σου τότε, να έρχονται σε ομάδες, να φέρνουν και τα κουλουράκια τους, να λένε τα νέα τους.
Αυτό δουλεύει μόνο αν δεν έχεις νέα, αλλιώς δεν είναι εκνευριστικό. Επίσης το σπίτι μου είναι ολόκληρο ένα δωμάτιο. Θα έρθουμε στο δικό σου και βάζω τα κουλουράκια γιατί σε συμπάθησα.
Κυριακή στις 8, ελάτε στην έπαυλη.
Πω πω αυτό το μονολεκτικο είναι ικανό να με οδηγήσει στην τρέλα. Ευτυχώς από σχετικά μικρή ηλικία έμαθα πως όταν καποιος μου απαντάει έτσι, δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερη ερώτηση από μένα, κάθομαι και τον κοιτάω.
“να έρθω σπίτι σου, θα σου μιλάω κιόλας”
Μ’έναν πρόχειρο υπολογισμό, πρέπει να είστε τα παιδιά indigo
Κλασική 36άρισσα.
Ε ναι, καλά τα’λεγε ο Χαρδαβέλλας.
Rebecca σου βατέψαμε τελείως το σχόλιο ❤️
Οι άλλοι δεν είναι βαρετοί αν πεθαίνει η συζήτηση;
Χαχαχαχα , ότι να ναι . Όταν κάποιος φέρεται έτσι , όσο κλειστός και να ναι , νόμιζα ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου, ή δεν “ψήνε锨ακόμα και στο πιο επιφανειακό επίπεδο (βρίσκω τον άλλο πηδεύσιμο ) και συνήθως έτσι είναι . Αυτό πρώτη φορά το ακούω , μάλλον έχω πολλά να δω ακόμη . Μήπως ο μπασκετμπολίστας ήταν ενός χάι πρεστίζ και νόμιζε ότι αρκεί να εμφανιστεί απλά για να σκίσεις την μπλούζα σου τσιρίζοντας ;