Αγαπητή «Α, μπα»: Ο καλύτερος μου φίλος φεύγει από την πόλη

Αγαπητή α,μπα Συγχαρητήρια για το site. Το διαβάζω καθημερινά. Επίσης, εκτιμώ την κρίση και τη λογική σκέψη σου. Έχω ξαναστείλει ερώτηση, αλλά δυστυχώς δεν απαντήθηκε. Εγώ αγαπητή α,μπα, είμαι 30 και παντρεμένη εδώ και λίγους μήνες με έναν υπέροχο άνθρωπο, τον έρωτα των φοιτητικών μου χρόνων. Ζούμε σε μια επαρχιακή πόλη, μακριά από τους γονείς και τα αδέρφια και των δύο. Στην πόλη αυτή σπουδάσαμε, περάσαμε όμορφα και κατόπιν βρήκαμε δουλειά και έτσι παραμείναμε εδώ. Η αλήθεια είναι πως δεν επιλέξαμε ακριβώς να μείνουμε, αλλά δουλειά και σπουδές πήγαιναν μαζί και ήταν σα φυσική συνέχεια. Οι δουλειές μας ανέβαιναν με τα χρόνια και τελικά ήταν πολύ δύσκολο να τις αφήσουμε και να φύγουμε. Μείναμε με χαρά, γιατί αγαπήσαμε την πόλη αυτή. Το μόνο δύσκολο εδώ και αρκετά χρόνια (από τα 22 που αποφοιτήσαμε) μέχρι τώρα κάθε τρεις και λίγο αποχαιρετάμε έναν από τους φίλους μας. Καταλαβαίνεις, καθένας τραβάει το δρόμο του. Εγώ παρόλο που είμαι πολύ συναισθηματική και με δυσκολεύουν πολύ οι αλλαγές αντιμετώπισα με λογική και δύναμη κάθε αποχώρηση της παρέας που είχα κάνει στη σχολή. Η ζώη τα έφερε και με τα παιδιά αυτά παρόλο που κάνουμε ακόμα παρέα, δεν έχουμε κοινή καθημερινότητα γιατί καθένας ακολούθησε κι άλλη πορεία. Εγώ και ο καλύτερος μου φίλος από τα φοιτητικά χρόνια ήμασταν οι μόνοι από τότε που παραμείναμε στη φοιτητούπολη και παλεύαμε απο δω για τις ζωές μας. Καθημερινή επαφή για πάνω από δέκα χρόνια, πολλή στήριξη σε κάθε περίπτωση, στα καλά και στα κακά πάντα μαζί. Μιλάμε για μια πολύ δυνατή σχέση, χωρίς δεύτερες σκέψεις μεταξύ μας, γνήσια αγάπη και νοιάξιμο. Νιώθω ότι επικοινωνούμε σε σημείο που με πολύ λίγους ανθρώπους έχω καταφέρει κι ότι κι αν μας συνέβη ποτέ το αντιμετωπίσαμε σαν ομάδα. Ο ένας νιώθει τον άλλον εντελώς οικογένεια (απο επιλογή και όχι από συγγένεια) και συνεννοούμαστε χωρίς καν να μιλήσουμε. Εκείνος είχε παλιότερα μια σχέση με μια φίλη μου, με την οποία ξεκόψαμε, γιατί εκείνη σταμάτησε να μου μιλά μετά το χωρισμό τους. Αυτό συνέβη ενώ εγώ δεν είχα εμπλοκή σε τίποτα που να είχε κάνει με τη σχέση τους. Η ιστορία αυτή τελείωσε πριν κανα χρόνο και πλέον ο φίλος μου είναι σε σχέση με συγγενικό πρόσωπο του άνδρα μου, με τον οποίο έχουν επίσης πολύ φιλικές σχέσεις. Εκείνος συνεχίζει να ναι, όπως πάντα, τόσα χρόνια στην καθημερινότητα μου σταθερά και χαίρομαι ιδιαίτερα που είναι ικανοποιημένος και στα συναισθηματικά του με το κορίτσι αυτό. Το πρόβλημα είναι πως τόσο καιρό, δουλεύει σε μια δουλειά του ποδαριού, παρά το πτυχίο του και παραμένει ουσιαστικά ξεκρέμαστος στην πόλη μας, χωρίς να έχει κάνει το στρατιώτικο του και γενικά να έχει κάποιο σοβαρό σχέδιο για τη ζωή του. Έτσι, σήμερα, ήρθε και μου συζήτησε το ενδεχόμενο να φύγει για τον τόπο καταγωγής του με μια μικρή επιχείρηση σχετική με τις σπουδές του να στήνεται σιγά σιγά από την οικογένεια του. Με τη μεσολάβηση του στρατιώτικου του, λίγο πολύ μου είπε ότι θα πρέπει να φύγει. Ως εδώ όλα καλά και λογικά, αλλά εμείς Α,μπα μου δεν έχουμε χωριστεί ποτέ και για κανένα λόγο. Φυσικά όλα αυτά μου φάνηκαν λογικά και του το είπα, όπως επίσης και το ότι θέλω το καλύτερο για αυτόν, αλλά δυστυχώς αγαπητή α,μπα εγώ δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό. Δεν έχω κάνει τίποτα χωρίς αυτόν τα τελευταία δέκα χρόνια. Ό,τι κι αν μας συμβεί τηλεφωνούμε ο ένας στον άλλον, και καθημερίνα είναι στο σπίτι μου, όπου πίνουμε καφέ, τρώμε κτλ. Είναι απόλυτα αδερφός μου και τον αγαπάω πολύ. Κι εκείνου του είναι εξαιρετικά δύσκολο όλο αυτό. Με είχε πάντα δίπλα του και δε μπορεί να σκεφτεί πως θα ναι χωρίς εμένα στην καθημερινότητα του. Η ανησυχία μου εντείνεται και αυτός ο αποχωρισμός μου φαντάζει τεράστια δοκιμασία για όλους. Πολλοί φίλοι μας μας λένε ότι εξαιτίας μου δε θέλει να φύγει κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα για μενα. Τι μπορώ να κάνω α,μπα; πώς να το αντιμετωπίσω; Βλέπω τη φυγή να ρχεται και δεν ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ότι δεν πρέπει να φέρομαι εγωιστικά και για αυτό του είπα ότι όντως βρίσκω καλό το σχέδιο του κι ας είναι μακριά μου. Δεν μπορώ όμως να το διαχειριστώ. Βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη φάση και αισθάνομαι σαν να μου τραβάει κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια μου. ΥΓ Ξέρω ότι είμαι υπερβολική, αλλά αυτό δε με βοηθά Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

–-Αντίο λοιπόν

Αναρωτιέμαι τι σημαίνει «δεν μπορώ να το διαχειριστώ». Δηλαδή, τι θα κάνεις;

Η απώλεια είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ζωή. Αυτό που περιγράφεις δεν είναι καν μόνιμη απώλεια, αν με πιάνεις, δεν είναι χωρισμός, είναι κάτι αρκετά πιο συνηθισμένο και ελαφρύ. Ας πούμε ότι σε πιστεύω όταν λες ότι είναι σαν αδερφός σου και όχι κάτι άλλο. Ας πούμε ότι είναι όντως ο αδερφός σου. Ωραία, ο αδερφός σου πρέπει ή αποφασίζει να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Γιατί είναι αυτός λόγος τόσο μεγάλου άγχους και αίσθησης διάλυσης;

Γενικά, όταν χάνεται κάποιος άνθρωπος που αγαπάμε, δεν έχει και πολύ νόημα η ερώτηση «τι μπορώ να κάνω». Θα υποφέρεις όσο αντιστοιχεί στο είδος του αποχωρισμού, και θα μάθεις να ζεις με την απώλεια. Δεν ξέρω γιατί πιστεύεις ότι η δική σου ιστορία είναι πιο ξεχωριστή και θέλει ειδική απάντηση, όταν μιλάμε για έναν φίλο. Προφανώς η σχέση που έχετε είναι ιδιαίτερη, και αυτό δεν το εννοώ 100% θετικά. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα γράψουν στα σχόλια ότι υπάρχει κάτι ερωτικό. Εγώ θα πω ότι αυτό θα ήταν η απλή εξήγηση, και ίσως και η πιο ανώδυνη. Δεν σε ξέρω και δεν μπορώ να εκτιμήσω αν έχεις μια γενική ροπή προς την υπερβολή, ή αν συμβαίνει κάτι πιο βαθύ. Ελπίζω να είναι το πρώτο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News