Αγαπητή «Α, μπα»: Ο γιος μου έχει αρχίσει και γίνεται βίαιος απέναντι μου

Αγαπητή μου α,μπα καλησπέρα! Δε ξέρω αν θα δημοσιεύσεις την ερώτηση μου, όμως κάνω την προσπάθεια ελπίζοντας..Είμαι στα 46 ,χωρισμένη με ένα παιδί 9 χρονων. Από πάντα με θυμάμαι να μην φέρνω αντίρρηση σε κανέναν, σε οτι με ρωτάνε να απαντάω κ παραπάνω από όσα θα έπρεπε,να μη κρύβω ποτέ τίποτα ακόμα κ σε ανθρώπους που δεν ήξερα καλά, νιώθοντας ενοχές πως αν δε πω επι λέξη οτι συμβαίνει στη ζωη μου θα με κακοχαρακτηρίσουν. Πριν 6 χρόνια έχασα τον πατέρα μου, που για μένα ηταν το στήριγμα μου, ένας απο τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Εκεί κάπως άλλαξαν πολλά, βρήκα τη δύναμη να χωρίσω από έναν ανθρωπο χειριστικό (μετά απο καιρο φυσικά τα καταλαβα ολα αυτα) , ο οποιός βαριόταν να έρθει μέχρι και στη κηδεία του πατέρα μου. Η σχέση του πρωην συζύγου μου με το παιδί μας ειναι σχεδόν ανύπαρκτη, και νιώθω πως το κάνει επίτηδες για να εκδηκιθεί που τον χώρισα. Το θεμα ειναι πως εδω και σχεδόν δυο χρόνια μενω με την μητέρα μου (η οποια με βοηθαει πολυ με το παιδι καθως εγω εγραζομαι) αλλά κ με τον αδερφο μου ο οποιος ειναι σε διασταση με την γυναικα του. Βρίσκομαι σε αδιεξοδο, καθώς αισθανομαι πως στο σπίτι η κατάσταση ειναι αφόριτη πια, η μητέρα μου μου συμπεριφερεται σαν να ειμαι ανήλικη, μου κάνει υποδείξεις κ είναι αρκετά παρεμβατική και γενικα καθε μέρα συζηταμε τα ίδια κ τα ίδια(την αγαπαω και με εχει βοηθήσει παρα πολύ με αποτέλεσμα να αισθάνομαι τύψεις οταν της φερνω μια αντιθετη αποψη….και η πίεση της παει στο 19, συν οτι κλαιει όλη την μέρα με αυτά που βλέπει). Το χειροτερο όλων, είναι πως ο γιος μου με ολη αυτη τη κατάσταση, κ την απουσία του πατέρα του, εχει αρχίσει και γίνεται βιαιος προς εμένα , αν για παραδειγμα δεν του κανουμε κάποιο χατίρι. Τώρα είμαι σε διαδικασια να βρω σπιτι να πάω να μείνω μονη μου με το παιδι μου, όμως οι φοβίες είναι πολλές, καθώς δεν εχω μείνει ποτέ μόνη μου στην ενήλικη ζωη μου, το οικονομικό είναι ένα θεμα γιατι πιέζομαι, όμως σε αυτο το σπίτι που είμαι τωρα νιώθω να πνίγομαι ασφυκτικά και νιώθω οτι κάνω κακο τόσο στο παιδι μου οσο κ σε εμενα…Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν κ να ακούσω κάτι χρήσιμο, γιατι όλοι με κατακρίνουν οτι δε μπορω να ανταπεξελθω και ολοι έχουν μα άποψη. Η μητέρα μου δε συμφωνει με το σπίτι και μου μεταφέρει το αγχος της σχετικά με το τι θα απογίνει εκεινη αν εγω αλλάξω σπίτι. Γενικά εχω αρχίσει κ χάνω τον εαυτό μου, δεν εχω προσωπικη ζωη, η κατασταση νιωθω πως είναι εκτος ελεγχου. Κάθε μέρα σκεφτομαι πως θα καλυτερέψουν λίγο τα πράγματα, όμως νιωθω ένοχη…Αν βοηθάει σαν πληροφορία, εχω πάει σε ψυχολόγο, όμως κ εκει καταληξαμε να με κρίνει κ να υποβιβάζει τις επιλογες μου..κ σχεδον να μου επιβάλει αυτο που ήθελε η ιδια(Τωρα δυστυχώς χρήματα δεν υπάρχουν για να πήγαινα αλλου). Δε βρίσκω στηριξη πουθενα..δε ξερω ποια είναι η ερώτηση ακριβως..ουτε αν έγινα σαφής για τη κατάσταση..Θα ήθελα πολυ να ακούσω τη γνώμη σας κ να νιώσω έστω μια στήριξη από καπου..εστω και διαδυκτιακά..Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας..πραγματικα!

Πρέπει να πας σε άλλον ψυχολόγο. Αν δεν έχεις χρήματα για ψυχολόγο, δεν έχεις και για να πας σε άλλο σπίτι.

Η συμπεριφορά του γιου σου δεν μπορεί να εξηγείται μόνο από την απουσία του πατέρα του, είσαι κι εσύ επιρροή, μαζί σου ζει, στο σπίτι σου ζει, άρα με κάποιον τρόπο συμβάλεις. Δεν λέω «φταις», λέω «συμβάλεις».

Αν νιώθεις ότι με αυτό που λέω σε κρίνω και σε υποβιβάζω, και πάλι η μόνη λύση είναι να πας σε ψυχολόγο, και μάλιστα άμεσα, και να κάνεις τεράστια προσπάθεια να μιλήσεις χωρίς να αμύνεσαι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News