Αγαπητή Α, μπα έχω δυο γιους, ο μικρός 9 και ο μεγάλος 15. Για τους γιους μου είμαι πάνω απ’ όλα μάνα αλλά και φίλη. Μπορούν να μου μιλούν για τα πάντα, συζητάμε ό,τι τους προβληματίζει, είμαι πάντα εκεί για τις απορίες τους και όχι μόνο, γελούμε μαζί, χορεύουμε, παίζουμε, διασκεδάζουμε. Ακόμα και εργασία έψαξα και βρήκα με μόνο κριτήριο το ωράριο, έτσι ώστε να είμαι μαζί τους όσο το δυνατό περισσότερες ώρες. Με το μεγάλο έχουμε 20 χρόνια διαφορά οπόταν θεωρώ ότι δεν μας χωρίζει κάποιο χάσμα, ότι καταλαβαίνω τι περνά εφόσον τα έζησα μόλις…χτες. Στην εφηβεία μου δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω, λόγω οικονομικών και άλλων θεμάτων αν και δεν ήθελα τίποτα περισσότερο στον κόσμο. Γνωριστήκατε με τον άντρα, κάναμε δυο υπέροχους γιους και από τότε προσπαθώ να τους δώσω όλα τα εφόδια που πιστεύω ότι χρειάζονται για να βγουν έξω στον κόσμο προετοιμασμένοι. Τους διαβάζω βιβλία, τους μαθαίνω να αγαπάνε τον κόσμο, τα ζώα, τη μάθηση, να σέβονται το συνάνθρωπο τους, ότι σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, ότι όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα, και πολλά άλλα. Θέλω να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι, να έχουν κριτική σκέψη, να έχουν καλοσύνη μέσα τους και συμπόνια. Αν και όπως όλοι μας, στριμωχνόμαστε οικονομικά, ό,τι λεφτά βάλουμε στην άκρη, πηγαίνουμε ταξίδια γιατί θεωρώ ότι είναι από τα σπουδαιότερα δώρα για τα παιδιά, να γνωρίζουν νέες χώρες, κουλτούρες, να βγαίνουν από το μικρόκοσμο που ζούμε και να βλέπουν τι υπάρχει εκεί έξω. Θέλω να φύγουν για σπουδές μετά το σχολείο, και για το ακαδημαϊκό κομμάτι αλλά και για να γνωρίσουν τον κόσμο (ζούμε σε χωριό της επαρχίας), να μάθουν πως σκέφτονται, πως λειτουργούν οι άλλοι λαοί, την κουλτούρα τους, τα έθιμα τους. Να γίνουν ανεξάρτητοι, να παλέψουν όπως όλοι οι φοιτητές, να ωριμάσουν μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ο μεγάλος μέχρι πριν δυο χρόνια διάβαζε, αγαπούσε τα βιβλία, είχε καλές επιδόσεις στο σχολείο και ποτέ δεν είχαν πρόβλημα μαζί του οι καθηγητές. Όταν μπήκε στην εφηβεία (και αντιλαμβάνομαι ότι παίζει μεγάλο ρόλο) όλα άλλαξαν. Δεν θέλει να διαβάζει, λέει ότι θέλει απλώς να τελειώσει το σχολείο και να δουλέψει στις οικοδομές ή στα mcdonalds χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι και για αυτές τις δουλειές απαιτούνται δεξιότητες και σκληρά ωράρια. Κάθεται όλη μέρα χωρίς να κάνει τίποτα και πρότυπο του πλέον είναι κάτι τυπάκια στο youtube που κάνουν βιντεάκια και βγάζουν λεφτά (εκεί που το πρότυπο του ήταν ο Μέλιος από το Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα). Κι όσο κι αν του εξηγώ ότι ακόμα και αυτοί, για κάθε ένα που τα έχει καταφέρει υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που έχουν αποτύχει και ο μόνος τρόπος να πετύχουμε (όπως ορίζει ο καθένας μας την επιτυχία) είναι να σπουδάσει, να αποκτήσει βάσεις και εφόδια, τίποτα. Απλά, βαριέται… Του αρέσει ο χορός, κάνει χρόνια break-dance και του έχω πει ότι αν αυτό θέλει να κάνει, να το κάνει, να το παλέψει, να δουλέψει και εγώ τον στηρίζω. Αλλά και πάλι, απάθεια… Νομίζει ότι θα του έρθουν όλα εύκολα και δεν βρίσκω τον τρόπο να τον κάνω να καταλάβει. Του μιλώ, τον φοβερίζω, του εξηγώ, κάθε μέρα, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου δεν έχω τι άλλο να πω… Έχω δοκιμάσει τα πάντα, τίποτα δεν βρίσκει ανταπόκριση. Έχω πάει σε ψυχολόγο να τον συμβουλευτώ αλλά με λίγα λόγια μου είπε ότι προβάλλω τα δικά μου όνειρα που δεν έζησα στο γιο μου και να τον αφήσω ήσυχο, ότι περνά μια φάση και θα τη ξεπεράσει και δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι για να σπουδάζουμε. Αλλά δεν είναι έτσι. Θέλω να σπουδάσει για τους λόγους που είπα και μετά να κάνει ότι θέλει στη ζωή του, αν θέλει να γίνει οικοδόμος να γίνει, αλλά να έχει κάποια εφόδια. Και αυτός με κοιτάζει και μου απαντά με απάθεια, δεν θυμώνει, δεν αντιδρά. Απλά βαριέται… Ξέρω ότι είναι δύσκολη η εφηβεία αλλά φοβάμαι ότι όταν περάσει θα είναι πολύ αργά και θα έχει χάσει σημαντικά πράγματα στο σχολείο, τόσα που δεν θα μπορεί να τα αναπληρώσει. Οι καθηγητές του είναι θυμωμένοι μαζί του, βλέπουν ότι έχει δυνατότητες και δεν τις εκμεταλλεύεται γιατί… βαριέται. Ο μόνος λόγος που δεν τον αφήνουν στην ίδια τάξη είναι γιατί είναι καλό παιδί, φιλότιμο, δεν τους δημιουργεί προβλήματα. Ο πατέρας του χειρίζεται το όλο θέμα με θυμό και φωνές οπόταν έχω σταματήσει να το συζητώ μαζί του γιατί ξέρω ότι δεν είναι αυτή η λύση (αν και το έχω δοκιμάσει και εγώ). Ειδικά αυτό το καλοκαίρι, έχει απομακρυνθεί από τους φίλους του, τον πιέζω εγώ για να τους πάρει τηλέφωνο να συναντηθούν αλλιώς δεν ενδιαφέρεται από μόνος του. Σκεφτήκαμε να τον στείλουμε να δουλέψει για το καλοκαίρι, να δει πως βγαίνει η δουλειά και τα λεφτά, να συνειδητοποιήσει ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα εκεί έξω αλλά δεν είναι στο νόμιμο όριο ηλικίας και δεν τον δέχονται ούτε στα mcdonalds! Απολογούμαι για το μεγάλο μήνυμα, προσπάθησα να σου δώσω όλη την εικόνα. Μόνο τι συμβαίνει στο μυαλό του δεν ξέρω να σου πω… Τι να κάνω ρε α,μπα, μη μου πεις υπομονή, τι θα έκανες εσύ στη θέση μου;
– Τσαλαπετεινός
Είναι πολύ δύσκολο το θέμα. Μιλάμε για έναν τρίτο άνθρωπο που δεν έχει την ευκαιρία να εξηγήσει τα πράγματα από τη μεριά του. Ακούμε μόνο την δική σου πλευρά, και πώς να το κάνουμε, ως μονόπλευρη θέαση, είναι περιορισμένη, και ας είσαι ο κηδεμόνας ενός ανήλικου παιδιού. Από αυτά που λες μόνο εσένα μπορούμε να ακούσουμε, και όχι το παιδί, όχι επειδή αποκλείεται – θα μπορούσες να είσαι σχετικά ακριβείς οι παρατηρήσεις σου– αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό.
Ακόμη και αν προσπαθούσα να πω κάτι σε σένα όμως, θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ. Οι μανάδες είναι συνεχώς υπό κρίση από τους άλλους. Αν τα παιδιά τα καταφέρνουν, είναι τυχερές, αν δεν τα καταφέρνουν, αυτές φταίνε. Οι συμβουλές πέφτουν βροχή με κάθε ευκαιρία και κρίνονται υπερβολικά αυστηρά, ενώ οι πατεράδες ξεμπερδεύουν με την πρώτη λάθος προσέγγιση – οι ίδιες τους οι γυναίκες δίνουν το συγχωροχάρτι και παίρνουν όλη την ευθύνη πάνω τους, όπως ακριβώς κάνεις τώρα εσύ.
Οπότε τα λίγα που έχω να πω είναι τα εξής: δεν είσαι μόνη σου, και δεν έχεις μόνο ένα παιδί. Είσαστε μια οικογένεια, και με τον άντρα σου μοιραζόσαστε τις ευθύνες της ανατροφής. Αν πιστεύεις ότι ο άντρας σου κάνει κάτι λάθος, πες του το, και σχεδιάστε από κοινού μια αντιμετώπιση. Μην ξεχνάτε ότι έχετε κι άλλο γιο, και ό,τι κάνετε είναι και γι’ αυτόν τεράστιο μάθημα.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο να δοκίμαζες άλλη προσέγγιση: μην μιλάς μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα σου, έτσι κι αλλιώς, ό,τι είχες να πεις, το έχει ακούσει, δεν πρόκειται να πεις κάτι καινούριο. Για δες αν μπορείς να τον αφήσεις να μιλήσει. Έχεις πολύ συγκεκριμένη άποψη για το μέλλον τους, και δεν λέω ότι είναι λάθος, για μένα σωστά τα λες, αλλά ακόμα και το καλό, αν το πάρεις σε μεγάλες δόσεις, μπορεί να σε πνίξει. Μπορεί να μην μιλάει γιατί πιστεύει ότι δεν θα καταλάβεις.
Σίγουρα κάτι έχει στο μυαλό του. Προσπαθήστε να δημιουργήσετε προϋποθέσεις ώστε να νιώσει το κίνητρο για να το πει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εκεί στην ηλικία των 18 άρχισα να ψάχνω ιδιωτικές σχόλες, για να σπουδάσω και να εξελίξω το ταλέντο μου, που παρεμπιπτόντως και η δική μου μητέρα δεν το πολύ είδε με κάλο μάτι , γύρισα και έψαξα αρκετές. Σε αυτή που ήθελα να πάω (ήταν και είναι η καλύτερη στον τομέα αυτό) όταν άκουσα το ποσό των διδάκτρων κατέβασα το κεφάλι και έφυγα τρέχοντας γιατί τα δίδακτρα θα τα πλήρωνα εγώ από την τσέπη μου, κάνοντας δουλείες που πλέον αναρωτιέμαι που βρήκα την δύναμη και το κουράγιο να τις κάνω, τα μακντολτς φαντάζουν CEO μπροστά σε αυτά που έκανα. Τελικά… Διαβάστε περισσότερα »
Παραβιάζοντας την αρχή lenfou – και επειδή είναι Χριστούγεννα- παραθέτω μια ιστορία με τον γιο μιας φίλης που θα μπορούσε κάποια χρόνια πριν να έχει στείλει εκείνη αυτήν την ερώτηση. Ο γιος από τα 14 μέχρι τα 21 βουτηγμένος στην απάθεια. Με ξαφνικές εκλάμψεις για δραστηριότητες που άφηνε την δεύτερη φορά στην μέση. Ένα πολύ χαρισματικό πλάσμα (αντίληψη, γνώσεις, ταχύτητα αφομοίωσης, κριτήριο) αλλά από δράση τίποτα. Δεν έδωσε εξετάσεις για κάπου, και έκανε κάποιες δουλειές του ποδαριού από τα 18 του. Οι φίλοι του και οι γνωστοί του ακολούθησαν ο καθένας τον δρόμο τους (άλλος εξωτερικό, άλλος εκτός πόλης σπουδές… Διαβάστε περισσότερα »
Αν κάτι με ταρακούνησε στην αφήγηση, είναι η καθαρή περιγραφή της απάθειας που ξεπερνά τα όρια της μαθητικής ζωής και πλέον προχωρά και σε σημαντικότερους τομείς, στις φιλίες. Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να αντιδρά έτσι ο έφηβος. Από το να έχει «παγώσει», τρομοκρατημένος με το γεγονός ότι τα μάτια του πατέρα και της μάνας του είναι στραμμένα πάνω του και στην επιτυχία του (τι θα γίνει αν δώσει πανελλήνιες και δεν περάσει; Τι θα γίνει αν περάσει σε μια σχολή και δεν την τελειώσει; Θα απογοητεύσει τους δικους του; Δεν είναι πιο εύκολο να μην μπει καν στη διαδικασία… Διαβάστε περισσότερα »
Το πρώτο που παρατήρησα είναι η προβολή των δικών σου θέλω πάνω στα παιδιά. Οι σπουδές είναι κάτι που το θέλεις εσύ. Γιατί, λοιπόν, δεν δίνεις εξετάσεις και να μπεις στο πανεπιστήμιο; Ποτέ δεν είναι αργά. Είχα συμφοιτήτριες άνω των 40 και 50 στο πανεπιστήμιο. Το δεύτερο το οποίο είναι και το μεγάλο καμπανάκι είναι η απάθεια του παιδιού. Είναι πλήρως απαθής σε όλα. Μήπως να ξαναπηγαίνατε οικογενειακώς σε έναν ψυχολόγο, ο οποίος θα έκανε συνεδρίες και με εσάς τους γονείς και με το ίδιο το παιδί;
Μου φαίνεται ότι υπερπροσπαθείς να είσαι “φίλη” τους και μέσα από αυτή την πίεση πετυχαίνεις τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι γονείς είναι πάντα γονείς, όσο μικρός και να κάνεις παιδί πάντα θα ανήκετε σε διαφορετικές γενιές, 20 χρόνια πριν δεν είναι “χτες”, είναι τον προηγούμενο αιώνα. Και επίσης αυτή η επιμονή του έλληνα για σπουδές νομίζω είναι αρκετά παρωχημένη πια. Αυτό το “είναι έξυπνος αλλά βαριέται” έχει γίνει λίγο καραμέλα. Δεν κάνουν όλοι για το πανεπιστήμιο, ούτε οι σπουδές έχουν πάντα αντίκρυσμα, εγώ θα έλεγα να αφήσεις το παιδί να βρει το δρόμο του, οι σπουδές δεν είναι ο μόνος τρόπος… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν νομίζω ότι με λίγες γραμμές θα μπορέσω να σας ταρακούνησω αλλά θα το προσπαθήσω. Στα 15 μου έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Ήμουν το παιδί που μέχρι την προηγούμενη χρονιά έβγαζα μέσο όρο 19. Που έλεγε πάντα ναι. Και σοκαρίστικα από την αντίδραση της μάνας μου την πρώτη φορά που πήρε βαθμούς στην πρώτη λυκείου (μέσο όρο 15). Υπήρχαν και άλλα ζητήματα που με είχαν επηρεάσει. Η αλλαγή στην πρώτη λυκείου διέλυσε την παρέα μου, είχαμε καταλήψεις συνέχεια, κλπ. Αλλά το κυριότερο ήταν ότι ένιωθα ότι δεν έχω έλεγχο της ζωής μου. Ότι πρέπει να κάνω αυτό που λένε οι γονείς… Διαβάστε περισσότερα »
Το παιδί είναι απαθές και έχει απομακρυνθεί και από τους φίλους του. Νομίζω πως πριν το διάβασμα και το σχολείο πρέπει να συζητήσετε για άλλα πράγματα. Και κυρίως να ακούσετε παρά να μιλήσετε εσείς οι γονείς. Σχετικά με το μέλλον του τώρα. Είναι πάρα πολύ ωραία όλα αυτά που θες για τα παιδιά σου. Και το ότι δεν τον συγκινούν τώρα, δε σημαίνει ότι δε θα τον συγκινήσουν ποτέ, ότι δε θα θελήσει ποτέ να μετακομίσει, να ταξιδέψει, να σπουδάσει. Αν πχ φαντάζεται τον εαυτό του να δουλεύει στα μακντοναλντς, αυτό σημαίνει ότι έχει στόχο να φύγει από το χωριό;… Διαβάστε περισσότερα »
«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης, για ν’ αποχτήσεις πρόβατα, ζευγάρια κι αγελάδες, χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν. – Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης, να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν, και να ‘μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους. Φέρε μου τ’ αλαφρό σπαθί και το βαρύ τουφέκι, να πεταχτώ σαν το πουλί ψηλά στα κορφοβούνια, να πάρω δίπλα τα βουνά, να περπατήσω λόγγους, να βρω λημέρια των κλεφτών, γιατάκια καπετάνων, και να σουρίξω κλέφτικα, να σμίξω τους συντρόφους, που πολεμούν με την Τουρκιά και με τους Αρβανίτες». Πουρνό φιλεί τη μάνα του, πουρνό ξεπροβοδιέται. «Γεια… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ με τις απόψεις που έχουν ακουστεί ήδη και να προσθέσω ένα-δυο πράγματα: γιατί θεωρείται δεδομένο ότι αν δεν σπουδάσει τώρα δεν θα σπουδάσει ποτέ και θα τα βρει δύσκολα στη ζωή του; Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι σπουδές γίνονται και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ναι είναι πιο δύσκολο, αλλά από μια άλλη άποψη είναι πιο εύκολο γιατί η πρακτική εμπειρία και ωρίμανση βοηθάει στη μάθηση σε απίστευτο βαθμό. Ένα δεύτερο πράγμα: συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι πρέπει να δώσετε στο παιδί την ευκαρία να μιλήσει. Γιατί έχει απομακρυνθεί απο τους φίλους του; Μήπως έχει προβλήματα… Διαβάστε περισσότερα »
Γεια σου και από μένα, Θεωρώ ότι τον έχεις λίγο κακομάθει και δεν το λέω με κακή έννοια , είναι καλό που σέβεσαι τις απόψεις του και προσπαθείς με εποικοδομητικό διάλογο να τον κανείς να καταλάβει αλλά θεωρώ ότι η ηλικία του δεν είναι ακόμη ώριμη αρκετά για να καταλάβει με αυτά τα μέσα. Ο λόγος που τα λέω αυτά είναι γιατί είπα στην ίδια ηλικία περίπου τα ίδια πράγματα στον πατέρα μου και με έστειλε σε εργοστάσιο με σταφύλια το καλοκαίρι και εκεί είδα τι σημαίνει ανειδίκευτος με χειρονακτική εργασία το τι κούραση και εξάντληση και εκεί κατάλαβα ότι… Διαβάστε περισσότερα »