Αγαπητή «Α, μπα»: Ο φίλος μου δεν χάρηκε με την επιτυχία μου

Θα ήθελα να σε ρωτήσω την άποψη σου ως προς τις φιλίες στο χώρο της εργασίας με αφορμή ένα σκηνικό που βίωσα πρόσφατα και με έβαλε σε σκέψεις. Δουλεύω κάποια χρόνια σε μια εταιρεία όπου έχω σχηματίσει πιο κοντινή σχέση με δύο άτομα. Κολλητοί δεν είμαστε όμως έχουμε μια καθημερινή επικοινωνία, πάμε σε γενέθλια, γιορτές, πήγα στο γάμο της μιας, αναλύουμε τα προβλήματα μας, τις σκέψεις μας, υπάρχει τελωσπαντων μια συντροφικότητα που δεν περιορίζεται στο 8ωρο. Συμβαίνει λοιπόν πρόσφατα να ενημερωθώ ότι θα αναλάβω ένα διαφορετικό πόστο το οποίο ήθελα εδώ και πάρα πολύ καιρό και το οποίο θα με βοηθήσει πολύ στην καθημερινότητα μου. Ήξερα ότι κανένας από τους ανθρώπους αυτούς δεν ενδιαφερόταν για αυτό το πόστο, μάλιστα πάντα μου έδειχναν τη στήριξη τους και εύχονταν όπως έλεγαν να τα καταφέρω όπως και εγώ τους στήριζα στα δικά τους σχέδια τα οποία ήταν πολύ διαφορετικά από τα δικά μου. Όταν ωστόσο έμαθα τα νέα και τα μοιράστηκα μαζί τους είδα με έκπληξη ότι δεν χάρηκαν όλοι. Η μία φίλη μου έδειξε πραγματικό ενθουσιασμό ο άλλος όμως αντέδρασε μάλλον ψυχρά και αδιάφορα. Μιλάμε για ένα άτομο με το οποίο αν και όχι κολλητοί όπως σου είπα, είχαμε μια πολύ όμορφη σχέση και το οποίο προσωπικά είχα στηρίξει σε δύσκολες καταστάσεις, βλέπε οικογενειακά προβλήματα, ψυχολογικά κτλ. Ευτυχώς ή δυστυχώς ξέρω ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει πάντα να έχεις μια πισινή στις σχέσεις σου για να προστατεύεσαι και ιδιαίτερα στο χώρο εργασίας πρέπει να περιμένεις τα πάντα οπότε δε μπορώ να πω ότι έπεσα και από τα σύννεφα και πληγώθηκαν τα συναισθήματα μου όμως μια μικρή απογοήτευση την ένιωσα. Καταλαβαίνω πως ο ανταγωνισμός είναι συχνά υπόγειος και ίσως ένιωσε αδικημένος γιατί ακόμα δεν έχει πάρει τη δική του προαγωγή όμως ποτέ δεν βρέθηκα απέναντι του. Συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρχε η συντροφικότητα που νόμιζα. Αναρωτιέμαι λοιπόν πλέον αν είναι σοφό το να διαμορφώνεις προσωπικές σχέσεις με τους συναδέλφους σου. Έχω φίλους που προτιμούν να είναι τελείως τυπικοί και άλλους που έχουν σχηματίσει επίσης φιλικούς δεσμούς σε σημείο που να κανονίζουν μαζί διακοπές. Ήμουν πάντα της άποψης ότι η μέση οδός είναι η κατάλληλη όμως μετά από το τελευταίο σκηνικό δεν είμαι πια σίγουρη και δεν ξέρω πως να διαχειριστώ αυτό το άτομο. Σκέφτομαι ότι αν είχα υπάρξει λιγότερο φιλική δε θα ένιωθα τώρα αυτή την αμηχανία οπότε πάω στο γραφείο και τον βλέπω. Εσείς τι πιστεύετε;
-Αλικη

Βρε Αλίκη, τόση ανάλυση και στενοχώρια και απογοήτευση επειδή ένας ψιλοφίλος από τη δουλειά δεν ενθουσιάστηκε επειδή ανέλαβες ένα πόστο που ήθελες; Που δεν «ενθουσιάστηκε» με κάτι που αφορά μόνο εσένα και καθόλου τον ίδιο;

Η ενσυναίσθηση είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται τελευταία σε βάναυσο σημείο και έχει κακοποιηθεί πολύ, αλλά θα την χρησιμοποιήσω τώρα γιατί σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο (ακούω ραδιόφωνο, παραδοσιακά πράγματα) έναν ορισμό που πρέπει να σου επισημάνω: ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να συνειδητοποιήσεις ότι το σύμπαν ενός άλλου ανθρώπου είναι εξίσου πραγματικό με το δικό σου.

Δεν θα σου εξηγήσω γιατί αναφέρω αυτόν τον ορισμό με αφορμή αυτό που έγραψες, πιστεύω ότι είναι προφανές και πρέπει να το σκεφτείς μόνη σου. Θα πω όμως ότι ενώ σε σένα συμβαίνει το οποιοδήποτε Α ή Β ή Γ, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις ζωές των άλλων, και δεν είναι όλα τα Α και Β και Γ ευχάριστα ή ανακοινώσιμα. Δεν ξέρω πώς έβγαλες το συμπέρασμα ότι δεν ενθουσιάστηκε επειδή ένιωσε αδικημένος ή επειδή είναι ανταγωνιστικός ή οτιδήποτε άλλο, ή πώς αυτό το περιστατικό από μόνο του μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με όλα τα άλλα που έχει κάνει, που είναι η στήριξη σε δύσκολες καταστάσεις.

Νομίζω μπαίνουμε πάλι στο κλίμα της προηγούμενης ερώτησης, για τους «πραγματικούς» φίλους, που είναι απίκο για να αντιδράσουν καταλλήλως σε όλες τις συνθήκες της δικής μας ζωής, μέρα νύχτα, πρωί βράδυ, ό,τι κι αν συμβαίνει στην δική τους ζωή.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News