Αγαπητή «Α, μπα»: Ο χωρισμός αυτός μ’έχει επηρεάσει πολύ

Καλησπερα σε ολη τη παρεα. Η ιστορια μου δεν ειναι πρωτοτυπη – ετσι νομιζα -, αλλα θελω να τη μοιραστω εδω. Εχω χωρισει με τον πρωην μου απο περυσι το Γεναρη. Ακομα τον σκεφτομαι και τον θελω… Ημασταν μαζι 3μιση χρονια μεχρι τοτε. Μετακομισε στην Ευρωπη απο την Αμερικη για να ειμαστε μαζι μετα απο πολλες δυσκολιες και μεγαλο ερωτα. Ημασταν και οι δυο ”μαθητες” οταν γνωριστηκαμε. Αυτος (ως και Αμερικανος – εγω νομιζα και το απεδιδα σε διαφορα κουλτουρας) ηταν πολυ ενθουσιωδης, μεσα στον ερωτα, ενω συνηθως πολυ συγκρατημενος ως χαρακτηρας και με τους αλλους. Σταδιακα αρχισα και εγω να τον ερωτευομαι. Ηταν ο μεγαλυτερος ερωτας της ζωης μου, νιωθω τοσα πολλα ακομα γι αυτον. Δε το πιστευω ακομα ποσο ωραια περασα και ποσο τυχερη ημουν που τον γνωρισα. Στα ασχημα: Μετα τη συγκατοικηση καποιων μηνων (4 μηνες περιπου) σε ξενη χωρα και για τους δυο μας (που εγω ομως ειχα μια βαση για 1 χρονο) σηκωθηκε κ εφυγε πανω σε ενα τσακωμο (φυσικα υπηρχε escalation μεχρι τοτε). Δε το δεχτηκα ποτε. Για κακο δικο μου τελικα, επανεμφανιστηκε μετα απο ενα τριμηνο περιπου. Προσπαθησα να τον αποφυγω, να επεξεργαστω τα πραγματα, αλλα προφανως, τον ηθελα κ τον αγαπουσα ακομα. Εγω δεν ηθελα να χωρισουμε. Ετσι ‘εχασα’ ακομα περισσοτερο χρονο. Ξαναβρεθηκαμε μετα απο καποιο καιρο που απλα μιλησουμε στα μηνυματα (καταλαβαινω τωρα οτι in hindsight αυτο ηταν κατι που με εκανε να πιστευω οτι ‘παντα’ θα γυρναει/θα ειμαστε μαζι στο τελος και με εχει κανει να μην μπορω να αποδεχτω οτι χωρισαμε και οτι δεν θα ειμαστε μαζι ποτε.) Προσπαθησαμε παλι, ειπαμε να το δουμε απο την αρχη, αυτος πιστευω αρκετα ψυχραιμα ειπε οτι χρειαζομαστε περισσοτερο χρονο για να δουμε πώς θα παει. Φυσικα, φοβοταν μην κανει τα ιδια, μην κανω τα ιδια, οτι εχει κανει μεγαλο ‘κακο’ στη σχεση μας και δε ξερει πως να το διαχειριστει. Βγαιναμε ραντεβου ολο το καλοκαιρι κλπ. Περνουσα καλα. Τελικα ομως, δεν βγηκε – ηταν σε ‘αλλη φαση’ πια, τον εβλεπα, εγω ηθελα 100, αυτος μπορουσε (ή ηθελε) να δινει μονο 50. Σεπτεμβρη περυσι βγηκαμε τελευταια φορα φιλικα και μετα παλι εξαφανιστηκε σταδιακα. Ολο αυτο το πισω-μπρος μαζι με δικους μου προσωπικους λογους που προσπαθω να διερευνησω το τελευταιο μηνα μεσω ψυχαναλυσης, με εχουν κανει να πιστευω οτι δεν μπορω να προχωρησω και δε θα τα καταφερω ποτε. Δεν πιστευω οτι θα βρω καποιον αλλον να νιωσω τα ιδια, ουτε οτι καποιος αλλος θα με αγαπησει οσο αυτος. Φυσικα, καταλαβαινω οτι τα αισθηματα του δεν ειναι τα ιδια πια. Τα συναισθηματα μου ειναι μπερδεμενα μεταξυ λυπης και θυμου. Θυμου προς αυτον που ηταν αλλιως και τωρα με ‘απογοητευσε’, θυμου προς τα εμενα που αφηνω τον εαυτο μου να μπαινει σ αυτη τη διαδικασια. Πολλες φορες μου λειπει αφορητα ακομα. Μου λειπει αυτο που ημουν τοτε μαζι του, μου λειπουν οι συζητησεις μας, το σεξ μαζι του, η φωνη του, η στηριξη του. Δε μπορω να αποδεχτω πώς αλλαξε…Σε ενα πατερν που εχω δημιουργησει, του εστειλα μες στη καραντινα να δω τι κανει. Πηρα ‘αερα’ και του ειπα να βρεθουμε – Τον ειδα (αυτος ηταν αρνητικος αρχικα) και ενω μιλησουμε παλι ομορφα, λεγαμε παλι τα νεα μας, τις ιστοριες μας κλπ. ειπα θα πω πώς νιωθω καθαρα. Αυτο που φοβομουν τοσο να κανω, και προσπαθουσα να το ‘παω χαλαρα’ μαζι του την τελευταιο χρονια ή να αποφυγω και να θαψω αυτο που νιωθω. Ακουσα αυτο που δεν ηθελα φυσικα. ‘Εχει αλλαξει, εχει αλλαξει προτεραιοτητες’ και τελικα ‘Δε νιωθει τα ιδια πλεον για μενα’. Το περιμενα, αλλα μεσα μου νομιζω ειμαι σε παντελη αρνηση. Δε μπορω να προχωρησω, δε μπορω να ενδιαφερθω για κανεναν αλλο, νιωθω τις μερες μου καποιες φορες να περνανε χωρις κανενα νοημα. Νομιζα ημουν αρκετα λειτουργικη, αλλα τελικα ισως οχι. Αυτο το εχω μεσα μου και με επηρεαζει παντου στη καθημερινοτητα μου. Δε θελω να συζηταω αλλο με τους φιλους μου, ποσα να ακουσουν κ αυτοι… Η ψυχιατρος ειπε οτι, με αυτα που ακουει, εχω ηπια μορφη καταθλιψης και οτι (αν θελω) μπορω να δω αν επιθυμω βοηθεια με αγωγη. Μου ηρθε τελειως ξαφνικο. Πώς γινεται μετα απο 3 συνεδριες να προτεινει κατι τετοιο? Πως ερχεται αυτη η ‘διαγνωση’? Λεει, εχει περασει πολυς καιρος, και θα δουμε με ψυχαναλυση φυσικα γιατι συμβαινει αυτο σε βαθος και πως θα μπορεσω να το αντιμετωπισω, αλλα βαση αυτων που της εχω πει και βαση του οτι εχει περασει τοσος καιρος και ακομα δυσκολευομαι, τα συμπτωματα μου ειναι ηπιας καταθλιψης. Και γιατι νομιζα εγω οτι ειναι κατι συνηθες/φυσιολογικο αυτο μετα το χωρισμο. Ενιωσα σαν να μην με καταλαβαινει, σαν αυτο που λενε οι φιλες μου ‘καλα ακομα μ αυτον?’ ή ‘κοιτα κανενα αλλο’ ή ΄’το καταλαβαινω αλλα πρεπει να προχωρησεις’. Ειναι τοσο παραλογο που εχω αυτη τη δυσκολια? Αυτο που εζησα ηταν πολυ εντονο και μετα τα σκαμπανεβασματα, θεωρουσα ‘λογικο’ να μου εχει παρει τοσο χρονο. Καταλαβαινω οτι θελω βοηθεια, θεραπεια. Αλλα καταθλιψη? Χαπια? Απο την αλλη, η ψυχιατρος λεει κ σωστα οτι, δεν υπαρχει φυσιολογικο κ μη φυσιολογικο, αλλα εγω υποφερω καιρο και πρεπει να λεμε τα πραγματα με το ονομα τους. Φυσικα τα παραπανω και τις αποριες μου για τα χαπια τα εξεφρασα κ σ αυτην. Λεει δεν ειναι ‘πεπεισμενη’ οτι δεν μπορω χωρις αυτα, αλλα θελει να μου δωσει την επιλογη. Δεν ξερω αν εχω ερωτηση. Εκλεισα ραντεβου να δω και καποια αλλη ψυχολογο. Με τρομαξε αυτο με τα αντικαταθλιπτικα και το οτι θελει τη γνωμη μου για το αν θελω να τα παρω…Το εχει αντιμετωπισει καποια αλλη? Λενα και σχολιαστριες, ευχαριστω αν το διαβασετε ολο αυτο και απαντησετε.
-Pws na stamatisw na tou stelnw 🙁

H αντίδραση σου είναι κατανοητή, όχι επειδή είναι αντικειμενικά τρομαχτικό αυτό που σε τρόμαξε, αλλά επειδή υπάρχει μεγάλο ταμπού, άγνοια και προκατάληψη για τα αντικαταθλιπτικά και την κατάθλιψη.

Το έχει αντιμετωπίσει και άλλη, και πολλές άλλες, αλλά το πώς βλέπεις τη λέξη «κατάθλιψη» και τα «χάπια» είναι δικό σου θέμα. Και η κατάθλιψη «λογική» είναι, και φυσιολογική είναι, δεν είναι μόνο για «τρελούς» ή ανήμπορούς ή καημένους, όπως σου έχει μάθει το ταμπού. Αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις, χρειάζεσαι βοήθεια, και μια μορφή βοήθειας είναι και τα αντικαταθλιπτικά. Αν είχες πυρετό, ο γιατρός θα σου έλεγε να πάρεις αντιπυρετικό. Στην ερώτηση «δεν θα μου περάσει χωρίς αντιπυρετικό» η απάντηση είναι «δεν μπορώ να ξέρω στα σίγουρα, αλλά μπορεί να σε ταλαιπωρήσει πολύ και να φέρει κι άλλες παρενέργειες, και όσο δεν ξέρουμε τι ακριβώς τον προκαλεί, είναι καλύτερο να μην στρεσάρεται το σώμα σου».

Για το πώς γίνεται μετά από τρεις συνεδρίες να κατάλαβε ότι έχεις συμπτώματα κατάθλιψης, η απάντηση είναι ότι το κατάλαβε στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά περίμενε τρεις συνεδρίες για να σιγουρευτεί. Όπως ένας παθολόγος μπορεί να κάνει διάγνωση για ίωση σε ένα μισάωρο και δεν αναρωτιέσαι «πώς το κατάλαβε σε τρεις επισκέψεις», αλλά λες «καλά τρεις επισκέψεις χρειάστηκε για να διαγνώσει μια απλή ίωση;» Ε, απλή είναι και η κατάθλιψη, κατά κάποιον τρόπο, για μια ψυχίατρο. Συνήθως αυτό βλέπει.

Φυσικά να πάρεις και δεύτερη γνώμη, χρειάζεσαι χρόνο για να το επεξεργαστείς.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News