Ο αρραβωνιαστικός μου, με βρίζει με μειώνει με προσβάλλει. Σωματικα δεν με έχει ακουμπήσει αλλά από μικροπραγματα της καθημερινότητας λίγο λίγο απορροφάει την προσωπικότητα μου και τον αυτοσεβασμό μου. Ειναι υπόγειο, ύπουλο, δεν μπορώ να το αποδείξω, με έχει κάνει να νιώθω λίγο λίγο αυτά τα 5χρονια ότι είμαι ένα μηδενικό.Ειναι η υποτίμηση η συνεχής, η καθημερινή,στα μικροπραγματα….Ξέρω θα μου πείτε να πάω σε ψυχολόγο να δω γιατί το επιτρέπω αυτό. Φταιω. Του έδειξα όλες τις αδυναμίες μου,του είπα όλα τα μυστικά μου.Και τώρα όλα αυτά έγιναν τα όπλα του. Εχω λογαριασμό στη στήλη αλλά γράφω με ψευδώνυμο γιατί ντρέπομαι που το επιτρέπω. Ερωτηση δεν έχω, απλά πονάω πολύ. Τωρα κοιμάται δίπλα μου, αφού ήρθε μεθυσμένος να μου πει ότι ο μόνος λόγος που με καλεί να βγαίνουμε έξω είναι από ευγένεια όχι επειδή το θέλει,ένιωσα σκουπίδι,άσχημη,ασημαντη,αυτός κοιμάται κι εγώ κλαίω. Θεωρητικά σε δύο ώρες πηγαίνω δουλειά,ο κύριος κοιμάται αναισθητως κι εγώ είμαι με χάπια και κρίση πανικού. Ντροπη του που το κάνει, ντροπή μου που το δέχομαι..
Όχι, δεν φταις, και όχι, δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι. Αυτός φταίει και μόνο αυτός. Δεν είναι δίκαιο αυτό που ζεις επειδή έδειξες ποια είσαι, όχι, δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα, δεν είναι αυτός ο υγιής τρόπος συμβίωσης. Κανείς δεν αξίζει κακομεταχείριση επειδή παραδέχτηκε τις αδυναμίες του. Πρέπει να φύγεις, και πρέπει να ζητήσεις βοήθεια. Είσαι θύμα και είναι θύτης, δεν φταις, δεν μπορείς να φταις, δεν έχεις προκαλέσει αυτή τη συμπεριφορά, ούτε είναι υποχρέωση σου να την ανέχεσαι επειδή έκανες κάτι λάθος. Ζήτα βοήθεια.