Όταν ερχόμαστε στο πατρικό του άντρα μου για καλοκαίρι με τα δύο παιδιά μας , εκείνος μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, στο πρόγραμμα “επιστροφή στους γονείς” και μας ξεχνάει. Δεν είναι ότι βγαίνει με φίλους και ξενυχτάει και γυρνάει από δω κι από κει, αλλά είναι κάπως σα να βγαίνει από τη μπρίζα. Ξυπνάει, τρώει πρωινό, διαβάζει εφημερίδες, τον παίρνει ο ύπνος στην κούνια, πάει για μπάνιο , έρχεται για φαγητό, κοιμάται για μεσημέρι, παίζει τάβλι με τον πατέρα του, γενικά σα να μην υπάρχουμε, ή σα να είμαστε όλοι μαζί αδερφάκια μικρότερα ή μεγαλύτερα και συμβιώνουμε σε ένα εξοχικό. Εντάξει, μόλις φεύγουμε ξαναμπαίνει στη μπρίζα κι επανέρχεται . Φέτος όμως που θα μείνουμε περισσότερο, μια και δε θα πάμε πουθενά αλλού, μήπως πρέπει να κάνω κάτι; Δε θα την παλέψω 15 μέρες.
– Είναι σοβαρό γιατρέ μου;
Πώς γίνεται να μην του το έχεις πει ποτέ ως τώρα; Δεν το λέω ως κατηγορία. Είναι ειλικρινής απορία.
Υποθέτω ότι αφού πάει στους γονείς του, οι γυναίκες θα κάνουν τις δουλειές, άρα έχεις βοήθεια, άρα δεν έχεις λόγο να παραπονιέσαι. Αυτό είναι;