Αγαπητή «Α, μπα»: Ο άντρας μου φέρθηκε άσχημα στην μητέρα μου

O αντρας μου φερθηκε ασχημα στη μητερα μου και γενικότερα έχει αλλάξει. Νιώθω ότι έχουμε παραγνωρίστει. Καλησπέρα αμπα μου και σε ευχαριστώ για τις στιγμές συντροφιάς που μου κρατάς. Στο θέμα μας τώρα. Είμαι 5,5 χρόνια με έναν άνδρα (2.5 παντρεμένοι) και πρόσφατα αποκτήσαμε ένα μικρό κοριτσάκι. Το πρόβλημα μου είναι ότι ενώ ξεκινήσαμε χαρούμενοι και ερωτευμένοι νιώθω ότι αυτός έχει αλλάξει. Μετά το γάμο, σταδιακά άρχισε να γίνεται κάπως πιο ψυχρός και νευρικός. Την περίοδο που ήμουν έγκυος ήταν πολύ χαρούμενος αλλά ακόμα πιο νευρικός (και εγώ το ίδιο) με συνέπεια να ρίξουμε κάτι τσακωμούς (για βλακείες πχ για την πολιτική) με φωνές. Μέχρι και το χέρι στο τραπέζι μου χτύπησε θυμωμένος, και όχι μια φορά. Εκει όμως που ξεπέρασε τον εαυτό του και έκανε πράγματα που με σόκαραν ήταν όσο ήμουν στο νοσοκομείο για τον τοκετό και την ανάρρωση (1 εβδομάδα). Συγκεκριμένα είχε έρθει η μητέρα μου από την Ελλάδα για να μας βοηθήσει τον πρώτο καιρό με το μωρό και εμένε μαζί μας. Από ότι μου είπε εκείνη, αλλά παρατήρησα και εγώ, την υποτιμούσε, της μίλαγε με περιφρόνηση και της έκανε τα νευρικά του. Κάποια στιγμή που την γυρναγε στο σπίτι (δεν μπορούσαν να μείνουν και οι 2 στο νοσοκομείο τη νύχτα) στις 3 το βράδυ, την άφησε μόνη της σε κάποια λεωφόρο (300 μέτρα από το σπίτι μας) για να περπατήσει μόνη της, γιατί δεν ήθελε να κάνει παράκαμψη. Εκείνη του είπε ότι φοβάται να πάει μόνη της στο σπίτι τέτοια ώρα και αυτός της είπε ότι είναι ασφαλής χώρα και σταμάτησε το αυτοκίνητο για να κατέβει. Η μητέρα μου μου περιέγραψε το περιστατικό όταν πια φύγαμε από το νοσοκομείο. Φυσικά έγινε χαμός όταν το έμαθα και αυτός άρχισε να μου ζητάει συγνώμη (για το συγκεκριμένο περιστατικό αλλά και για την γενικότερη συμπεριφορά του στην μητέρα μου). Θεωριτικα τα βρήκαμε, όμως δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από αυτόν τον άνθρωπο. Νιώθω ότι κάτι έχει σπάσει μέσα μου, και αναρωτιέμαι αν τον αγαπάω πια. Δεν θέλω να χωρίσω, γιατί τώρα έχουμε και την κορούλα μας, αλλά το σκέφτομαι συχνά. Μήπως είναι επειδή αλλάζει το ορμονικό μου? Μήπως τρελαίνονται και οι άνδρες κατά τον τοκετό? Ή τα περισσότερα ζευγάρια παραγνωρίζονται και μετά από κάποια χρόνια είτε αποξενώνονται, είτε χωρίζουν? ΥΓ: Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι συμπεριφερόταν με αλλαζονικο τρόπο στο προσωπικό του νοσοκομείου και με έκανε να νιώθω άβολα και να ντρέπομαι. Σα να την ψώνισε που έγινε πατέρας δηλαδή. Έχω πέσει από τα σύννεφα. Άλλαξε ή πάντα ήταν έτσι και εγώ δεν το έβλεπα?

– loving you has consequences

Θα το πω πρώτο για να φύγει από τη μέση, γιατί μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και θα δυσκολευτώ να γράψω τα υπόλοιπα.

Λες να φταίει το ορμονικό σου που ο άντρας σου άφησε τη μάνα σου τριακόσια μέτρα μακριά από το σπίτι, στις τρεις το βράδυ, για να μην κάνει παράκαμψη;

Ό,τι και να συμβαίνει με αυτές τις ορμόνες (έλεος), υπάρχουν αντικειμενικά θέματα, υπάρχουν δεδομένα. Τα ορμονικά σου μπορούν να αλλάξουν τον χρόνο, ή το χώρο; Ή μπορούν να σε κάνουν να δεις ένα χέρι να χτυπάει ένα τραπέζι, χωρίς να έχει γίνει κάτι τέτοιο;

Συνεχίζω.

Το «πάντα» είναι πέντε χρόνια, με δυόμιση χρόνια γάμου, και μόλις μια τεράστια αλλαγή στη ζωή σας, όπως είναι ένα παιδί, άρα δεν είναι «πάντα». Όσο και να ξέρεις κάποιον, όταν έρχεται ένα παιδί, αλλάζει το ιδιωτικό σας σύμπαν. Το μωρό λειτουργεί σαν σεισμός, δεν ξέρεις ποια γυαλικά θα πέσουν από τα ράφια, ή πού θα ισορροπήσει πάλι το οικοδόμημα – αν ισορροπήσει.

Δε νομίζω λοιπόν ότι παραγνωριστήκατε, αλλά ότι τώρα αρχίσατε να γνωρίζεστε, με την πίεση που ασκήθηκε πάνω και στους δύο με την εγκυμοσύνη και το μωρό. Κανείς από τους δύο δεν «τρελάθηκε» επειδή γέννησες. Οι μεγάλες αλλαγές που φέρνουν νέες υποχρεώσεις δείχνουν τον χαρακτήρα του καθένα μας, και σε ένα ζευγάρι, τη δυναμική του. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ένα παιδί δεν σώζει ένα γάμο, και ο λόγος που πρέπει μια γυναίκα να σκεφτεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ με ποιον θα κάνει παιδί – και λέω γυναίκα, γιατί για την ώρα είναι γυναικεία κυρίως ευθύνη η ανατροφή ενός παιδιού, και η γυναίκα είναι ευάλωτη για αρκετά χρόνια, αφού δεν μπορεί να δουλέψει με πλήρες ωράριο.

Και τώρα; Τώρα, δεν ξέρω. Η λύση, αν υπάρχει λύση, βρίσκεται στην επικοινωνία. Οι άντρες δυσκολεύονται σε αυτό το κομμάτι, γιατί έτσι έχουν μάθει. Επίσης, όταν φοβούνται – όπως είναι λογικό να φοβούνται όταν γίνονται κηδεμόνες – έχουν μάθει να το εκφράζουν με θυμό. Μερικές φορές δηλαδή ο θυμός είναι φόβος. Άλλες είναι σκέτος θυμός, από χαρακτήρα που έχει αδυναμία επεξεργασίας. Δεν ξέρω τον άντρα σου, εσύ τον ξέρεις. Δεν μπορείτε να το αφήσετε έτσι όμως, γιατί αν το αφήσετε, θα σας βρει αυτό, και τότε θα είναι αργά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News