Γειά σου α μπα! Σε έχω ξαναρωτήσει κάτι στο παρελθόν, μου απάντησες εξαιρετικά και σε ευχαριστώ. Μου έδειξες ότι μελέτησες πραγματικά την απάντησή σου-ακόμα και το εικονίδιο ήταν προσεκτικά διαλεγμένο, με τέτοιο χιούμορ που με έκανε να βάλω τα γέλια και να ξαλαφρώσω ειλικρινά. Λοιπόν- δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεββάτι-έρχεται η δεύτερη διακοποερώτηση. Τι σημαίνει κατά τη γνώμη σου το γεγονός ότι ο άντρας μου δε θέλει να πηγαίνουμε ποτέ, αλλά ποτέ όμως, ούτε καν για τέσσερις μέρες, διακοπές μόνοι μας? Γιατί πάντα, αλλά πάντα όμως, πρέπει να έχουμε κάποιον ή κάποιους μαζί μας? Κάποιες φορές, αρκετές θα έλεγα, είναι αρκετά κουραστικό, δεδομένου ότι οι διακοπές διεξάγονται στο οικογενειακό του εξοχικό, περιορισμένης χωρητικότητας, σε ανεμοδαρμένο νησί των Κυκλάδων (σας την έφερα, μόνιμοι κάτοικοι σκανδιναβικής πρωτεύουσας). Πάντα λοιπόν το δεχόμουνα με κάπως βαριά καρδιά, όμως τα τρία τελευταία χρόνια έχει προστεθεί στο σχήμα και ένα ζιζάνιο τριών ετών. Ενώ λοιπόν φέτος περίμενα πως και πως διακοπές με το παιδάκι μας, με ρώτησε και εγώ το ζώον-μη ρωτήσεις γιατί- απάντησα καταφατικά αν μπορεί να έρθει μαζί μας ο Κ που μόλις χώρισε κλπ κλπ. Συμφιλιώθηκα με τη σκέψη, αλλά σήμερα με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν μπορεί να έρθει μαζί μας και ένας δεύτερος φίλος του. Με πλημμύρισε ένα κύμα πίκρας και μόνο που δεν μου έπεσε το ακουστικό από τα χέρια. Αφού ψέλισα κάτι αόριστο, έκλεισα το τηλέφωνο και την πίκρα διαδέχθηκε ο θυμός. Γιατί, γιατί, γιατί δεν μπορούμε να ξεκουραστούμε σαν οικογένεια μαζί? Το δε σχήμα, μαμά, μπαμπάς, παιδάκι και δυό ξεκούδουνοι μαντραχαλάδες μου φαίνεται απαράδεκτο, αχαρακτήριστο, απερίγραπτο. Αν μη τι άλλο δεν περνάει από το μυαλό του ότι δεν γίνεται ή μάλλον δε γουστάρω, να μαγειρεύω για τρεις μαντραχαλάδες και ένα μωρό? Ακόμα και μοιρασμένες να είναι οι ευθύνες-το γράφω αυτό για να προλάβω τυχόν απάντηση- και μόνο η παρουσία τους από ένα σημείο και μετά με κουράζει. Πώς το εξηγείς αυτό το φαινόμενο? Σε ρωτάω με πραγματική αγωνία γιατί περνάνε από το μυαλό μου διάφορες εξηγήσεις και όλες φρικαλέες. Συζήτηση με τον αντρούλη μου τέλος, θα υπάρξει, και μάλιστα σύντομα. Σε ευχαριστώ ειλικρινά.
– Δόμνα
Αν έστειλες την ερώτηση για να καταλήξεις στο «μήπως είμαι υπερβολική» χωρίς να τολμάς τελικά να το γράψεις, όχι, δεν είσαι υπερβολική.
Δεν έχει σημασία πώς το εξηγώ εγώ αυτό το φαινόμενο, αλλά τι συμβαίνει στη πραγματικότητα.
Έδωσες μόνη σου την απάντηση: πρέπει να γίνει συζήτηση με τον αντρούλη σου, και μάλιστα σύντομα. Δυστυχώς, ούτε εγώ μπορώ να φανταστώ μια εξήγηση που φωτίζεται θετικά, αλλά μερικές εξηγήσεις είναι πολύ χειρότερες από άλλες.