Αγαπητή «Α, μπα»: Ο αδερφός μου είναι εθισμένος στο ίντερνετ

Αγαπητή Α μπα, Καταρχήν να σε συγχαρώ και εγώ με τη σειρά μου για τις πάντα εύστοχες απαντήσεις σου. Ως ένα άτομο που έχει κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία και δουλεύει σε κάθε ευκαιρία (με workshops, προσωπική δουλειά κλπ) πάνω στην αυτοβελτίωση του, βρίσκω την οπτική σου στα ερωτήματα που σου στέλνουν μία όαση ορθής λογικής αλλά χωρίς να στερούνται ενσυναίσθησης. Το ερώτημα μου έχει να κάνει με τον αδερφό μου, ο οποίος είναι 32 χρονών (είναι ο μικρότερος από τους 3 μας, έχω άλλη μία αδερφή 38 ετών και εγώ 40). Ζει στην Αθήνα μόνος του και έχει μία δουλειά σε καλή εταιρεία, η οποία τον ικανοποιεί από ότι λέει. Η υπόλοιπη οικογένεια μου ζει επαρχία (όπου και μεγαλώσαμε όλοι) και εγώ τα τελευταία χρόνια εξωτερικό. Δυστυχώς έχει ελάχιστη εώς καθόλου κοινωνική ζωή και εννοείται όχι σχέση. Και δεν εννοώ τώρα, εννοώ ότι δεν τον έχουμε δει ποτέ σε σχέση ούτε έχουμε καταλάβει να έχει βρεθεί και ποτέ σε μία. Δεν ξέρω καν εάν έχει κάνει ποτέ σεξ. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό, αλλά είναι εθισμένος με το ίντερνετ και περνάει όλο του τον προσωπικό χρόνο παίζοντας online παιχνίδια κλπ. (Προφανώς αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα και ένας φαύλος κύκλος). Όταν κάποια στιγμή θα μου μιλήσει για κάποιον φίλο του συνήθως θα είναι κάποιος online συμπαίκτης του. Ο ένας κοντινός φίλος του που έχω γνωρίσει είναι ιδιοκτήτης internet cafe και οι υπόλοιπες συναναστροφές του είναι συγγενείς. Έχω προσπαθήσει να τον προσεγγίσω πολλές φορές, τον έχω παρακινήσει να πάει σε ψυχολόγο, χωρίς αποτέλεσμα. Η ψυχολόγος μου, όταν το συζητήσαμε, μου είπε ότι απ’τη στιγμή που είναι ενήλικας δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα πέρα από την παρότρυνση, εάν δεν θέλει ο ίδιος να κάνει κάτι για αυτό. Το θέμα με τα online games δεν είναι νέο εννοείται, έχει ξεκινήσει από την εφηβεία του. Έχουμε μείνει 2-3 χρόνια μαζί στο παρελθόν όπου μεταξύ άλλων απευθύνθηκα σε μία ομάδα απεξάρτησης για τον εθισμό του στο internet όπου καταλήξαμε στο ότι εάν αυτό που κάνει δεν επηρεάζει αρνητικά την δουλειά του, εάν δεν ξοδεύει όλα του τα χρήματα εκεί κλπ τότε δεν μου πέφτει λόγος πως ξοδεύει τον προσωπικό του χρόνο του απ’την στιγμή που είναι ενήλικας. Και η αλήθεια είναι ότι στην δουλειά του είναι πολύ ευχαριστημένοι, δεν έχει χρέη (τουναντίον έχει “κομπόδεμα”) και είναι γενικά εξαιρετικά φιλότιμος σαν άνθρωπος. Από τότε που έμεινε μόνος του αισθάνομαι ότι βελτιώθηκαν λίγο τα πράγματα (μου λέει κατά διαστήματα ας πούμε για εξόδους, κάτι που δεν συνέβαινε καθόλου πριν). Παρόλαυτα όταν βρεθεί σε μία παρέα δεν μπορεί/θέλει ακόμα και τώρα να συμμετάσχει καθόλου στη συζήτηση και βλέπω ότι αισθάνεται εμφανώς άβολα. Με σκοτώνει η ιδέα ότι μπορεί να έχει κατάθλιψη και δεν μπορώ να τον βοηθήσω, ότι μπορεί να αισθάνεται μόνος και δεν έχει κάποιον να μιλήσει. Όποτε του έχω ανοίξει κουβέντα για σχέσεις, συντροφικότητα κλπ αισθάνεται εμφανώς άβολα να το συζητήσει οπότε δεν τον πιέζω. Εννοείται έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να είναι gay ή ακόμα και asexual και να μην αισθάνεται άνετα να το συζητήσει (προφανέστατα γιατί οι γονείς μου δεν θα το δεχόταν ποτέ) οπότε του έχω πει πολλές φορές ότι εάν νιώσει κάποια στιγμή την ανάγκη να μιλήσει, είμαι εδώ. Επίσης όσες φορές τον έχω ρωτήσει πως αισθάνεται, η απάντηση είναι “Ναι είμαι καλά, ναι είμαι χαρούμενος στη ζωή μου”. Να συμπληρώσω εδώ (κάτι που σίγουρα έχεις καταλάβει μέχρι τώρα) ότι μεγαλώσαμε με σχετικά συντηρητικούς/παραδοσιακούς γονείς και μία μητέρα που ήθελε να έχει πάντα τον έλεγχο στα παιδιά της (ακόμα και μετά την ενηλικίωση). Υπήρχε και υπάρχει αδιαμφισβήτητη αγάπη και από τους δύο γονείς που όμως δεν εκφραζόταν ιδιαίτερα με τα λόγια και η συζήτηση χωρίς κριτική δεν ήταν το δυνατό τους σημείο. Υπάρχει κάτι που δεν έχω σκεφτεί για να τον βοηθήσω πιστεύεις; Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγνώμη για το μέγεθος του κειμένου μου! Μελίνα

Αυτό που μάλλον δεν έχεις σκεφτεί στα σοβαρά, ενώ σου το έχει πει ήδη η ψυχολόγος σου, ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, πόσο μάλλον για ένα πρόβλημα που δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει. Το άκουσες, αλλά δεν το επεξεργάστηκες. Σου έχουν πει ειδικοί για το θέμα της εξάρτησης (ενώ δεν φαίνεται να είναι εξαρτημένος) ότι αν κάποιος τα πάει καλά στη δουλειά του και δεν έχει χρέη, δεν σου πέφτει λόγος πώς περνάει τον ελεύθερο του χρόνο. Τι άλλο θέλεις να σου πουν για να το δεχτείς; Θέλεις να τον βοηθήσεις να γίνει όπως φαντάζεσαι ότι πρέπει να είναι ένας άνθρωπος, αλλά οι άνθρωποι έχουν πολλές μορφές εκτός από την παραδοσιακή. Ο αδερφός σου δεν είναι όπως «οι άλλοι», είναι όπως είναι, και όπως λέει, είναι καλά και χαρούμενος με τη ζωή του. Δεν θέλει άλλους ανθρώπους γύρω του. Γιατί σου φαίνεται τόσο παράξενο αυτό; Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί οι υπόλοιποι θέλουμε ανθρώπους γύρω μας.

Προσπάθησε να τον καταλάβεις όπως είναι. Μην προσπαθείς άλλο να τον κάνεις όπως θα ήθελες να είναι. Αν τον αφήσεις να είναι ο εαυτός του, ίσως καταφέρετε να έρθετε πιο κοντά, γιατί με αυτά που κάνεις, με την μόνιμη σου ανησυχία, υπάρχει κίνδυνος να τον απομακρύνεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News