Αγαπητή Α μπα, σε διαβάζω σχεδόν καθημερινά κ μου αρέσει πολύ ο τρόπος με τον οποίο απαντάς κ δίνεις συμβουλές! Θα θελα λοιπόν να σου εκφράσω κι εγώ έναν προβληματισμό μου, που αφορά τον αδερφό μου. Είναι 17 χρονών και είναι η χρονιά που δίνει πανελλήνιες, οπότε θα υπέθετε κανείς πως θα έπρεπε να είναι όλη μέρα πάνω από ένα βιβλίο.. Αυτός από τη μία πηγαίνει φροντιστήριο κ πολλές φορές κάθεται κ λύνει κ ασκήσεις εκτός μαθημάτων για εξάσκηση γιατί εκεί μπορεί να συγκεντρωθεί καλύτερα όπως λέει. Το θέμα είναι ότι όταν είναι σπίτι ο χρόνος που αφιερώνει για διάβασμα είναι ελάχιστος έως μηδαμινός κ αυτός είναι ένας από τους λόγους που υπάρχουν λογομαχίες και με τους γονείς μου συχνά πυκνά στο σπίτι. Από την άλλη γενικά του αρέσει και προτιμάει στον χρόνο του στο σπίτι που τον αντιλαμβάνεται σαν ”ελεύθερο” όλη την ώρα να κάθεται με το κινητό και τα ακουστικά του στον καναπέ κ να βλέπει σειρές, βιντεάκια, να παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή κτλ χωρίς όμως να κάνει ποτέ κάτι άλλο μέσα στο σπίτι (π.χ να βοηθήσει σε καμιά δουλειά του σπιτιού). Επίσης έχει μπλέξει με μία παρέα που δεν είναι και τα πιο ”διαβαστερά” παιδιά της τάξης κ γενικά είναι όλη την ώρα βόλτες, παρέες, χαβαλές κτλ και ούτε οι γονείς μου ούτε εγώ ”πολυχαιρόμαστε” με αυτή την κατάσταση. Έτσι όταν θα βγουν πολλές φορές θα ναι αργά κ θα γυρνάει κατά τις 2 σε μόνιμη βάση κατά κύριο λόγο συν το γεγονός ότι θεωρεί πως μόνο αυτοί τον καταλαβαίνουν κ εμάς δεν κάνει ποτέ τον κόπο να μας πιάσει καν την κουβέντα. Εν τω μεταξύ εγώ σαν μεγαλύτερη αδερφή πολλές φορές έχω προσπαθήσει να του μιλήσω, να κουβεντιάσουμε όπως και η μητέρα μου αλλά πάντα το παίρνει σαν επίθεση και απλά περιμένει να περάσει η ώρα της ”κατσάδας” και της ”μουρμούρας” και ποτέ δεν έχει κάτσει να σκεφτεί αυτά που του λέμε, οπότε πολλές φορές καταλήγουμε να τσακωνόμαστε κ να μην καταλήγουμε κ πουθενά. Εγώ του εξηγώ πως επειδή είναι μια δύσκολη χρονιά πρέπει να κάνει λίγη υπομονή μέχρι τις εξετάσεις κ μετά ας κάνει ότι θέλει κ ας περάσει τον χρόνο του όπως θέλει, αλλά είναι καλύτερα τώρα να ζοριστεί λίγο με το διάβασμα παρά να το μετανιώνει μετά, γιατί ενώ θέλει να περάσει στο πανεπιστήμιο και να το πάρει σοβαρά παρασύρεται αρκετές φορές κ θα πάει βόλτες 12 ώρα το βράδυ κ θα ξενυχτήσει βλέποντας σειρές κτλ. Είμαι υπερβολική που θέλω να αλλάξει συμπεριφορά ή είναι μια φάση όλη αυτή αντίδραση που έχει λόγω εφηβείας κ όταν περάσει θα μπορούμε να μιλάμε σαν κανονικοί άνθρωποι πια;
–η μεγάλη αδερφή
Δεν ξέρω, αλλά δεν είσαι η μαμά του, η αδερφή του είσαι. Εσύ σαν μεγαλύτερη αδερφή είσαι υπεύθυνη για τον εαυτό σου και για τη σχέση που έχεις με τους άλλους, αλλά όχι για τις σχέσεις που έχουν οι άλλοι με τους υπόλοιπους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, είτε αδερφός, είτε γονείς. Αν ο αδερφός σου δεν κάνει δουλειές στο σπίτι είναι επειδή οι γονείς σου δεν του το έμαθαν ποτέ, και ούτε σκοπεύουν να το κάνουν. Μέχρι να γίνει 18 αυτοί είναι υπεύθυνοι, και μετά κανένας απολύτως. Μετά είναι αυτός υπεύθυνος για τις συνέπειες των πράξεών του, και οι γονείς βοηθάνε όσο θέλουν και όσο μπορούν.
Αυτό που έχει σημασία, και είναι αυτό που δεν μπορείτε να δείτε, είναι αν υπάρχει λόγος να προσπαθεί για τις πανελλήνιες, αν έχει έναν ρεαλιστικό στόχο, κάποιο πλάνο για τη ζωή του, και αν σκοπεύει να το ακολουθήσει. Το πόσο διαβάζει δεν είναι κάτι που εξασφαλίζει επιτυχία, ούτε τώρα, ούτε μετά. Θέλει να περάσει στο πανεπιστήμιο; Σε ποιο πανεπιστήμιο, και γιατί; Υπάρχουν πολλά πανεπιστήμια, δεν είναι όλα το ίδιο, ούτε είναι όλα για όλους. Και πάλι όμως, αυτά είναι θέματα που πρέπει να απασχολούν τους γονείς σου και όχι εσένα.
Εσύ αν θέλεις στενή και ειλικρινή σχέση με τον αδερφό σου, προσπάθησε να του μιλήσεις ως ίσος προς ίσο, ως φίλη, και όχι ως η μεγάλη αδερφή που τα ξέρει όλα, γιατί ούτε εσύ τα ξέρεις όλα. Ούτε κανένας άλλος, βέβαια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ, αυτήν τη μπούρδα “ζορίσου τώρα και μετά κάνε ό, τι θες” πρέπει να πάψουμε να τη λέμε, γιατί και η Σχολή θέλει διαβασμα, και οι τέχνες θέλουν εξάσκηση, και η δουλειά ζόρι, οπότε είναι μεγάλη μούφα και κάποιοι τη φάγαμε αμάσητη και μας έμειναν απωθημένα (για μια φίλη απ’το χωριό λέω, δεν την ξέρετε). Κορίτσι, διάβασε πολύ προσεκτικά ό, τι σου λέει η Λένα. Και δες τι πραγματικά θελει να κάνει ο αδερφός σου, εάν κι εφόσον οι γονείς σας δεν α) έχουν σώνει και ντε σκάλωμα να μπει Πανεπιστήμιο και β) δε σκοπεύουν να τον τρέφουν επ’αόριστον. Πέραν… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό, Ύπνε μου. Κι έχεις μετά ατέλειωτα παραδείγματα εφήβων στα Πολυτεχνεία και στις Ιατρικές που δεν έχουν κουράγιο να διαβάσουν ούτε μια παράγραφο. Γιατί κανείς δεν τους προετοίμασε για το μετά. Κανείς δεν τους είπε ότι το διάβασμα για να περάσουν στις πολυπόθητες σχολές δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που τους περιμένει. Γιατί όλοι τους λένε να ζοριστούν τώρα και μετά τους περιμένει ζωάρα, κι όταν έρχεται πια η ώρα να εξαργυρώσουν το χαρτί της ζωάρας, αρχίζουν να μαζεύονται τα χρωστούμενα μαθήματα και η ύλη να γίνεται χαοτική. Και μάντεψε μετά ποιος γκρινιάζει πάλι, και σε ποιον κακοφαίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Το “ζορίσου τώρα και μετά κάνε ό,τι θες” είναι υπερβολή σα διατύπωση αλλά δεν είναι μπούρδα. Και όσοι το λένε δεν αναφέρονται στο μέλλον γενικότερα (δουλειά, ευθύνες κλπ), αλλά το αντιπαραβάλλουν με τη ζωή του φοιτητή. Στο λύκειο πρέπει να ακολουθήσεις συγκεκριμένο και αυστηρό πρόγραμμα αν θες να επιτύχεις στις εξετάσεις. Στα ΑΕΙ φυσικά και χρειάζεται διάβασμα αλλά το ρυθμίζει ο καθένας όπως τον βολεύει και υπάρχει γενικά μια ελαστικότητα (με εξαίρεση την Ιατρική).
Φυσικά κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος…
Πες τα υπνερωτομαχία!
Λοιπόν έπιασες μια μεγάλη κουβέντα. Θα προσπαθήσω να μη βγει τεράστιο το σεντόνι. 1) Το διάβασμα δεν είναι μια καταναγκαστική εργασία. Είναι μια κουλτούρα που καλλιεργείται από όταν είμαστε μικροί. Πολλοί γονείς μαθητών μου με ρωτάνε: “Γιατί δε διαβάζει;” Μα αν δεν έχει λάβει τα ερεθίσματα όταν έπρεπε, πώς να το κάνει από μόνος του; Ειδικά στο ελληνικό σύστημα, που εφαρμόζει απαρχαιωμένες μεθόδους διδασκαλίας, τέρμα εξετασιοκεντρικές, πολύ λίγοι είναι αυτοί που βρίσκουν χαρά στο διάβασμα από μόνοι τους. 2) Είναι 17. Ξέρει. Πίστεψέ με. Αν δε διαβάσει, δε θα περάσει. Δεν αρέσει σε όλους το άθλημα!!! Ξέρεις ποιο είναι όμως… Διαβάστε περισσότερα »
Σχετικά με το 2): Υπάρχουν πολλές εναλλάκτικές όπως λες, αλλά ξέρεις τι έχω καταλάβει; Τελικά ο δρόμος που περνάει μέσα από τις πανελλήνιες είναι ο εύκολος δρόμος και όχι ο δύσκολος. Γι αυτό λυσσάνε όλοι. Γι αυτό δίνεται τόση βαρύτητα στις πανελλήνιες. Αν μου το έλεγαν στα 17 μου δε θα το πίστευα. Πλέον στα 30 και με όσα έχω (και έχουμε όλοι) δει, είναι πολύ πιο έυκολο να μπεις σε μια σχολή και ακόμα κι αν δε σ’ αρέσει να ψάξεις εναλλακτικές διεξόδους ΜΕ ένα “χαρτί” στο χέρι, παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν αναφέρομαι φυσικά στα παιδιά που “δεν τα… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστό αυτό που είπες Sourikata! θα βοηθούσε αν υπήρχε ένας τρόπος να βρει κάποιος έναν σύμβουλο, γιατί στα 20 είναι πρακτικά αδύνατο να ξέρεις τι χρειάζεται η αγορά εργασίας
Δυστυχώς έχουμε πολύ λίγα δεδομένα για να ξέρουμε αν ο αδερφός της ανήκει σε αυτήν την κατηγορία που λες. Καταλαβαίνω αυτό που λες. Ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξαναδώσει σε 1-2, έχοντας το αποφασίσει μόνος και με σωστή προετοιμασία.
Καταρχάς, οι τέχνες (εάν εννοείς τις 7) βγαίνουν ούτως ή άλλως εκτός συζήτησης. Όπως και ο επαγγελματικος αθλητισμός, είναι τελείως άλλος ο δρόμος, επίσης πολύ πολύ δύσκολος ώστε να είναι βιώσιμος. Δεύτερον, δε νομίζω ότι είναι ευκολότερο να φύγεις στα 18 σου για δουλειά στο εξωτερικό από το να περάσεις κάποια χρόνια στη χώρα σου και να φύγεις στα 22-23-24 ΜΕ ένα πτυχίο. Τρίτον, ακριβώς επειδή στη χώρα μας ο επαγγελματικος προσανατολισμός είναι ανύπαρκτος και όπως σωστά λες δεν είναι σε θέση να σκεφτούν το επαγγελματικό τους μέλλον, είναι πιθανό να βρεθούν σε άσχετη σχολή ή/και με “πτυχίο” χωρίς αντίκρυσμα.… Διαβάστε περισσότερα »
Το “φροντιστήριο – πανελλήνιες” στην εποχή μας δε λειτουργεί ΑΠΌ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Σε ό,τι κι αν επιλέξει κανείς, είτε ψυκτικός, είτε λογιστής, είτε μηχανικός, θέλει συνέπεια και κυνήγι. Ο,ΤΙ και να κάνεις!
Dear colleague!! μα πες τα!! σε σπίτια που δεν υπάρχει *ένα* βιβλίο πέρα από τα σχολικά κ οι γονείς κάθονται μπροστά σε τηλεόραση/υπολογιστή/κινητό/ταμπλέτα, τι ερεθίσματα να πάρει το παιδί;! Και αυτό το κόλλημα με το να δώσει, να περάσει, να τελειώσει, (να κάνει στρατιωτικό), να βρει δουλειά, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα που έχει λάβει την κοινωνική έγκριση κ αποδοχή! Αλλά αν το παιδί δεν ακολουθήσει αυτό το πρόγραμμα, τότε οι κοινωνία θα κατηγορήσει/κουτσομπολέψει τους γονείς άρα μπορούμε να πούμε ότι πολλοί γονείς προσπαθούν να προστατέψουν κ τους εαυτούς τους. Πόσες φορές έχω παρουσιάσει εναλλακτικές πορείες σε… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ ολόκληρο το κείμενο παραπονιέσαι ότι ο αδερφός σου δεν σας ακούει και δεν δίνει βάση σ’ αυτά που του λέτε. Η δική μου απορία είναι ΕΣΕΙΣ τον ακούτε; Αν ίσως, κάποια φορά, αντί να προσπαθήσεις να του κάνεις κατήχηση για το τι είναι ΣΩΣΤΟ να κάνει, θελήσεις να αφουγκραστείς τις δικές του ανάγκες, ίσως κι αυτός θελήσει μετά να ακούσει κι εσένα. ΥΓ: Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της Γ’ Λυκείου ταμπουρωμένη στο γραφείο μου. Δε γύρισα ποτέ μετά τις 12 σπίτι, τις λιγοστές φορές που βγήκα με τους φίλους μου. Οι γονείς μου πίστευαν ότι διάβαζα νυχθημερόν. Μάντεψε όμως:… Διαβάστε περισσότερα »
Διαβάζοντας την ερώτηση συγγνώμη αλλά καθόλου εντύπωση δε μου κάνει που δε σε ακούει. Η μάνα του θα έστελνε αυτήν την ερώτηση, όχι εσύ. Έχεις το σύνδρομο του “καλού παιδιού”, είσαι η καλή μεγάλη αδερφή. Μην υιοθετείς αυτόν τον ρόλο, είσαι υπεύθυνη για τον εαυτό σου και μόνο. Αν θες να είσαι κοντά με τον αδερφό σου, άκου τι έχει να σου πει χωρίς να τον κρίνεις και όταν του μιλάς μη φέρεσαι σαν απεσταλμένος των γονιών σου. Προσπάθησε να τον καταλάβεις, θέλει να δώσει πανελλήνιες; Με τι θέλει να ασχοληθεί; Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές, μπορεί να έχει σκέψεις αλλά δε… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν θα καταλάβω ποτέ τους γονείς που διορίζουν το ενα παιδί γονιό του άλλου ή δεν αποτρέπουν κάτι τέτοιο από το να συμβεί – δεν θέλουν τα παιδιά τους αγαπημένα;
Την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσουν οι γονείς σου πού είναι και τι κάνει, να τους απαντήσεις: «Μήπως είμαι εγώ ο φύλακας του αδελφού μου;»
Εναλλακτικά, να γράψεις 100 φορές στον πίνακα «Δεν είναι δουλειά μου να κάνω τον μπάτσο του αδερφού μου.»
Α,μπα μου νομίζω ότι θα διαφωνήσω σε ένα σημείο της απάντησης σου. Εκεί που λες ότι το ποσο διαβάζει δεν εξασφαλίζει την επιτυχία ούτε τώρα ούτε μετά. Για το μετά παίζουν παρα πολλοί παράγοντες, αλλά για το τώρα για μένα, κάνοντας χρόνια μαθήματα σε μαθητές δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας, θεωρώ ότι είναι σαφές ότι με το τρέχον σύστημα των πανελλαδικών η επιτυχία σε κάποιο μαθητή που διαβάζει αρκετά και σωστά είναι σίγουρη. Το έχω δει σε πληθώρα παιδιών. Αυτό που πολλοί γονείς αδυνατούν να κατανοήσουν είναι η διαφορά μεταξύ του σωστού και του πολύ διαβάσματος. Και το αν το διάβασμα που… Διαβάστε περισσότερα »
Τι εννοείς ” το αν το διάβασμα που κάνει το παιδί είναι σωστό ή όχι εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς. ” ; Μήπως ήθελες να γράψεις ότι εξαρτάται από το παιδί;
Συμφωνώ αλλά έχω ερώτηση: Γιατί το σωστό διάβασμα εξαρτάται από τους γονείς; Εγώ θα έλεγα ότι οι γονείς δε φέρουν ή δεν πρέπει να φέρουν ευθύνη καθώς δεν είναι δουλειά τους. Να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες που να ευνοεί το διάβασμα-ναι. Τα υπόλοιπα είναι στο μαθητή και το δάσκαλο. Χώρια ότι το σωστό διάβασμα διαφέρει από άτομο σε άτομο. Προσωπικά άλλο στυλ ακολουθούσα μέχρι τα 20 και άλλο μέχρι τα 30.
Πιστεύω ότι είναι καθαρά δουλειά του γονιού για τον εξής λόγο. Ως καθηγητης, έχω τη δυνατότητα να υποδείξω στο παιδί πως να κάνει την άσκηση, να του δείξω που να αναζητήσει πληροφορίες και να λύσω όλες τις πιθανές απορίες του. Και αυτό θα το κάνω ξανα και ξανα και ξανα όσες φορές μου χρειαστεί μέχρι να το καταλάβει. Και να κάτσω μαζί του όσο είμαστε στο μάθημα να του εξηγήσω την οποία άσκηση μέχρι να την καταλάβει. Όταν όμως είναι μόνο του στο σπιτι δεν μπορώ να είμαι εκεί να βλέπω πως δουλεύει. Όταν δεν κάνει ασκήσεις είναι εύκολο, μπορώ… Διαβάστε περισσότερα »
Cryodragon, δεν μπορεί να περιμένεις να ελέγχουν οι γονείς όλα τα λάθη των παιδιών στο σπίτι. Υπάρχουν και πολλοί γονείς που δεν ξέρουν καν ποιο είναι το σωστό, ειδικά στα μαθήματα γυμνασίου και λυκείου. Δεν μπορούν να πάρουν οι γονείς το ρόλο του δασκάλου ή του καθηγητή. Θα μπορούσε ίσως ο δάσκαλος να δίνει περισσότερη δουλειά για το σπίτι για όσους έχουν όρεξη και λιγότερη σε αυτούς που δεν τραβάνε ή έχουν μείνει πίσω. Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα, είναι και δυνατοτήτων και κλίσεων.
Διαφωνώ ότι σε ηλικία 17 ετών το αν το παιδί διαβάζει σωστά ή όχι εξαρτάται από τους γονείς. Αν το παιδί έχει φτάσει λύκειο κι ακόμη οι γονείς πρέπει να ελέγχουν τον τρόπο που διαβάζει και να το κατευθύνουν, έχει χαθεί το παιχνίδι για μένα.
“Και το αν το διάβασμα που κάνει το παιδί είναι σωστό ή όχι εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς.”
Τι θα πει “αποκλειστικά” και μόνο από τους γονείς; Δηλαδή;
Σας λέει ότι δεν τον καταλαβαίνετε επειδή όντως δεν τον καταλαβαίνετε. Όταν θέλουμε να καταλάβουμε κάποιον δεν αρκεί να παρατηρούμε μόνο κάποια συμπεριφορά του, γιατί από αυτή την παρατήρηση λείπει τεράστια ποσοτητα πληροφορίας. Αυτό που χρειάζεται είναι να ρωτάμε και να ακούμε. Κυρίως όμως ότι έχουμε τη διάθεση να ακούσουμε. Πρώτα να ακούσουμε. Ζούσα και ζω μια μόνιμη μάχη με τους δικούς μου για διάφορα ζητήματα. Όταν δεν έκανα αυτό που θεωρούσαν εκείνοι σωστό αντί να έρθουν να με ρωτήσουν ΓΙΑΤΊ κάνω αυτό που κάνω, ΤΙ νομίζω ότι μου προσφέρει, πως αισθάνομαι γενικά, ποια είναι τα όνειρα μου, αν έχω… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι γενικά συνηθισμένο ένας 17χρονος να προτιμάει να βλέπει σειρές και να είναι με φίλους αντί να κάνει κάτι βαρετό και επίπονο (και για κάθε άλλη ηλικία βέβαια 🙄). Αλλά αυτός δεν είναι ένας οποιοδήποτε 17χρονος, είναι ο αδερφός σου. Τι όνειρα έχει; Πώς φαντάζεται τη ζωή του; Γιατί να διαβάσει; Υπάρχει κάτι που θέλει να σπουδάσει; Ξερετε τι; Αυτά έχουν σημασία, γιατί αυτά θα του δώσουν κίνητρο. Έχετε συζητήσει μαζί του, αλήθεια; Ή απλώς του μιλάτε; Γιατί αν μόνο μιλάτε, κήρυγμα είναι, καλώς το αντιλαμβάνεται ως τέτοιο. Δε θα κάνει αυτό που θέλετε. Αλλά αν τον ακούσετε, ίσως μπορέσετε… Διαβάστε περισσότερα »
Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Εστιάζετε οικογενειακώς στις ώρες που αφιερώνει πάνω από τα βιβλία, αλλά σημασία έχει μόνο η απόδοσή του. Διαβάζει στο φροντιστήριο επειδή λέει πως εκεί συγκεντρώνεται. Μήπως αυτές οι ώρες είναι αρκετές γι’ αυτόν; Έχουν παραπονεθεί οι καθηγητές του ότι πηγαίνει απροετοίμαστος, ότι δεν τα καταφέρνει όπως τις προηγούμενες χρονιές, ότι πέφτουν οι βαθμοί του; Αν δε συμβαίνει τίποτε από τα παραπάνω, μήπως κάτι άλλο σας ανησυχεί;