Αγαπητή Α,μπα, είδα τις προάλλες στο δρόμο μια κοπέλα απ’ το σχολείο (τώρα είμαστε 25) και μου ξύπνησαν αναμνήσεις. Στο σχολείο ήμασταν στην ίδια παρέα αλλά στην δευτέρα και τρίτη λυκείου έγιναν πολλά και σταματήσαμε όλες να κάνουμε παρέα μαζί της, κι όταν φύγαμε για σπουδές χαθήκαμε εντελώς. Νιώθω ότι της φερθήκαμε πολύ άδικα τότε και ντράπηκα όταν την είδα, παρ’ όλο που αυτή ήρθε και με χαιρέτησε χαμογελαστή. Τότε λοιπόν, η συμπεριφορά της ήταν “περίεργη”. Μετά από χρόνια συνειδητοποίησα ότι πιθανότατα είχε κατάθλιψη και αντιμετώπιζε διατροφικές διαταραχές. Θυμάμαι ότι ήταν απόμακρη μερικές φορές, δεν ακολουθούσε σε πολλές εξόδους μας. Στην τετραήμερη της Β’ Λυκείου μέθυσε και πέσαμε όλοι να την φάμε. Έχοντας μεθύσει σαν ενήλικη άπειρες φορές, ντρέπομαι όταν σκέφτομαι το πως της φερθήκαμε τότε. Την κατηγορήσαμε ότι το μεθύσι ήταν fake κι ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή. Ότι η συμπεριφορά της σε όλη την εκδρομή ήταν αλλοπρόσαλλη. Νομίζω ότι τότε πίεσε τον εαυτό της να περάσει καλά που αυτό βγήκε λίγο υπερβολικό. Μπορεί να κάνω και λάθος. Αλλά με τις εμπειρίες που έχω τώρα, νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να ένιωσε τότε. Σε όλη την τρίτη Λυκείου την ψιλοκάναμε πέρα. Καθόταν πολλές φορές μόνη της στα σκαλιά θυμάμαι. Κάποια στιγμή άρχισε να κάνει παρέα με ένα από τα δημοφιλή αγόρια του σχολείου. Τους βλέπαμε αρκετές φορές μόνους τους να μιλάνε. Της βγήκε φήμη, γιατί αυτός ήταν σε σχέση. Με θυμάμαι να την αποκαλώ κι εγώ έτσι, κι ας μην τους είδαμε ποτέ να κάνουν κάτι. Κι όπως έμαθα αργότερα, μόνο φίλοι ήταν και ήρθαν πιο κοντά γιατί είχαν και οι δύο κάποια κοινά προσωπικά προβλήματα. Ντρέπομαι τόσο πολύ για το πως της φερθήκαμε τότε. Θυμάμαι να λέμε με τις άλλες κοπέλες ότι νιώθουμε αηδία και μόνο που τη βλέπουμε. Στις εκδρομές τα αγόρια να φτιάχνουμε πρόστυχα στιχάκια γι’ αυτήν κι εμείς να γελάμε. Κι αυτή δεν είχε κάνει τίποτα κακό, απλά υπέφερε. Μια-δυο φορές έβρισε κάποιους που την ενοχλούσαν, κι αυτό θυμάμαι έκανε τα πράγματα χειρότερα, γιατί τότε θεωρούσαμε σοκαριστικό το να βρίζει μια κοπέλα. Δεν ξέρω πως να τα διαχειριστώ όλα αυτά. έχει νόημα πιστεύεις να της ζητήσω συγγνώμη μετά από όλα αυτά τα χρόνια;
-Μετανιωμένη
Δεν ξέρω τι θα πει «έχει νόημα». Ποιο είναι το νόημα σε αυτή την περίπτωση; Να πήρες το μάθημα σου, ή να σας ξέγραψε για πάντα, να σας ξεπέρασε, και να ζει τώρα μια γεμάτη και επιτυχημένη ζωή; Η συγγνώμη δεν θα αλλάξει το παρελθόν, αν αυτό εννοείς, ούτε ξέρω αν θα σε κάνει να νιώσεις καλά, αν αυτό εννοείς, ούτε ξέρω αν θα κάνει αυτή να νιώσει καλά, αν αυτό εννοείς. Μπορεί να την φέρεις σε τρομερή αμηχανία, ας πούμε.
Μπορεί και να τα θυμάται αλλιώς, βέβαια. Μπορεί να σας είχε ξεγράψει από τότε, και να είχε βρει έναν καλό φίλο και να αδιαφορούσε για τη γνώμη σας, ή για την παρέα σας. Το εύχομαι.
Ήσουν μέλος μιας παρέας που έκανε bullying, άρα υπήρξες bully. Αυτό πρέπει να διαχειριστείς, αλλά για τον εαυτό σου, όχι για την κοπέλα αυτή. Εσύ έχεις ένα τέρας που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Θα το έκανες ξανά; Πώς είσαι σίγουρη πώς όχι; Με ποιους κάνεις παρέα τώρα; Αν ήσουν μάρτυρας bullying τώρα, θα είχες το σθένος να ξεχωρίσεις και να υποστηρίξεις το θύμα; Σου έχει ξανασυμβεί; Το έχεις κάνει; Αυτό είναι το δικό σου μερίδιο ευθύνης τώρα. Η συγγνώμη περισσότερο με τσιρότο μου μοιάζει, αλλά και τα τσιρότα ίσως να χρειάζονται μερικές φορές. Αν έβρισκες έναν τρόπο να το κάνεις χωρίς να αναγκαστεί να απαντήσει άμεσα, θα ήταν καλύτερα (μέιλ ή γράμμα).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ως θύμα bullying σε όλα τα χρόνια του σχολείου, έχω να προσθέσω πως δεκάρα τσακιστή δεν θα έδινα για τη συγνώμη κανενός. Προσωπικά κάθε φορά που κάνω ένα από τα όνειρα μου πραγματικότητα, που παραμένω ο εαυτός μου πάρα την πίεση και που δεν χρησιμοποιώ ποτέ τα όποια πλεονεκτήματα έχω εις βάρος άλλων ανθρώπων γυρνώ σε εκείνον τον 13χρονο-14χρονο-15χρονο-16χρονο-17χρονο εαυτό μου και του λέω “Μπορεί να φαίνεσαι χαμένος αλλά έχεις νικήσει”. Σας έχουμε νικήσει. Αυτό σου δήλωσε με το χαμόγελο της και την ευγένεια της αυτή η κοπέλα. Ζήσε με αυτό. Δεν μπορείτε πάντα να έχετε την τελευταία λέξη ούτε… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό… Η συγνώμη θα είχε σημασία μόνο για εκείνα τα χρόνια όπως σημασία θα είχε να ταχθείτε υπέρ της κοπέλας εκείνα τα χρόνια. Τώρα που έχει συνεχίσει τη ζωή της που έδειξε ξεκάθαρα ότι τα έχει αφήσει αρκετά πίσω της ώστε να μπαίνει στη διαδικασία να χαιρετάει(αντι να σε γράψει-κομψά- στο παλαιά της υποδήματα). Ο μόνος τρόπος να ζητήσει η γραφούσα συγνώμη είναι στο επόμενο επεισόδιο bullying που θα γίνει μάρτυρας να πάρει θέση υπέρ του θύματος… τότε μόνο θα μπορέσει να εξιλεωθεί, αλλιώς να χαμε να λέγαμε… ΥΓ: τους αγωνιστικούς μου εναγκαλισμούς Holly Molly ως θύμα bullying ξέρω… Διαβάστε περισσότερα »
Pink lemonade ανταποδίδω τους αγωνιστικούς εναγκαλισμούς. Να είμαστε καλά και να ζούμε την πολύτιμη ζωή μας. Δεν τη χρωστάμε να τη χαρίσουμε σε κανέναν.
Το να μην μπορούμε να ζητήσουμε συγνώμη ενώ θα θέλαμε πολύ να το κάνουμε για να εξιλεωθούμε, είναι κι αυτό μέρος της εξιλέωσης. Το να μην την αναστατώσεις, στεναχωρήσεις, κουράσεις, ζητώντας της ουσιαστικά να ξαναγυρίσει για χάρη σου σε μια δυσάρεστη ανάμνηση που άφησε πίσω της και αντ’αυτού να βρεις τρόπο να διαχειριστείς μόνη σου αυτό που έκανες, είναι μέρος της εξιλέωσης σου. Δεν βρίσκω άλλη λέξη γιατί αυτό που διάβασα μου δείχνει ότι θέλεις να εξιλεωθείς, για να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσες να πεις κάτι, για μένα θα ήταν αν γενικώς βλεπόσασταν τακτικά,… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εσύ τα είπες όλα πόντια. Εμένα η ιστορία μου είχε και κατά καποιο τροπο συνέχεια. Όταν πια άλλαξα σχολείο κι απαλλάχτηκα από τα παθογόνα παράσιτα από πάνω μου συνάντησα έναν συμμαθητή που τον είχα χάσει από το νηπιαγωγείο και ήταν το “καθυστερημένο”. Αυτή τη ρετσινιά είχε. Φυσικά έγινε ακραία θύμα μπούλινγκ. Εγώ (έχοντας ανακτήσει πια την αυτοπεποίθηση μου) δεν σταμάτησα ποτε να τα βάζω με μανία με τους μάγκες με όλους τους τρόπους δημόσια ή όχι. Από τότε καμιά φορά που συναντιόμαστε στο δρόμο και με βλέπει φωνάζει δυνατά το όνομά μου, γυρίζουν όλοι να δουν τι συμβαίνει και… Διαβάστε περισσότερα »
Σκοπεύεις να την κάνεις παρέα; θα συνεργαστείς μαζί της; αν όχι, Τότε δεν χρειάζεται καν να στείλεις μέιλ ή μήνυμα. Κι αυτό μιλώντας από προσωπική εμπειρία. Αυτό που κάνατε στο λύκειο, μου το έκαναν στο γυμνάσιο. Γύρισαν όμως και μου ζήτησαν συγνώμη πολύ άμεσα. Τη δέχτηκα τότε, απλά πήρα τα μέτρα μου για το μέλλον. Στο λύκειο βρέθηκε μια η οποία μου έκανε κάτι πάρα πολύ άσχημο, που επηρέασε την κοινωνική μου ζωή για χρόνια, ακόμα και σήμερα με τη βοήθεια θεραπείας δεν το έχω ξεπεράσει πλήρως και σε όλες του τις εκφάνσεις, ίσως επειδή προσπάθησα να το θάψω και… Διαβάστε περισσότερα »
Jelly Roll, λυπάμαι πάρα πολύ για αυτό που σου έκανε η κοπέλα αυτή και εύχομαι από καρδιάς να ορθοποδήσεις και πάλι. Σου στέλνω αγκαλιές και κουράγιο… Χαίρομαι που διάβασα σχόλιό σου εδώ, σε είχα χάσει το τελευταίο διάστημα. Πληζ δίνε δείγματα γραφής συχνότερα! :*
Σε ευχαριστώ πολύ loglady, είσαι από τις αγαπημένες μου. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και περίπου ένα χρόνο έχω σταματήσει να ασχολούμαι τόσο συστηματικά με το Α,μπα. Ένας λόγος είναι ότι όπως έχει ειπωθεί σε άλλα ποστ ή σχόλια, ότι από ένα σημείο και μετά ήταν σαν να διαβάζω όλη την ώρα τα ίδια πράγματα, που μπορεί να είναι καλό από τη μία γιατί φανερώνει πως το αναγνωστικό κοινό μεγαλώνει, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο. Το Α,μπα είναι ένας πολύ ασφαλής χώρος που μπορείς να συζητήσεις άνετα πολύ προσωπικά σου θέματα, να μάθεις από τους άλλους και τις δικές τους εμπειρίες και… Διαβάστε περισσότερα »
Τα κατανοώ όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βάλεις οτιδήποτε άλλο πάνω από τη δική σου ψυχική ισορροπία. Άφησα σχετικό μήνυμα στο γκρουπ του φβ, αλλά σε περίπτωση που δεν είσαι μέσα, το επαναλαμβάνω εδώ: αν θέλεις, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου όποτε. Εύχομαι δύναμη!
Ωχ δεν το είδα ακόμα! Θα ψάξω να σε βρω ❤️
Η ερώτηση χτύπησε χορδή μέσα μου. Στην τρίτη λυκείου συνέβη κάτι στο σχολείο και ήμουν η πρωταγωνίστρια του γεγονότος μαζί με έναν φίλο μου (δε θέλω να γράψω τι έγινε). Για έναν μήνα περίπου γινόταν συμβούλιο καθηγητών και το θέμα της συζήτησης ήταν η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Αν είχα γονείς λίγο πιο μορφωμένους θα τους έτρεχαν όλους αυτούς στη δευτεροβάθμια και στο υπουργείο παιδείας. Ποτέ ποτέ ποτέ δε θα ξεχάσω το bulling που έφαγα από όλους τους συμμαθητές μου και ακόμα ακόμα κι από τους καθηγητές. Τυγχάνει να ξέρω και ακριβώς τι έλεγαν γιατί μέσα σε όλη αυτή την κακοδαιμονία… Διαβάστε περισσότερα »
Ελπίζω να συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά και να έχεις ξεπεράσει πλήρως τα κατάλοιπα αυτής της ιστορίας ❤️
Φυσικά και συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά γιατί είχα χίλιους λόγους παραπάνω να φύγω από τον διαβολότοπο που μεγάλωσα αλλά το σχολείο (από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο) είναι ακόμα ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης. Όταν χρειάστηκε να δουλέψω σε σχολείο, σα δασκάλα αυτή τη φορά, ήταν για μένα μια εμπειρία άνευ προηγουμένου γιατί ήταν σα να με έβαλε κάποιος καταμεσής του πιο μεγάλου μου εφιάλτη. Κάθε μέρα. Για χρόνια. Αυτή η δουλειά με αρρώστησε κυριολεκτικά (ψυχοσωματικά και έλκος στομάχου) αλλά με κάποιο τρόπο είναι από τα πιο ωφέλιμα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ. Μπορεί να έκανα από τύχη (για… Διαβάστε περισσότερα »
Δε μπορείς να φανταστείς πόσο ταυτίζομαι μαζί σου. Έχω περάσει, νιώθω, πολύ παρόμοια και εργάζομαι κι εγώ με παιδιά.
Τώρα θα ειδικευτω στις ειδικές ανάγκες και δεν ξέρεις πόσο επηρεάζομαι γενικά από τα παιδιά, οπότε εχω λιγολιγοή άγχος για το ανθα αντέξω..ή όταν μου λένε για τους γονεις τους, οτι τα χτυπάνε πχ. Σε νιώθω απόλυτα, έχει τύχει να βλέπω εφιάλτη με παιδάκι ή να κλαίω όλο το ΣΚ επειδή έμαθα κάτι άσχημο.
@Τρελό ηλεκτρόνιο, ξέρω α κρι βώς τι λες. Και εμένα αυτό με δυσκόλευε, όχι τα παιδιά τα ίδια, αλλά οι γονείς τους και συχνά και η συμπεριφορά άλλων δασκάλων, δεν άντεχα. Δεν κάνουν όλες οι δουλειές για όλους. Δε μου φαινόταν υγιής η στάση μου αλλά τη συνέχιζα τη δουλειά γιατί έβλεπα το αντίκτυπο στα παιδιά, είναι ίσως και η μοναδική δουλειά που έχω κάνει όπου έβλεπα το αντίκτυπο άμεσα. Ευτυχώς μια που αρρώστησα μια που το status του αναπληρωτή δε σου επιτρέπει και να ζεις με αξιοπρέπεια από αυτό το επάγγελμα, με έκαναν να πω αρκετά. Σου εύχομαι ολόψυχα… Διαβάστε περισσότερα »
@alethiometer εννοείται ότι πηγαίνω σε ψυχολόγο. Είμαι υπερευαίσθητη για να μην το κάνω.
Αρρώστησες ε.; έπαθες burn-out εννοείς;
Δεν ξέρω ποιά δουλειά βέβαια σε κάνει να ζεις αξιοπρεπώς στην Ελλάδα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα τώρα.
@Τρελό ηλεκτρόνιο, όχι κάποια που να έχω βρει εγώ πάντως :–)
Έπαθα κάθε πιθανό κι απίθανο ψυχοσωματικό και έλκος.
Έχω κάνει άλλες δουλειές έκτοτε που τις αγαπώ και με αγαπούν κι αυτές αλλά ατυχώς δεν έχουν αξιοπρεπείς μισθούς.
Κάνω αιτήσεις να φύγω πάλι εξωτερικό, είναι αβίωτος ο βίος εδώ. Ελπίζω όπου και να καταλήξω να βρω α, μπίτισσες 🙂
🙁 αβίωτο, όπως το είπες. Και για μένα ακριβώς έτσι. Πριν τον κορονοΐό είχα φτάσει σε ένα καλό επίπεδο με τη δουλειά με τα παιδάκια, αλλά ήρθε και μου τα γ@σδφσε όλα (σίγουρα όχι μόνο σε έμενα).
Ελπίζω κι εγώ να βρω αμπιτσες και να βρεις, γιατί η μοναξιά έξω είναι ο μεγάλος μου φόβος.
@Τρελό ηλεκτρόνιο, πλάκα κάνεις; Δεν άφησε τίποτα όρθιο σε πολύ κόσμο και συντόμως θα αρχίσει να γίνεται πραγματικά έντονο. Έχω ζήσει στο εξωτερικό και η αλήθεια είναι ότι με ψιλοτρόμαξε η μοναξιά (πράγμα παράξενο, γιατί είμαι κατά βάση μονήρης άνθρωπος) αλλά τώρα πια με τρομάζει περισσότερο η ΔΕΗ.
Χαχαχαχαχαχα ισχύει!
Alethiometer είμαι σίγουρη οτι αυτό που θα πω δεν πρέπει να το πω αλλά δεν μπορώ να μην το πω. Ελπίζω πραγματικά να βρεθεί ο τρόπος, που να μην σε πληγώνει και να μην σε φθείρει, αλλά πάλι να ασχοληθείς με παιδιά (σε οποιονδήποτε ρόλο). Έστω και ένα παιδί να βοηθήσεις, είναι αρκετό. ❤️
@este, εγώ λέω ότι οι άνθρωποι που είναι συγγενείς του Πήτερ Παν να μην παριστάνουν τους μεγάλους 🙂 Ο καθένας στο ρόλο του 🙂
@Alethiometer χαχαχα σε πιάνω νομίζω!
Χαίρομαι πολύ για σένα, που είσαι δυνατή, που αντιμετώπισες τα φαντάσματα σου, που υποστήριξες τον εαυτό σου, που τα κατάφερες! Ελπίζω να φτάσω κι εγώ εκεί μια μέρα! Είμαι σίγουρη ότι όσο δούλεψες στο σχολείο ήσουν η καλύτερη καθηγήτρια για τους μαθητές σου, αφού σε τέτοια περιστατικά οι περισσότεροι παραμένουν αμμέτοχοι (εμένα μου πέταξαν γεμάτη κασετίνα στο κεφάλι εν ώρα μαθήματος και η καθηγήτρια αρκέστηκε σε ένα “οκ ας προχωρήσουμε τώρα” και όταν απευθύνθηκα στον γυμνασιάρχη πρότεινε απλά να με αλλάξει τμήμα). Ευτυχώς οι γονείς μου με άκουσαν και στο λύκειο άλλαξα σχολείο (και πόλη). Δυστυχώς άλλαξα και μέσα μου,… Διαβάστε περισσότερα »
Η καλύτερη καθηγήτρια δεν ξέρω τι σημαίνει. Άνθρωποι είμαστε όλοι και κάνουμε λάθη. Κι αν έχεις shit for brains όπως εγώ και έχεις για πρότυπα δασκάλων τον Ρόμπι Γουίλιαμς στον Καιρό των Χαμένων Ποιητών και τη Μαίρη Πόππινς (μπορείς να γελάσεις ελεύθερα!) η δουλειά δε θα πάει καλά. Θα σου πω όμως ότι ήμουν με τα μάτια ορθάνοιχτα συνέχεια -όσο είναι δυνατόν, στη σφαίρα του ανθρώπινου- και ότι είχα στη συνέχεια συνέχεια συνέχεια την προσοχή μου στα πιο λυπημενάκια, για να το πω έτσι, αυτά έπαιρναν αυτόματα κάπως το μεγαλύτερο κομμάτι της προσοχής μου.
@Angry Angie κι εγώ τη θαύμασα πάρα πολύ.
Εγώ είμαι στον αντίποδα, παρακάλαγα τους γονείς μου να με αλλάξουν σχολείο, εκείνοι δεν ασχολήθηκαν(βλέπεις, έμενα κι εγώ σε ενα είδος “χωριού”-προάστειο της Αθήνας με ένα και μοναδικό σχολείο) και όλο αυτό βγήκε σαν αντίδραση. Δε με χωρούσε ο τόπος, ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου κι ενώ ήμουν καλή μαθήτρια με κλίση στα φιλολογικά,κατάφερα κι έμεινα στην ίδια τάξη.
Τώρα προσπαθώ να διορθώσω τα αδιόρθωτα.
@Τρελό ηλεκτρόνιο, δεν υπάρχει τίποτα να θαυμάζεις και δεν υπάρχει τίποτα που να μην είχε θανατηφόρα αποτελέσματα και δε διορθώνεται (έστω και με κάποιο τρόπο, έστω και τσάτρα πάτρα).
Πολύ λυπάμαι για την εμπειρία που είχες και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη χρονιά.
Αγκαλιές από μεγκαμπιτς ❤
Εγώ ήμουν τυχερή, είχα τα πατήματά μου. Από μικρή είχα μια φυσική κλίση προς τα βιβλία και το ή ξε ρα πως δεν ήμουν μόνη, είχα βεβαιωθεί ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα κάνοντας αυτήν την παιδιάστικη σκέψη: υπάρχει ένας που έχει γράψει αυτό το πράγμα και είμαι κι εγώ που το διαβάζω και καταλαβαινόμαστε, μάνι μάνι μαζευόμαστε δύο, δε μπορεί θα υπάρχουν κι άλλοι! Και μάντεψε: υπήρχαν! 🙂 Επίσης με έσωσε και η μουσική, τραγουδούσε ο Morrisey “Everyday is like Sunday” και νόμιζα πως τραγουδούσε για μένα κι ευχόμουν μαζί του να έρθει ένας Αρμαγεδδώνας ή μια πυρηνική… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα που δεν μεγάλωσα σε διαβολότοπο, αλλά δίπλα στο ξακουστό, ιδιωτικό μου σχολείο με τα χαϊδεμένα πλουσιόπαιδα (τα οποία ασχολούνταν με την καινούρια γεύση μους σοκολάτα στο ιν ζαχαροπλαστείο του Κολωνακίου, ενώ εγώ αντιμετώπιζα ενδοοικογενειακή βία σε μία εποχή που δ ε ν υπήρχε το Χαμόγελο του Παιδιού) αυτό που με έσωσε ήταν η “Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς.” Και η ψυχοθεραπεία, που ξαναδίνει πίσω ζωές.
Γλυκια μου Lou ❤.
Δεν ξερω αλλα διαβαζοντας αναλογες ιστοριες ο θαυμασμος μου απεναντι σε σας και σε τοσες πολλες (υπερβολικα πολλες) γυναικες, γινεται σχεδον ακραιος. Ειστε πραγματικα στην καρδια μου.
@Lou, δε σε γνωρίζω, μου είσαι πάαααρα πολύ συμπαθής από τον τρόπο που γράφεις, αλλά είμαστε η μέρα με τη νύχτα!!! Η Πολυάννα ήταν ο λόγος που έκανα μεγάλη επανάσταση με το θέμα των βιβλίων, ε, κάποια στιγμή έπρεπε να τα επιλέγω μόνη μου αλλά η μαμά μου επέμενε να μου αγοράζει αυτά που αγόραζαν οι μαμάδες- φίλες της. Η Πολυάννα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, με εξαγρίωνε σαν προσωπικότητα και το επεισόδιο που ακόμα θυμάμαι πρέπει να βρίσκεται στον τόμο που ανέφερες. Δεν ξέρω από ποια τρίσβαθα του υποσυνειδήτου έρχονται αυτές οι λεπτομέρειες τόσος καιρός που έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Στεναχωρήθηκα με τα πρώτα σχόλιά σου χθες, δεν ήξερα τι να απαντήσω, ξύπνησα σήμερα πιο αισιοδοξη και έχω σκάσει στα γέλια με την Πολυάννα. Μπήκε στο σπίτι μας αυτή η ντροπή βιβλίου σαν δώρο, (αγόραζα βιβλία σχεδόν χονδρική και στα γνωστά βιβιοπωλία μας εδίναν και καναδυο δώρο). Και κάθε χρόνο με το ξεσκαρτάρισμα της βιβλιοθήκης έδινα ότι δεν ήθελα στην δημοτική βιβλιοθήκη, ξέρετε κάτι Κοέλιους και τέτοια, από δώρα, γιατί ήξεραν ότι μ’ αρέσουν τα βιβλία, έλεγα κι εγώ διαβάζω τα πάντα και μου αγόραζε ο κόσμος. Αλλά τέτοια κατάντια δεν χωρούσε στα ράφια/ ντουλάπια/ κάτω από το κρεβάτι/ σοφίτα/… Διαβάστε περισσότερα »
@Anna, το ‘πα και σε πιο κάτω σχόλιο, καθόλου δεν ήθελα να σας λυπήσω! Να μην κρατήσεις καμία μελαγχολία (αν και αφού το κάνουν ακόμα και οι καουμπόϊσες, ε, μπορεί να δικαιούμαστε κι εμείς 🙂 ), στα δικά μου μάτια, όλοι είμαστε ιστορίες ιστοριών και η δική μου, χωρίς να τη θεωρώ και την πιο ξεχωριστή, μου φαίνεται απίθανη κάτι φορές 🙂 (Και πόσο καταλαβαίνω αυτό που λες, το υπερεγώ του κάθε επαγγελματία βιβλιοφάγου ο οποίος έχει ένα πρόσωπο σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία, δε μπορεί να φαίνεται στους άλλους ότι αγοράζει ότι κι ότι!) P.S. Εννοείται, ότι είμαι κι εγώ… Διαβάστε περισσότερα »
Τι σόι βιβλιόφιλοι θα ειμασταν αν δεν υποκυπταμε που και που στην μελαγχολία, έχει τη ώρα της. Είναι και φθινόπωρο, καιρός για τζαζ και καφέ με το βιβλίο και παρατήρηση περαστικών στο δρόμο απέξω, ταιριάζει 😊
Όσο για το podcast, δεν ξέρω τι περιμένετε να ακούσετε, αλήθεια, αλλά ο χρόνος σας είναι δικός σας να τον ξοδέψετε όπως γουστάριζετε όπως λέει η αδερφή μου 😅
@Anna, την παρατήρηση ανθρώπων με καφέ και βιβλίο και ακόμα περισσότερο στα μπαρ με ποτό, μόνη μου θα μπορούσα να την κάνω και επάγγελμα 🙂 (Έχω τόοομους από μικρά moleskin, αυτά με το μαλακό εξωφυλλάκι και χωρίς γραμμές, με ημερομηνίες και τοποθεσίες όπου σημειώνω κάτι που μου έκανε εντύπωση, ένα περπάτημα, ένα βλέμμα, μια κίνηση ασυνήθιστη).
Δεν ξέρω τι περιμένουν να ακούσουν οι άλλοι, εγώ, ως μέλος του κινήματος podcast με την Anna (γιατί καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κίνημα πια, έτσι;) περιμένω ν’ ακούσω έναν κανονικό κι έξυπνο άνθρωπο 🙂
Αυτό με τις σημειώσεις το έκανα κι εγώ παλιότερα, αλλά μετά όταν καθόμουν να γράψω και τα ξανακοιτούσα είχα αλλάξει τόσο περιβάλλον και μαζί και mindset που δεν καταλάβαινα τις ίδιες μου τις παρατηρήσεις. Το παθαίνω και με τα όνειρα..
Όσο για το άλλο, λίγο ανέβηκε μια θερμοκρασία προς το πρόσωπό μου, ευχαριστώ. Συνήθως μου έλεγαν πως είμαι περίεργος άνθρωπος και έχω αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια να το παίρνω ως κοπλιμέντο, το κανονικός ακούστηκε πολύ ευχάριστο, νομίζω είναι η πρώτη φορά που το ακούω και το είχα ως φιλοδοξία 😉
Δε μπορείς να με δεις αλλά χαμογελάω, την ίδια φιλοδοξία έχουμε (κι εγώ όλο ότι είμαι περίεργη, παράξενη, εκκεντρική και δεν ξέρω εγώ τι άλλο). Από τα σχόλιά σου πάντως εγώ διαβάζω έναν άνθρωπο από αυτούς που στα μάτια μου είναι -επιτέλους να κι ένας!- “φυσιολογικός”. Και ως κοπλιμέντο να το πάρεις 🙂
Όταν λέγεται με καλή διάθεση, πώς θα μπορούσα να το πάρω αλλιώς? Κι εμένα φυσιολογική μου φαίνεσαι, ποιος ξέρει τι βλέπουν 😉
Αυτό με τις πατερίτσες πάλι, τι φάση…; Ένα ζευγάρι πατερίτσες κοστίζει δέκα φορές παραπάνω από μια κούκλα, χώρια τα μεταφορικά! Ντιπ στόκοι εκεί στην ιεραποστολή. Κι αυτή η Πολυάννα, δεν τις πούλαγε στη γειτόνισσα μισοτιμής και να αγόραζε όλο το τροχόσπιτο της Μπάρμπι; Θα ήταν win win case.
@Αιλουροειδέστατο, κλαίω! Είσαι επιχειρηματικό μυαλό!!!
(Νομίζω η Lou, μ’ έχει που μ’ έχει στη μπούκα που είμαι σκυλού, θα διαβάζει και τα σχόλια για την Πολυάννα που την αγαπά και δε με σώζουν ούτε οι γατούλες που ταϊζω!)
Μετά την τρίχα που μου σηκώθηκε με τη μαρτυρία εκφοβισμού στο σχολείο, μιας και είχα φάει γερό bullying επί χρόνια, θαύμασα την Alethiometer για πολλοστή φορά και τσουπ! προσγειώθηκα στις βιβλιοαναμνήσεις. Νομίζω ότι είχα διαβάσει όλα της Πολυάννας, περιμένοντας ότι δεν παίζει, τι στο καλό, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ το έρμο το ορφανό. Και ήθελα να πετύχω τη σκηνή που τα κάνει π*τάνα όλα. Και ουδέποτε την πέτυχα, φυσικά, αλλά ακόμη και μικρή ήξερα πως δεν είναι φυσιολογικό, δεν μπορεί, αλλά δεν ήξερα τι σημαίνει η πλύση εγκεφάλου και η προπαγάνδα. Υποπτεύομαι πως η επιθυμία να μην υπάρχουν αποδείξεις χαρακτήρων… Διαβάστε περισσότερα »
@idril, δεν προλαβαίνω να ψάξω, αλλά στοιχηματίζω θα έχουν γραφτεί μέχρι και διδακτορικά μη σου πω γι’ αυτή τη σειρά βιβλίων. Τι είχε τραβήξει η δόλια, μέχρι που την είχε κουτσάνει κιόλας η συγγραφέας σε εκείνο το βιβλίο, αν θυμάμαι καλά.
Όχι δεν σε έχω στη μπούκα καθόλου, σε συμπαθώ πολύ! Ελπίζω μόνο στις αμποσυναντήσεις να πηγαίνεις χωρίς τα σκυλάκια! Αλλά βρε παιδιά, αυτό για την Πολυάννα μην μου το χαλάτε, διάβαζα και από τα υπόλοιπα, μεγάλωσα σε σπίτι με τεράστια βιβλιοθήκη. Αλλά η καθημερινότητά μου ήταν τόσο δύσκολη, που η ιστορία της Πολυάννα μου έδινε κουράγιο. Τύπου ότι και να συμβεί δεν τα παρατάω, συνεχίζω να το παλεύω. Άσε που μαζί με αυτές του καψερού του Όλιβερ Τουίστ οι δυσκολίες οι δικές μου φάνταζαν παιχνιδάκι.
ΥΓ: Τις γατούλες να συνεχίσεις να τις ταίζεις βεβαίως βεβαίως!
Όσο είμαι μακριά από τον διαβολότοπο που μεγάλωσα καλά είμαι 🙂
(Επαρχία, δεκαετία του ’80 και από αγροτική οικογένεια -άρα χαμηλό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, αν ήσουν λίιιιιγο διαφορετικό παιδάκι -κι εγώ ήμουν πολύ- δεν είχες και μεγάλη τύχη, σε κατάπιναν αμάσητο μαζί με το κουκούτσι). It’s ok, it’s over -good riddance! 🙂
Πολύ λυπάμαι για την εμπειρία σου.
Παλιότερα λυπόμουνα κι εγώ, τώρα πια όχι και τόσο (αλλά δεν το ξεχνώ κιόλας). Εγώ λυπάμαι που σας στενοχώρησα -δεν το ‘χα πρόθεση- γι’ αυτό θα σας πω και πώς κατέληξε εκείνη η χρονιά που δε μου μιλούσε όοοολη η τάξη λες και ήμουν μίασμα και οι καθηγητές έλεγαν για μένα ατάκες τύπου “αυτό το κοριτσάκι θα γίνει τοξικομανής μια μέρα”: η χρονιά εκείνη κατέληξε με μένα να πιάνω την πρώτη σχολή της προτίμησής μου (με κάτι ξεκούδουνα 20αρια και 19αρια) και να φεύγω για την Αθήνα που την ονειρευόμουν χρόνια 🙂 Κι ένα επεισόδιο που μπορεί και να σας… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν πειραζει και αν μας στεναχώρησες. Έχουμε γίνει μια κοινότητα και νιώθουμε η μία την άλλη. Σου στέλνω πολυ αγάπη .
ΥΓ) θεϊκό αυτό με το φιλολογο
Κι από δω αγάπη 🙂 (Αλήθεια είναι αυτό που λες με την κοινότητα, κι εγώ το αισθάνομαι).
Alethiometer με συγκλόνισε η ιστορία σου! Ακόμα και χωρίς να ξέρω τις λεπτομέρειες, ξέρω πως είχες απαράδεκτη παιδαγωγική αντιμετώπιση ως μαθήτρια. Σίγουρα ως εκπαιδευτικός το ξέρεις πια κι εσύ… Όσο για την ίδια τη δουλειά του αναπληρωτή εκπαιδευτικού, επειδή την έχω κάνει, είναι ήδη αρκετά σκληρή και ψυχοφθόρα στις συνθήκες που γίνεται, πόσο μάλλον αν έχεις και τέτοιο τραύμα. Είναι φοβερό να σκεφτείς πως στην εποχή μας, όσο πιο πολύ αγαπάς αυτή τη δουλειά τόσο λιγότερο την απολαμβάνεις. Ξέρω πως μεταξύ των ευσυνείδητων εκπαιδευτικών υπάρχει ένας κρυφός ανταγωνισμός να “αντέξεις” για να μη σε πούνε “αδύναμο” και πως “αν δεν… Διαβάστε περισσότερα »
@Αιλουροειδέστατο, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν έκανα αίτηση για τη δουλειά δεν είχα σκεφτεί καν, δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μου ήταν αδύνατο να τη δω σα δουλειά, ότι είχα έρθει από το εξωτερικό, κι έκανα την αίτηση άρον άρον και χωρίς να το σκεφτώ. Κάπως όμως το κάνουν τα άτιμα τα πιτσιρίκια και σου δημιουργείται ένα αίσθημα ευθύνης που ούτε και ξέρω πού το είχα καταχωνιασμένο. Έχω κάνει άπειρες διαφορετικές δουλειές, αυτή παραμένει με διαφορά η δουλειά που με έκανε άλλον άνθρωπο. Για να είμαι πιο ακριβής που με έκανε άνθρωπο. Συμφωνώ απόλυτα με… Διαβάστε περισσότερα »
Βέβαια, για να είσαι αποτελεσματικός και να μπορείς να βοηθήσεις σε αυτή τη δουλειά, καλό είναι να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Η δική μου τουλάχιστον εμπειρία είναι ότι εκείνη την ώρα θα κάνεις το καλύτερο δυνατό, θα τα δώσεις όλα, θα μείνεις ψύχραιμος ό, τ ι και να δεις και μετά θα πρέπει να πας στο σπίτι σου και να είσαι ένας λειτουργικός άνθρωπος. Και την άλλη μέρα θα είσαι πάλι εκεί, αλλά μέσα σου πρέπει να έχεις μία απόσταση από αυτό που συμβαίνει. Όχι αδιαφορία, αλλά δεν πρέπει να το παίρνεις μέσα σου. Γιατί όταν θα έρθει το παιδί του… Διαβάστε περισσότερα »
Αν δεν μιλούσες για άλλη ηλικία από τη δική μου θα πίστευα ότι μιλάς (σχεδόν) για μένα. Ως θύμα παρόμοιου μπούλινγκ λοιπόν θα σου μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο – αν και δεν απευθύνεται σε σένα προσωπικά (προφανώς!) Άκου λοιπόν bully: – Δεν είχα πάντα ανάγκη της παρέας σου ή της προσοχής σου, κάποιες φορές ήθελα απλώς να μην ασχολείσαι μαζί μου – Το τραύμα ήταν μεγάλο, τα χρόνια της εφηβείας δύσκολα, εσωστρεφή και με ανασφάλεια αλλά κι ένα πρώιμο μάθημα σκληραγώγησης. Αν με ρωτάς αν ήταν χρήσιμο. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να το έχω ζήσει. Τουλάχιστον εγώ ήμουν… Διαβάστε περισσότερα »
Γενικά συμφωνώ με τις απαντήσεις. Το να ζητήσεις συγγνώμη δεν νομίζω ότι έχει κανένα νόημα πέρα από το να δώσεις συγχωροχαρτι στον εαυτό σου. Όμως θα ήθελα να επίσημανω κάτι. Μιλάμε για μια κοπέλα 25 χρόνων και όταν συνέβησαν όλα αυτά ήταν έφηβη. Δεν γίνεται να ρωτάτε πως είναι δυνατόν να άλλαξε ένα κορίτσι από την εφηβεία στην ενηλικίωση! Εγώ στην εφηβεία μου δεν ήξερα τι είναι το slut shaming και πολλά αλλα πράγματα που στην κοινωνία είναι κανονικοποιημενα. Αυτά τα εμαθα αρχίζοντας να διαβάζω κυρίως κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Λογικό δεν είναι γυρίζοντας πίσω να συνειδητοποιεις πόσο… Διαβάστε περισσότερα »
Στην ηλικία των 17/18 (β/γ λυκείου) έχουμε αποκτήσει βασικές κοινωνικές δεξιότητες που επιτρέπουν να αναγνωρίζουμε την στοχοποίηση. Αν είναι ας δώσουμε συγχωροχάρτι σε όλα τα 16χρονα που κάνουν bullying θεωρώντας ότι θα ωριμάσουν αργότερα.
H παρατηρηση η δική μου δεν έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβανοταν η γραφουσα την ηθική της κοπελας, αλλά στο bullying που κάναν με βάση αυτό.
Νομίζω ημουν πολύ ξεκάθαρη σε αυτό που έγραψα. Το μπουλινγκ δεν δικαιολογείται σε καμία ηλικία. Όμως μου κάνει εντύπωση η καχυποψία σας απέναντι στην κοπέλα. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μπορούσε να επαναλάβει την ίδια συμπεριφορά; Θεωρείτε ότι ένας άνθρωπος στα 17 είναι ίδιος με τον άνθρωπο στα 25; Μπορεί να μην κάναμε όλες μπουλινγκ αλλά σιγουρα κάναμε σχεδόν όλες slut shaming σε επίπεδο κουτσομπολιου με τις φίλες μας. Μπορει η πρώτη περίπτωση να έχει άμεσες και δραματικές συνέπειες αλλά και οι δύο συμπεριφορες βασίζονται στην ίδια λάθος αλλά τόσο κανονικοποιημενη νοοτροπία: Ότι κάποιες γυναίκες αξίζουν σεβασμό ενώ… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι καχυποψία για το μελλον (γραφω και πιο πάνω ότι εύχομαι να έχει αλλάξει) είναι καχυποψία της “άγνοιας” που είχε στο παρελθόν.
Πάτησα το δημοσίευση πριν τελειώσω!
Μακάρι όλοι μας να έχουμε την ενσυναίσθηση που δείχνει τώρα η γραφουσα, αλλά ειδικά λόγω αυτής της ενσυναίσθησης θεωρώ ότι ανέκαθεν γνώριζε τις επιπτώσεις που ενδεχομένως να είχε το bullying στην κοπέλα.
Ακριβώς Ανδρομέδα!
Οι πλειοψηφία των bullies πάντως εξακολουθούν να είναι απαίσιοι χαρακτήρες και μετά την ενηλικίωση, η γράφουσα αποτελεί εξαίρεση δυστυχώς.
Τι έγινε άραγε και αλλαξες συμπεριφορά; Μήπως ήξερες από πάντα πόσο άσχημη ήταν η στάση σας αλλά επέλεγες να είσαι με την cool παρέα;
Όπως και να χει, εύχομαι να έχεις αλλάξει. Το bullying δεν υπάρχει μόνο στα σχολεία. Το βλέπουμε στη δουλειά, στο δρόμο και σε παρέες ενηλικων.
Εάν όντως ενδιαφέρεσαι για αυτήν και όχι για μια δική σου εξιλέωση, στειλε της μαιλ.
Δεν ξέρω πώς το βίωσε και πόσο ευπρόσδεκτη θα είναι η συγγνώμη σου και επειδή δεν ξέρεις ούτε εσύ θα έλεγα να βρεις ένα τρόπο να λύσεις τα θέματά σου μόνη σου, χωρίς να την ανακατέψεις. Ειδικά αν βοηθήθηκες να σκεφτείς να ζητήσεις συγγνώμη ωθούμενη από τη φιλική της προσέγγιση (που αν αποδεικνύει κάτι είναι το πόσο λίγη επιρροή είχατε στην εξέλιξή της). Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν θα σκεφτόσουν με τον ίδιο τρόπο αν δεν ήλπιζες σε άφεση αμαρτιών. Δεν θέλω να φανώ επιθετική, είναι άστοχο εκ μέρους μου το ότι βγαίνει έτσι το σχόλιο, γιατί μπορεί να… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο που συνειδητοποίησες τι λάθος έκανες, αλλά ειλικρινά τι νόημα έχει πια; Έστω ότι της ζητάς συγγνώμη και τη δέχεται, αυτό δε θα αναιρέσει τις ανασφάλειες και τη δυστυχία που όλοι μαζί της προκαλέσατε τότε. Ούτε αποδεικνύει ότι είσαι καλός άνθρωπος και αξίζεις τη φιλία της. Στο γυμνάσιο υπήρξα στη θέση της για άλλους λόγους και μου έρχεται αναγούλα όταν οι άνθρωποι που εξαιτίας τους πέρασα τα νιάτα μου με κατάθλιψη, με κάνουν add στο facebook ή ρωτάνε νέα μου. Ελπίζω πλέον να έχεις ωριμάσει, να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους δίκαια και με ενσυναίσθηση και να μην άγεσαι και φέρεσαι από… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι μύθος ότι στο σχολείο κάνουν bullying ελάχιστα παιδιά. Τα περισσότερα παιδιά έχουν υποστεί ή/και έχουν ασκήσει byllying, γιατί δεν έχουν ακόμη ανεπτυγμένες κοινωνικές δεξιότητες και τους λείπει η ενσυναίσθηση. Ακόμη και το δικαστήριο αναγνωρίζει την ηλικία ως ελαφρυντικό για ποινικά κολάσιμες πράξεις. Επίσης, υπάρχουν παιδιά που βιώνουν κακοποίηση ή παραμέληση από το περιβάλλον. Αυτά τα παιδιά δεν θα συμπεριφερθούν ως άγγελοι, θα αναπαράξουν αυτό που ζουν. Και πραγματικά δεν καταλαβαίνω καθόλου την προτροπή να μην ζητήσει κάποιος συγγνώμη. Μπορεί το θύμα να μην επιθυμεί να τη δώσει, σεβαστό. Μπορεί όμως να αισθανθεί μία δικαίωση, ποιοι είμαστε εμείς όλοι εδώ… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνω απολυτα. Ηθελα καπου να γραψω οτι μου φαινονται τοσο αυστηρα τα σχολια και το δικο σου σχολιο lou μου εδωσε την ευκαιρια. Πραγματικα και εγω νιωθω αυτο ακριβως που λες. Το ενδεχομενο το θυμα να νιωσει (εστω μια μικρη) δικαιωση μετα απο την οποια ενδειξη μεταμελειας του θυτη του, μου φαινεται απειρως πιο πιθανη απο το να πεσει σε καταθλιψη μετα απο τοσα χρονια γιατι καποιος του θυμισε τα παλια. Και κατι τελευταιο, προσπαθωντας να μπω στη θεση του θυματος θεωρω οτι θα προτιμουσα μαλλον την face to face απολογια κυριως γιατι το fb η το mail μου μοιαζει… Διαβάστε περισσότερα »
Με τα παιδιά μοιράζομαι την προσωπική μου εμπειρία από το σχολείο. Υπήρξαν παιδιά που με κορόιδεψαν και σίγουρα κι εγώ κάποιες φορές πλήγωσα άλλα παιδιά. Αυτό που λέω πάντα είναι να προσέχουν, γιατί αυτούς που τους πληγώνουν θα τους ξεχάσουν. Ενώ αν οι ίδιοι πληγώσουν τον άλλον μετά θα είναι αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και θα αισθάνονται άσχημα. Με προβλημάτισε αυτό λίγο στα σχόλια. Πιο εύκολα αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας το ρόλο του θύματος, αλλά σίγουρα δεν έχουμε υπάρξει κι εμείς στα δώδεκα σχολικά χρόνια απέναντι σε κάποιον άλλον θύτες;
Μικρή πόλη, σκληρό μπουλινγκ από συμμαθητές λόγω ακραίας φτώχιας κ ” κακής οικογένειας “. Θυμάμαι κάθε σχόλιο, κάθε μπιχτη, κάθε υποτιμητικό βλέμμα, κάθε έναν που δε μας έκανε παρέα μην και κολλήσει φτώχια ή τον αλκοολισμό του μπαμπά. Τα χρόνια πέρασαν όπως γίνεται πάντα, τα παιδιά μεγαλωσαμε και καταφέραμε πέντε πράγματα στη ζωή μας. Ξαφνικά, στη μικρή πόλη γίναμε σταρουμπες. Όλοι ήθελαν την παρέα μας. ( Δε μιλάμε για κανένα τρομερό επίτευγμα, μάλλον για μικροαστικό κατόρθωμα). Εγώ απέφυγα τους πάντες. Τους σιχαίνεται το είναι μου. Η αδερφή μου όχι. Παιδιά ήταν λέει, τόσα ήξεραν τόσα έκαναν. Στο δια ταύτα φίλη.… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ομολογήσω ότι το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ηταν το “ζησε με τις τύψεις σου”. Στείλε ενα μέιλ να ζητήσεις συγνώμη απο την κοπέλα, γιατί αν της το πεις από κοντά το πιο πιθανο είναι να σου πει περασμενα ξεχασμένα, καθαρά για λογους ευγένειας.
Εμένα και το email δε θα με κάλυπτε..μη σου πω θα με θύμωνε περισσότερο γιατί θα έδειχνε ότι η τύπισσα δεν έχει τα κότσια να ζητήσει συγγνώμη μπροστά μου. Βασικά, το ‘ζήσε με τις τύψεις σου’ είναι πιο πρέπον, θαρρώ..
Με βρήκε η νέμεσίς μου από το γυμνάσιο/λύκειο μετά από χρόνια, μέσα από κοινούς γνωστούς στο Facebook. 5 χρόνια μαυρίλα και δυστυχία εξαιτίας της, ευτυχώς στην 3η Λυκείου εξαφανίστηκε κι ούτε ποτέ θέλησα να μάθω τι απέγινε. Έμαθα τελικά διάφορα από τρίτους αλλά δεν ασχολήθηκα. Όταν με βρήκε λοιπόν, μου έγραψε μακρυνάρια, απολογίες, εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της. Της είπα ότι δεν έχει νόημα όλο αυτό, δεν άφησα να με σημαδέψει η συμπεριφορά της και να βρει τη δική της ειρήνη. Μου είπε ότι η συγνώμη είναι μέρος της θεραπείας της. Της είπα ότι ενώ είμαι ένθερμη οπαδός της θεραπείας… Διαβάστε περισσότερα »
Για μένα, το να πάρεις απόφαση να γράψεις για κάτι που θεωρείς, και είναι, τόσο ντροπιαστικό για σένα και σου ξυπνάει τόσο άσχημες αναμνήσεις είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Θα μπορούσες να μην ασχοληθείς πλεον με το θέμα γιατί έχουν περάσει τόσα χρόνια, έχεις αλλάξει πάρα πολύ και τέλοσπαντων στο σχολείο είμαστε όλοι παιδιά και τα παιδιά ώς γνωστόν κάνουν βλακείες και έχουν το ακαταλόγιστο. Εσένα όμως η συμπεριφορά σου τότε ακόμα σε πληγώνει τώρα. Εμένα αυτό μου λέει πολλά και ωραία. Για τα πράγματα που έχουμε κάνει στο παρελθόν και ντρεπόμαστε νομίζω ότι υπάρχουν περιπτώσεις, όχι φυσικά να τα… Διαβάστε περισσότερα »