Αγαπητή «Α, μπα»: Νομίζω η έννοια της φιλίας σήμερα έχει αλοιωθεί

Τι είναι η φιλία τελικά? (ακολουθεί ένα σεντόνι συναισθημάτων και σκέψεων) Πάντα το θέμα της “φιλίας” μου φαινόταν ιδιαίτερα περίπλοκο. Από μικρή (τώρα είμαι 20 χρονών) έχω αλλάξει πολλούς τόπους κατοικίας, γεγονός που με δυσκόλευε ακόμα περισσότερο στο να αναπτύξω και να κρατήσω ουσιαστικές σχέσεις φιλίας. Για εμένα το να είμαι φίλη με κάποιον είναι πολύ σημαντικό, όχι παίξε γέλασε. Είχα από πάντα ψηλές απαιτήσεις και από τον εαυτό μου και από τους ανθρώπους γύρω μου, γεγονός που με έκανε αρκετά μοναχική γιατί δεν έβρισκα ανθρώπους με τους οποίους ένιωθα πως μπορώ να “αφιερώσω” τον εαυτό μου. Αυτό δεν με πείραζε γενικά γιατί μου αρέσει να κάνω παρέα στον εαυτό μου και πάντα εκτόνωνα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου στο τραγούδι. Φυσικά και παρέες είχα, και έχω, αλλά σχεδόν πάντοτε ήταν και είναι” δανικές” με την έννοια ότι δεν έχω βρει ακόμα έναν άνθρωπο που να τον νιώθω σαν σπίτι μου και να θέλω πραγματικά να περνάω χρόνο μαζί του χωρίς να έχω δεύτερες σκέψεις για το αν θέλω όντως να βγω από το σπίτι να τον δω. Επιπλέον, έχω απογοητευτεί γιατί όταν βρω έναν άνθρωπο, ή και δυο ανθρώπους, που τους θέλω για φίλους μου, ενώ εγώ τους δίνω πάρα πολλά, αφιερώνω και πολύ χρόνο και προσπαθώ να αφουγκράζομαι τα συναισθήματα τους και να ακούω ο, τι και να έχουν να μου πουν, αυτή η προσπάθεια είναι πάντα μονόπλευρη…και κάπου στην διαδρομή πάντα με αφήνουν από έξω.. Δε ξέρω…Νομίζω πως η έννοια της φιλίας σήμερα έχει αλλοιωθεί…Ή εγώ κάνω κάτι λάθος? Γιατί νιώθω ότι όλοι γύρω μου έχουν “κολλητούς” και “κολλητές” εκτός από εμένα.. καμιά φορά νιώθω ότι ποτέ δε θα νιώσω τι θα πει “φιλία”..

–Venus4

Είσαι είκοσι χρονών. Το τι είναι η φιλία «σήμερα» με τι το συγκρίνεις; Ελπίζεις ότι η εξήγηση είναι ότι έχεις γεννηθεί σε εποχή που η φιλία είναι ιδιαίτερα δύσκολη; Τότε πώς γίνεται να έχουν οι γύρω σου κολλητούς και κολλητές;

Το να έχεις υψηλές απαιτήσεις από τους άλλους και από τον εαυτό σου, αγαπητή φίλη, δεν είναι πλεονέκτημα. Αν είναι τόσο υψηλές που καταλήγεις να νιώθεις ότι δεν έχεις κάποιον άνθρωπο δικό σου, είναι κανονικό μειονέκτημα. Το να δίνεις πολλά, πάρα πολλά σε όποιον συμπαθείς για να δημιουργήσεις ένα κλίμα συνενοχής, επίσης δεν είναι προτέρημα. Αντιθέτως, το υπερβολικό δόσιμο απομακρύνει τους άλλους, γιατί απαιτεί. Απαιτεί ανταλλαγή, απαιτεί εξαργύρωση της προσπάθειας. Οι πετυχημένες ανθρώπινες σχέσεις όμως είναι αυτές που γίνονται χωρίς προσπάθεια.

Νομίζω ότι όσο και αν πιστεύεις ότι είσαι καλά μόνη σου, ψάχνεις κάποιον για να ταυτιστείς, κάποιον να ταυτιστεί μαζί σου, ψάχνεις κάτι αυτοκόλλητο, κάτι σαν τον έρωτα του πρώτου καιρού που ο άλλος είναι το ιδανικό πλάσμα που σε ολοκληρώνει. Ψάχνεις κάποιον για να αφιερωθείς, και τα εισαγωγικά τα έβαλες γιατί και μόνη σου καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ζητάς.

Αυτό που θέλεις ούτε στον έρωτα δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι ζητάς ενέργεια για να ρουφήξεις, και νιώθεις πως το αντάλλαγμα που δίνεις είναι ο εαυτός σου. Δεν είναι ρεαλιστικό να ζητάς κάποιον που θα είναι πάντα τόσο ιδανική παρέα που ποτέ δεν θα έχεις αμφιβολίες αν θέλεις να τον δεις εκείνη την ημέρα. Οι άνθρωποι έχουν καλές μέρες και κακές μέρες. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να σου εγγυηθούν ότι θα είναι πάντα καλή παρέα. Δεν μπορούν να είναι πάντα εκεί για σένα. Οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα. Όλοι οι άνθρωποι. Κι εσύ επίσης.

Επειδή έχεις έναν μηχανισμό σκέψης που σου δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους, και δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου αντικειμενικά, νομίζω ότι είναι πολύ καλή ιδέα να πας σε έναν ψυχολόγο. Είσαι πολύ μικρή και αν πας τώρα, έχεις πολλές πιθανότητες να αλλάξεις πραγματικά, σε βάθος, και να αφήσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης πίσω σου. Ελπίζω να το κάνεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News