Αγαπητή «Α, μπα»: Νομίζω χώρισα οριστικά

Α μπα μου, συγχαρητήρια για το νέο site, είναι κάτι που πραγματικά έλειπε από τη χώρα μας και δεν υπάρχει καλύτερος άνθρωπος για να το υποστηρίξει <3. Είναι το πρώτο πράγμα που ανοίγω στο κινητό μου, μαζί με το Instagram, στην κυριολεξία με το που ξυπνάω. Στην ερώτησή μου τώρα. Με το αγόρι μου ήμασταν μαζί 2,5 χρόνια. Τον τελευταίο εξ’αποστάσεως. Κουράστηκα με τους συνεχόμενους τσακωμούς (με άσχημα λόγια από μεριάς του) πάνω στο ίδιο πράγμα (έχει τρελό άγχος για ΤΑ ΠΑΝΤΑ) και του βγαίνει σε τσαντίλα και άγχος απέναντί μου, του στιλ δεν μου μιλάει για 1,5 – 2 μέρες και μετά επιστρέφει και απαιτεί να συμπεριφέρομαι λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Πάντα λοιπόν τσακωνόμασταν για αυτό το θέμα, αλλά επειδή είδα ότι δεν αλλάζει ενώ του το ζητάω, του είπα ότι για μένα τέλος. Είχε προηγηθεί τσακωμός στον οποίο μου είχε πει τελείως αποφασιστικά ότι χωρίζουμε και μετά από 1,5 εβδομάδα με παίρνει τηλέφωνο και έκανε λες και δεν συνέβη τίποτα, λέγοντάς μου ότι ε, έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι λέμε αλλά δεν χωρίζουμε και δεν καταλαβαίνω κλπ. Τέλοσπαντων, εγώ κράτησα την ίδια στάση, και γυρνάει που λες μόνιμα Ελλάδα από την Αγγλία όπου είχε πάει για πρακτική και αρχίζει τα απανωτά τηλέφωνα, έπαθε σοκ που προφανώς για πρώτη φορά εγώ έμεινα σταθερή σε αυτό που του έλεγα, και με αποκαλούσε κακό άνθρωπο που δεν θέλω καν να τον δω ενώ δεν έχουμε τσακωθεί καν (??Am I losing my mind???) και ότι μάλλον θέλω να γκομενίσω , και ότι δεν σκέφτομαι τα άγχη του, και σε πόση δύσκολη θέση είναι, που έναν χρόνο ήταν μόνος του στο εξωτερικό χωρίς δικούς του ανθρώπους, και που τώρα είναι αγχωμένος με το να τελειώσει τη σχολή και τέτοια. Ενώ έχουν γίνει όλα αυτά, λέω ΑΝΤΕ θα του δώσω μία ευκαιρία μόνο αν δω ότι είναι διατεθειμένος να κάνει και αυτός μία υποχώρηση, γιατί δεν του ζητούσα και εγώ κάτι τρελό, λίγο παραπάνω ενδιαφέρον . Έλα που όταν με παίρνει λοιπόν για να βγούμε, όταν του είπα ότι θέλω να συζητήσουμε για αυτά που με απασχολούν, μου λέει ααα όχι εγώ δεν θέλω να βγούμε για αυτό…Και μου είπε κιόλας στο άκυρο “Για να σου ξεκαθαρίσω, εγώ δεν θέλω να μαστε κολλιτσίδα, θέλω να είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες, δεν θέλω να είμαστε μαζί κάθε μέρα”. Δηλαδή οκ, ούτε εγω το θέλω αυτό. Είναι ωραίο να λες κάτι τέτοιο στον άλλο, ενώ είστε χάλια και προσπαθείτε για κάτι καλύτερο, και ενώ έχει γυρίσει από έξω που υποτίθεται θα έπρεπε να του έχω λείψει; Ήταν deal breaker αυτό για μένα, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι αν δεχόμουν ότι έχει τόσα άγχη κλπ και ήμουν και εγώ πιο χαλαρή, ίσως να ήταν αλλιώς…Το θέμα είναι ότι από τότε έχω στεναχωρηθεί άπειρα που ο χωρισμός μοιάζει τόσο ρεαλιστικός πια.. άσε που είμαι σίγουρη ότι σε λίγες μέρες θα με πάρει τηλέφωνο και εγώ δεν θα ξέρω τι να κάνω, αν θα απαντήσω, τι θα πω κλπ. Εσύ πώς θα το χειριζόσουν σε αντίστοιχη περίπτωση;

Γιατί έχεις δεχτεί ότι αυτός έχει τόσα άγχη;

Γιατί έχεις δεχτεί ότι αυτός έχει τόσα άγχη που εσύ δεν επιτρέπεται πια να έχεις;

Γιατί έχεις δεχτεί ότι είναι δική σου δουλειά να καλμάρεις τα άγχη του;

Γιατί δεν αναρωτιέσαι γιατί δεν κάνει την προσπάθεια να τα κουμαντάρει;

Γιατί απαντάς στα τηλέφωνα του ενώ έχεις πει ότι για σένα έχει έρθει το τέλος;

Γιατί κάθεσαι και υπομένεις όλα τα καπρίτσια, το «δεν τρέχει τίποτα», τον χειρισμό για να σε βγάλει τρελή που παραπονιέσαι, τον χειρισμό για να σου δημιουργήσει τύψεις όταν δεν κάνεις αυτά που θέλεις, τα σκαμπανεβάσματα διάθεσης, την αδιαφορία για τα συναισθήματά σου, τα άσχημα λόγια, και τώρα σε έχει πιάσει στενοχώρια που ο χωρισμός είναι ρεαλιστικό σενάριο;

Τι σου έδινε αυτή η σχέση ως τώρα; Τι είναι αυτό που θα χάσεις, εκτός από την ιδέα ότι κάποιος σε διάλεξε;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News