Γειά σου Α,μπα Η ώρα είναι 4.39 πμ και σου γράφω γιατί πραγματικά δεν μπορώ να κοιμηθώ (καλά,βοηθά σε αυτό ότι είμαι γνωστή κουκουβάγια). Διάβαζα τις απαντήσεις κάποιων αναγνωστών στην ερώτηση αυτή και αλήθεια,έχω στενοχωρηθεί ή μάλλον θορυβηθεί βαθύτατα.Ας ξεκινήσω με ότι συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με την απάντηση σου. Και εγώ θεωρώ ότι όταν ένας άνθρωπος δικός σου σου ζητήσει συμπαράσταση σε μια τέτοια διαδικασία, την δίνεις απλόχερα, ακόμα και αν έχεις προσωπικό κόστος (αν και δεν εξέλαβα κάτι τέτοιο από το κείμενο της ερωτώσας παρα μόνο μια αίσθηση αδιαφορίας). Αυτό που όμως με ταρακούνησε μπορώ να πω ,δεν ήταν το πως έθεσε το δικό της ερώτημα αλλά όπως έγραψα πριν,οι απαντήσεις κάποιων αναγνωστών. Δεν καταλαβαίνω καθόλου την λογική του “είμαι ευαίσθητος και δεν πάω σε νοσοκομεία,ούτε σε κηδείες”, ειδικά όταν πρόκειται για στενή οικογένεια και φίλους, δηλαδή τους δικούς μου ανθρώπους. Μάλλον όχι απλά δεν την καταλαβαίνω αλλά μπορώ να πω ότι μου προκαλεί και αν όχι θυμό,μια ατέρμονη απογοήτευση. Κάνω ίσως προβολές, αλλά ειδικά το θέμα του νοσοκομείου ,το έχω ζήσει και από τις δύο πλευρές, απο την πλευρά της νοσηλευόμενης αρκετά συχνά σε μικρότερες ηλικίες (τώρα είμαι 32), για ένα χρόνιο θέμα υγείας, αλλα και απο την πλευρά της επισκέπτριας. Δεν θα ξεχάσω πόσο σημαντικές ήταν για την μάνα μου οι επισκέψεις της νονάς μου (και αδελφικής της φίλης). Επίσης και για μένα ,οι επισκέψεις αυτές λειτουργούσαν θετικά καθώς με βοηθούσαν ψυχολογικά και με έκαναν να φοβάμαι λιγότερο. Απο την άλλη πλευρά τώρα,και πάλι δεν μπορώ να φανταστώ να είναι κάποια φίλη μου σε αυτή την κατάσταση και να το αγνοήσω. Δεν ξέρω,όπως είπα ίσως κάνω προβολές,αλλα επηρεάστηκα βαθύτατα. Ίσως γιατί μένα όταν έχεις ανθρώπους που νοιάζεσαι, έχεις την έμφυτη τάση να τους συμπαρασταθείς αλλά και να σου συμπαρασταθούν, όχι μόνο στα λόγια αλλά και με πράξεις. Αλλιώς ο καθένας θα έμενε μόνος του και δεν θα είχε ανάγκη ούτε απο οικογένεια ,ούτε απο φίλους αλλά θα έμενε ευτυχισμένος στην μοναξιά του. Απο την σύγχυση νομίζω ότι δυσκολεύομαι λίγο να εκφραστώ και γράφω πολλά και επαναλαμβανόμενα οπότε συγγνώμη για το σεντόνι…Και ας καταλήξω στην ερώτηση (που ναι,βεβαίως,βεβαίως,είναι μια εκδοχή, του μήπως είμαι υπερβολικη;): Νομίζεις ότι είμαι πολύ αυστηρή με τους ανθρώπους σε αυτό το θέμα; Γιατί πραγματικά πιστευω,ότι αν χτύπα ξύλο,χρειαστώ μια απο τις αδελφικές μου φίλες ή τα αγαπημένα μου ξαδέλφια όπως ο πατέρας της κοπέλας την κόρη του, και δεν ανταποκριθούν κάτι θα ραγίσει μέσα μου. Δεν μιλάω για κοινωνικές προσταγές, αλλά πραγματική ανάγκη. Και ξέρω ότι οι περισσότερες απαντήσεις αφορούσαν καθαρα την κηδεία ως περίσταση αλλά έγω βάζω μέσα και το νοσοκομείο στο γενικότερο πλαίσιο “καταστάσεις που μας προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα”. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση.
– Κουκουβάγια
Εγώ δεν πιστεύω ότι είσαι υπερβολική, γι’αυτό απάντησα σε εκείνη την ερώτηση όπως απάντησα άλλωστε. Σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε όλες, ο καθένας ταυτίζεται με ένα κομμάτι και κρίνει αναλόγως με τις δικές του εμπειρίες. Στη συγκεκριμένη φαίνεται στα σχόλια ότι ο καθένας πιάνεται από μια πολύ μικρή λεπτομέρεια και πιστεύει ότι εκεί παίζεται η απάντηση.
Κι εγώ, όπως κι εσύ, διαισθάνθηκα από τον τρόπο που είναι γραμμένη η ερώτηση μια αδιαφορία για τα συναισθήματα του πατέρα κι έναν παρτακισμό. Δεν απάντησα στην ερώτηση αν πρέπει να πηγαίνει κανείς γενικώς και αορίστως σε κηδείες του οποιουδήποτε. Εννοείται πως σε αυτό το θέμα οι απαντήσεις είναι όσες οι περιπτώσεις. Απάντησα μόνο στην συγκεκριμένη, όπως νομίζω ότι το έθεσε, όπως κάνω πάντα. Για μένα το καθοριστικό ήταν το «να πάω μόνο και μόνο για να τον στηρίξω». Ναι, μόνο και μόνο γι’αυτό θα μπορούσε (θα έπρεπε) να πάει. Αν η σχέση που έχει με τον πατέρα της δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο, μου φαίνεται πολύ περίεργο που δεν το αναφέρει πουθενά.
Θα παραθέσω δυο σχόλια που νομίζω ότι συνοψίζουν τις δυο «σχολές». Το πρώτο είναι του/της Velay
«Δεν είναι ότι διαφωνώ με την ουσία των λεγόμενών σας. Αλλά δεν πρέπει οι άνθρωποι (έστω, οι 5-6 που έχουμε διαλέξει να είναι κοντά μας) να αλληλοστηριζόμαστε όταν έχουμε ανάγκη; Οταν κάποιος επιτεθεί στη κολλητή σου, δεν θα την υπερασπιστείς επειδή φοβάσαι τις συγκρούσεις (σεβαστή φοβία); Αν κάποιος παρενοχλήσει σεξουαλικά την αδερφή σου δεν θα ορθώσεις το αναστημά σου λόγω των συνεπειών (ενδεχομένως σοβαρών); Το ίδιο και στις απώλειες, που είναι, κατά τη γνώμη μου η χειρότερη πλευρά της ζωής. Ολοι φοβόμαστε και τρέμουμε το θάνατο, αλλά όταν τον αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί, μικραίνει. Ετσι το βλέπω εγώ.
Εγώ δεν απαιτώ από κανέναν να με στηρίξει στο πένθος μου. Αλλά άλλο ανθρώπινο δέσιμο, σχέση, επικοινωνία έχω με τους ανθρώπους που με στήριξαν, άλλον με εκείνους που επέλεξαν να αυτοπροστατευτούν τη στιγμή που τους είχα ανάγκη περισσότερο. Δεν είναι πίκρα ή εκδίκηση. Ετσι νιώθω.»
Και η απάντηση, από Queen of Spades.
«Velay, εχεις δικιο. Αλλα σκεψου οτι πολλους τους παραλυει ο θανατος με τροπο που πιθανως ουτε οι ιδιοι να μπορουν να αντιληφθουν ακριβως -δε λεω οτι αυτο συμβαινει εδω, δεν το ξερω. Αλλα ποσες φορες εχουμε διαβασει μονο εδω, στο αμπα, για φαινομενικα απαθεις ανθρωπους μπροστα στην απωλεια; Αν λοιπον η κοπελα νιωθει ετσι, μια τεραστια αρνηση να το αντιμετωπισει, θα βοηθουσε αν ο πατερας το αποδεχοταν και το σεβοταν, ακριβως επειδη στηριζουμε αυτους που αγαπαμε στην αναγκη.
Και επισης, αν εχεις τραυμα απο σεξουαλικη επιθεση, δεν ειναι απαραιτητο οτι θα ριχτεις να προστατεψεις εναν δικο σου ανθρωπο. Μπορει να ‘παγωσεις’ και να μην μπορεσεις καν ν αντιδρασεις, και μετα να σε κατατρωνε οι τυψεις.»
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δε θα τοποθετηθώ ξανά στο θέμα, ήρθα μόνο για να πω, ότι την υποστήριξη σου σε έναν άνθρωπο δεν την εκφράζεις με την παρουσία σου στο νοσοκομείο ή με την παρουσία σου σε μια κηδεία (δε θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω την αξία αυτών των κινήσεων). Την υποστήριξη και την αγάπη σου σε έναν άνθρωπο την εκφράζεις κυρίως, όταν πέσουν οι «προβολείς» μιας κηδείας, όταν αυτός που πενθεί μένει μόνος του, με ένα φαγητό, με ένα γράμμα, με μια επίσκεψη, με μια βόλτα. Αντίστοιχα όταν κάποιος υποφέρει σε ένα νοσοκομείο μπορείς να είσαι μαζί του χωρίς να είσαι εκεί.… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο σωστή απάντηση. Κρίμα που το σχόλιο σου είναι τόσο κάτω και δεν το βλέπουν όλοι. Δεν με νοιάζει αν θα σε δω στην κηδεία του αγαπημένου μου ανθρώπου, με νοιάζει αν σε είδα πριν ή μετά. Προσφέροντας βοήθεια πρακτική και ουσιαστική.
Πόσο σωστή απάντηση. Δεν με νοιάζει αν θα σε δω στην κηδεία του αγαπημένου μου προσώπου. Με νοιάζει αν θα σε δω πριν ή μετά, προσφέροντας βοήθεια πρακτική και ουσιαστική.
Έτσι πιστεύω και εγώ, ότι η κηδεία είναι μόνο ένα μικρό μέρος του όλου θέματος που θα βιώσει κάποιος φίλος η συγγενής και θέλουμε να του σταθούμε. Εγώ προσωπικά δεν ήθελα να μου σταθεί κάποιος με το να έρθει στην κηδεία του πατέρα μου, αλλά πριν και μετά να είναι άφαντος. Βέβαια είναι όπως το νοιώθει ο καθένας, γιατί αντίθετα η μία από τις παιδικές μου φίλες, στεναχωρέθηκε όταν δεν πήγα μαζί της ένα πολύωρο ταξίδι για την κηδεία της γιαγιάς της, παρόλο που πριν και μετά ήμουν κοντά της σε καθημερινή βάση
Εγώ παντα θεωρούσα πως δεν έχει σημασία. Αλλά το πόσο χάρηκα όταν είδα συγκεκριμένους ανθρώπους στην κηδεία του μπαμπά μου δεν περιγραφεται. Σαν κουκούλι με τύλιξε η παρουσία τους. Εντάξει όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι βέβαια
Όμορφη απάντηση αλλά δεν ταιριάζει στην περίπτωση που μιλάμε. Είναι αλήθεια πως τα δύσκολα είναι μετά αλλά και η κηδεία είναι ένα σκίσιμο ανεπανάληπτο. Παρόλα αυτά θεωρώ κι εγώ το θέμα υπεραναλυμένο και λήξαν.
luckystrike προτείνω να ξαναδιαβάσεις την ερώτηση. Δεν καταλαβαίνω πως ακριβώς βρίσκεις την απάντηση μου άσχετη. Η κοπέλα είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι αν δεν πάς στο νοσοκομείο ή στην κηδεία δεν αγαπάς, δεν νοιάζεσαι, δεν υποστηρίζεις. Και εννοείτε πως όποιος δεν παρευρεθεί μπαίνει αυτομάτως στην μαύρη λίστα της.
Προφανώς το σχόλιό σου ήταν απάντηση σε σχόλιο άλλο οπότε έτσι όπως καρφιτσώθηκε μπροστά χάθηκε η συνέχεια. Παρόλα αυτά θα σου πω γιατί το λέω άσχετο. Γιατί εδώ μιλάμε για την κηδεία. Συμφωνώ απολύτως πως τα μικρά πράγματα κάνουν τεράστια διαφορά και συμφωνώ και με το κείμενό σου. Συμφωνώ με τη διαφορά που κάνουν αυτές οι πράξεις και το είδα ιδίοις όμμασι, αλλά, λίγο αρτηριοσκληρωτικά ομολογώ, πιστεύω πως ένας άνθρωπος που δε χαλάει την ηρεμία του όταν του ζητά κάποιος στήριξη, ούτε αυτά τα πράγματα θα κάνει. Γιατί πάντα η ηρεμία του θα έρχεται πρώτη. Η εμπειρία μου αυτό έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάλι ενοχλούμαι πάρα πολύ από τους ανθρώπους που επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν ένα συναίσθημα, αρνούνται ότι μπορεί να υπάρχει. “Εγώ δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι, άρα αυτό που νιώθεις εσύ δεν μπορεί να είναι αληθινό και αν είναι αληθινό, ξεπέρασε το”.
Διαφωνώ ξανά με την απάντηση της Λένας, όπως είχα διαφωνήσει και τότε. Και μου κάνει εντύπωση πως ένας άνθρωπος με τη συναισθηματική διαύγεια της Λένας, διέκρινε μόνο το “θα παω μόνο για να τον στηρίξω” και όχι το “ο πατέρας μου απαιτεί να πάω”.
Όσο διαφωτιστική είναι η μία φράση, άλλο τόσο είναι και η άλλη.
Εκτύπωση και στο ψυγείο με μαγνητάκια για να το βλέπουμε κάθε πρωί:
“Εγώ πάλι ενοχλούμαι πάρα πολύ από τους ανθρώπους που επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν ένα συναίσθημα, αρνούνται ότι μπορεί να υπάρχει. ‘Εγώ δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι, άρα αυτό που νιώθεις εσύ δεν μπορεί να είναι αληθινό και αν είναι αληθινό, ξεπέρασε το'”
Συμφωνώ πάρα πολύ! Ενώ σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την ανάγκη στήριξης των δικών μας ανθρώπων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί να μπούμε σε μια όχι και τόσο ευχάριστη συνθήκη, όπως αυτή μιας κηδείας ή νοσοκομείου, υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Έχω πάει (δυστυχώς) σε αρκετές κηδείες, άλλες δικών μου ανθρώπων, άλλες για να στηρίξω δικούς μου ανθρώπους. Εχω βρεθεί σε φάσεις ωστόσο που η σκέψη και μόνο με παρέλυε, και το έχω αποφύγει. Το άγχος, ο φόβος και η δυσκολία διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων (χωρίς να τα δικαιολογώ) είναι πολύ αληθινά… Διαβάστε περισσότερα »
Aloutero ,είναι πιθανόν , ο πατέρας της κοπέλας να το βλέπει με αυτόν τον τρόπο, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να διακρίνουμε από την ερώτηση. Όπως είχε σχολιάσει κάποιος αν ήταν σε εκείνη την πόλη θα πήγαινε. Επίσης, το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα .Όχι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνει την επανάσταση της και να ΄τιμωρήσει΄ τον πατέρα της, αν ισχύει αυτή η εκδοχή. Ο πατέρας της πενθούσε. Κάποιες καταστάσεις της σεβόμαστε και δεν συγκεντρώνουμε την προσοχή πάνω μας , μια τέτοια κατάσταση είναι το πένθος του πατέρα της. Οι κηδείες δεν είναι για τους νεκρούς είναι για τους… Διαβάστε περισσότερα »
Πενθούσε και η κοπέλα όμως, ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Πόσο διαφορετική ερμηνεία κάνουμε του ίδιου κειμένου. Και το λέω με τρυφερότητα. Ακριβώς αυτό που λες, νιώθω ότι είπε η κοπέλα. Αφού εγώ δεν νιώθω τη στεναχώρια δεν μπορώ να καταλάβω και τη στεναχώρια του μπαμπά μου. Κι επειδή σαν νέος άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει απώλεια, βοηθάει και η απόσταση, δεν κάθισε να ακούσει τί της είπε ο μπαμπάς της. Ότι τη θέλει για συμπαράσταση. Καταλαβαίνω πως εσύ εστίασες στο “απαιτεί”. Εγώ εστίασα στο “με θέλει εκεί για να τον στηρίξω”. Το ότι όλοι οι υπόλοιποι θα είναι εκεί, επιβεβαιώνει την άποψη που εκφράζω παρακάτω.
luckystrike όπως είχα πει και τότε, θεωρώ ότι αυτή η αδιαφορία που κάποιοι διέκριναν, έχει χτιστεί με τα χρόνια και δεν είναι απλή απάθεια.
Η διαφορά με την κοπέλα είναι ότι εκείνη μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το πένθος του πατέρα της, αλλά δεν πιέζει κανέναν να κάνει κάτι ενάντια στη θέληση του. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά το δεν καταλαβαίνω το συναίσθημα σου και σε πιέζω ή σε ντροπιάζω για αυτό, από το δεν μπορώ να σε συμπονέσω όπως θα ήθελες.
Αυτή δεν μπορεί να πιέσει κανέναν. Είναι εύκολο να μην πιέζεις κανέναν όσο σε παίρνει να μην εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Τέλος πάντων. Καταλαβαίνω πως εσύ νιώθεις πως ο πατέρας δεν έχει καταφέρει να στήσει μία σχέση τέτοια ώστε να κάνει την κόρη τους να θέλει να πάει. Εγώ από την άλλη θεωρώ πως είναι μια κανονική σχέση αλλιώς δε θα την είχε ανάγκη δίπλα του. Απλά η κόρη δεν κατάφερε να νιώσει το στεναχώρια του κι αρκεστηκε να σκεφτεί το πως αυτή θα νιώσει καλύτερα. Να μην ξεβολευτεί.
Γράφω τη δική ιστορία μόνο και μόνο για να δούμε οτι τελικά έχουν δίκιο και οι 2 πλευρές. Έχασα τη μαμά μου σε μικρή ηλικία και η κηδεία της ήταν μια τραυματική εμπειρία για εμένα. Απο τότε αποφεύγω τελείως αυτές τις τελετές γιατί μου ξυπνάνε άσχημες αναμνήσεις. Μέχρι που πριν 1 μήνα πέθανε ο αγαπημένος αδερφός του μπαμπα μου. Του είπα οτι δεν θέλω να πάω στην κηδεία και τσακωθήκαμε άσχημα. Στεναχωρήθηκε και θύμωσε. Μίλησα με την καλή μου φίλη και μου είπε οτι είμαι απαράδεκτη και έτσι τελικά πήγα. Το αποτέλεσμα, ήρθα σε πάρα πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, ήρθε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ μαζί σου. Πρέπει ο καθένας να βρει την αιτία και να το λύσει το προβλημα. Αυτό όμως δεν γίνεται ούτε κατά παραγγελία, ούτε σε μια νύχτα.
Αυτή η ερώτηση ίσως επειδή έχει να κάνει με θάνατο και συμπαράσταση και υποχρέωση χτύπησε ευαίσθητη χορδή σε όλους μας. Εγώ ας πούμε αμέσως θυμήθηκα την αδερφή μου στο νοσοκομείο με τον μπαμπά μας. Εγώ με τη μαμά μου προσπαθούσαμε να τον γυρίσουμε, να τον καθαρίσουμε, κλαίγοντας από την ταλαιπωρία του και η αδερφή μου ήταν απ’έξω γιατί δεν μπορούσε. Απαπά απορώ πως αντέχεις. Δεν αντέχω. Δέκα χρόνια τώρα μ’αυτό κλαίω. Και αυτό στο οποίο έχω καταλήξει και δύσκολα θα αλλάξω γνώμη είναι πως αυτό το δεν αντέχω το λέμε όταν υπάρχει κάποιος άλλος που αντέχει. Αν υπάρχει άλλος να… Διαβάστε περισσότερα »
“αυτό το δεν αντέχω το λέμε όταν υπάρχει κάποιος άλλος που αντέχει. Αν υπάρχει άλλος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά άστον να τα βγάλει. Χωρίς αίσθηση του ότι κι ο άλλος καίγεται. Ή ακόμα χειρότερα κάνοντας το βλάκα όταν βλέπουμε ότι ο άλλος καίγεται”
αυτό ακριβώς – Με βλέπουν να γίνομαι Τιραμόλα αλλά αυτό που ακούω συνέχεια από κάποια άτομα είναι “έλα μωρέ, εσύ αντέχεις”. Εκείνη τη στιγμή, πραγματικά τους μισώ.
Ξαναδιαβάζω και τα δικά μου σχόλια και σκέφτομαι πως ίσως ήμουν πολύ αυστηρή. Όχι για την κοπέλα της ερώτησης – εκείνη ακουγόταν πολύ παρτάκιας – αλλά για τους ανθρώπους που αποφεύγουν γενικότερα ασθένειες, νοσοκομεία, κηδείες, πένθη. Φυσικά έκανα κι εγώ τις δικές μου προβολές. Έχω ακούσει δυο-τρεις φορές την ατάκα “δεν πήγα στην κηδεία του παππού μου/ του θείου μου/ της μαμάς της κολλητής μου, γιατί δεν αντέχω τις κηδείες” από ενήλικες έχουν μάθει να ζουν σαν προστατευμένα παιδάκια. Και έχω εξοργιστεί όσο δεν πάει. Πάντα πίστευα ακράδαντα πως υπάρχουν καταστάσεις που πρέπει να βάζεις στην άκρη τα δικά σου… Διαβάστε περισσότερα »
Είχα σχολιάσει και εγώ σε εκείνη την ερώτηση. Αυτό που θεωρώ ότι συνέβαινε, ήταν οτι η ερωτωσα δεν ήθελε να ξεβολευτεί, αλλά ούτε να πληρώσει το τίμημα του να φανεί μη υποστηρικτη και ήθελε κάποιον να της πει σιγά το πράγμα μωρέ μην πας. Και λέω τίμημα, γιατί κι εγώ όπως η Λένα δεν θεωρώ ότι έχει μια κακή ή τυπική σχέση με τον πατέρα της που θα δικαιολογούνταν αυτή η αδιαφορία. Ίσα ίσα έχουν τέτοια σχέση ώστε ο πατέρας να ζητήσει στήριξη από το παιδί (για να φάει άκυρο πιθανότατα) Τι να κάνουμε, πολλές φορές αυτό που θεωρούμε σωστό… Διαβάστε περισσότερα »
Θα συμφωνήσω μαζί σου και καλά κάνεις και είσαι αυστηρή. Από τη στιγμή που εμείς θα συμπαρασταθουμε με την ψυχή μας σε κάποιον που έχει τέτοιο πρόβλημα είναι λογικό να έχεις τις αντίστοιχες προσδοκίες. Με εκνευρίζει απίστευτα η φράση: “Δε τα μπορώ τα νοσοκομεία!” Ναι ρε φίλε γιατί εμείς το έχουμε χόμπυ να πηγαίνουμε στους θαλάμους για αχαλίνωτο κλαμπινγκ. Έχασα τον πατέρα μου σε ένα τέτοιο θάλαμο και από τότε κόντεψα να λιποθυμίσω άλλες 2 φορές σε θάλαμο νοσοκομείου από το στρες που μου δημιουργεί αλλά αυτό δε με έχει σταματήσει από το να συμπαρασταθώ σε αγαπημένα μου πρόσωπα. Οπότε… Διαβάστε περισσότερα »
“το στρες που μου δημιουργεί [αλλά αυτό] δε με έχει σταματήσει από το να συμπαρασταθώ σε αγαπημένα μου πρόσωπα” “Οπότε ναι, θα έριχνα Χ σε οποιονδήποτε μου ξεφούρνιζε κάτι τέτοιο.” Με το φόβο αυτό μη φάω Χ έχω πάει σε νοσοκομείο να “βοηθήσω” και με μάζευαν με τα κουταλάκια. Αντί να βοηθάνε οι νοσοκόμες τον συγγενή που νοσηλευόταν, καθόντουσαν να με βάζουνε εμένα με τα πόδια πάνω και να μου δίνουν πορτοκαλαδίτσα και να με παρηγορούν. Ο νοσηλευόμενος συγγενής (όχι ένας μόνο, το ‘χω πάθει πάνω από μια φορά) και όλοι στο θάλαμο φυσικά μέσα στο άγχος αν λιποθύμησα, αν… Διαβάστε περισσότερα »
Καταρχήν να είστε όλοι στο θάλαμο απαγορεύεται από τους κανονισμούς του νοσοκομείου. Φυσικά και παιζει ρόλο η δική σου υγεία πρώτα, για μένα μετράει έστω και να δώσεις το παρόν δε είναι ανάγκη να είσαι εκεί και να σε μαζεύουνε όπως λες, δε θα πεθάνεις κιόλας είπαμε. Μπορείς να δείξεις την προσφορά σου με πολλούς τρόπους, απλά το “δεν τα μπορώ αυτά” έχει γίνει λίγο καραμέλα. Κανένας δε τα μπορεί.
Υπάρχουμε βέβαια κι εμείς που χάσαμε ή νοσηλεύσαμε δικούς μας ανθρώπους σε πολύ μικρή ηλικία και τα νοσοκομεία και οι κηδείες είναι τραυματικά σε επίπεδο που δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι. Εγώ προσωπικά θα πάω στην κηδεία της γιαγιάς μου και πήγα στο νοσοκομείο, όταν νοσηλευόταν ο αδελφός μου, αλλά καταλαβαίνω και κάποιον που ενδεχομένως να μην μπορεί. Το κακό με την αρχική ερώτηση είναι ότι ζητούσε απάντηση σε κάτι πολύ προσωπικό που δεν μπορεί να απαντήσει καμιά μας.
“Το κακό με την αρχική ερώτηση είναι ότι ζητούσε απάντηση σε κάτι πολύ προσωπικό που δεν μπορεί να απαντήσει καμιά μας.”
Ακριβώς. Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες, όλες οι ασθένειες ίδιες, όλες οι σχέσεις ίδιες, όλες οι απώλειες ίδιες, και φυσικά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν έχουν όλοι ίδια βιώματα. Αυτό ήταν το κακό της ερώτησης. Το κακό των απαντήσεων ήταν ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατάφεραν κι έβγαλαν πορίσματα κι έκαναν αξιολόγηση προθέσεων για κάτι που, όπως είπες κι εσύ, είναι πολύ προσωπικό.
Γενικά συμφωνω με την απάντηση της Λένας αλλά θα ήθελα να σου πω ότι κατά τη γνώμη μου, είσαι λίγο αυστηρή. Πρέπει να λαμβάνεις το πλαίσιο στο οποίο βρισκεται κάθε άνθρωπος όταν παίρνει την απόφαση. Πριν 11 χρόνια η γιαγιά μου είχε νοσηλευτει στο νοσοκομείο για 1 μήνα και κατι. Δημόσιο με καρκινοπαθεις σε τελικό στάδιο στο ίδιο δωμάτιο. Πήγα μόνο 1 φορά και την είδα. Ήμουν 24 χρονών. Δε μπορούσα να ξαναπάω. Πες το νεανική αφέλεια. Ίσως δε πίστευα ότι θα πεθάνει. Ίσως επειδή έβλεπα τα παιδιά, τις φίλες της και τους άλλους συγγενείς να πηγαίνουν ένιωθα ότι είχε… Διαβάστε περισσότερα »
Η αυτοπροστασία σε δύσκολες στιγμές μπορεί να έχει χίλιες αιτίες και δικαιολογίες, αλλά δεν παύει, όπως και να το κάνουμε, να είναι παρτακισμός. Όταν πάρει φωτιά ένα νηπιαγωγείο (το χρησιμοποιώ για να δείξω ότι αυτός που βιώνει το ζόρι είναι εξ όρισμού πιο αδύναμος), μπορείς να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις για να προστατευτείς, ή να μείνεις και να προσπαθήσεις να βοηθήσεις τα παιδάκια όπως μπορείς, κάτι που είναι προφανώς ψυχοφθόρο. Είναι καθαρά θέμα επιλογής, και τελικά, θέμα συνείδησης.
Εντελώς καμία σχέση.
Δεν εμπλέκομαι στην δύσκολη στιγμή του άλλου, για να προστατέψω τον εαυτό μου. Σ’ αυτό ακριβώς αναφερόταν η ερώτηση.
Ή που βιάστηκες , ή που ήθελες κάπου να βγάλεις νευράκια και κλήρωσε το σχόλιό μου.
Καλή καρδιά.
Θεριό πάλι εντελώς καμία σχέση, λυπάμαι.
“Όταν πάρει φωτιά ένα νηπιαγωγείο”
Σοβαρά τώρα;
Σοβαρά. Λυπάμαι αν η μεταφορά δεν ήταν του γούστου σου, αλλά δεν είναι κι υποχρεωτικό να συμφωνούμε.
Ας έχει ο καθένας την αποψάρα του κι ας την εκφράζει όπως επιλέγει. Τα “καμία σχέση” και τα “σοβαρά τώρα” δεν βοηθούν καμία κουβέντα.
Αν μπει κάποιος με ούζι σε θάλαμο με θερμοκοιτιδες; Αν εκραγεί άλλος ένας αντιδραστήρας στη Φουκουσίμα; Αν ένας κεραυνός χτυπήσει μια παιδική κατασκήνωση; Αν η μπουκαπορτα ενός πλοίου προσγειωθεί πάνω σε ασθενοφόρο γατακίων;
Οκ να κατανοούμε όσους έχουν τραυματικές εμπειρίες ή ένα πολύ πρόσφατο πένθος και δε μπορουν να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Πρόσφατα απαγορεύσαμε (και πολύ σωστά κάναμε) σε πολύ καλή μας φίλη να παραστεί στην κηδεία αδελφού άλλης φίλης μας διότι δεν είχε συνέλθει η ίδια από βαρύ δικό της πενθος και θα την έκανε να καταρρέυσει το να ζήσει από την αρχή τη διαδικασία. Κοινή λογική και ενσυναίσθηση. Ομως , όπως σωστά το είχε επισημάνει η Λένα, η κοπέλα της ερώτησης είχε έναν τόνο ”μη μ ενοχλείτε, δε μ ενδιαφέρει αν πονάει ο πατέρας μου, γιατί να ταλαιπωρηθώ για τον πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω οτι δεν έχει καμία σημασία τι διάβασες και τι θα διαβάσεις. Ότι τι, με σωστά επιχειρήματα παίζει πχ να γίνει λιγότερο σημαντικό για ‘σένα; Σου είναι τόσο σημαντικό που να χάνεις τον ύπνο σου μη καταλαβαίνοντας πώς γίνεται να μην είναι για όλους, οπότε;