Αγαπητή Α,μπα, βιώνω κάτι πρωτόγνωρο που δεν ξέρω καν πως να το εκφράσω αν και τα συμπτώματα υποδεικνύουν οξεία εφηβεία. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται και δυστυχώς δε θα είμαι πολύ σύντομη. Τελευταία νιώθω εκτός εαυτού. Είχα καταφέρει να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου και προσπαθούσα να βλέπω τα πάντα και τους πάντες γύρω μου με ενδιαφέρον και πραγματικά απολάμβανα τη ζωή μου. Τους τελευταίους μήνες όμως έχω ρουτινιασει φουλ. Έχω χάσει την όρεξη μου. Νιώθω βαρετή (τέρμα δραματική ακούγομαι το ξέρω) Με ενδιαφέρει πολύ η εμφάνιση μου και αφιερωνω μεγάλο μέρος της ενέργειας και του χρόνου μου σε αυτή ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολύ πιο παραγωγικά. (Πχ σκέφτομαι διαρκώς τη διατροφή μου) Νιώθω ψεύτικη, κολλημένη με τα σοσιαλ, επιδειξιομανης. Παλιότερα είχα μεγάλα όνειρα και αισιοδοξία. Τώρα νιώθω πως δεν έχουν νόημα όλα αυτά. Προσπαθώ να μένω ενημερωμένη αλλά καταντά αγκαρια. Όλα καταντούν αγκαρια. Για διάβασμα παρότι μαθήτρια δευτερας λυκείου με υψηλούς στόχους δεν έχω καμία όρεξη. Διαβάζω κι έχω καλές επιδόσεις αλλά καταβάλω την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια (για τα δικά μου τελειομανή δεδομένα) και νιώθω σαν ένα μικρό παπαγαλάκι. Σπαταλω το χρόνο μου τεμπελιαζοντας. Δεν κάνω πολλά αξιόλογα πράγματα. Δεν είμαι αξιολόγη σαν άνθρωπος ή ειμαι. Δεν ξέρω. Τη μια μέρα είμαι εντάξει με τον εαυτό μου την άλλη με λυπάμαι. Πράγματα που με εξιταραν παλιότερα (σχέδιο, χορός, βιβλία, ταινίες) αν και συνεχίζω να τα κάνω δε με γεμίζουν όπως παλιότερα. Το χειρότερο είναι πως είμαι αχάριστη. Έχω μια καταπληκτική οικογένεια και σίγουρα φίλους στους οποιους μπορώ να μιλήσω αληθινά. Δεν περνάω άσχημα ούτε στο σπίτι ούτε στις παρέες μου ούτε στο σχολείο. Θα έπρεπε να το εκτιμώ αυτό. Ούτε όμως περνάω τόσο όμορφα οσό συνήθιζα. Νιώθω αυτά πως κάτι λείπει Θα ήθελα να το συζητήσω με κάποιον ειδικό (το έχω ήδη συζητήσει με κάποιες φίλες και τους γονείς μου) αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετά σημαντικό. Επιπλέον, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ακριβό. Θα μου περάσει ή από δω και πέρα θα είναι έτσι παραδεδομένη (λάθος παίζει να ναι η μετοχή) στη ρουτίνα?
–K
Είναι φυσιολογικό να ανακαλύπτεις ότι δεν ξέρεις ποια είσαι σε αυτή την ηλικία. Πράγματι, δεν ξέρεις. Δεν είναι κάτι που θα μάθεις γρήγορα, ή εύκολα. Είναι μια διαδικασία που κρατάει πολλά χρόνια.
Οξεία εφηβίτιδα μοιάζει, αλλά δεν είναι βέβαιη η διάγνωση. Όπως και να έχει, δεν είναι κακή ιδέα να πας σε ειδικό, αφού αισθάνεσαι ότι θα το ήθελες. Δεν χρειάζεται να έχεις κάτι σημαντικό για να πας, αρκεί να αισθάνεσαι ότι θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον επειδή κάτι λείπει. Το «πολύ ακριβό» δεν είναι ακριβές, είναι κάτι σχετικό με την κατάσταση των γονιών σου. Τους έχεις πει ότι θέλεις να πας; Η εφηβεία είναι μια περίοδος με πολλές αλλαγές, από τις δύσκολες στη ζωή ενός ανθρώπου, και η σωστή καθοδήγηση τώρα μπορεί να σε γλιτώσει από πολλά χρόνια λάθος επιλογών.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν ξέρω αν αυτό σε βοηθάει αλλά νομίζω ότι το 99,9% των ανθρώπων έτσι νιώθαμε στην ηλικία σου. Άλλοι πιο συχνά κι άλλοι σπανιότερα. Εννοείται πως πρέπει να μιλήσεις με κάποιον ειδικό αν νιώθεις ότι το θέλεις.
116 111 Γραμμή Στήριξης Παιδιών και Εφήβων δωρεάν, Δευτέρα έως Παρασκευή: 2:00μμ-8:30μμ, Σάββατο: 9:30πμ-2:00μμ. Σε αυτό το νούμερο μπορείς να μιλήσεις για οτιδήποτε σε απασχολεί και μπορούν να σε κατευθύνουν ίσως και σε μια οικονομική λύση.
Υ.Γ. Σε εσένα και σε όσους εφήβους διαβάζουν: Μη θεωρείτε ότι οι σκέψεις που κάνετε είναι ασήμαντες ή βαρετές. Οτιδήποτε σας κάνει να νιώθετε άβολα είναι σημαντικό. Μιλήστε. Οι γραμμές στήριξης, επειδή τηλεφωνείς ανώνυμα, είναι καλή λύση. Μη θεωρείτε ότι πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ τρομερό για να ζητήσετε βοήθεια ή συμβουλή.
αν μπορούσα να γυρίσω στο δεκαεξάχρονο εαυτό μου ένα πράγμα θα του έλεγα.
“it’s ok not to be ok”
Έχεις απόλυτο δίκιο. Απλώς ο 16χρονος εαυτό σου θα σου έλεγε “ασε μας ρε θείο-α, δεν μπορείς να καταλάβεις πως νιώθω”.
ασε μας ρε θείο, εχείς έχεις συμβιβαστεί με το κατεστημένο θα έλεγε χαχα
“ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΓΕΝΙΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΠΟΤΑ”
οχι δεν ειναι θειο
Αν στην ηλικία σου γράφεις ένα τόσο ωραία δομημένο κείμενο και μάλιστα σε ΑΥΤΟ το σάιτ, τότε εύγε!
όσο για τον ειδικό συμφωνώ με την Λένα .
Εγώ βλέπω μια έφηβη που έβρισκε ικανοποίηση με την εμμονική ενασχόληση με τα social, αλλά τώρα πια δεν καλύπτεται. Συνεχίζει βέβαια στα πλαίσια του εθισμού, αλλά φαίνεται να έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί την ηλιθιότητα του θέματος και πλέον βρίσκει μπροστά της ένα κενό που η ίδια δημιούργησε. Πολύ θετικό το στάδιο αυτογνωσίας που έχει φτάσει, νομίζω πως με λίγη βοήθεια θα μπει ξανά σε δημιουργική φάση.
Παρ’ολο που εσύ νιώθεις έτσι, θα σου πω κάτι πολύ σημαντικό – μοιάζεις άτομο αρκετά συνειδητοποιημένο για την ηλικία σου και είμαι σίγουρη πως θα πας μπροστά.
Πολλοί έφηβοι δεν παίρνουν μυρωδιά και δεν προβληματίζονται καθόλου για τα παραπάνω που αναφέρεις, παρ’ολο που τα βιώνουν, και βυθίζονται ακόμα περισσότερο στη κατάσταση χωρίς να κάνουν κάτι. Μη σου πω και πολλοί ενήλικες ακόμα.
Μπράβο που το αναγνωρίζεις και μπράβο που θες ν’αλλάξεις (αφού σε εμποδίζει στην καθημερινότητά σου). Το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα, το έχεις ήδη κάνει.
Θα συμφωνήσω απολύτως. Οι ανησυχίες σου είναι απολύτως φυσιολογικές για την ηλικία σου και το γεγονός ότι καταφέρνεις να τις εκφράσεις με τόση σαφήνεια και θέλεις να αναζητήσεις βοήθεια, μαρτυρά ότι μάλλον είσαι σε καλό δρόμο.
Καλη μαθήτρια και να γράφεις αγκαρια και παραδεδομενη και τελειομανή δεδομένα δεν γίνεται.
Πω ρε συ Vader, με τον καλό το λόγο στον στόμα είσαι!
Αρχικά διάβασα αγκινάρα. Μετά αναρωτήθηκα τι να σημαίνουν αυτά τα αγκάρια. Το πέτυχα με την τρίτη
Κι εγώ που έγραφα “αγγαρεία” στην Β’ Λυκείου, στα μαθηματικά, στη φυσική, στην ιστορία και σε πολλά άλλα έπαιρνα κάτω απ’ τη βάση.
Νιώθω ότι σίγουρα υπάρχει η ανακάλυψη του εαυτού και οι αναζητήσεις της ηλικίας. Και μπράβο που ψάχνεσαι όχι μόνο εσωτερικά, αλλά τολμάς και να τα συζητήσεις και να εκτεθείς.
Ειδικός δεν είμαι, αλλά αυτό του ύψους ή του βάθους, (δεν είμαι αξιόλογη ή είμαι), μου κάνει κάπως ναρκισσιστικό (ή θεός ή τίποτα). Και καλό θα είναι για σένα να το ψάξεις και να το λύσεις, κυρίως σε τόσο νεαρή ηλικία, είναι πραγματικά θείο δώρο για το μελλοντικό εαυτό σου. Ψάξου με ειδικό και θα σε ευγνωμονείς.
Πήγαινε σε ειδικό οπωσδήποτε να μιλήσεις, ειδικά εφόσον νιώθεις ότι το χρειάζεσαι. Μακάρι να πήγαινα και εγώ στην ίδια ηλικία άλλα στην εποχή που μεγάλωσα, δεν ήταν καν στη λίστα οι ψυχολόγοι. Ήταν η νοοτροπία του “Αντιμετώπισέ το όπως μπορείς και μην ενοχλείς”.