Αγαπητή «Α, μπα»: Νιώθω πως πνίγομαι στο σπίτι και πως δε μπορώ να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός

Θέλω να φύγω από το σπίτι μου. Πρώτη φορά έζησα μακριά από τους γονείς μου δουλεύοντας σεζόν σε νησί. Έλειψα 6 μήνες από το σπίτι, έκλαψα και πόνεσα, δούλεψα πολύ αλλά πέρασα και καλά. Τώρα γύρισα σπίτι και είναι αυτό ακριβώς που άφησα όταν έφυγα: γονείς που κάνουν παρατηρήσεις για τα πάντα, οι αδερφές μου που μου λένε πράγματα του στυλ: όταν γύρισες τώρα μη ξεχάσεις πως πρέπει να βοηθάς στο σπίτι και όχι να κάθεσαι. (όχι ότι θα καθόμουν, αλλά ήθελαν να μου το υπενθυμίσουν ντε και καλά για σπάσιμο). Γενικά όλη αυτή η μίρλα ξεκίνησε από την πρώτη μέρα που γύρισα, εν τω μεταξύ ήθελα να πω ιστορίες από το ξενοδοχείο που ήμουν, τα άτομα που γνώρισα. Με έγραψαν τελείως. Τι να κάτσω να κάνω εδώ πέρα; Που πρέπει να δίνω εξηγήσεις για το παραμικρό, που το πρώτο πράγμα που μου είπε η μητέρα μου όταν με είδε είναι ότι έχω γίνει σαν ντονατσάκι; Θα ήθελα να φύγω από αυτόν τον διαρκή έλεγχό τους, αλλά δε ξέρω πως να το κάνω. Θα μπορούσα να το πασάρω λίγο πιο ήπια, με τη λογική ότι θα πάω κάπου εκτός Ελλάδας να δουλέψω, και το πρόβλημα κάπως θα λυνόταν. Αλλά και όταν δούλευα σεζόν, με ρωτούσαν τι κάνω και τι όχι, και γενικά η μάνα μου ήταν πολύ επικριτική σε βαθμό που σταμάτησα να τους λέω οτιδήποτε θεωρούσα πως ξεφεύγει από το σκεπτικό τους και έλεγα πολλά για τη δουλειά (όχι ότι δεν ένιωθα τύψεις για όλο αυτό), για αυτό και ένας έμμεσος έλεγχος θα συνεχιζόταν κατά κάποιο τρόπο. Ίσως φταίω και εγώ, που δε μπορώ να κρύψω πράγματα, και αντίθετα θα ήθελα να τους πω πόσο έχω αλλάξει λόγω αυτής της εμπειρίας. Άλλη λύση είναι απλά να βρω δουλειά και να ξεκινήσω να ψάχνω για σπίτι εδώ που μένω, αλλά αυτό θα τους κακοφανεί. Θα ξεκινήσει η μίρλα γιατί μείνε μαζί σας, και μπλα μπλα, και τσάμπα θα χαλάς χρήματα. Θα έπρεπε, δε θα έπρεπε να μάθω να τους ξεκόβω για τις προσωπικές μου επιλογές; Τύπου ακούω μαλακίες από την μάνα μου για το πως πίνω το τσάι, πως ντύνομαι κτλ.αλλά δεν το έχω μάθει φαίνεται. Θα έπρεπε πρώτα να μάθω να επικοινωνώ μαζί τους και μετά να αποφασίσω για το αν θα φύγω ε; Αλλά πως να το κάνω; Αφού δεν ακούνε τι τους λέω, αφού σε κάποια πράγματα είναι τελείως αρνητικοί. Και εγώ νιώθω πως πνίγομαι στο σπίτι και πως δε μπορώ να είμαι αυτό που είμαι, με όλες τις ατέλειές μου και όλη την τρέλα που κουβαλάω.

– Ανεξαρτησίας καλέσματα ή νομίζω πως έχω φάει όλα τα μυαλά που κουβαλάω;

Παρά την «τρέλα» που κουβαλάς και παρά το πόσο έχεις αλλάξει, ακόμα διψάς για την αποδοχή των γονιών σου και ακόμα περιμένεις ένα ειδυλλιακό απόγευμα που καθόσαστε όλοι γύρω από το τραπέζι και σε ακούν όλο ενδιαφέρον, σε καταλαβαίνουν, σε ενθαρρύνουν, και σε βοηθάνε να κάνεις αυτά που θέλεις προσφέροντας αμέριστη υποστήριξη, αλλά ενώ είναι παράλληλα και κάτι σαν καλοί φίλοι.

Και μετά χτύπησε το ξυπνητήρι.

Όταν καταλάβεις ότι αν κάτι τους κακοφανεί από όσα κάνεις, είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό σου, θα αποφασίσεις ποιο είναι το καλύτερο επόμενο βήμα για σένα. Όχι, δεν χρειάζεται να επικοινωνήσετε βαθιά ή έστω ρηχά για να κάνεις αυτό που θέλεις, δεν χρειάζεται να σε καταλάβουν, δεν χρειάζεται να σε αποδεχτούν, δεν χρειάζεται να σε θαυμάσουν, δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά που χρειάζεσαι. Μάθε να μην τα χρειάζεσαι, δεν ξέρω πώς. Όπως το μάθαμε όλοι μας, υποθέτω, όταν ενηλικιωθήκαμε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News