Καλησπέρα σε όλες. Ήρθε η ώρα να ρωτήσω κι εγώ. Κοντεύω τα 40. Δούλευα από τα 15 μέχρι που γέννησα το πρώτο μου παιδί, πριν 9 χρόνια. Στο μεταξύ σπούδασα σ ένα ΑΕΙ, τίποτα το σούπερ φανταστικό ή κάτι που να μου άρεσε πολύ. Όταν παντρεύτηκα μετακόμισα με τον άντρα μου σε μια μικρή πόλη που είναι η δουλειά του. Έμεινα έγκυος και μην έχοντας λύσεις προκοπής έμεινα σπίτι να μεγαλώσω το παιδί μου. Τέσσερα χρόνια μετά κάναμε και δεύτερο. Αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν συνεχώς πως θέλω να εργαστώ, αλλά κάτι που δεν προέκυψε τίποτα καλό, κάτι που είχα απορροφηθεί απ τα παιδιά το ανέβαλα. Πριν δυο περίπου χρόνια βρέθηκε μια αρκετά καλή δουλειά (καμία σχέση με τις σπουδές μου ή την εργασιακή μου εμπειρία). Ήταν ένα καλό πόστο, με πολλές όμως απαιτήσεις. Ούτε κατάλαβα πότε πέρασα τη φάση της εκπαίδευσης και πότε έφτασα να χτυπάω δωδεκάωρα. Ο άντρας μου με στήριζε και -όσο μπορούσε- άλλαζε το πρόγραμμα της δικής του δουλειάς για να τα καταφέρουμε με τα παιδιά. Τα χρήματα ήταν αρκετά καλά. Μετά το τρίμηνο άρχισα να νιώθω σκατά. Με είχε κυριεύσει το άγχος της δουλειάς ενώ ταυτόχρονα ένιωθα να χάνω τη μπάλα και με τα παιδιά μου και με το σπίτι. Στο εξάμηνο ο άντρας μου αρρώστησε και χρειάστηκε να νοσηλευθεί. Πήγα στη δουλειά και τους είπα την αλήθεια, πως έπρεπε να ταξιδέψω, πως δεν είχα ιδέα πόσο καιρό θα διαρκούσε αυτό και ζήτησα να παραιτηθώ. Το διάστημα που ακολούθησε ήταν επίπονο κι απελπιστικό κάποιες φορές, ευτυχώς όμως ο άνθρωπος μου τα κατάφερε και βγήκε νικητής. Επιστρέψαμε στη βάση μας. Λίγο καιρό πριν την καραντίνα, βρήκα μια δουλειά τρίωρη με μισθό αστείο και καμία προοπτική. Πήγα μην έχοντας κάτι καλύτερο. Με την καραντίνα γίναν περικοπές και δήλωσα κι απο κει παραίτηση διότι πλέον μιλάμε για μισθό γελοίο. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ο παλιός μου προϊστάμενος να μου πει πως έμαθε για τον άντρα μου και χάρηκε κλπ και πως αν θέλω μπορώ να περάσω να μιλήσουμε και πάλι. Με έπιασε ταχυκαρδία. Θέλω να εργαστώ, αλλά δε νομίζω πως μπορώ να αντέξω τους εξαντλητικούς ρυθμούς, τους στόχους και τους μάνατζερ. Οι φίλες μου, μου λένε να μη χάσω την ευκαιρία και πως έχω γίνει κυρία Κοκοβίκου που την ταΐζει ο άντρας της. Ο άντρας μου μου λέει να κάνω ότι θα με κάνει χαρούμενη. Εγώ νιώθω πως δε θα τα καταφέρω να τα συνδυάσω όλα. Ξέρω πως πάρα πολλές γυναίκες το κάνουν και τις θαυμάζω, εγώ όμως νομίζω δε μπορώ. Τι λες; (Συγνώμη για το σεντόνι)
Λέω ότι μάλλον πρέπει να βρεις άλλες φίλες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να εξηγήσεις στον προϊστάμενο ότι σε ενδιαφέρει πολύ η δουλειά αλλά υπάρχουν πλέον αντικειμενικοί περιορισμοί. Κάποιες μέρες δεν θα μπορείς να δουλέψεις όσο πριν. Εσύ θέλεις και έχεις αποδείξει ότι μπορείς και αυτός ενδιαφέρθηκε και πήρε τηλέφωνο. Κάνε μια ειλικρινή συζήτηση και ίσως εκπλαγείς. Υπάρχει βάση για μία αμοιβαία επωφελή λύση. Καλή επιτυχία!
Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Να διαπραγματευτεί τους όρους της συνεργασίας. Για να της τηλεφωνεί ο πρώην εργοδότης σημαίνει ότι ήταν ευχαριστημένος – και είθισται όταν επιστρέφεις σε έναν προηγούμενο εργοδότη οι όροι να είναι καλύτεροι.
Όσο για τις φίλες, δεν ρωτάμε γνώμες από δω κι από κει, ούτε τις φίλες ούτε τη μαμά μας. Μόνο τους ανθρώπους που θα μας στηρίξουν έμπρακτα στην απόφασή μας.
“Λέω ότι μάλλον πρέπει να βρεις άλλες φίλες.”.
Τρομερό!! Ούτε καν πήγε το μυαλό μου!
“Ο άντρας μου μου λέει να κάνω ότι θα με κάνει χαρούμενη.”.
Χαίρομαι για τη σχέση σας… δείχνει πολύ υγιής και με αλληλοϋποστήριξη.
Καταρχάς διπλό μπράβο για τον άνθρωπο σου… που ξεπέρασε το πρόβλημα υγείας και που είναι αυτός που είναι. Όσο για τις “φίλες” θα συμφωνήσω με την α μπα. Πώς είναι δυνατόν να έχουν βιώσει από κοντά την μέχρι τώρα σου πορεία και να κάνουν τέτοια σχόλια?!
Κάνε το βήμα, κάνε το βήμα σε παρακαλώ πάρα πολύ!! Για σένα. Κι αν δεις ότι είναι αδύνατον να τα καταφέρεις, κάνεις μια επανεκτίμηση της κατάστασης.
Για μένα να αρπάξεις την ευκαιρία, όχι για τις βλακειες που λένε οι φίλες σου, αλλά επειδή φαίνεται ότι όντως θέλεις να δουλέψεις! Ο άντρας σου είναι καλά και σε στηρίζει, τα παιδιά δεν είναι πια σε ηλικία που θέλουν διαρκές ντάντεμα, οπότε γιατί να μην το τολμήσεις; Μην πας με το σκεπτικό ότι δε θα τα καταφέρεις, πίστεψε στον εαυτό σου γιατί απ όσα μας έγραψες φαίνεται ότι είσαι δυνατός και ικανός άνθρωπος. Καλή τύχη ο, τι και αν αποφασίσεις!
Όλους μας έχει καταβάλει το εργασιακό άγχος σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Πόσο μάλλον εσένα που σου έτυχε και η νοσηλεία του συζύγου. Από εκεί που είχες έναν άνθρωπο να σε στηρίζει αντιστράφηκαν οι ρόλοι και πρέπει να τον στηρίξεις εσύ. Πολύ μεγάλο το λούκι που περνάς. Στη δική μου περίπτωση με βοήθησε ο ψυχολόγος να διαχειριστώ το άγχος μου. Σε κάθε περίπτωση ακούγεται κελεπούρι ο άνθρωπός σου! Να είστε πάντα καλά!
Εισαι πολυ τυχερη που εχεις εναν αντρα που σε στηριζει κ θελει να εισαι χαρουμενη.
Ναι, οι φίλες σου δεν έχουν καταλάβει – δεν έχουν μυριστεί καν το αγχος που νιώθεις, το οποίο καταλαβα εγώ η άγνωστη σε εσένα διαβάζοντας απλά το κείμενο σου.
Δεν νομίζω ότι χάνεις κάτι να μιλήσεις με τον παλιό σου προϊστάμενο και να εκθέσεις την τωρινή κατάσταση: «θέλω πολύ να δουλέψω, αλλά τα ωράρια που χτυπούσα κάποτε / την πίεση δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξανακάνω – δεν γίνεται». Γνωρίζει για το θέμα υγείας του συζύγου και αυτός επικοινώνησε, μπορεί να βρείτε μια λύση στη μέση.
Εύχομαι να έχουν πάει ήδη όλα καλά!! 🌸
Είναι δύσκολο να τα ισορροπήσεις όλα κι όσες το κάνουν είτε έχουν λιγότερο απαιτητικές δουλειές(και οι δύο) είτε έχουν εξωτερική βοήθεια. Ενα ζευγάρι με δύο παιδία και απαιτητικές δουλειές χωρίς βοήθεια δεν τα βγάζει πέρα. Αν θες να ξαναγυρίσεις στην συγκεκριμένη δουλειά επειδή σου αρέσει δοκιμασέ το πάλι, στο τρίμηνο ίσως δεν είχες βρει τις ισορροπίες σου. Αν όντως είναι τόσο απαιτητική μίλα με τον μανατζερ και πες του οτι γυρνάς αλλά με λιγότερο απαιτητικά ωράρια γιατί θες μια ισορροπία σε προσωπική και επαγγελματική ζωή. Κι εγώ 12ωρα στην δουλειά δεν κάνω κι ας μην έχω ούτε παιδιά, ούτε υποχρεώσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Αν οι εναλλακτικές είναι να μην πας καθόλου να συζητήσεις ή να πας και να εκθέσεις ακριβώς τους όρους σου για να ξαναεργαστεις εκεί, δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Αν δεν τους κάνεις απλά δεν θα σε πάρουν. Είναι πολύ θετικό που σε έψαξαν, αν και προφανώς έχουν στο μυαλό τους την προηγούμενη κατάσταση.
Οι φίλες, αδιανόητες.