Αγαπητή Α,μπα νιώθω νεκρή μέσα μου. Και όχι για έναν λόγο, δυστυχώς για πολλούς. Το πρόβλημα εκτονώθηκε κάπου στα μέσα λυκείου όταν είχα αρχίσει να παθαίνω κατάθλιψη.Η αυτοπεποίθηση μου ήταν που ήταν στον πάτο σε μια τόσο δύσκολη περίοδο δυστυχώς κατέβαινε συνεχώς.Οι φίλοι μου,για τους οποίους απο μικρή ήμουν στήριγμα με έκαναν στην άκρη με ανταγωνισμό, κακιες, με εβγαζαν τρελή, χαζή, αντικοινωνική (κυριολεκτικά αυτά άκουγα).Αργότερα παρόλ αυτα τους έκανα κι εγώ στην άρκη βγάζοντας τους απ την ζωή μου μια και καλή. Επιασα δουλειές, με βοήθησε αρκετα ψυχολογικά αυτό,.Πρόσφατα όμως απολύθηκα απο μια δουλειά που κυνηγούσα καιρό (στην οποία ήμουν αρκετά καλή, αλλά με κατηγορουσαν για εντάσεις για τις οποίες δεν ευθυνόμουν εγώ) κι έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ.Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό (μόνο). Ανέκαθεν ζούσα σε ένα προβληματικό σπίτι με οικονομικα προβλήματα, πολλούς τσακωμούς, μητέρα πιεστική και εναν πατέρα που 25 χρόνια τώρα ούτε ένα γειά δεν λέμε(τον στηρίζει ρίχνοντας το φταίξιμο σε εμένα και την αδερφή μου). Ο πατέρας μου δεν δούλευε για πολλά χρόνια και ποτέ δεν ενδιαφερόταν και δεν έκανε τίποτα για τα παιδιά του και για το σπίτι γενικότερα.Μόνο για τον εαυτό του. Αχαριστίες,φωνές, ανικανότητα να εκτιμήσουν την όποια προσπάθεια έχω κάνει σήμερα (πτυχία, δουλειες που έπιανα) και ένα συνεχές bulying για την ηλικία μου,απ την μητέρα μου για το ότι δεν έχω κάνει τίποτα στην ζωή μου (με είχε πιέσει να δώσω δεύτερη φορά πανελλαδικές χωρίς επιτυχία), οτι δεν βγαίνω (κάτι που ξέρει πως με πληγώνει) και ένα ‘άντε βρες κανένα αγόρι και παράτα μας’ (δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση). Υπάρχουν πολλές φορές που σκέφτομαι οτι την βαράω άσχημα και ηρεμώ. Και είναι αρκετά συχνά αυτό. Έχουμε τσακωθεί πολύ άσχημα πάρα πολλές φορές στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης,και εν μέρει ήταν ο λόγος που πήγαινα με νεύρα στην δουλειά. Δεν είμαι καλά ούτε με την αδερφή μου.Την προστάτευα πάντα με τον σωστό ή λάθος τρόπο (πολλές φορές). Απο μικρή όμως με ανταγωνιζόταν, με έλεγε μπάζο, με έθαβε σε ‘φιλες’ της οτι δεν έχω ζωή , οτι την ζηλεύω, που έχει αγόρι και για την εμφάνιση της (ειναι πολύ εμφανίσιμη),μου έπαιρνε τα πράγματα συνέχεια και με έλεγε τσιγγούνα,με έβγαζε τρελή και γενικα με θεωρουσε ‘πρόβλημα’ ξεφτιλίζοντας με παντού! Εγώ εκεί την στήριζα. Οταν ζήταγε κάτι απ τους γονείς μου της το έδιναν αλλά εγώ πάντα έκανα πίσω για να μην εντείνω το πρόβλημα. Έχει σχέση με ένα αγόρι αρκετά χρόνια (ειχαν χωρίσει για λόγους βίας!) στην οποία κι εξακολουθεί να έιναι κάτι που δεν μαρεσει καθόλου.Πάντα την αγαπουσα και την νιαζόμουν. Απ τον παρελθοντικό όμως καταλαβαίνεις πως δεν αισθάνομαι το ίδιο,όχι μόνο για την αδερφή μου αλλά για κανένα τους! Θεωρώ πως στην ζωή μου μέ έχουν προδώσει όλοι. Εχω σκεφτεί να πάω σε ειδικό, ειδικά μετά από κάποιες κρίσεις πανικού και κλειστοφοβίες που είχα έντονα στο παρελθόν, αλλά το αποφεύγω σαν διάολος το λιβάνι καθώς ξέρω οτι δεν θα με βοηθήσει.. Εχω περάσει πολύ άσχημα στην ζωή μου και πιστεύω οτι δεν θα ευτυχίσω ποτέ πραγματικά. Τι άλλο να κάνω ??
Πρέπει να πας σε ειδικό, και είναι το μόνο που θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άλλο να σου πω.