Αγαπητή «Α, μπα»: Νιώθω ενοχές που θα παραιτηθώ από τη δουλειά μου

Γεια σου Α Μπα μου! Χρειάζομαι επειγόντως τη συμβουλή σου! Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι σε μια εταιρία. Υπερβολικό στρες, πολύ χαμηλός μισθός, καμιά προοπτική εξέλιξης. Η ίδια η εταιρία πάει από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα να δέχομαι όλα τα ξεσπάσματα της αγωνίας των εργοδοτών, μαζί με περικοπές, απλήρωτες ώρες εργασίας και τέτοια γνωστά. Γι’αυτούς αλλά και για άλλους πιο προσωπικούς λόγους (φοίτηση για δεύτερο πτυχίο, αλλαγή οικογενειακής κατάστασης κλπ) έχω αποφασίσει να αποχωρήσω από τη δουλειά μου. Κάνω υπομονή λίγο καιρό ακόμα, με τη σκέψη να παραιτηθώ σε ένα μήνα από τώρα, μόλις ολοκληρώσω ένα σημαντικό έργο για το οποίο έχω κοπιάσει πολύ. Δε θα ήθελα να σταθούμε στο πόσο παράτολμο μπορεί να θεωρηθεί το να αφήσω μια δουλειά εν μέσω κρίσης, καθώς τυχαίνει να μου παρουσιάζονται σε αυτή τη φάση κάποιες καλές ευκαιρίες. Το θέμα μου είναι άλλο: Κάθε φορά που σκέφτομαι την ώρα και τη στιγμή που θα ανακοινώσω στους εργοδότες μου την αποχώρησή μου, με λούζει κρύος ιδρώτας και κυριεύομαι από τρομερό άγχος. Οι σχέσεις μας φαινομενικά ήταν πάντα καλές, δεν είχαμε έρθει ποτέ σε ρήξη ανοιχτά, αν και ουσιαστική επαφή ή συμπάθεια δεν υπήρξε ποτέ, καθώς οι νοοτροπίες μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες και αυτό το αντιμετωπίζαμε πάντα με ψυχρή -διπλωματική- σιωπή. Νιώθω τρομερή ανάγκη να αλλάξω περιβάλλον, καθώς ειδικά τον τελευταίο χρόνο είχα σοβαρά ψυχοσωματικά προβλήματα λόγω της πίεσης και του στρες (μέχρι και κρίση πανικού εν ώρα εργασίας). Παρόλα αυτά, νιώθω ενοχές που θα φύγω, σκέφτομαι ότι θα τους κρεμάσω, ότι περιμένουν από μένα να βοηθήσω στην ανόρθωση της εταιρίας… Φυσικά κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, θα βρουν άλλο άτομο να κάνει τις δουλειές που έκανα εγώ ως τώρα… Κι όμως, μέσα μου αισθάνομαι αγωνία αν θα βρεθεί εγκαίρως άτομο που θα τους εμπνεύσει εμπιστοσύνη, και πόσο καιρό θα του πάρει να εκπαιδευτεί στη δουλειά… Νιώθω λες και είμαι υποχρεωμένη να τους βρω εγώ αντικαταστάτη, για να μην αισθάνομαι ένοχη που τους αφήνω και φεύγω. Επίσης, θα νιώθω εν μέρει υπεύθυνη αν τυχόν η εταιρία κλείσει ή έστω χειροτερέψει οικονομικά στο επόμενο διάστημα. Θα κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν πάλεψα αρκετά για να βοηθήσω… Το ξέρω πως οι σκέψεις μου είναι παράλογες ή έστω υπερβολικές, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Όσο πλησιάζει η μέρα, τόσο πιο άσχημα αισθάνομαι. Μέχρι που μου περνούν σκέψεις από το μυαλό να παραμείνω, ακόμα κι αν πνίγομαι εκεί μέσα, μόνο και μόνο για να μην έρθω αντιμέτωπη με την ανακοίνωση της παραίτησής μου. Πες μου δυο λέξεις σε παρακαλώ, κι εσύ και οι αναγνώστες! Περιμένω αγωνιωδώς! Σε ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!

-Stockholm Syndrome ?

 

Αν σε ανακούφιζε, δεν είναι κακή ιδέα να ψάξεις κι εσύ να βρεις αντικαταστάτη, ή να συμμετέχεις ενεργά στην αναζήτηση, ή ακόμα και να αναλάβεις εσύ τις συνεντεύξεις. Επίσης δεν είναι κακή ιδέα να προθυμοποιηθείς να εκπαιδεύσεις εσύ τον επόμενο για ένα διάστημα, μέχρι να νιώσεις ότι έχει πάρει κάπως τον δρόμο του το πράγμα. Σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις από όλα αυτά, και κατέβασε πρόταση. Μπορείς να το πεις τη μέρα που θα ανακοινώσεις ότι δυστυχώς πρέπει να φύγεις διότι έχεις προσωπικούς λόγους, δεν χρειάζεται να πεις ότι φεύγεις επειδή η εταιρία βουλιάζει. Το ξέρουν και μόνοι τους αυτό.

Και τώρα στα σοβαρά: η κρίση πανικού είναι κάτι που πρέπει να εξερευνήσεις λίγο περισσότερο. Δεν αμφιβάλλω ότι σου την προκάλεσε το στρες της δουλειάς, αλλά αυτό σε συνδυασμό με την αγωνία που συνοδεύει την σκέψη παραίτησης φτιάχνουν μια εικόνα που εγώ στη θέση σου δεν θα άφηνα έτσι, να αιωρείται στη ζωή μου. Είναι απόρροια άλλων γεγονότων, ή είναι κάτι που εμφανίστηκε με αυτή τη αφορμή; Είναι επειδή είσαι υπεύθυνος άνθρωπος, τόσο υπεύθυνος που πρέπει να μάθεις να είσαι λιγότερο υπεύθυνος;

Δεν ξέρω. Μου φαίνεται ότι ταλαιπωρείς πολύ τον εαυτό σου στην προσπάθεια να είσαι εντάξει σε όλα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News