Λένα Φουτσιτζή
Αγαπητή Α,μπα είσαι αγαπημένη μου καθημερινή συνήθεια! Ξεκινώ με το πρόβλημα. Στην εποχή που η μόρφωση, το ανοιχτό πνεύμα, η καλλιέργεια θεωρούνται τεράστιες αρετές, νιώθω ανεπαρκής. Ανεπαρκής γιατί δεν διαβάζω λογοτεχνία. Βασικά ντρέπομαι που δεν διαβάζω λογοτεχνία. Έχω πτυχίο φυσικού, έχω ασχοληθεί με το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική, το κινηματογράφο, είμαι περίεργη, διαβάζω πολύ, άρθρα, περιοδικά, εφημερίδες, ψάχνω στο Google, ρωτάω, ρωτάω συνέχεια, ενδιαφέρομαι για πάρα πολλά θέματα και ψάχνω, αλλά δεν διαβάζω λογοτεχνία. Επί της ουσίας ανεπάρκεια δεν νομίζω ότι υφίσταται, γιατί μια χαρά τα καταφέρνω, δεν νιώθω λες και με έχουν κατεβάσει από το βουνό. Νομίζω πιο πολύ ότι η ντροπή μου προκύπτει από το στερεότυπο του μορφωμένου, που θέλει τον άνθρωπο να διαβάζει πολύ κυρίως λογοτεχνία, ενώ εγώ είμαι αγκαλιά με ένα λάπτοπ και διαβάζω ασταμάτητα, αλλά όχι λογοτεχνία. Προσπάθησα να δω τι μου φταίει και δεν διαβάζω και η αλήθεια είναι ότι έκανα κάποιες μικρές ανακαλύψεις, αλλά όχι κάποιο πολύ σοβαρό, κατά τη γνώμη μου συμπέρασμα. Αρχικά, να πω ότι δεν είναι ότι δεν διαβάζω καθόλου, απλά δεν είμαι βιβλιοφάγος. Δηλαδή έχω διαβάσει βιβλία κατά καιρούς. Νομίζω ότι το αγαπημένο μου βιβλίο είναι τα Ανεμοσκορπίσματα του Μάρκες, μου άρεσε πάρα πολύ ο Ξένος του Καμύ και λάτρεψα τον Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον. Ο Μάρκες μου αρέσει πάρα πολύ σαν συγγραφέας, ειδικά τα πιο βαριά του, θεματικά, βιβλία. Μου άρεσε πάρα πολύ και ο Ντίκενς. Θέλω να διαβάσω βιβλία, αλλά έχω μια δυσκολία, ίσως γιατί φοβάμαι, ίσως γιατί ταυτίζομαι πολύ και μετά μου μένει μια τεράστια θλίψη. Ίσως να φταίει που ταυτίζομαι τόσο. Ίσως πάλι να φταίει που οι πιο πολλοί άνθρωποι του κύκλου μου έχουν διαβάσει και έχουν άποψη επί του θέματος και επιπλέον έχουν διαβάσει πάρα πολλά βιβλία από εκείνα που είναι στις λίστες ως κλασσικά, αριστουργήματα, υπέροχα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις κι εγώ ντρέπομαι που δεν τα έχω διαβάσει και θα με βλέπουν με αυτό στο χέρι. Ίσως φταίει και η χιπστεριά που προσπαθώ να πετάξω από πάνω μου. Μπορεί και να μην μου αρέσει η λογοτεχνία. Αλλά μπορεί να είχα αγαπημένα βιβλία αν δεν μου άρεσε; Α, ναι μου αρέσει πολύ και ο Καβάφης. Από την άλλη ξέρω ότι κάποια πράγματα δεν πρέπει να τα διαβάσω, τύπου Μπουκόφσκι και Κοέλιο. Ξέρω επίσης ότι βαριέμαι να διαβάσω απλά μια ωραία ιστορία. Πώς μου ήρθαν τώρα όλα αυτά, θα μου πεις. Ένιωθα πώς είχα μια κάπως αρνητικά φορτισμένη καθημερινότητα η οποία με στρέσαρει και προσπαθώ να αλλάξω τη ρουτίνα μου. Οπότε θα ήθελα να έχω κάποιες όμορφες προσωπικές συνήθειες, όπως το διάβασμα. Το βρίσκω πολύ όμορφο. Βλέπω τη μάνα μου που είναι την ώρα με ένα βιβλίο στο χέρι, βέβαια αυτά που διαβάζει δεν μου αρέσουν καθόλου κι εκείνης δεν της αρέσει ότι έχω διαβάσει εγώ. Εμένα μου αρέσουν τα βιβλία που έχουν κάποιο νόημα, που μπορούν να σε ταρακουνίσουν συθέμελα. Εκείνη πάλι προτιμά να διαβάζει πράγματα που την ενημερώνουν ιστορικά ή τη χαλαρώνουν, οπότε μάλλον δεν μπορώ να τη συμβουλευτώ στο τι να κάνω. Οπότε ρωτάω εσένα, μην τυχόν μπορείς να μου πεις πώς μπορώ να αρχίσω, αν είναι απαραίτητο να αρχίσω, αν θα μείνω ξύλο απελέκητο αν δεν αρχίσω. Σε ευχαριστώ πολύ!
–δεν ξέρω από διάβασμα
Θέλεις μια ωραία ασχολία επειδή έχεις μια κάπως αρνητικά φορτισμένη καθημερινότητα που σε στρεσάρει, αλλά δεν θέλεις να διαβάσεις απλώς μια ωραία ιστορία, θέλεις να ταρακουνηθείς συθέμελα. Πολλά ζητάς από ένα βιβλίο. Αυτό το ταρακούνημα γίνεται εξαιρετικά σπάνια, είτε πρόκειται για βιβλίο, ή για οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Αν βλέπεις τη λογοτεχνία μόνο ως μέσο μόρφωσης, δεν είναι περίεργο που δεν διαβάζεις. Αυτοί που διαβάζουν συστηματικά το κάνουν επειδή περνάνε ωραία κάνοντας το, επειδή χάνονται σε άλλους κόσμους, επειδή βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, όχι επειδή έτσι πρέπει, σαν φάρμακο. Οι δεινοί αναγνώστες περιμένουν πώς και πως να έρθει η ώρα να ανοίξουν το βιβλίο, είναι ανάγκη, δεν είναι δουλειά. Αν δεν είσαι έτσι, δεν χρειάζεται να γίνεις, δεν είναι απαραίτητο να αγαπήσεις την λογοτεχνία, και όχι, δεν θα μείνεις ξύλο απελέκητο αν δεν αρχίσεις.
Πώς μπήκε ο έρμος ο Μπουκόφσκι στην ίδια πρόταση με τον Κοέλιο, και μάλιστα σε λίστα με τα don’ts, φοβάμαι και να υποθέσω.
Νομίζω θα κάνουμε χιερότερα τα πράγματα αλλά μάλλον εννοούσε Μπουκάι : )
Κοέλιο και Μπουκάι ρε φίλε, πιο trendy κι από τις Kardashians πλέον.
αχ σαν τον άλλο σε μια εκπομπή πρόσφατα που στην ερώτηση περί κλασσικής μουσικής είπε Πουτσόφσκι (μάλλον ένα κράμα Πουτσίνι-Τσαϊκόφσκι)
Ε ναι εννοείται ότι τον Μπουκάι ήθελε να γράψει. Σε βαθμό που όπως κοίταξα διαγωνίως την ερώτηση διάβασα όντως Μπουκάι, και μετά συνειδητοποίησα ότι έγραφε άλλο όνομα.
Έτσι νομίζω κι εγώ. Εν τω μεταξύ διάβασα το κειμενο και το μυαλό μου σκεφτηκε αυτόματα Μπουκάι, δεν είχα προσέξει ότι ελεγε Μπουκοφσκι μέχρι να διαβάσω την απάντηση.
Επίσης γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχουν do & don’t. Εμένα ο Μπουκάι μου άρεσε, δε θα ντραπώ κιόλας. Μπορεί να μη λέει τίποτα σπουδαίο, μπορεί ως επι το πλείστον να μη συμφωνώ με τα “διδάγματά” του, όμως μου αρέσει ο τρόπος που γράφει, μου αρέσουν οι ιστορίες του και διάβασα δυο βιβλία του πολύ ευχάριστα. Γιατί να είναι don’t? Και ούτε οι Καρντάσιανς είναι don’t.
Α όχι, δεν το εννοούσα σαν do/don’t, το έφερα σαν παράδειγμα για το πόσο mainstream είναι απλώς. Δερβέναγας στα γούστα τρίτων θα γινόμαστε;
Υπνερωτομαχία (τι ωραίο όνομα), στην κοπέλα που εστειλε την ερώτηση απευθύνθηκα κυρίως, που τα έβαλε στην κατηγορία “όχι μη δεν πρέπει”. Αλλά μετά το σχόλιο σου κόλλησα και τις Καρντάσιανς στο τέλος γιατί ταίριαζαν 🙂
Η άλλη είχε πάει να δει Ντοσκέλφσι, δε θυμάμαι τι, τους αδερφούς Καραμαζώχ θαρρώ
“”Στην εποχή που η μόρφωση, το ανοιχτό πνεύμα, η καλλιέργεια θεωρούνται τεράστιες αρετές”
ζούμε σε τέτοιες εποχές και δεν το έχω πάρει χαμπάρι ;;;
Μάλλον ρε ορισμένους κύκλους είναι ετσι τα πράγματα.
Εγώ πάλι σκέφτηκα: “Γιατί πότε δεν ήταν;”
Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι η γραφούσα εντυπωσιάζεται εύκολα από άτομα που δηλώνουν δεινοί λογοτεχνικοί αναγνώστες. Πριν χρόνια ήταν μια τύπισσα στη σχολή μου, που με την κάθε ευκαιρία δήλωνε με στόμφο πόσο αξεπάραστος είναι ο Ντοστογιέφσκι. “Λατρέυω τον Ντοστογιέφσκι”, “Σαν τον Ντοστογιέφσκι κανείς!” κλπ κλπ. Μια μέρα από περιέργεια την ρώτησα, με ειλικρινές ενδιαφέρον: “Δεν έχει τύχει να διαβάσω ακόμα κάποιο βιβλίο του, ποιό ειναι το αγαπημένο σου να μου προτείνεις;” (να μορφωθώ κι εγώ η κάμπια η αμόρφωτη). Και τί μου απαντάει; – Ναι βασικά δεν έχω ακόμα διαβάσει κάτι δικό του, δεν έτυχε ακόμα! Από τότε, όπου… Διαβάστε περισσότερα »
χαχαχα και γω όταν λέω τις ίδιες φράσεις και τολμάει κάποιος να με ρωτήσει κάτι ανάλογο τα μάτια μου λάμπουν και ξεκινάω έναν τρελό μονόλογο όπου αναφέρω όλα τα βιβλία του που ισοβαθμούν στην πρώτη θέση και γιατί δε μπορώ να ξεχωρίσω κανένα γιατί είναι σα να ξεχωρίζω τα παιδιά μου. Συνήθως κάνω πρόταση ανάλογα με τα αναγνώσματα του άλλου ατόμου. Αν πχ. της αρέσει να διαβάζει αστυνομικά προτείνω Έγκλημα και Τιμωρία, αν της αρέσει η ίντριγκα και το οικογενειακό δράμα Αδερφούς Καραμαζοφ με χίλια, αν τρελαίνεται με αυτο βιογραφίες πάω στην αγαπημένη μου επιλογή Το Σπίτι των Πεθαμένων. Κλείστε… Διαβάστε περισσότερα »
Νιώθεις ανεπαρκής που δε διαβάζεις λογοτεχνία, κι ένιωσες και την ανάγκη να παραθέσεις όλα αυτά με τα οποία ασχολείσαι culture-wise, σαν αποδεικτικά στοιχεία, λες κι η παιδεία του καθενός κρίνεται από το πόσες φορές έχει δει την Turandot. Λες και προσπαθείς να δικαιολογηθείς, να μη σε πει κάποιος απαίδευτ@/ακαλλιέργητ@/whatever. Στη θέση σου, θα κοιτούσα να βρω το γιατί δεν αγαπάς και γουστάρεις τον εαυτό σου όπως είναι. Πίστεψέ με, δεν θα σε ρίξει κανείς στον Καιάδα επειδή δε διαβάζεις Baudelaire με την πρωινή φραπεδιά. Γιατί λοιπόν σε κρίνεις εσύ τόσο αυστηρά;
“Πώς μπήκε ο έρμος ο Μπουκόφσκι στην ίδια πρόταση με τον Κοέλιο, και μάλιστα σε λίστα με τα don’ts, φοβάμαι και να υποθέσω.”
Ευχαριστώ Λένα…
Μάλλον Μπουκάι εννοεί..
Να εμένα για παράδειγμα, αυτή η εξίσωση Μπουκόφσκι-Κοέλιο με συντάραξε συθέμελα – και εμένα και το λοτεχνικό μου άβαταρ.
Γι’αυτό μ’άρεσει το Α,μπα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σε βρεί ανοίγοντας την ερώτηση! Ζην επικινδύνως!
Ε μα ναι…
Μάλλον έχουν δίκιο κάποιοι σχολιαστές που λένε ότι τον μπέρδεψε με τον Μπουκάι και μου θύμισε έναν συμμαθητή μου, πριν χιλιάδες χρόνια, που είπε στη φιλόλογο ότι δε μπορεί να διαβάσει Καζαντζίδη, του φαίνεται δύσκολος! Όταν η γυναίκα προσπάθησε να τον διορθώσει, απάντησε: “ε, τώρα, Καζαντζίδης, Καζαντζάκης, το ίδιο είναι”… 🙂
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, κι αν χιονίζει και αν βρέχει το αγριολούλουδο αντέχει.
Εμένα ο αδερφός μου έχει διαβάσει 10 “πιασάρικα” βιβλία από Ντοστογιέφσκυ, Καζατζάκη, Σαρτρ και μερικούς άλλους, κι έχει μάθει απέξω 5-6 ποιήματα “σχεδόν ψαγμένα” (πχ Καβάφη μεν, αλλά όχι την Ιθάκη) Ε λοιπόν, σε κάθε παρέα, κυρίως αν παίζουν και γκομενάκια, θα πετάξει κανένα “Ταυτίζομαι πλήρως με τον συναγωνιστή Χέμινγουέυ που είπε….” και ψαρώνουν όλοι!! Να ένα κόλπο να κάνεις κι εσύ!!!
Τέλειος ο αδερφός!
Διαβάζεις κάμποσα ενδεικτικά, από κάτι άλλα sites τύπου sparknotes διαβάζεις τις περιλήψεις από άλλα τόσα, και ορίστε ο ψαγμένος βιβλιοφάγος!
Γιατί δεν πρεπει να διαβάζεις κάποια πράγματα? Θα βγάλεις κάνα κέρατο?
Μου φαίνεται παράδοξο το να ασχολεισαι με το θέατρο και τον κινηματογράφο και όχι με την λογοτεχνία, καθώς θεατρικά και σενάρια δένονται μαζί της. Πιστεύω ότι θέλεις το βοήθημα , την εύκολη λύση για να το κατακτήσεις άκοπα και χωρίς να χάσεις χρόνο.
Τόσα πολλά πρέπει για κάτι τόσο ευχάριστο! Αν δε διαβάσεις δε θα βρεις τι σου αρέσει, αν δε διαβάσεις δεν είναι κακό ούτε για σένα ούτε για κανέναν άλλον.
Η λογοτεχνία ειναι τέχνη. Σκοπός της τέχνης να δημιουργήσει συναίσθημα. Μπορεί να μη σου ταιριάζει όμως. Σε κάποιους αρέσει το μπαλέτο και άλλοι βαριούνται απίστευτα. Άλλοι αγαπούν την όπερα κι άλλοι τη μισούν. Επίσης, επειδή κάποιος / κάποιοι σου είπαν ΜΗΝ διαβάσεις αυτό, εσύ τελείως άβουλα αποφάσισες να μην το κάνεις και ενστερνίστηκες την άποψη τους. Όλο έχει μια λάθος συλλογιστική πορεία. Στην εφηβεία διάβαζα Jane Austen και τις αδερφές Μπρόντε και στο πρώτο έτος, έτυχε να πέσει Coelho στα χέρια μου και τον καταβρόχθιζα. Τώρα πάλι άλλαξα γούστα. Είναι σαν το σινεμά. Σε κάποιους άρεσε πολύ κάτι που άλλοι… Διαβάστε περισσότερα »
Ωχου και θυμήθηκα που βασάνιζα την έρμη την “Καρδερίνα” και μου είχαν βγει τα μάτια. Τον ατελείωτο είχε. Τόσο αργό και περιγραφικό. Με βασάνιζε πραγματικά . Ξέρεις γιατί? Γιατί κέρδισε Πούλιτζερ. ΜΑ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. ΝΑ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ. Και συνέχιζα, μην τυχόν και μου την πουν, που εγώ ο βιβλιοφάγος, δεν έχω άποψη για την Καρδερίνα! Ορίστε! δεν διαφέρουμε και τόσο εγώ που έχω διαβάσει λιγουλάκι κι εσύ που ίσως διάβασες λιγουλάκι λιγοτερο!
Στο μυαλό μου είσαι! Την παράτησα στη μέση πριν λίγες μέρες. Δεν με κρατάει καθόλου αυτό το βιβλίο. Τι να σου πω και εγώ ζορίζομαι να το ξαναπιάσω.
Την Καρδερίνα τη διάβασα σε ένα ταξίδι με τρένο – 5 ώρες πήγαινε, 5 έλα, λέω εδώ είμαστε! Μέχρι ένα σημείο δεν είχα σηκώσει κεφάλι, σχεδόν χαλάστηκα που κατέβηκα απ το τρένο. Εκείνο το τελευταίο κομμάτι όμως.. σα να διάβαζα άλλο βιβλίο.
Αλλά τόσο μου άρεσε μέχρι τη μέση, που έχει μείνει στο μυαλό μου σαν αγαπημένο.
Κι εμένα στα 20 μου άρεσε ο Coelho και μην σου πω ότι από τον Αλχημιστή μου μπήκε το μικρόβιο για μακρινά ταξίδια που μου άλλαξε τη ζωή. Τώρα πια τα βιβλία του μου φαίνονται αφελή, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι τότε, αυτό το βιβλίο ήταν καθοριστικό για ‘μένα. (Αυτό με το σύμπαν το ξεπέρασα γρήγορα!)
Ταυτιζομαι απόλυτα! Τι κι αν τώρα μου φαίνονται αφελη;στα 20 μου μου έδειξε τα ταξίδια που δεν είχα κάνει.
Και αν δεν ειχα ξεκινήσει με μιουσικαλ Βουγιουκλάκη στα 8, πως θα εκτιμούσα την οπερα στα 30;
Και αν δεν άκουγα new kids on the block στα 6, πως θα εκτιμούσα την κλασσική μουσική στα 20;
Η Λενα σνομπάρει Κοελιο αλλα η Λένα είναι 40 χρόνων. Ο άνθρωπος που ρωτάει μπορεί να είναι 22.
Να θυμόμαστε από που ξεκινήσαμε. Από τη Ζωρζ Σαρρη ξεκινήσαμε και την Αλκη Ζεη. Και η Νινετ ακόμα με ταξιδευει και το Καπλάνι ακόμα με συγκλονίζει.
Βγηκα έκτος θέματος πάλι ε;
Θα βγω κι εγώ εκτός θέματος και θα πω πόσο πολύ με επηρέασαν η κοσμοθεωρία και ο χαρακτήρας της μητέρας της Ζωρζ. Μέχρι και σήμερα τη θεωρώ πρότυπο μητέρας: φουλ υποστηρικτική και ταυτόχρονα ασυμβίβαστη και μπροστά από την εποχή της. Ακόμα κλαίω σε μια συγκεκριμένη σκηνή του “Όταν ο Ήλιος” που την αφορά. <3
“αγόρασα ένα δύο τρία σπίτια, έβαλα μέσα πέντε καλοντυμένα άλογα, κοίτα το ψωμί, πόσο ψωμί μου έφερες, γέμισε το σπίτι μας ψωμί” αρκεί να το σκεφτώ και βουρκώνω.
Η Έμμα και ο αυστηρός κύριος Σαρηβαξεβάνης. Τι περίεργο ζευγάρι που ήταν!
Στη Νινέτ είχε πολλές φωτογραφίες τους και καθόμουν και τους χάζευα όλους.
Αχ το Όταν ο Ήλιος… Το πήρα πρόσφατα δώρο σε μια ανιψιά μου στα 13-14. Ελπίζω να το εκτίμησε όσο και εγώ σε εκείνη την ηλικία. Γενικά ήμουν πολύ μεγάλη φαν της Ζωρζ Σαρρή. Τα είχα διαβάσει όλα τα βιβλία της.
Πολύ σωστή, AllesGoed. Απ’ όλα κάτι παίρνεις, θα πω εγώ και γίνεσαι…εσύ.
ΕΠ (πόσες φορές να το διάβασα άραγε?), Τα στενά παπούτσια, Ο δασκαλός μου.. Ξαφνικά μύρισε καλοκαίρι και είμαι 10. Τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι και διαβάζω, διαβάζω διαβάζω (μη λέμε και τρέλες, τρώγοντας γεμιστά βλέπαμε Ρετιρέ).. Ευπώ ή λυπώ?
Διάβασμα = Ευπώ!
Αιώνια επωδός στην οικογένειά μου, αμάν κορίτσι μου άσε κάτω το βιβλίο και κοίτα τη φύση σε ταξίδια/κοιμήσου το μεσημέρι/κάνε κάτι άλλο, αυτό είναι τεμπελιά.
Ευτυχώς πάντα τους έγραφα. Τώρα, παίρνουν στο δίχρονο εγγονάκι τους βιβλία αβέρτα, και συγκινούνται που ανοίγει το βιβλίο να διαβάσει στην κούκλα της για να κοιμηθεί…
Η Σαρρή και η Ζέη είναι ώρα να ενταχθούν στους κλασικούς συγγραφείς, γνώμη μου αλλά μπορώ και να επιχειρηματολογήσω. Μακάρι τα παιδικά αναγνώσματα να ήταν αυτού του επιπέδου. Άσε που διαβάζονται και από μεγάλους, τις διαβάζω ακόμα και κοντεύω τα 40 και δεν είμαι η μόνη. Προσωπικά, αν και ήμουν βιβλιοφάγος, νεότερη είχα το φόβο του κλασικού – πώς είναι δυνατόν να διαβάσω κάτι που θεωρείται κλασικό και να μη μου αρέσει; Ε, ήρθαν τα χρόνια και μού ‘δειξαν: αν το αρχίσω και δε θέλω να το συνεχίσω, θα το παρατήσω και δεν πα’ να το ‘χει γράψει κι ο… Διαβάστε περισσότερα »
Πόπη συμφωνώ απόλυτα, και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου.
Γιατι η μωβ ομπρελα; Δεν θα ξεχασω εκεινο το καλοκαιρι διπλα στη θαλασσα που το διαβαζα. Νομιζω ηταν αυτο που με εκανε να συνεχισω το διαβασμα.
Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρρή, Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, ταυτίστηκα απόλυτα και με συγκίνησε παρά πολύ αυτή η συζήτηση! Πόσο ωραίο να είσαι παιδί και να διαβάζεις σαν να μην υπάρχει αύριο, μου λείπουν τόσο εκείνες οι εποχές που δεν άφηνα τα βιβλία απ’ τα χέρια μου ούτε την ώρα του φαγητού, που χανομουν τελείως μέσα σ’ αυτά… Και εκεί που νόμιζα ότι το διάβασμα δεν θα είναι ποτέ ξανά τόσο απολαυστικό, διάβασα πρόσφατα τα “Σπανιόλικα Παπούτσια” και το “Με μολύβι Φαμπερ Νούμερο 2” και η χαρά ήταν πάλι εκεί! Τώρα έχει απομείνει να με κοιτάει απ’ το ράφι αδιάβαστο το “Πόσο… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ αυτή τη μαλακία με το σύμπαν με την οποία μου έκανε πλύση εγκεφάλου όλο το εκπαιδευτικό μου περιβάλλον, από γονείς μέχρι δασκάλους και τα άλλα παιδιά εκεί που μεγάλωσα, ακόμα αγωνίζομαι να ξεπεράσω ολοκληρωτικά. Όχι γιατί κάπου κάπου την πιστεύω, αλλά γιατί τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι και η κατραπακιά είναι μεγάλη. Συμπαντική. Πειράζει που ούτε εγώ θέλω να τον διαβάσω και τον απορρίπτω για αυτή του την αφέλεια, την οποία τη βλέπω παντού στον κόσμο μας και ειλικρινά την έχω σιχαθεί;
Ευ-Πο για τις ατελείωτες ώρες που πέρασα καταβροχθίζοντας βιβλία, όχι παντα κατάλληλα για την ηλικία μου. Ευ-Πο για την τεράστια βιβλιοθήκη των γονιών μου. Λυ-Πο για την δασκάλα στα δέκα μου που με ρώτησε ποιο είναι το χόμπι μου και είπα “Να διαβάζω” και μου έβαλε τις φωνές ότι “Το διάβασμα δεν είναι χόμπι”.
Μπράβο βρε Origami Lover, τώρα θυμήθηκα πως είναι Πολύ Ευτυχισμένη, Πολύ Λυπημένη. Για κάποιο λόγο έμεινε στην μνήμη μου ως ρήμα: είμαι ευτυχισμένη, ευπώ. Κρίμα για τη δασκάλα, κρίμα κρίμα. Η δική μου δασκάλα 1η-5η δημοτικού ήταν το ακριβώς αντίθετο και προσπάθησε να καλλιεργήσει την αγάπη για το διάβασμα σε όλους τους μαθητές της. Διαβάζαμε και παρουσιάζαμε ένα “μεγάλο” βιβλίο το τρίμηνο ο καθένας, με ανάθεση του βιβλίου και επίσημο καλλιγραφημένο πρόγραμμα – ακόμη το θυμάμαι έντονα γιατί τα καλλιγραφούσε η μαμά μου 🙂 Εννοείται ότι το χόμπι νο1 που αναφέρω όποτε με ρωτούν είναι “διάβασμα” και αν προσέθετα λογοτεχνία,… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, πόσο σας ευχαριστώ που με γυρίσατε στα ατελείωτα μεσημέρια με Ζωρζ Σαρή, Λότη Πέτροβιτς-Ανδροτσοπούλου, Άλκη Ζέη κ άλλες καταπληκτικές Ελληνίδες συγγραφείς <3 Η λογοτεχνία μου έχει δώσει τόσα πολλά που μόνο στεναχωριέμαι όταν ακούω κάποιον να λέει ότι δεν διαβάζει. Πώς μπορείς;θέλω να κραυγάσω, χάνεις έναν ολόκληρο κόσμο!!!
Η αλήθεια είναι μόνο όταν διάβασα το Άλεφ, κατάλαβα τις μυστικιστικές ιδέες του Coelho. Αλλά πάντα πίστευα ότι τα λόγια του έχουν άλλο νόημα και δεν είναι ρομαντικά κι αγγελικά πλασμένος ο κόσμος που ζει, για τον οποίο γράφει. Στο σύμπαν που συνομοτεί, εγώ καταλαβαίνω ότι όταν θες κάτι πολύ το παλεύεις τόσο που αρπάζεις κάθε ευκαιρία, την χρησιμοποιείς υπερ σου κ έτσι φαντάζει το σύμπαν να είναι με το μέρος σου.. Ή κάπως έτσι.. Έπειτα έγραψε και το “Η Κατάσκοπος”, που δεν είχε τίποτε το μαγικό μέσα. Και θεωρώ ότι έχει το χάρισμα της γραφής ο Coelho, σε ταξιδεύει.… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι λίγο Ρεπουμπλικάνικη αυτή η θεώρηση όμως, δηλαδή όσοι είναι φτωχοί απλά δεν το ήθελαν αρκετά και δεν άρπαξαν τις ευκαιρίες; Όσοι έχουν κληρονομικές ασθένειες; Το 5χρονο που φεύγει από λευχαιμία δεν ήθελε αρκετά να γιατρευτεί; Μεταθέτει την ευθύνη της αποτυχίας σε αυτόν που απέτυχε, και είναι πολύ σκληρό μερικές φορές.
Μα δεν λεει αυτο. Σου λεει στο μετρο που εξαρταται απο εσενα δωστα ολα σκεπτομενος οτι οι συγκυριες θα ειναι ευνοϊκές. Και μονο η συζητηση για την περιφημη φραση περι συνωμοσίας του συμπαντος αποδεικνυει ποσο επιδραστικη εχει υπαρξει.
Δεν είπε κανείς ότι δεν είναι επιδραστική, ότι είναι λάθος και υπεραπλούστευση λέμε. Και δεν λέει πουθενά να τα δώσεις όλα, αυτό είναι δική σου ερμηνεία για να το σώσεις. Λέει μόνο να το θες αρκετά και το σύμπαν θα φροντίσει για τα υπόλοιπα. Για αυτό και άρεσε.
Αν έλεγε ότι “αν θες κάτι δώστα όλα σκεπτόμενος ότι οι συγκυρίες θα είναι ευνοϊκές, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι είναι στο χέρι σου, οι άνθρωποι δεν έχουν τον έλεγχο στα πάντα”, ούτε θα έδινε κανείς σημασία, και θα ήταν και ταυτοσημία τύπου Ντάνου.