Πολυαγαπημένη Α,μπα σου γράφω για μια κατάσταση που με χαλάει και δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ το γεγονός. Δουλεύω σε ένα γραφείο στο οποίο οι συναδέλφισσες μου είναι αρκετά μεγαλύτερες μου (+10 χρόνια η μικρότερη από αυτές, εγώ είμαι σχεδόν 30) και η κάθε μια είναι προσωποποίηση κάποιου μισογύνικου κλισέ. Η παλιά που οργανώνει τα πάντα και φροντίζει για όλα εντός κι εκτός δουλειάς με σύνδρομο “καλού κοριτσιού” χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες σύμφωνα μετην ίδια (αξιόλογο, ενδιαφέρον, ικανό και αγαπητό άτομο, αλήθεια). Η πικραμένη υπερκαταναλωτική 40άρα που έχει θέμα με την ηλικία της, το γάμο της, την ίδια, και που κάνει δράματα σαν γυμνασιοκόριτσο αμερικάνικου teen movie. Η μητέρα με μικρά παιδιά που γενικότερα δεν την παλεύει και είναι συνομοσιολόγος. Και κερασάκι στην τούρτα το αφεντικό από τζάκι που δεν μπορεί να ηγηθεί, οι προτεραιότητες είναι θέμα προσωπικού καπρίτσιου και καλλιεργεί ένα κλιμα διαίρει και βασίλευε. Από
την πλευρά μου, προσπαθώ να διατηρώ χαμηλό προφίλ, να τις καταλάβω όσο γίνεται και να μην κρίνω (δεν τα καταφέρνω πάντα). Πνίγομαι από το γεγονός ότι περιτριγυρίζομαι από διαφορετικές βερσιόν κάποιου cautionary tale γυναικών που έχουν εσωτερικεύσει τόσο πολύ την πατριαρχία που κάθε μια κρίνει και υποτιμά την άλλη για τον τρόπο ζωής της. Αλλά και σε καθαρά εργασιακό επίπεδο δεν υπάρχει ούτε διάθεση συνεργασίας, ούτε διάθεση προόδου με όποια προσπάθεια εισαγωγής στον 21ο αιώνα να πέφτει πάνω μου δυσανάλογα και όχι για ουσιαστικές αλλαγές. Η παθητική επιθετικότητα είναι διάχυτη στο χώρο και δεν με αφήνει να κάνω τη δουλειά μου. Νιώθω ότι όλη αυτή η κατάσταση με πάει πίσω και δεν με καλυτερεύει ως άνθρωπο. Πλέον ούτε ως κοινωνικό πείραμα δεν μπορώ να το δω. Ήδη ψάχνω για άλλη δουλειά γιατί είναι πολλά τα θέματα αλλά θα εκτιμούσα πολύ την άποψη σου και των σχολιαστών για το πώς να διαχειριστώ αυτό το κλίμα μέχρι να έρθει η στιγμή της απόδρασης. Φιλιά πολλά και να περνάς καλά!
-Jailbreak
Μιλάς σα να έχουν παγιδευτεί οι άλλες στην πατριαρχία ενώ εσύ την έχεις γλιτώσει. Μόνο που είσαι κι εσύ ένα cautionary tale της πατριαρχίας. Είσαι αυτή που νομίζει ότι την έχει γλιτώσει, ενώ κρίνει και ανταγωνίζεται τις άλλες γυναίκες, όπως και εκείνες την ίδια.
Νομίζεις ότι αυτές οι γυναίκες εκπροσωπούν στερεότυπα, ενώ συμβαίνει το αντίθετο: εσύ είσαι αυτή που έχει ενσωματώσει τα στερεότυπα και τα εφαρμόζεις στις άλλες γυναίκες. Η πατριαρχία έχει φροντίσει ώστε να μην υπάρχει η “σωστή” γυναίκα, αυτή που αναγνωρίζεται, παρά μόνο αυτή που έχει την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι σαν τις άλλες γιατί δεν ψαρώνει, που είναι άλλο ένα θύμα, όπως όλες οι προηγούμενες. Αν το σκεφτείς, ό,τι και να κάνει μια γυναίκα, μα Ο,ΤΙ και να κάνει, θα είναι σε μια κατακριτέα κατηγορία, γιατί καμία δεν αναγνωρίζεται ως αυτόνομη ύπαρξη – δεν εκπροσωπεί τον εαυτό της (ως πχ κουτσομπόλα, συνωμοσιολόγος, ωραιοπαθής, ανασφαλής, αλλά και ως μητέρα, ως κόρη, ως εργαζόμενη) αλλά όλες τις γυναίκες μαζί, Δεν είναι κουτσομπόλα επειδή είναι κουτσομπόλα, είναι απλώς γυναίκα.
Αν όμως ήταν χαρισματική και υπέροχη, δεν θα ήταν επειδή είναι γυναίκα, θα ήταν επειδή διαφέρει από όοοολες τις άλλες, διότι το να είσαι γυναίκα αυτόματα σημαίνει ότι είσαι λάθος.Το cautionary tale υπάρχει, αλλά βρίσκεται αλλού. Είναι ένα καμπανάκι για όλες μας για όλες τις στιγμές που κρίνουμε κάποια υποβιβάζοντας τη σε ένα στερεότυπο. Αν μια γυναίκα υποφέρει από την πατριαρχία και κάνει λάθος επιλογές, είναι επειδή είναι θύμα, όχι επειδή είναι χαζή και δεν ξέρει πώς να ξεφύγει.
Καμία μας δεν ξεφεύγει, ποτέ. Εδώ μιλάμε για τις παγίδες γιατί όλες τις έχουμε ενσωματώσει και όλες μας κάνουμε αυθόρμητα κακές σκέψεις για μια γυναίκα, δεν χρειάζεται να παριστάνουμε ότι καταφέραμε κάτι σπουδαίο, χρειάζεται περισσότερη αυτογνωσία και εσωτερική δουλειά για να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, άρα και για τον κόσμο.
Η ιστορία σου είναι η εξής: είσαι σε μια δουλειά που δεν τα βρίσκεις με τους συναδέλφους σου. Είναι το 99% των εργασιακών σχέσεων. Αν δεν αντέχεις, ψάξε άλλη δουλειά, και μέχρι τότε, περιόρισε την αλληλεπίδραση στο ελάχιστο δυνατό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ προσωπικά όταν άκουσα να χαρακτηρίζεις αυτές τις γυναίκες σε έκανα εικόνα ως άνθρωπο με εσωτερικευμενο μισογυνισμό.
Λένα, θέλω να μανατζάρεις τη ζωή μου.
Τους αντίστοιχους τύπους ανδρών θα τους κατέτασσες απλά στην κατηγορία ηλίθιοι. Δε θα σκεφτόσουν ότι επειδή είναι άντρες, εκπροσωπούν έναν αντίστοιχο τύπο πχ ο κομπλεξικός, ο ξερόλας, ο μ΄εχει βάλει στο βρακί της η γυναίκα, ο μαμάκιας, ο υπερφυλόδοξος, ο ρουφιάνος κλπ… Πότε θα καταλάβουμε ότι στην κοινωνία υπάρχουν τα πάντα και ότι μόνο στους φίλους μας έχουμε δυνατότητα επιλογής; Δεν είναι η παρέα σου το γραφείο. Οι συνάδελφοι σου δεν είναι έτσι επειδή είναι γυναίκες. Είναι έτσι γιατί είναι “κόσμος”. Δεν υπάρχει χώρος εργασίας που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι χωρίς προβλήματα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θωρακίσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι καρικατούρες σε θεατρικό, άνθρωποι είναι.
Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να το δεις έτσι όταν συναναστρέφεσαι μαζί τους καθημερινά, αλλά αν τους μιλήσεις θα δεις ότι είναι αποτέλεσμα των εμπειριών τους, όπως όλοι μας. Και όσο το σκέφτομαι, και οι καρικατούρες έχουν backstory, αν βρεις το δικό τους θα τις καταλάβεις καλύτερα.
Εκεί όπου αναφερθηκες στο κοινωνικό πειραμα με έχασες τελείως. Αντί να κρίνεις τις γυναίκες αυτές καθισμένη σε ένα βάθρο ανωτερότητας προσπάθησε λίγο να δεις τα πράγματα από την οπτική τους:
Η 40χρονη που νιωθει άσχημα με το γάμο της και το σώμα της ενδεχομένως να είναι μια γυναίκα που την απορρίπτει ο σύντροφός της (εσύ άραγε στα 40 τι θα βλέπεις όταν κοιταζεσαι στον καθρέφτη);
Η γυναίκα με τα μικρά παιδιά ίσως να έχει φορτωθει τα μπάνια/ύπνο/δραστηριότητες των παιδιών και ίσως να νιώθει πτώμα από την κούραση.
ε καλά, πέσαμε και τη σταυρώσαμε τωρα όλοι.Γιατί όλοι εμείς που εχουμε δει με άλλη ματιά τα πράματα, κι ακόμη μαθαινουμε φυσικά, δεν νευριαζουμε ώρες ωρες με τις αντιδράσεις που είχαμε κάποτε οταν δεν είχαμε ξυπνησει; ε αυτό γινεται τώρα με αυτές. Επίσης, λέει κι άλλα πράγματα η ερωτώσα και για τη δυσλειτουργικότητα στη συνεργασία, για μηδενική πρόοδο κλπ.Επίσης λέει οτι προσπαθεί να μην κρίνει και να χει κατανόηση. Δηλαδη πώς να μας περιγράψει αυτό που νοιώθει για αυτές οταν όντως αυτό συμβαινει κι αυτό βγάζουν προς τα εξω; στη τελική ρωτάει πώς να τη παλεψει μεχρι να φυγει.
Αχ Λένα,Λένα!
Ανέβηκες άλλα δέκα σκαλιά.Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για αυτήν την απάντηση.
Δεν το πιστεύω ότι έπρεπε να γκουγκλάρω το “cautionary tale” για να δω τι σημαίνει. Στην ιστορία σου τώρα Jailbreak, οι γυναίκες αυτές είναι συνάδελφοι, ούτε φίλες ούτε συγγενείς. Δε χρειάζεται να τις συμπαθείς, αρκεί να μπορείς να συνεργαστείς. Κάνουν συνεχώς σχόλια γεμάτα μισογυνισμό ή απλά κρίνεις τις ζωές τους και τις βρίσκεις παραδείγματα προς αποφυγή; Αν συμβαίνει το δεύτερο πρέπει να αλλάξεις νοοτροπία. Μην οικτίρεις κανέναν ποτέ. Με το πρώτο έχεις ένα μικρό περιθώριο δράσης, αν έχεις όρεξη απαντάς αλλιώς τις αγνοείς. Πάντως ποντάρω περισσότερο στο ότι δεν είσαι σε εργασιακό περιβάλλον που σου ταιριάζει. Φαίνεται να είσαι η… Διαβάστε περισσότερα »
Και επίσης φαίνεται να αντιμετωπίζει δυσκολία να ανεχτεί τη διαφορετικότητα στις ηλικίες. Δεν γνωρίζω την ελληνική λέξη, ωστόσο υπάρχει η λέξη στα αγγλικά, όπως και το φαινόμενο.
Σε ένα παράλληλο καθόλου πατριαρχικό σύμπαν μια κοπέλα στέλνει γράμμα στην Αμπα και την ρωτάει πώς να αντιμετωπίσει την καινούργια στην δουλειά. Αυτή, λοιπόν, η καινούργια είναι μια σιγανοπαπαδιά που δε μιλάει πολύ , παρατηρεί όλες τις υπόλοιπες με υπεροπτικό ύφος σαν άλλη κλεοπάτρα και τις υποτιμά επειδή έχει ένα πτυχίο παραπάνω και είναι μερικά χρονάκια μικρότερη χωρίς υποχρεώσεις και παιδιά με μόνη έννοια να χέσει τον κόσμο όλο- ε συγνώμη να τον εισάγει στον υπερσύγχρονο και καινοτόμο 21ο αιώνα. Μάντεψε για ποια μιλάει.