Αγαπητή «Α, μπα»: Να μείνω ή να φύγω;

Βρίσκομαι σε μία σχέση εδώ και δύο χρόνια. Η σχέση μας ξεκίνησε από έναν έρωτα και αποφασίσαμε πολύ γρήγορα ότι θέλουμε να είμαστε μαζί εξ αποστάσεως καθώς μένουμε σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας. Φυσικά στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο αλλά πάντα ο έρωτας αναζωπυρωνοταν κάθε φορά που συναντιόμασταν. Εδώ και κάποιο διάστημα λέμε να μετακομίσω εγώ στην περιοχή που μένει το αγόρι μου προκειμένου να δούμε πώς θα πάει η σχέση μας από κοντά, να μην την αφήσουμε να σβήσει ενώ εγώ παράλληλα έπρεπε να μπω στη διαδικασία να βρω τι θέλω να κάνω επαγγελματικά. Γενικά, είμαι πολύ μπερδεμένη πάνω σε αυτό το κομμάτι και δεν έχω κάνει ακόμα κάποιο ουσιαστικό βήμα καθώς αντιλαμβάνομαι πως ακόμα έχω ανάγκη ακόμα για περιπέτειες, ταξίδια, αναζήτηση κτλ. Σε όλη αυτή την αναζήτηση και αβεβαιότητα αυτός με στηρίζει και θέλει να κάνω ότι μου έρχεται στο μυαλό για να είμαι χαρουμενη. Το θέμα όμως είναι ότι παράλληλα νιώθω ότι έχει σβήσει ο έρωτας. Πριν ξεκινήσει αυτή η σχέση γενικά ένιωθα ότι είχα αναθεωρησει σχετικά με τον έρωτα και την αγάπη και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ακόμα και να σβήνει ο έρωτας σε μία σχέση πρέπει να μένουμε γιατί είναι πολύ όμορφο να έχεις ένα σύντροφο που αγαπιεστε, στηρίζετε ο ένας τον άλλο, είστε σύμμαχοι στη ζωή. Παρόλα αυτά στην πράξη είναι πολύ δύσκολο για εμένα γιατί νιώθω ότι όσο επώδυνος ή τρομακτικός κι αν είναι ένας έρωτας ότι τον χρειάζομαι στη ζωή μου. Και τώρα βρίσκομαι σε αυτό το τεράστιο δίλημμα αν πρέπει να μετακομίσω μαζί με το αγόρι μου και να προσπαθήσω να δω αν υπάρχουν ακόμα έντονα συναισθήματα -τα οποία ίσως είχαν σιγά-σιγά χάσει την ένταση τους λόγω της απόστασης-α ή αν πρέπει να φύγω να κυνηγήσω το άγνωστο. Κι αν φύγω η αγάπη που θα πάει; Τα όνειρα; Τα πλάνα μας; Κι αν μείνω; Παρατείνω απλά το αναπόφευκτο;

Τώρα πιστεύεις ότι λες «έρωτας» και όλοι συνεννοούμαστε, αλλά δεν έχω ιδέα τι εννοείς όταν το λες.

Αν και είναι πολύ δύσκολο να γενικεύσει κανείς σε κάτι που είναι ανθρώπινη επινόηση, όπως είναι ο έρωτας, σε γενικές γραμμές έρωτας είναι η αγωνία μέχρι να κατακτήσεις τον άλλον. Με θέλει όσο κι εγώ; Ακόμα καλύτερα, υπάρχει περίπτωση να με θέλει ακόμη περισσότερο; Είναι η απόλυτη προσωπική αποθέωση, και βάζω τη λέξη Θεός κυριολεκτικά μέσα – όσο κυριολεκτικά γίνεται δηλαδή, μεγάλο οξύμωρο.

Οπότε, όσο μεγάλος και να είναι ο έρωτας, κάποια στιγμή η ερώτηση παίρνει απάντηση. Ναι, σε θέλει περίπου το ίδιο, με τον ίδιο τρόπο. Όχι, δεν σε θέλει. Ναι, σε θέλει ακόμη περισσότερο, και ξαφνικά αυτό δεν σου αρέσει. Ή, ναι, σε θέλει λιγότερο από όσο εσύ, μεγάλη καταστροφή (και ο έρωτας γιγαντώνεται).

Το δικό σας ερώτημα, όπως φαίνεται, έχει απαντηθεί. Μόνο που νοσταλγείς τόσο πολύ την αβεβαιότητα που σε ανεβάζει, που δε νομίζω ότι έχεις μυαλό να καταλάβεις ποια είναι η απάντηση. Έχετε κοινά όνειρα; Κοινό όνειρο δεν είναι να μείνετε μαζί, ούτε να κάνετε μαζί ταξίδια. Ούτε έχει σημασία για τη συνέχεια αν αγαπιέστε ή όχι. Σημασία έχει το εξής: έχετε κοινό όραμα ευτυχίας;

Αν χρειάζεσαι στη ζωή σου την ένταση του έρωτα επειδή δεν έχεις βρει άλλον τρόπο να αυτοεπιβεβαιώνεσαι το ίδιο αποτελεσματικά, τότε η σχέση είναι καταδικασμένη. Δυστυχώς όχι μόνο η συγκεκριμένη, αλλά όλες όσες ακολουθήσουν. Συνήθως η ζωή έχει έναν δικό της τρόπο να σου ψιθυρίσει την πραγματική αξία αυτής της αίσθησης παντοδυναμίας, και το πρόβλημα λύνεται από μόνο του.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News