Αγαπητή «Α, μπα»: Ν’αφήσω το γιο μου να πουδράρεται;

Γεια σε όλη την παρέα! Με αφορμή ένα κείμενο στον κάζουαλ σεξισμό, έχω ερώτηση που έχει διπλό στόχο: από τη μια να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου την προσέγγιση και από την άλλη να μπορώ να την εξηγήσω σε άλλους. Λέμε οτι δεν υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα παιχνίδια, ρούχα και χρώματα. Συμφωνώ, αλλά μπερδεύομαι ως προς κάποια ρούχα και αξεσουάρ. Θεωρώ ότι το να πάρω φορεματάκι στο γιο μου δε στέκει. Όχι ότι υποτιμώ το ρούχο αλλά ειναι φάση dress code στο μυαλό μου (πχ του έχω φορέσει όμως νυχτικιά και μακρύ μακό σε στυλ μπλουζοφόρεμα το καλοκαίρι). Ναι , υπάρχουν προσαρμογές στα ρούχα για τα δυο φύλλα, όπως πχ γραβάτες για γυναίκες και παρεό για άντρες, αλλά θα πρέπει να μην υφίσταται καθόλου διαχωρισμός στο πλαίσιο καταμολέμησης του μισογυνισμού/ ανισότητας; Δε μιλάω για παιδιά που π.χ. είναι τρανς και έχουν προτίμηση στο ένα ή το άλλο ρούχο για συγκεκριμένο λόγο σε κάποια ηλικία, αλλά εγώ ως γονιός δίχρονου αγοριού τον σπρώχνω προς προκαθορισμένη κατεύθυνση με το να μην του παίρνω ρούχα που προορίζονται για κορίτσια από τον κατασκευαστή; Αν τα παιδιά πάνε σε βαφτίσια ή στο θέατρο ή στο σχολείο ή να παίξουν με τις λάσπες, δε θα πρέπει να τους νουθετήσουμε ως προς το ντύσιμο; Για παράδειγμα δε θα ήθελα ούτε η κόρη μου να φορέσει ζαρτιέρες στα 5 της για να παίξει ποδόσφαιρο στη γειτονιά ούτε εγώ να βάζω στολή μπάτμαν να πάω σουπερ μάρκετ (οχι ότι δε θα είχαμε το δικαίωμα απλά θα ήταν ‘κάπως’, εκτός νόρμας. Τη μισώ τη λέξη). Και εννοείται πως αν ο γιος μου ή η κόρη μου βάψουν τα νύχια τους (η κόρη θεωρητικά καθώς έχω μόνο γιο) δε σημαίνει ότι κάνουν κάτι άξιο χλευασμού, περιφρόνησης ή παρενόχλησης από τους άλλους και πως αυτό πρέπει να καθίσταται σαφές στα παιδιά αλλά πότε μπαίνει το όριο και που είναι το όριο μεταξύ ελευθερίας και καλαισθησίας, η οποία είναι υποκειμενική; Ή στα παιδιά δε θα πρέπει να υπάρχει; Διότι αν ένας άντρας ερχόταν με βαμμένα φοσφωριζέ νύχια ή με σιθρού κροπ τοπ σε μίτινγκ πολυεθνικής, σε βαφτίσια ή στο θέατρο, μάλλον θα τον χαρακτηρίζαμε ότι δεν ντύθηκε ανάλογα με την περίσταση (best case). Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι τα ρούχα δεν πρέπει να είναι μέσο φυλετικής ή οποιασδήποτε διάκρισης, υποτίμησης, σεξισμού, μίσους, χλευασμού, πίεσης και αποκλεισμού ωστόσο υπάρχει διαφορά στο τι φοράει ο καθένας ανάλογα με το φύλο μεταξύ άλλων. Στο κάτω κάτω πρόκειται για διαφορετικά σώματα. Όταν ο γιος μου πήγε να φορέσει το σουτίεν μου, του εξήγησα ότι είναι δικό μου ρούχο και οτι το φοράνε τα κορίτσια γιατί έχουν στήθος (προς το παρόν ειμαστε σε φάση αγόρια – κορίτσια. Τώρα μαθαίνει αυτά τα δυο. Μαμα-κορίτσι, μπαμπάς-αγόρι). Τον άφησα όμως να παίξει. Με τα αξεσουάρ και το βάψιμο τι γίνεται; Αφήνω το γιο μου να παίζει με το πινέλο της πούδρας μου και να κάνει πως πουδράρεται. Ή του δίνω λιποζάν αντί για κραγίον όταν μου το ζητάει τα πρωινά που ετοιμάζομαι για γραφείο. Με αντιγράφει σε ότι κάνω και έχει πλάκα. Αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να τους πούμε, ανεξαρτήτως φύλου, ότι πχ το κραγίον δεν είναι για παιδιά; Ή μήπως είναι και πρέπει να τους αφήνουμε να αποφασίσουν εκείνα; Διότι αν ο γιος μου πειστεί ότι το κραγίον δεν ειναι για παιδιά και δει παιδάκι με κραγίον, δε θέλω να πει στο παιδάκι ότι έκανε λάθος που βάφτηκε. Ξαναδιαβάζω την ερώτησή μου με τις πολλές υποερωτήσεις και καταλαβαίνω ότι κάπου έχω μπλεχτεί. Ποιός είναι ο σωστός τρόπος τελικά; Θα χαρώ να διαβάσω την απάντηση της Λένας και τα σχόλια των υπολοίπων!

– Χρυσή τομή

Μπερδεύεις το dress code με τις έννοιες του κατασκευασμένου φύλου, δηλαδή τι έχουμε στο μυαλό μας με τις λέξεις «άντρας» και «γυναίκα» άρα και «αρρενωπότητα» και «θηλυκότητα», που είναι κοινωνικό ζήτημα, και μετά με τον σεξισμό που υφίστανται οι γυναίκες λόγω του φύλου τους.

Υπάρχει dress code. Σε όλες τις περιστάσεις και σε όλες τις φυλές και σε όλους τους πολιτισμούς. Τα ρούχα είναι και σύμβολα, είναι και εργαλεία έκφρασης. Αυτό έχει προεκτάσεις, και κάποιες μπορεί να είναι αρνητικές. Από μόνο του πάντως, δεν είναι κάτι κακό. Δεν είναι κακό να στολιζόμαστε στις γιορτές, πχ, σε σχέση με την καθημερινότητα. Είναι μια ανθρώπινη τελετουργία που μας συνδέει με το παρόν.

Το πρόβλημα με το έμφυλο ζήτημα δεν είναι απλώς ότι άλλα φοράνε τα αγόρια και άλλα τα κορίτσια λόγω ανατομίας, αλλά ότι το θηλυκό πάντα θεωρείται κατώτερο από το αρσενικό. Είναι οκ να φοράει αντρική φανέλα ένα κορίτσι και να παίζει μπάλα (κάποιοι γονείς θα ήταν και περήφανοι) αλλά είναι απαγορευτικό και κατακριτέο, ασύλληπτο, να βάλει ένα αγόρι στολή μπαλαρίνας για να πάει σε πάρτι, ούτε καν στις Απόκριες. Το γεγονός και μόνο ότι το μπαλέτο θεωρείται κοριτσίστικο, είναι πρόβλημα. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την διαφορά των φύλων, αλλά με την ιεράρχηση των φύλων.

Μπορείς να αφήσεις ένα παιδί να κάνει ότι πουδράρεται, αλλά ένα μικρό παιδί δεν θα έπρεπε να φοράει κραγιόν γιατί το δέρμα του δεν είναι για πολλά πολλά. Μετά τα έξι-εφτά μπορείς να το συζητήσεις, ανάλογα με τις επιθυμίες και εφόσον έχεις βρει προϊόντα κατάλληλα για τέτοια ηλικία. Αν το αγόρι σου γίνει εφτά και θέλει κραγιόν, πίστεψε με, τότε θα ξέρει γιατί το λέει. Για να μην πει κάτι για το παιδί που φοράει κραγιόν, πρέπει εσύ να μην έχεις ταυτίσει το θέμα κραγιόν με κάτι κακό, όταν πρόκειται για αγόρια, που δεν είναι δηλαδή. Όλοι οι Κ-ποπ σταρς φοράνε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News