Αμπά μου καλή, έχω την εξής απορία: Πρόσφατα αποφάσισα να δω κάποιες παλιές κλασσικές ταινίες, θρυλικές θα έλεγε κανείς. Αφορμή το ότι διάβασα το βιβλίο Breakfast at Tiffany’s, κ θέλησα να δω την ταινία. Ρώτησα γνωστούς αν την συστήνουν κ μου είπαν ναι είναι πολύ καλή, απλά να την δεις με το μυαλό στην εποχή που γυρίστηκε, όχι στο 2018. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο θεώρησα πως υπερβάλλουν. Ε την είδα λοιπόν, κ πέρα απ το ότι απογοητεύτηκα διότι η ταινία δεν ακολούθησε την πλοκή του βιβλίου, δεν μπόρεσα να παραβλέψω κάποια θέματα όπως την παρουσίαση του γιαπωνέζου γείτονα τελείως στερεοτυπικά κ γελοία, ρατσιστικά κιόλας, κάποιας ατάκες τύπου «εγώ σ αγαπώ άρα μου ανήκεις» κλπ Η ερώτηση μου είναι πώς γίνεται να απολαύσουμε κλασσικά έργα παλαιότερων εποχών, εφόσον κρίνουμε με τα δεδομένα της εποχής μας αυτή τη στιγμή; Μπορούμε να παραβλέψουμε τα πιστεύω μας κ να αξιολογήσουμε το έργο στην εποχή του; Και πώς;; Σ’ευχαριστώ για το χρόνο σου πολυαγαπημένη!
– Μπραντς στην Απλ
Αν δεν σου βγαίνει, γιατί να σου βγει με το ζόρι; Δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να τα απολαύσεις σώνει και ντε. Δεν σου ζητάει κανείς να παραβλέψεις «τα πιστεύω σου», κάπως υπερβολική έκφραση, αλλά να συνυπολογίσεις τον χρόνο που πέρασε. Αν δεν μπορείς να παραβλέψεις την εποχή, μην την παραβλέπεις. Δες καινούριες ταινίες.
Κι εγώ έτυχε να τη δω πρόσφατα και μου άρεσε πολύ, τι να πω. Όταν έβλεπα πράγματα που τώρα δεν θα μπορούσαν να σταθούν σήμερα αυτό που ένιωθα είναι «τι καλά που έχουν προχωρήσει τα πράγματα», και όχι κάποια αγανάκτηση για τη ρατσιστική καρικατούρα. Δεν πιστεύω ότι κάνω κάτι καλά κι εσύ κάτι λάθος όμως, αν εσύ δεν αντιδράς έτσι, μην τις βλέπεις. Δεν είναι φάρμακο ο κινηματογράφος για να τον βλέπεις υποχρεωτικά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πως “αλλιώς” μπορείς να δεις ένα έργο; χωρίς να σημαίνει υποχρεωτικά πως θα σ’αρέσουν, αν δεν τα δεις μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο είναι απολύτως βέβαιο πως δε θα τα εκτιμήσεις. Το Star wars θα σου φανεί αφελές, ο Μπουνιουέλ απλά παλαβός, με τη Λολίτα θα φρικάρουμε ομαδικώς και ειδικά εδώ στο α,μπα θα λέγαμε στο ρωμαίο και την ιουλιέτα να μαζέψουν τα μυαλά τους που σ’αυτήν την ηλικία τους έπιασε απελπισία για τον μοναδικό τους έρωτα.
Πρόσφατα μου είπε η μητέρα μου πόσο αηδιάζει χρόνια τώρα με το γνωστό δημοτικό τραγούδι “κόρη αγαπώ 12 χρονών”. Η μανούλα μου 73 πλέον…
Δημοτικό τραγούδι = μεγάλη αποδοχή για πολλά χρόνια από την πλειοψηφία του κόσμου.
Ευτυχώς κάποια πράγματα αλλάζουν. Σιγά σιγά αλλά αλλάζουν.
Απο ξένο τόπο κι απ’αλαργινό ήρθε ένα κορίτσι φως μου 12 χρονών!
http://www.adelamedia.net/movies/whose-is-this-song.php Δημοτικό τραγούδι; Χμμ 🤔 Αυτό το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ ρίχνει φως ακριβώς στο τι θεωρείται “η ιερή μπανάνα” που δεν πρέπει να αγγίζουμε, για όποι@ ενδιαφέρεται 😉
Εδω να πω, οτι με δυσκολια βλεπω τις παλιες ελληνικες ταινιες που τοσο αγαπησα καθως μεγαλωνα μαζι τους. Αυτο γιατι εχουν παντα μια μειωτικη αντιμετωπιση της γυναικας. Παντα ειναι νοικοκυρες, πρεπει να ειναι σεμνες και ολο στερεοτυπα. Ενω ξερω οτι αντικατοπτριζουν την πραγματικοτητα της τοτε εποχης, δεν μπορω με ενοχλει. Πιο πολυ γιατι τα προβαλλουν συνεχεια και περνουν ασχημα προτυπα νομιζω στους νεους. Δεν ξερω, ισως με κραξετε, ισως ειμαι υπερβολικη αλλα σκεφτομαι οτι τοσοι και τοσοι θα τα βλεπουν και θα λενε “α, ωραιες εποχες που η γυναικα ηταν σεμνη, νοικοκυρα, θυληκο” και νιωθω μια.αποστροφη. Θα μου πεις αλλαξε… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν χρειάζεται να σταματήσουν να προβάλλονται επειδή δεν σου αρέσουν εσένα να τις βλέπεις. Είναι σαν να δικαιολογείς τα Εμιράτα όταν καλύπτουν τα γυμνά αγάλματα.
Οχι δεν ειπα να σταματησουν. Φυσικα να προβαλλονται. Αλλα εγω δεν μιλησα οτι δεν μου αρεσουν επειδη δεν ειναι του γουστου μου, δεν μου αρεσουν καποιες σκηνες απο τις περισσοτερες ταινιες.
Γιατι εγραψα ετσι το θηλυκο; Οτι να ναι.
Για μένα αρκούσε το πόσο ευχάριστη αισθητικά ήταν αυτή η ταινία, για να την απολαύσω! Και φυσικά αλίμονο αν βλέπαμε μόνο έργα που αντιπροσωπεύουν το σήμερα και συμβαδίζουν με τα πιστεύω μας. Μπορώ μια χαρά να ευχαριστηθώ μια ταινία, σειρά ή βιβλίο ακόμη κι αν περιέχει νοοτροπίες που δε με εκφράζουν.
Από την άλλη, πράγματι, αν δε σου αρέσει δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζορίζεσαι.
Και επειδή αναφερθήκαμε και σε ελληνικές ταινίες νομίζω αυτή που αξίζει να ξαναδούμε ακόμα και τώρα είναι η “Στέλλα”. Η σκηνή που τη στριμώχνει ο Φούντας να πει το ναι για να παντρευτούνε και η Μελίνα απλά νεύει καταφατικά χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη, τι να πω όλα τα λεφτά! Συγκλονιστική. Έχει πολλά νοήματα αυτή η ταινία. Από το πως την καταδιώκει όλη η κοινωνία για το ότι τόλμησε να ακολουθήσει τα θέλω της αυτή η γυναίκα, μέχρι το συμβολικό για την εποχή κοντό μαλλί. Αλήθεια έχω σκεφτεί πολλές φορές να βάλω τη Μελίνα στα στυλιστικά είδωλα. Το ντύσιμό… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ. Κι εμένα μου ήρθε η Στέλλα στο μυαλό. Θυμάμαι ήμουν πολύ πολύ μικρή όταν την είδα πρώτη φορά. Και είχα σκάσει που δεν τον παντρεύτηκε τον Φούντα. Μεγαλύτερη μετά κοντά στα είκοσι πια που την ξαναείδα κατανόησα το γιατί αυτής της γυναίκας. Θέλω να την ξαναδώ αλλά νομίζω πως αντί για λιγότερο θα μου αρέσει περισσότερο.
Και συμφωνώ με τη Μελίνα. Η επιτομή του στυλ.
luckystrike αν βαριέσαι να τη δεις όλη βάλε youtube να δεις τη σκηνή που προσπαθεί να την πείσει να παντρευτούνε. Πραγματικά συγκλονιστική. Επίσης φοβερή σκηνή είναι όταν πια την έχει μαχαιρώσει τη Στέλλα ο Φούντας, η άλλη κοπέλα (Βούλα Ζουμπουλάκη), προσπαθούσε να πείσει το Φούντα να το σκάσει μη τον πιάσουνε γιατί ήταν καλό παιδί και η Στέλλα έφταιγε που τη μαχαίρωσε αυτός. Ακόμα όμως και η Στέλλα δέχεται μοιρολατρικά τη μοίρα της, πχ να τη σκοτώσει αυτός που αγαπούσε γιατί δεν ήθελε να τον παντρευτεί!
Δεν κατάφερα να τη βρω τη σκηνή αλλά καθόλου δε βαριέμαι να δω την ταινία
το ίδιο ένιωσα και γω luckystrike όταν την είδα σε πιο μεγάλη ηλικία. Κι εγώ μικρή στενοχωριόμουνα που δεν τον παντρεύτηκε (αφού τον αγαπούσε!) και που στο τέλος τη σκότωσε (αφού την αγαπούσε!) και αναρωτιόμουνα γιατί η Στέλλα δεν έφυγε. Αργότερα τα κατάλαβα όλα.
Ναι, να την βάλεις στυλιστικό έιδωλο πλίζζζζζ, είναι θεά.
Η Στέλλα ήταν μπροστά για την εποχή της. Νομίζω ότι είναι μπροστά ακόμη και για την Ελλάδα του 2018.
Η υπόθεση της Στέλλας βασίζεται στην Καρμεν του Μπιζέ και του Μεριμέ (19οςαιώνας).
Η οποία Στέλλα βέβαια δε θα είχε την ίδια σημασία,αν δεν είχαμε εντρυφήσει με πλήθος άλλων ταινιών στην ηθογραφία και τις αντιλήψεις εκείνης της εποχής.Αντίστοιχα δε θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο μια ταινία,όπως το Brokeback Mountain,τοποθετημένη να διαδραματίζεται σε μια εποχή,που πάλι από άλλες ταινίες γνωρίζουμε πόσο δύσκολα θα γινόταν αποδεκτή μια τέτοια σχέση.
Λοιπόν κάτι παρόμοιο επαθα πρόσφατα οταν σαν παιδι δεν είχα δει ποτε τους απαράδεκτους αν και ήταν μια πολυ δημοφιλείς σειρα της εποχής. Τελευταια Επειδή ηθελα να δω κάτι ανάλαφρο οταν ετοιμάζομαι ξεκίνησα να την βλέπω . Ναι ηταν σχετικά έξυπνη ναι σχετικά γέλασα αλλά τις πιο πολλες φορές απογοητεύτηκα απο τα στερεότυπα του αλβανου του αραπη του γκέι των φτωχών των πλουσίων της αδιανόητα μισγυνιστικης και υποτιμητικής συμπεριφοράς του σπυρου απέναντι στην Δημητρα… οποτε καταλαβαίνω πως το λες
Το ίδιο έπαθα κι εγώ με τους απαράδεκτους. Ατάκες τύπου άνθρωπος είμαι όχι πακιστανός, θα σου παρω και σένα έναν αράπη που θέλεις, οι γυναίκες τα θέλουν τα χαστουκάκια τους, ατελείωτος είναι ο κατάλογος. Θεωρώ πως εδώ μιλά πιο πολύ η νοσταλγία μας γιατί πέρα από κάποιες ατάκες αστείες η σειρά ούτε ιδιαίτερα καλογυρισμένη είναι και σεναριακά πάσχει και δε λες ότι είναι και για σχολή υποκριτικής οι ηθοποιοί. Ενιγουέι, πάει πέρασε
Ε ήταν προχώ. Μέχρι τότε σε σειρά σαν ομότιμο μέλος μιας παρέας δεν έβλεπες γκέι. Παρόλα αυτά όντως καρικατούρα
Δεν μπορώ να πω ότι δε σε καταλαβαίνω. Ακόμη και σε κορυφαία έργα τέχνης, ειδικά σε ό,τι περιλαμβάνει αφήγηση (λογοτεχνία, θέατρο, σινεμά), συχνά θα πετύχεις αποσπάσματα, λέξεις, αστεία, κλπ. “who haven’t aged well” που λένε κι οι Αμερικάνοι. Αν αποτελεί απλώς μια κάπως γρήγορη αναφορά, ένα δευτερεύον στοιχείο, σοκάρομαι ενίοτε προσωρινά αλλά συνήθως καταφέρνω να το αγνοήσω ως ενδεικτικό της εποχής. (Αλλιώς θα κινδύνευα να απορρίψω μερικούς αιώνες δημιουργίας και αν ασχολούμαι μόνο με ό,τι βγήκε την τελευταία δεκαετία, και τότε νομίζω πως θα χάσω κυρίως εγώ.) Θυμάμαι σχετικά πρόσφατα έβλεπα με τον φίλο μου το The Fallen Idol, ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς! Και όχι μόνο τα έργα της αρχαιότητας αλλά και η πιο πρόσφατη παράδοση είναι γεμάτη στερεότυπα, πατριαρχία κτλ. Πρόσφατα άκουσα το “Αρχοντογιός παντρεύεται”. Μετά το πρώτο σοκ των στίχων η σκέψη μου πήγε πιο πέρα και έβαλε ένα λιθαράκι στο κουβάρι της καταγωγής μας, της παράδοσης αλλά και το πως αυτά που πιστεύαμε πριν χρόνια αιτιολογούν τις σημερινές μας αντιλήψεις.
Καλά, αν μου βρεις έστω και μία απο τις κλασσικές ταινίες που να μην περιέχει αντιλήψεις που σήμερα να είναι ξεπερασμένες , κερνάω! 🙂
Αν δεις Casablanca και Gilda στέκονται όπως έχουν και σήμερα. Τα Πουλιά του Χίτσκοκ επίσηςείναι μια ταινία που βρίσκω κλασική, δεν έχει χρονολογία.
Το Breakfast at Tiffany’s το βρήκα σαχλό.